รักร้ายๆ ... ฉบับแซ่บเว่อร์!!! [Yaoi]
เขียนโดย 
LemonNest
วันที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 17.55 น.
แก้ไขเมื่อ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 18.54 น. โดย เจ้าของนิยาย
6) Chapter 5
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความChapter 5
กว่าพวกผมจะได้กลับก็เล่นเกือบเที่ยงคืน น้ำอ้อยน่ารักมากครับนิสัยดีเรียบร้อยพูดเก่ง ผมไม่รู้เธอนึกยังไงมาเป็นเพื่อนกับเปเปอร์ได้ แต่ช่างเหอะได้รู้จักคนน่ารักเพิ่มอีกคนถือว่าเป็นเรื่องดี เมื่อเช้าผมพูดอะไรค้างไว้นะ อ่อ เรื่องตัวละครใช่ไหม
ก็ไม่มีอะไรมากนะ คุณแค่รีเซ็ทสมองแล้วลืมๆละครเวทีนั้นไปแค่นี้ก็ไม่น่ามีปัญหานะ
ผมเคยดูละครตอนดึกเรื่องอะไรจำไม่ได้แต่ว่าตอนนั้นติดมากเลยเพราะนางเอกสวย ผมไปเดินห้างเจอเธอเข้ารีบวิ่งไปขอลายเซ็นทันที ผมจำชื่อจริงของเธอไม่ได้เลย เรียกชื่อในละครแทน หลังจากนั้นผมก็ไปค้นหาในกูเกิ้ลจึงรู้ว่าเธอเป็นพี่สาวเพื่อนผม อะไรโลกมันจะบังเอิญขนาดนั้น ตัวจริงเธอน่ารักนิสัยดีมากเลยล่ะ แต่ในละครเธอร้ายจนน่าตบ (เพื่อนสาวบอก) ที่ผมต้องการจะบอกก็คือวันนั้นผมนั่งเรียนอยู่นี้แหละได้ยินพวกผู้หญิงคุยถึงพี่คนนี้ว่าร้ายกาจทั้งนอกจอในจอ ผมเลยคิดว่าทำไมคนเราต้องตัดสินคนอื่นจากสิ่งที่ได้ยินส่วนใหญ่นะ พี่เขาใจดีมากนะตัวจริงอะ จะแอ๊บก็คงไม่ใช่ ผมเคยนั่งคุยเรื่องนี้กับพี่เขาว่าข่าวออกมาแบบนี้ไม่รู้สึกอะไรเหรอ พี่เขาบอกว่าถ้าเราไม่ได้เป็นแบบในข่าวแล้วจะกลัวทำไม เขาไม่ออกมาพูดอะไรเลยนะบอกเพียงแล้วแต่คนเชื่อ ผมก็มานั่งคิดว่าเออมันก็จริงเนอะ ฮ่าฮาฮา ผมมาเวิ่นเว้อออะไรฟระเนี่ย พอๆๆ เดี๋ยวเบื่อผมซะก่อน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ซีนครับเปิดประตูให้พี่หน่อยจ้า” เสียงหวานๆของพี่แซนดร้าดังขึ้น ผมลงจากเตียงเดินไปเปิดให้ หน้าสวยเฉี่ยวคมส่งยิ้มให้ผมก่อนเดินมานั่งบนที่นอน
“เห้อ เหนื่อยจังเลย” พี่แซนดร้าล้มตัวลงนอนบนเตียงกางแขนสบายใจเฉิบผมเอนตัวลงนอนข้างๆหันหน้าซุกเอวคอดโอบกอดแน่นอย่างออดอ้อน
แซนดร้าลูบผมน้องชายเล่น “อ้อนพี่แบบนี้จะเอาอะไรครับ” เอ่ยถามน้องชายคนเดียวซีนส่ายหน้าทั้งที่ยังซุกเอวอยู่
“ซีนเบื่อพี่ไหมที่พี่ไม่ค่อยมีเวลาให้เราเลย เดี๋ยวก็ถ่ายแบบที่ประเทศนู้นกลับมาเดินแบบที่ประเทศนั้นอีก พี่นี่แย่เนอะ” ผมใช้มือปิดปากบางไม่ให้พูดต่อ
