Bother Guy! ปฏิบัติการตื๊ออันตรายคุณชายมาเฟีย

- 2 -

โอ้ธรณี...หนี้...นี้ใครจ่าย?

            “อะอ้าววว...ท่านอ๋อง มาดูผลสอบเหมือนกันหรอฮ๊าาา”  หนึ่งในคนที่เดินมาพร้อมกับหนุ่มแว่นของฉันคือท็อท (ลูกพี่ลูกน้องของอ๋องที่ไม่รู้เขานับญาติกันยังไง -_-) เอ่ยปากแซวทันทีอย่างสนิทสนม หมอนี่จะว่าไปก็หน้าตาดีเหมือนกันนะแต่ท่าทางดูเอ๋อๆ กวนๆ ยังไงบอกไม่ถูก ไม่เห็นจะหล่อเหลามาดนิ่งเหมือนหนุ่มแว่นของฉันเลย >///<

            “ไอ้ท็อท! พูดมากเดี๋ยวตบปากฉีก!”  อ๋องไม่พูดเปล่าแต่ทำท่าจะเข้าไปตบท็อทจริงๆ

            “เฮ้ยๆ พูดเล่นน่า มาทำไรแถวนี้ล่ะเนี่ย”  ท็อทยกมือห้ามแล้วถามต่อด้วยคำถามธรรมดาสามัญแทน

            “พาเพื่อนมาดูคะแนน”  อ๋องบอกแล้วผลักหลังฉันออกมา ทำเอาหน้าฉันแทบจะทิ่มไปชนกับอกนายท็อท จะผลักก็ผลักให้มันถูกองศาหน่อยสิยะนังอ๋อง ผลักไปหาหนุ่มแว่นโน่น!!

            “ไม่ยักรู้ว่าห้อง D ก็อยากเห็นคะแนนของตัวเองด้วย”  ฟาน หนึ่งใน 3 หนุ่มที่เดินมาด้วยกันพูดขึ้นบ้าง เออ!...เอาเข้าไป ไอ้พวกอัจฉริยะเอ้ย!! (นี่ด่าแล้วนะ U.U)

            2 คนนี้ฉันก็รู้จักนี่นา แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้จักนายคนเดียวนะนายแว่น?

            “ไปเหอะ”  จู่ๆ หนุ่มแว่นของฉันก็เอ่ยปากขึ้นมา ทำให้เพื่อนทั้ง 2 คนหยุดระรานพวกเราแล้วเดินไปดูคะแนนโดยไม่พูดอะไรอีก

            กรี๊ดๆ เมื่อกี๊เขาเพิ่งช่วยฉันให้หลุดพ้นจากปากเหยียวปากกาใช่ไหม >///<

            “แนะ! ยัยโบฉันรู้นะว่าแกคิดอะไรอยู่”  เหมยหันมาเบ้ปากใส่ฉัน            

            ฉันคิดว่าคบยัย 2 คนนี้นานเกินไปแล้วล่ะ รู้ทันฉันทุกเรื่องเลยพับผ่าสิ!

            “คิดอะไร ไม่ได้คิ๊ด”

            “ตาเป็นประกายขนาดนี้ไม่ค่อยจะบ่งบอกเลยนะ เขาพูดแค่นี้ก็ปลื้มแล้วหรอ”  เหมยมองฉันเหมือนเป็นตัวประหลาดอะไรสักอย่าง U.U

            “ไม่ต้องปลื้มเลยยัยอ้อย เขาแค่รำคาญก็เลยพูดไปแบบนั้น ไม่ได้อยากจะช่วยเธอเลยสักนิ๊สสส!”  อ๋องเสริม

            “ก็ช่าง ฉันจะคิดแบบนี้ จะทำไม!”

