รักร้ายๆ ... ฉบับแซ่บเว่อร์!!! [Yaoi]

 

Chapter 6

 

 

 

                [Jin Part]

 

                ผมปิดประตูห้องเมื่อเห็นพวกซีนออกไปแล้ว เดินไปทางห้องนอนด้านในที่คิสนอนอยู่ เด็กเปอร์โชคดีมากนะที่วันนี้พวกผมมีแข่ง ไม่อย่างนั้นคงซ่าไม่ออกแน่ถ้าเจอพวกมันทำอะไรเข้าให้ แต่น่าแปลกใจที่เพื่อนตัวดียอมเสี่ยงตัวเองไปช่วยเปเปอร์เนี่ยแหละ

 

                “มึงเป็นไงบ้างวะ” ผมนั่งลงข้างเตียงผู้บาดเจ็บ บริเวณหน้ามีรอยช้ำที่มุมปากนิดหน่อย ตามตัวก็ไม่มีแผลอะไรแต่ภายในคงช้ำจากแรงกระแทกของบรรดาหมัด

 

                “เจ็บแขนกับท้องว่ะ ไม่ต้องพากูไปหาหมอนะเดี๋ยวป๊ารู้” ป๊าก็คือพ่อของมันนั่นแหละ แต่ที่คิสไม่อยากให้รู้ก็ตรงพ่วงด้วยตำแหน่งตำรวจใหญ่มาด้วย

 

                ผมเข้าใจเพื่อนแต่ละคนดีว่าเป็นยังไง ถ้ามันทำเรื่องไม่เดือดร้อนใครผมก็ปล่อยผ่าน

 

                ก๊อกๆๆ

 

                 เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ผมเดินไปเปิดประตูให้โซตัสเดินเข้ามา มันอยู่ห้อง 504 ถัดจากห้องผมไปชั้นเดียวเอง ส่วนไอ้คิสอยู่ 607 ห้องติดกัน

 

 

                “อัศวินเหลือเกินนะมึง แล้วจะไปเรียนไหวไหมวะ”

 

                “แค่นี้เองกูพักฟื้นอีกสักวันก็หายเหอะ” คิสยันตัวเองขึ้นจากเตียงหยิบชามข้าวต้มที่โซตัสเพิ่งเทให้ขึ้นมากิน

 

                “แล้วพวกไหนมันทำไอ้เปี้ยก หน้าอย่างมันไม่น่ามีเรื่องกับใครได้”นอกจากอริที่นอนเดี้ยงอยู่เนี่ย

 

                “พวกไอ้พอสอริมึงนั่นแหละไอ้โซ เปอร์มันเมาแถมหน้ามันก็หน้าล่อขนาดนั้น ก็รู้ว่าไอ้พอสมันชอบผู้ชายน่ารัก”

 

                “อย่างนี้ต้องให้น้องเปเปอร์มาดูแลเป็นค่าตอบแทนนะ” เสียงเจ้าเล่ห์ดึงความคิดเพื่อนให้คิดตาม ถือโอกาสนี้แกล้งมันดีกว่า คิสยิ้ม

 

                “เออจริงด้วย เรื่องเชี้ยๆยกให้มึงเลย”

 

                “ชมกูซะเขินเลย จะเอาอีกแผลมั้ยเพื่อนเดี๋ยวกูจัดให้”โซตัสง้างหมัดขู่

 

                “เกรงใจว่ะ” หันมาหาจิน “กูเหนื่อยว่ะ นอนห้องมึงแล้วกันเดินกลับไม่ไหวแล้ว”

 

                “พูดเหมือนมึงนอนห้องตัวเองบ่อยมาก ตามสบายเพื่อนกูจะไปนอนอีกห้องแล้วกัน”จินเดินถือชามข้าวออกไปเก็บให้ปล่อยให้เพื่อนได้พักผ่อน โซตัสยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา

 

                “กูมีนัดว่ะ ยังไงเดี๋ยวพรุ่งนี้กูมาเยี่ยมใหม่นะ”

 

                “อืม ปิดประตูด้วยกูจะนอน” คิสสั่งก่อนหลับสู่ห้วงนิทรา

 

                [End Jin]

 

 

 

                DEMON PUB

 

                ผมนั่งมองเวลารอคนสำคัญมาได้สักสิบนาทีแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นจะมา เลเวลมันก็นั่งหน้านิ่งรอเป็นเพื่อน ชายหนุ่มแต่งตัวดูดีใบหน้าจัดว่าหล่อเดินถือแก้วเหล้ามาทางผม

 

                “มานั่งทำอะไรแค่สองคนครับไม่เหงาเหรอ” ผมไม่อยากจะคุยด้วยแต่ก็ตอบตัดความรำคาญ

 

                “มานั่งรอพี่ครับ อีกแปปก็คงมาถึง”