“พี่แซนเป็นพี่สาวที่เเสนดีที่สุดของซีนเลยนะ ถึงซีนจะไม่ใช่น้องแท้ๆแต่ก็รักพี่นะ” ผมกอดเธอแน่น ผมอาจจะเป็นลูกคนเดียวพ่อแม่กลัวจะเหงาเลยไปรับพี่แซนมาเลี้ยง ผมดีใจมากที่มีพี่สาวไว้คอยคุยด้วย
แซนดร้าเป็นชื่อใหม่ที่ผมเรียกเธอเพราะเธอน่ารักมาก พ่อแม่เธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตทั้งคู่ ฐานะทางบ้านก็พอมีพอกินไม่ได้ร่ำรวยจนมีมรดกไว้ให้ ผมไม่เคยรังเกียจเธอเลยสักนิดเดียว ผมเห็นใครมีพี่มีน้องผมโคตรอิจฉาเลย บางครั้งเห็นพี่น้องตีกันผมก็อยากจะร้องไห้ มีคนให้ตีกันก็ดีกว่าไม่มีใครคอยตีด้วยเนอะ
“พี่ก็รักน้องชายคนนี้ที่สุดเลยครับ ฟอด ไปและ แวะมาคุยด้วยเฉยๆ”
“ไม่อาววว วันนี้นอนนี้นะครับ นะๆซีนอยากนอนกอดนางแบบชื่อดัง”
ผมไม่ได้โม้นะพี่แซนสวยมากจริงๆ ทั้งเก่งทั้งสวยแถมฉลาด ผมคงต้องถือปืนบ้างซะแล้ว
“คร้าบบบผม จุ๊บๆ ปากผู้ชายรึป่าวเนี้ยทั้งนุ่มทั้งหวาน” อ้ายยย ผมเขินพี่แซนอ่า
Rrrrrrr
ผมคลายกอดออกเพื่อให้พี่แซนได้คุยโทรศัพท์สะดวก ผมไม่ได้ตั้งใจฟังนะแต่คุยใกล้ขนาดนี้ไม่ได้ยินก็หูหนวกแล้ว ผมว่าพี่แซนดูเครียดๆนะมีอะไรรึป่าว
“ซีนปิดเทอมไปอยู่กับพี่ที่นู้นมั้ย พี่อยากให้เราไปลองดูพี่ถ่ายแบบเผื่ออยากเป็นนายแบบถ่ายคู่กับพี่” ผมโห่ส่ายหน้าพรืด
“ไม่เอาหรอกพี่แซน ซีนอยากเป็นดีเจนะไม่ใช่นายแบบ”
“พี่ก็ชวนไปงั้นแหละเผื่อจะเปลี่ยนใจ” พี่แซนหัวเราะออกมาก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้ากังวลแทน ผมว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่เลย
“พี่แซนมีอะไรรึป่าวครับ” แซนดร้าเงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างใช้ความคิดก่อนพยักหน้า
“ซีนครับ บ้านเรามีแค่พี่กับซีนใช่ไหม” ผมพยักหน้า “เห้อ ถ้าพี่มีแฟนเป็นผู้หญิงขึ้นมา...” แซนดร้าไม่พูดต่อ มันจะเกิดอะไรขึ้นนะถ้าเธอเป็นดี้แล้วซีนเกิดเป็นเกย์ขึ้นมา
“ซีนยังชอบผู้หญิงอยู่ใช่มั้ย” ผมแมนทั้งแท่งนะพี่ สงสัยจะกลัวไม่มีทายาท
“พี่แซนฟังผมนะ ต่อให้ผมเป็นเกย์พี่เป็นดี้แต่เราก็รับเด็กมาเลี้ยงก็ได้”
“แต่เด็กเขาจะโตมาไม่สับสนเหรอ พี่กลัวคนอื่นจะมองไม่ดี” ผมก็แอบคิดแฮะ
“ชีวิตเราจะให้คนอื่นมาตัดสินทำไม ผมว่าเราคิดไกลไปแล้วนะ ฮ่าฮา” คิดยันลูกเลย
“นั่นสิ พี่ก็แค่กังวล เพราะพี่มีแฟนเป็นผู้หญิงอะครับ” แซนดร้าสารภาพออกมา