            “เข้าข้างตัวเอง!”  อ๋องสวนกลับทันควัน

            “เออๆ เอาที่มีความสุขเถอะเพื่อน”  เหมยตบไหล่ฉัน 2 ครั้งแล้วเดินออกไปจากบอร์ดพร้อมๆ กับอ๋อง

            อ้าวเฮ้ย! รีบไปจัง ฉันยังมองหนุ่มแว่นไม่พอเลยนะ >.<

            เราเดินกลับมาที่โรงอาหารก็พบว่าถูกแย่งที่เหมาะๆ ไปหมดแล้ว ที่เหลือก็คงเป็นโต๊ะริมสุดติดกับห้องน้ำที่มีกลิ่นรัญจวนใจลอยมาตามลมเป็นระยะๆ สินะ =_=

            “นี่เธอชอบปาวจริงๆ หรอ”  อ๋องเท้าคางกับโต๊ะทันทีที่เรามาถึง

            “ปาว?...ใช่คนใส่แว่นป่ะ” 

            “ก็ใช่น่ะสิ! แกไม่รู้จักหรอเขาย้ายมาที่นี่ตอน ม.5 ปลายๆ เทอม 2 ไง!” 

            “อ้าว ผู้ชายย้ายโรงเรียนมาหล่อขนาดนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีข่าวคราวอะไรเลย”

            “ไม่แปลกหรอกที่แกจะไม่รู้จัก ช่วงนั้นแกลาป่วยเกือบเดือนเพราะว่าเป็นอีสุกอีไสไม่ใช่หรอ กว่าแกจะกลับมาข่าวก็ซาหมดแล้ว”  เหมยเตือนความจำ

            เออว่ะ...ช่วงนั้นอีสุกอีไสขึ้นหน้าจนฉันไม่กล้าออกจากบ้านเกือบเดือน ตุ่มบ้าบอนั่นก็ขึ้นดีจังตรงหน้าฉันเนี่ย! คิดแล้วเจ็บใจชะมัดแผลเป็นยังมีอยู่เลย -_-!

            “ฉันว่าแกเปลี่ยนไปชอบท็อท ไม่งั้นก็ฟานไม่ดีกว่าหรอ ปาวความลับเยอะจะตาย ไม่รู้แอบเป็นแวมไพร์รึเปล่า”  เหมยออกความเห็น

            “นั่นสิ แต่ว่าเปลี่ยนไปชอบฟานเถอะ ไอ้ท็อทเนี่ยฉันไม่แนะนำอย่างแรง”  อ๋องเสริม

            “ทำไม? แกจะเก็บไว้กินเองหรอ”  เหมยหันไปแขวะอ๋องบ้าง

            “นังบ้า! อย่างไอ้ท็อทอ่ะฉันกินไม่ลง ที่ฉันไม่แนะนำเพราะว่ามันเอ๋อเกินไปต่างหาก =_=”

            “ที่แกบอกว่าความลับเยอะมันยังไงหรอ คนเรามีความลับก็ไม่เห็นแปลก น่าค้นหาดีออก >.<”

            “น่าค้นหาไปเหอะแล้วจะเจอดี! ช่วงแรกๆ ที่ปาวมาเรียนมีคนแปลกหน้ามาด้อมๆ มองๆ แล้วก็เดินเพ่นพ่านทั่วโรงเรียนไปหมด ผอ. ก็ไม่จะจัดการอะไรเลย”  เหมยเริ่มเกริ่น

            “ไม่ใช่แค่เรื่องคนแปลกหน้านะ ยังเรื่องที่จู่ๆ ปาวก็ชอบหายตัวไปไหนก็ไม่รู้ วันดีคืนดีก็มีคนมาส่งใบลาให้ หายไปเป็นอาทิตย์ๆ แบบไม่มีใครรู้สาเหตุ...ที่สำคัญกว่านั้น ผอ. ไม่ยุ่งอีกแล้วจ้า”  อ๋องเล่าบ้าง

            “เขาลือกันให้แซ่ดว่าปาวเป็นลูกเป็นหลาน ผอ. จอมเฮี๊ยบของโรงเรียนเราก็เลยโดนตามใจต่างๆ นาๆ”  เหมยเม้าท์สลับอ๋องอย่างเมามัน

            “งั้นก็แสดงว่าไม่มีใครชอบปาวน่ะสิ”  ฉันรู้สึกใจหายที่ผู้ชายของฉัน (ติ๊ต่างเอาน่ะ ^///^) กลายเป็นคนที่ถูกคนอื่นๆ เกลียด เขาอยู่ได้ยังไงนะกับความรู้สึกแบบนั้น...คงรู้สึกแย่น่าดู

            “ใครว่าล่ะ...ยิ่งมีข่าวลือแบบนี้น่ะสิ ชะนีทั้งนอกทั้งในโรงเรียนพากันแย่งปาวยังกะของลดราคาในห้าง”  อ๋องกลอกตามองขึ้นด้านบน

            “อ้าว งั้นปาวก็เป็นหนุ่มฮอตน่ะสิ! แล้วมันแปลกตรงไหนที่ฉันจะชอบหนุ่มฮอตเหมือนชาวบ้านเขาบ้าง”  ฉันเถียงขาดใจเลย! ผู้หญิงคนอื่นยังชอบปาวได้แล้วทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์!