 

                “งั้นขอพี่นั่งเป็นเพื่อนได้มั้ย เพื่อนพี่มันผิดนัดไม่ยอมมาปล่อยให้พี่อยู่คนเดียว”เสียงนุ่มหลอกล่อต้องการสื่อบางอย่าง

 

                “ไม่ได้หรอกครับ เพื่อนผมมันชอบอยู่แบบส่วนตัวไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย” ซีนพูดด่าทางอ้อม หวังว่าคงจะไปนะพูดขนาดนี้

 

                “ก็ได้ แต่พี่ขอให้น้องดื่มแก้วนี้ให้หมดก่อนนะถือเป็นการทักทาย” เขายื่นข้อต่อรองผมมันเป็นพวกคออ่อนซะด้วยแค่แก้วเดียวก็หลับแล้ว เลเวลมันรู้เลยคว้าไปดื่มเอง

 

                “พี่อยู่โต๊ะนู้นนะครับ มีอะไรไปหาได้” เขากลับไปพร้อมแก้วเหล้าว่างเปล่าส่งยิ้มมาให้ก่อนเดินออกไป

 

                “ซีนกูขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

 

                “อืม”  ผมนั่งรอคนสำคัญอยู่นานก็ไม่มีทีท่าจะมาสักที ล้วงโทรศัพท์ออกมาโทรตามเมื่อเห็นว่านานแล้ว ทิ้งไอ้เปอร์นอนเมาคนเดียวด้วยเป็นห่วงจัง

 

                (ว่าไงครับผม รถพี่มันเสียกลางทางเลยไปช้ากว่าจะซ่อมเสร็จคงอีกนาน ซีนกลับไปรอที่บ้านก็ได้เดี๋ยวพี่ไปหา)

 

                “แล้วก็ไม่โทรมาหาผมนะ เดี๋ยวเจองอนยาว” ผมแกล้งขู่

 

                (โหยยย ไม่งอนดิครับ เดี๋ยวรถซ่อมเสร็จพี่จะรีบไปบ้านซีนเลยตกลงมั้ย)

 

                “ก็ได้ งั้นแค่นี้นะผมจะกลับแล้ว” ผมวางสายคนสำคัญไปมองหาเลเวลที่เข้าห้องน้ำนานผิดปกติ ลองกดโทรหามันปรากฎว่ามันไม่ได้เอาไปด้วย  อ้าว ไปไหนของมันวะเนี่ย

 

                “เลเวลมึงยังอยู่มั้ย! เลเวล!!” ในห้องน้ำก็ไม่มีแล้วมันไปไหน

 

 

 

                [Level Part]

 

                ผมเดินมาเข้าห้องน้ำเมื่อรู้สึกถึงความผิดปกติภายในร่างกาย วักน้ำขึ้นสาดหน้าหวังบรรเทาอาการร้อนวูบวาบที่เกิดขึ้น เนื้อตัวสั่นเหงื่อแตกพลั่กมันเหมือนกับ...โดนวางยา!

 

                “ว่าไงคนน่ารักเราเจอกันอีกแล้วนะ” ผู้ชายคนเดิมเดินมาซ้อนหลังผมที่หน้ามองกระจกต้องเป็นมันแน่ที่ใส่ยาลงไปในแก้วเหล้านั่น

 

                “ออกไป! กูบอกให้ออกไป!!!” ผมหันมาผลักอกมันเพื่อขับรถกลับบ้าน โทรศัพท์ก็ไม่ได้หยิบมาซีนคงตามหาผมวุ่นแล้ว

 

                “ไม่เอาน่า ผมรู้ว่ามันทรมานให้ผมช่วยนะ” มันพยายามกักผมไว้ไม่ให้ออกจากห้องน้ำ ดันตัวผมให้เข้าไปในห้องหนึ่งในห้องน้ำ

 

                “ในห้องน้ำเลยรึไงครับ น้องเลเวลเห็นหงิมๆนี่ไม่เบานะ” เสียงเห่าหอนของโซตัสดังขึ้นเรียกความสนใจของทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี เลเวลสะบัดตัวเองให้หลุดก่อนวิ่งมาหลบหลังโซตัส

 

                “มันวางยากู มึงต้องช่วยกูเดี๋ยวนี้” เสียงเย็นแหบพร่ากระซิบบอกข้างหู

 

                “อ้าวเชี้ย!เ ล่นวางยากันแบบนี้เลย ผัวะ! “ หมัดหนักกระแทกเข้าหน้ามันเต็มแรงผมรีบกระชากตัวมันออกมาข้างนอกยื่นกุญแจรถให้

 

                “มะ ไม่ไหวแล้ว ขับรถพากูกลับที” ผมบอกเสียงสั่น มันคงใส่ลงไปเยอะร่างกายผมถึงกระตุกไม่หยุดแบบนี้