ผมก็นึกว่าเรื่องอะไร ซีนเดินไปกอดพี่สาวไม่ให้คิดมาก ถ้าเรามัวแต่แค่คนอื่นแล้วชีวิตนี้เราจะมีความสุขได้ยังไง
“ทำไมวันนี้พี่สาวผมขี้แยจัง ไปอาบน้ำนอนกันได้แล้ว” ผมดันตัวพี่แซนให้กลับไปอาบห้องตัวเองก่อนมานอนกับผม
@สวนสนุกดรีมเวิล
วู้~ วันนี้วันเสาร์พวกผมนัดกันมาเที่ยวดรีมเวิลคลายเครียด น้ำอ้อยก็มานะขอบอก
>0< ไอ้เปอร์ควงน้ำอ้อย ผมควงพี่แซนดร้า ส่วนไอ้เวลควงเด็ก! เชี้ยเพื่อนกู มันควงเด็กมาจริงครับ เด็กผู้ชายตุ้ยนุ้ยวัยสิบขวบไม่ใช่สาวน่ารักที่ไหนหรอก ไอ้เวลบอกป้าข้างบ้านเขาฝากเลี้ยงวันหนึ่ง ตอนนั้นมันอยู่คนเดียวเลยซวยต้อง พามาด้วย ผมรักเด็กนะ ฟอด น่ารักดีแก้มนุ้มนุ่ม
“ว่าไงครับหนูน้อยชื่ออะไรครับ” ผมใช้นิ้วชี้เกี่ยวนิ้วน้อยๆขึ้นมา เด็กน้อยกอดขาเลเวลแน่นคงกลัวผมอยู่ พี่ออกจะหล่อกลัวทำไมเนี่ย
“กร๊ากกก เด็กกลัวมึงอะซีน” เปเปอร์หัวเราะเยาะเมื่อเห็นภาพเมื่อกี้
-_-" หนูน้อยโหดร้ายอ่า กูเริ่มเกลียดเด็กแล้วแม่ง
“น้องวุ้นเดินเข้าไปหาพี่ซีนสิครับ พี่ซีนใจดีนะ” เลเวลย่อตัวลงบอกเด็กน้อย วุ้นเดินออกมากล้าๆกลัวๆ ซีนย่อตัวลงอีกครั้งอุ้มวุ้นขึ้นไว้บนแขนตัวเอง
“ชื่อวุ้นเหรอครับชื่อน่ากินจัง” ผมพูดหยอกล้อกับเด็กน้อย แต่ดูเหมือนเพื่อนผมจะไม่ได้คิดแบบนั้น
“ไอ้ซีน!!/เชี้ยซีน!!” ผมหันไปมองมันอย่างระอา เห็นกูจ้องจะงาบอย่างเดียวเลย
“อะไรของพวกมึงครับ กูหยอกวุ้นเล่นเข้าใจป่ะ” มันยกมือทาบอกถอนหายใจ
“ไอ้ซีนเวลาอยู่กับเด็กมันดูเป็นผู้ชายอบอุ่นนะว่าไหมมึง” เปเปอร์กอดอกมองเพื่อนเล่นกับวุ้น เลเวลเห็นด้วยพยักหน้าตอบเพื่อน
“อืม มันดูอบอุ่น แต่เวลามันโมโหกูเองก็ไม่อยากเข้าใกล้ว่ะ” เลเวลลูบแขนขนลุกน้ำอ้อยสงสัยเอ่ยปากถาม
“ซีนน่ากลัวมากเลยเหรอ น้ำก็เห็นเขาน่ารักดีนะดูฮาๆดี” เธอเอ่ยยิ้มๆ เปเปอร์กับเลเวลมองหน้ากันก่อนพูดเป็นเสียงเดียวกัน
“มากกกกกกก!!” ดูเหมือนจะพูดดังไปหน่อย เจ้าตัวหันหน้ามามองเพื่อนจับผิด
ไอ้พวกนี้นินทากูแน่เลย ผมสัมผัสได้ วะฮ่าฮา
“มาจ้ะเด็กๆพี่ไปซื้อของกินมาให้ ส่วนนี่อมยิ้มกับเครปของซีน” ผมเอื้อมมือไปหยิบมานั่ง กิน อมยิ้มกำลังเข้าปากก็เจอสายตาแบ๊วของวุ้นมองอยู่
“ผมอยากกินอมยิ้มอ่าครับพี่ซีน” ฮือออ ไม่ได้นะเด็กน้อยอันนี้พี่หวง ผมส่ายหน้าให้วุ้นว่าไม่ได้ เด็กน้อยร้องไห้ลั่นจะเอาตามประสาเด็ก งานเข้าแล้วกู