            “ฉันแค่ไม่อยากให้แกเสียใจ เผื่อแกรู้ความลับอะไรบางอย่างเข้า แล้วสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่เธอรับไม่ได้ขึ้นมาล่ะ”  อ๋องให้เหตุผล

            “ใช่ๆ แค่พอปลื้มๆ น่ะได้แต่อย่าคิดจริงจังเชียวนะแก แล้วอย่าหาว่าพวกฉันไม่เตือน”  เหมยพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินไปเลือกผลไม้สดที่อยู่ร้านใกล้ๆ

            ระหว่างที่ฉันกำลังถามประวัติความเป็นมาของปาวเพิ่ม ฉันก็หันไปป๊ะเข้ากับผู้ชายสวมชุดดำคนหนึ่งเข้า! ตาลุงคนนั้นกระตุกยิ้มมุมปากทันทีที่เห็นว่าฉันนั่งอยู่ตรงนี้

            อิ๋บอ๋าย!! พวกทวงหนี้! -[ ]-!!

            “อ๋อง!...ฉะ...ฉันอยู่ไม่ได้แล้วแก!!!”  ฉันบอกอ๋องแล้ววิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที แต่มีหรือที่ตาลุงจอมทวงคนนั้นจะปล่อยฉันให้วิ่งเล่นชมนกชมไม้อย่างสบายอารมณ์

            “หยุดนะ!!!”

            “ม่ายยย!!!”  ฉันแหกปากลั่น ใส่เกียร์เดินหน้าเต็มกำลังเพื่อหาที่ลี้ภัย แต่มองไปทางไหนก็เจอแต่โต๊ะอาหารและผู้คนมากมายที่มองมาที่ฉันอย่างตั้งอกตั้งใจ โธ่! มองเฉยๆ ไม่มีประโยชน์เลยนะพวกเธอ หลีกทางให้ฉันวิ่งได้สะดวกๆ หน่อยไม่ดีกว่าหรอ >_<!!

            “หลบหน่อย!”  ฉันตะโกนเพื่อแหวกทางให้ตัวเอง ทำไมรู้สึกว่าวันนี้โรงอาหารมันกว้างกว่าทุกวันนะ!

            ฉันวิ่งจนรู้สึกจุกๆ ที่ท้องและเริ่มหายใจหอบจนเหมือนจะขาดใจ เลยเข้ามาหลบอยู่ตรงซอกระหว่างล็อกเกอร์ ซึ่งมีช่องเล็กๆ ที่ฉันพอจะแทรกตัวเข้ามาซ่อนได้

            พ่อนะพ่อ! จะทำอะไรไม่ได้ปรึกษากันเลย ไปกู้เงินนอกระบบมาได้ยังไงเป็นล้าน เอาไปลงทุนธุรกิจบ้าบอนั่นก็ โดนโกงจนไม่เหลือเลยสักแดง โอ้ย!! คิดแล้วเซ็งโว้ยยย!!!

            “หนู...อยู่ไหนเนี่ย ออกมาเถอะ เจ้านายของลุงอยากคุยด้วยเท่านั้นเอง”  เสียงลุงคนนั้นดังอยู่ไม่ไกลจากที่ที่ฉันซ่อนอยู่พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ตาลุงนั่นไม่ได้มาแค่คนเดียวซะด้วยสิ ตายแน่ยัยโบอิ้งโดนจับไปขัดดอกไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันแน่ๆ โฮกกก TOT;

            “หนู...”

            มันเข้ามาใกล้แล้ว >_<!!!

            “เฮ้ย! ทำไรน่ะ”  อยู่ๆ ก็มีเสียงนี้เข้ามาช่วยชีวิต ขอบคุณพระเจ้า T^T

            เสียงของลุงคนนั้นเงียบไปสักพัก ก่อนเสียงฝีเท้าหนักๆ ของคนประมาณ 3 คนจะเดินออกห่างจากล็อกเกอร์ หลังจากนั้นก็มีเสียงฝีเท้าของผู้มาใหม่เดินเข้ามาแทน

            เฮ้อ...นี่ฉันรอดแล้วรึเปล่านะ...อาจจะเป็นพวกของมันเตี๊ยมกันมาก่อนก็ได้...ลองออกไปส่องดูหน่อยไม่มีใครเห็นหรอกมั้ง...ไม่ดีๆ ถ้าพวกมันวางแผนกันล่ะจบเห่แน่!

            ระหว่างที่ความคิดของฉันกำลังตีกันเอง ผลสรุปที่ได้ก็คือลองออกมาส่องดูลาดเลา =_= ฉันค่อยๆ โผล่หน้าออกไปส่องดูสถานการณ์ข้างนอก ใจจริงก็ยังเสียวอยู่นะกลัวตาลุงนั่นจะยังแอบซุ่มอยู่แถวนี้ แต่ถ้าฉันไม่ลองฉันก็คงติดแหง็กอยู่แบบนี้ต่อไป ไม่ได้ไปเรียนกันพอดี

            แต่พอโผล่หน้าออกมา สิ่งที่ฉันเห็นกลับเป็น...เป้ากางเกง O_O!

            เอ่อ...เธอคือเป้าของใครกัน...-.,-?

            ฉันรวบรวมสติสัมปชัญญะทั้งหมดที่มีเลื่อนสายตาขึ้นไปจากเป้ากางเกงอันน่าหลงใหล -.,- (เอ่อ...ไม่ใช่ละ U.U) ไปยังใบหน้าของเจ้าของ...

            ห๊ะ -[ ]-! คุณพระ!!!

            “เฮ้ย! O_o!”  >>> ปาว

            “ฮึ้ย!! >///<!”  >>> ฉัน

            ฉันกับปาวร้องประสานเสียงพร้อมๆ กัน ระหว่างที่ปาวรีบถอยหลังออกไปประมาณ 3-4 ก้าว ส่วนฉันรีบเอนตัวไปข้างหลังตามสัญชาตญาณ แต่สัญชาตญาณของฉันมันคงลืมไปว่าข้างหลังมันเป็นล็อกเกอร์ ท้ายทอยของฉันจึงกระแทกเข้ากับเหลี่ยมตู้เต็มแรง

            “โอ้ย!!!”  ฉันร้องพร้อมกับยกมือขึ้นจับบริเวณที่เจ็บ รู้สึกปวดตุบๆ ขึ้นมาเลยอ่ะ ฉันจะตาบอดเหมือนในหนังไหมเนี่ย โดนกระแทกแรงขนาดนี้ T^T

            “เธอ!”  ปาวชี้มาที่ฉันเหมือนคิดอะไรได้

            อะไร?...เขาจำฉันได้หรอ >////<

            “เพื่อนท่านอ๋องรึเปล่า”  ท็อททักฉันก่อนที่ปาวจะได้พูดต่อ

            “มาทำอะไรแถวล็อกเกอร์ไอ้ปาวล่ะเนี่ย หรือว่า...เธอก็เป็นแฟนคลับไอ้ปาวอีกคน”  ฟานเลิกคิ้วถาม

            นั่นไง! เข้าเรื่องเร็วไปนะฟาน ขอโอกาสตั้งสติบ้างอะไรบ้างได้ไหม -////-;

            “แล้วเธอไปนั่งทำอะไรในหลืบนั่นล่ะ ชอบถ้ำมองเหมือนท่านอ๋องรึไง”  ท็อทพูดแล้วยื่นมือมาให้ฉัน ที่จริงฉันอยากจะปัดมือนี่ทิ้งใจจะขาด แต่ฉันก็จำใจต้องจับแล้วฉุดตัวเองให้ลุกขึ้นยืน มาหาว่าฉันเป็นพวกถ้ำมอง ระวังหลังไว้เถอะไอ้ท็อท ฉันจะไปฟ้องนังอ๋องน้อยว่านายพูดอะไรไว้บ้าง -_+!