“โอ๋ๆอย่าร้องนะคะเดี๋ยวพี่แซนซื้อให้ใหม่เนอะ” แซนดร้าโอ๋วุ้นเดินจูงไปร้านขนมกับน้ำ อ้อยที่ขอตามไปด้วย เหลือพวกผมที่นั่งรออยู่หน้าบ้านผีสิง
“มึงแม่งสุดยอดเลยว่ะ เด็กร้องไห้ต่อหน้ายังไม่ยอมให้เลย” ไอ้เปอร์เปิดฉากแขวะ
“หึหึ สงสารวุ้นว่ะเจอคนขี้หวงแบบมึงอะ มึงให้วุ้นไปแล้วเดินไปซื้อใหม่ก็จบ” เลเวลสมทบ
“ไม่เอาอ่ะ พี่แซนเดินไปซื้อให้ตั้งไกลกูหวง” ผมก็เป็นแบบนี้แหละถ้าคนไม่สำคัญ ซื้อให้ก็ไม่หวงหรอก ชิ
พวกเราพากันเล่นจนเหนื่อยมานั่งพักเอาแรงที่สวนสำหรับนั่งพักผ่อน ผมนอนราบไปบนเสื่อที่ปูไว้นอนพร้อมหลับตาสูดอากาศบริสุทธ์เข้าปอด รู้สึกดีสุดๆเลย ก่อนจะพากันกลับเพราะค่อนข้างเย็นน้องวุ้นอาจจะไม่สบายได้
Rrrrrrr
'Paper'
“ว่าไงครับเพื่อนเปอร์จะชวนกูแดกไม่ไปนะ” ผมรีบดักทางมันไว้ก่อน ไม่ไหวครับวันนี้กูเพลียเล่นเครื่องเล่นสุดเหวี่ยงหมดแรงจะไปไหนต่อ
(...............) ปลายสายเงียบไป
“ไอ้เปอร์ สัสเปอร์!!” ผมตะโกนเรียกมันเห็นมันเงียบไปไม่เห่าหอน
(เอิ้ก ที่ร้ากกกจ๋า...) ติ้ด
“เอ้าเชี้ยเมาแล้วโทรมาหากูทำไมวะ ท่าจะบ้า” ผมไม่สนใจวางโทรศัพท์ลงเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ
Rrrrrr
โทรศัพท์แผดเสียงร้องอีกรอบในขณะที่ร่างบางยังมีความสุขกับการแช่ตัวในอ่าง เพียงไม่กี่นาทีถัดมาก็มีข้อความส่งมาแทน ร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำเดินเข้าห้องแต่งตัวไปก่อนออกมานั่งเช็ดผมบนเตียง
ปัง ปัง
“ซีนๆ ไอ้ซีนเปิดประตูเร็ว!!!” เสียงไอ้เลเวลตะโกนเสียงดังอยู่หน้าห้อง ผมรีบเดินไปเปิดประตูเห็นเลเวลหน้าตาตื่นวิ่งเข้ามาในห้อง พี่แซนดร้าก็วิ่งตามมา
“ไอ้เปอร์!!! ไอ้เปอร์ถูกจับตัวไป!!!” ผมตกใจทำอะไรไม่ถูก สติ! สติๆๆๆเท่านั้น
“พี่ว่าเราใจเย็นๆ แล้วคิดกันดีกว่านะว่าตอนนี้เปเปอร์อยู่ไหน”
“VOO PUB ! มันชอบไปที่นั่น” ผมตั้งสติได้รีบนึกที่เปเปอร์ชอบไปบ่อยๆ
“ไม่มีกูไปมาแล้ว ทั้งบ้าน คอนโด หรือแม้แต่หอเด็กมันก็ไม่มี”
แล้วมันไปอยู่ที่ไหนวะ โทรศัพท์! มันโทรมาหาผมนี่หว่า
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูลองโทรกลับก็ไม่ติดซะแล้ว ข้อความใหม่? จากใครกัน
“กูคุยโทรศัพท์กับมันอยู่ดีๆ ก็ได้ยินเสียงผู้ชายแทรกเข้ามา ลองโทรกลับก็ไม่รับ” เลเวลบอกซีน แปลว่ามันใช้เครื่องเปเปอร์โทรมาหาผมหลังจากจับตัวไป
'ไม่ต้องห่วงเพื่อนมึงปลอดภัยดี ตอนนี้อยู่คอนโดxxx' เบอร์แปลก?