            “เจ็บมากไหมน่ะ”  ปาวถามพร้อมกับสีหน้าแหยๆ เขาคงตกใจมากสินะที่ฉันไปส่องเป้ากางเกงเขา อ๊ากส์! เสียภาพพจน์หมดยัยโบอิ้ง!!

            “อ๋อ...มะ ไม่ๆ ไม่เจ็บเลย”  ทำตัวเป็นนางเอกเพื่อ U_U;

            “อืม งั้นก็ดีแล้ว”  ปาวพยักหน้ารับ

            “เอาของแล้วรีบไปเหอะ วันนี้อาจารย์เพียงออเข้านะเว้ย”  ท็อทพูดขึ้นมา ทำให้ทั้ง 3 คนแยกย้ายกันไปเปิดเอาหนังสือชีววิทยาเล่มหนาเตอะออกมาจากล็อกเกอร์ของตัวเอง

            “ไม่เป็นไรแน่นะ ไปห้องพยาบาลไหม”  ปาวถามขณะเปิดเอาของในล็อกเกอร์ตัวเอง ปาว...นายอย่าทำตัวดีกับฉันนักสิ ฉันจิ้นนะยะ >///<

            ดีที่ล็อกเกอร์ของฟานกับท็อทอยู่ห่างออกไปพอสมควร ไม่งั้นฉันโดนพวกนั้นแซวอีกแน่ๆ ว่าเป็นแฟนคลับของปาว...เอ่อ จริงๆ แล้วฉันก็เป็นแฟนคลับปาวไปแล้วจริงๆ นี่นา

            “ไม่เป็นไรจริงๆ”

            “อืม”  เขารับคำแล้วเดินไปสมทบกับเพื่อนที่ยืนรออยู่ตรงบันไดทางขึ้นตึก แต่...ฉันยังไม่ได้ขอบคุณเรื่องเมื่อเช้าเลยนี่นา!

            “ปาว!”  ฉันเรียกปาวเอาไว้ เขาหันกลับมาเลิกคิ้วมองเป็นเชิงถาม “เอ่อ...ไม่มีอะไร U///U”

            “ไม่มีอะไรแน่นะ”

            “ใช่ๆ นายไปเรียนเถอะ”  ฉันบอกแล้วรีบหันหลังให้ปาวทำทีว่าจะไปเรียนบ้างเหมือนกัน

            โอ้ย...ใจเอ๋ยใจ! จะเต้นแรงทำไมนักหนา กับอีแค่เรียกชื่อเขาครั้งแรกเท่านั้นเองทำเป็นตื่นเต้นไปได้ยัยโบอิ้งบ้า! เห็นไหมไม่ได้ขอบคุณเขาเลย T.T

            ฉันแอบชำเลืองไปมองข้างหลังก็เห็นปาวเดินขึ้นตึกไปแล้ว เฮ้อ...ทำไมฉันต้องเสียใจด้วยล่ะ ไม่ได้เป็นไรกันซะหน่อย จะให้เขาห่วงหาอาทรเดินไปส่งที่ห้องเรียนรึไงกัน T^T

            “จริญญา!”  จู่ๆ ใบหน้าของปาวก็ถูกแทนที่ด้วยใบหน้าของอาจารย์เพียงออ (อารมณ์แบบนี้มันคุ้นนะ =_=)

            “เฮือก! อะ...อาจารย์ สวัสดีค่ะ”

            “ครูคิดว่าผู้ปกครองของเธอควรรู้เรื่องนี้นะ” 

            “เรื่องอะไรหรอคะ?”

            “เรื่องที่มีเจ้าหนี้มาตามถึงโรงเรียนนี่ไง”

            “เอ่อ...U.U”

            “ตามผู้ปกครองเธอมาพบครูที่ห้องฝ่ายปกครอง...เดี๋ยวนี้!”

*****************************************************

มาเสริฟแล้วนะคะตอนที่ 2 

ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะ  

ที่จริงไรท์ไม่ได้ต้องการให้นางเอกหื่นแบบนี้เลยจริงจริ๊งงงง

แต่สถานการณ์ตอนนั้นมันพาไป 555+

******************************************************