“ฮัลโหลเพื่อนกูเป็นยังไงบ้าง พวกมึงเป็นใครแล้ว...” ด้วยความเป็นห่วงผมรัวคำถามใส่เลเวลยืนลุ้นอยู่ข้างๆ พี่แซนก็นั่งลุ้นไม่ต่างกัน
(เพื่อนมึงปลอดภัยดีไม่มีรอยขีดข่วนแน่นอน มึงมารับมันที่xxx นะ)
“มันปลอดภัยดี เห้อ เออๆเดี๋ยวกูไป” ผมหันไปบอกก่อนวางสายไป เดี๋ยวนะ เมื่อกี้กูคุยกับใครวะ
ไม่นานผมกับเลเวลก็มาถึงจุดหมายปลายทางกดลิฟท์รัวอยากเจอเพื่อนชายไวๆ ถึงจะบอกว่าปลอดภัยแต่ก็อยากเห็นด้วยตาตัวเองมากกว่า
ห้อง 608
ผมเคาะห้องเรียกยืนรอเจ้าของห้องมาเปิดประตู ทันทีที่ประตูถูกเปิดผมก็แทรกตัวเข้า ไปร้องเรียกเปเปอร์ดังลั่นห้อง
“เอิ้ก ที่รักจ๋าาา มามะมาให้เปอร์กอดหน่อยนะ” กูวิ่งเต้นเป็นห่วงแทบตายเสือกนอนเมาเพ้อถึงแต่เด็กมึง มันน่ากระทืบให้จมเตียง
“ไอ้เพื่อนเหี้ย!!!” เลเวลยืนมองอยู่นานตะโกนด่าสุดเสียงใช้มือตบหัวมันแรงๆสักที ผมก็เอากับมันด้วยคน ทำกูเป็นห่วงนะมึง
“เดินเข้ามานี่ไม่คิดจะทักทายเจ้าของห้องหน่อยรึไง” เสียงทุ้มดังขึ้นทักทาย ผมหันกลับไปมองก็ต้องตกใจ
ไอ้พี่จิน!!!
ผมตะโกนตกใจไม่คิดว่าจะเจอมัน งั้นคนที่ช่วยเปเปอร์ก็คงเป็นจินสินะ อืมมม ทำตัวไม่ถูกแฮะจะพูดยังไงกับมันดี
“พี่จินไปเจอเปอร์ที่ไหนมาครับ” เลเวลยิงคำถามใส่
“สนามแข่งรถเถื่อน วันนี้พี่มีแข่งพอดีเลยเจอที่นั่นแหละ สงสัยจะแข่งแพ้เลยเมาย้อมใจ พี่เห็นมันโดนไอ้คนชนะกำลังหิ้วขึ้นรถจำได้ว่าเป็นอริกับพวกพี่อยู่ ไอ้คิสเลยช่วยไว้” จินร่ายยาวออกมา เกือบเสียเอกราชแล้วนะมึง
“แต่คนช่วยจริงๆคือไอ้คิส นอนสลบเหมือดอยู่อีกห้อง มันไปสู้จนได้ตัวเพื่อนเรามานั่นแหละ พี่ไปตอนมันสู้กันเกือบเสร็จแล้ว"
ถ้าเปเปอร์รู้ว่าใครไปช่วยมันไว้คงอึ้งน่าดู คนเคยกัดกันทุกวันกลับเป็นคนช่วยซะงั้นผมมองหน้าจินลึกลั่กไม่รู้จะทำไงดี เอาว่ะ! อย่างน้อยก็ควรขอบคุณ
“ยังไงก็ขอบใจนะที่ช่วย ไปเลเวล ช่วยกันแบกไอ้เปอร์กลับกัน” ผมดึงแขนเปอร์ข้างนึงมาพาดบ่า เมาเละขนาดนี้ขืนไปส่งบ้านโดนด่าแน่กู
“เดี๋ยวเอาไปไว้บ้านกูก่อนแล้วกัน ฝากขอบคุณพี่คิสด้วยนะครับ” เลเวลหันมาพูดก่อนลากเพื่อนออกไป
TBC.
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