 

                “แม่งเอ๊ย! กูน่าจะซัดให้แรงกว่านี้ เอ่อๆเดี๋ยวกูช่วยมึงเอง”โซตัสรับกุญแจเดินไปลานจอดรถ ผมชี้ให้มันรู้ว่าคันไหนก่อนทรุดฮวบกองกับพื้น

 

                “เฮ้ย มึงอดทนไว้นะคอยบอกทางกูก่อน แม่งเอ๊ย!!”โซตัสสบถหัวเสียเมื่อเห็นเลเวลไม่มีสติแล้ว เอาไวดีวะ พาไปคอนโดกูก่อนแล้วกัน

 

 

                ห้อง 504

 

                สองร่างกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างเมามันส์เมื่อได้เข้ามาในห้อง โซตัสพยายามดันตัวเลเวลออกไม่อยากทำคนไม่มีสติ แต่ก็นะ ผู้ชายมักจะอ่อนไหวง่ายโดยเฉพาะเรื่องนี้แต่จิตใต้สำนึกมันพยายาม ย้ำ! ว่าพยายามจะไม่ทำอะไรแล้ว แต่ก็อดไม่ได้

 

                “จูบกับผู้ชายมันก็ไม่ได้แย่นะ ปากมึงน่าดูดมากอะเลเวล” โซตัสส่งปลายลิ้นอุ่นไล้เลียละเมียดละไมอยู่นอกปากอิ่ม เลเวลเผยอปากให้โซตัสเข้ามาได้สะดวก แต่ชายหนุ่มเหมือนแกล้งไล้เลียอยู่แบบนั้น

 

                “อื้มมม อ้ะ...” ร่างบางร้องอื้ออึงอยู่ในลำคอเมื่อลิ้นหนาดูดเม้มริมฝีปากบางหนักหน่วงโซตัสดันร่างเล็กแนบลงกับเตียงนุ่ม มือเริ่มล้วงเข้าไปในเสื้อสะกิดไตทั้งสองข้างเบาๆจนเริ่มแข็งขึ้นมา จัดการถอดเสื้อออกเผยผิวขาวนุ่มราวกับน้ำนม ริมฝีปากร้อนทาบลงบนเนื้อนุ่มดูดเม้มเกิดรอยรักตามลิ้นที่ลากผ่าน ร่างเล็กที่โดนยาเข้าไปหูอื้อตาลายต้องการปลดปล่อยตลอดเวลาดึงกางเกงลงด้วยความต้องการ โซตัสก็ไม่รอช้าถอดเสื้อผ้าออกจนหมดจนเหลือแต่ร่างกายเปลือยเปล่า เขาดันตัวเล็กที่เปลือยติดหัวเตียงแยกขาเรียวยาวออกกว้างซุกหน้าลงกับเคขนาดพอดีตัว ไล้เลียหัวถอกบานใหญ่ยังกับดอกเห็ดสดโตๆที่มีน้ำขาวขุ่นไหลซึมมาที่ปลายเค ลื้นร้อนดูดอมส่วนนั้นอร่อยปาก

 

                “อ๊า...ซี้ด” เลเวลคราง “สะ เสียว...อูย...ดูดแรงๆ...อึก...ซี้ดดด”

 

                มือแกร่งขย้ำสองลูกข้างท่อนใหญ่โตเบาๆเชิงหยอกล้อ ลิ้นร้อนไล้เลียปลายส่วนนั้นดูดดึงแรงๆให้เสียวเล่น เลเวลหลับตาครางซี้ดซ้าดดิ้นเร่าๆดันส่วนแข็งขืนเข้าปากร้อน มือใหญ่กำรูดไปตามแนวยาวเบาๆแล้วค่อยเร่งแรงขึ้น ร่างบางทั้งเสียวและมันส์สุดๆกระแทกใจกลางเข้าปากหนาสุดจะกลั้นก่อนพุ่งน้ำเหนียวออกมาเต็มปากหนา โซตัสกลืนบางส่วนลงไปเลียรอบปากอย่างเสียดาย ร่างหน้าจับร่างเล็กพลิกคว่ำหน้าแนบไปกับหมอนรูดรั้งท่อนเจ้าโลกของตัวเองพอไปที สอดนิ้วชี้เข้าไปวนภายในเพื่อขยายช่องรักตามมาด้วยนิ้วกลางด้วยฤทธิ์ยาทำให้ร่างกายพร้อมรับทุกอย่าง ชายหนุ่มกระซิบข้างหูบางอย่างเกร็งจัดการจ่อหัวถอกเข้าประตูหลังแล้วดันมันเข้าไปช้าๆไม่มีตัวช่วยใดๆ ร่างเล็กร้องออกมาเมื่อเข้าไปเพียงส่วนหัว โซตัสคว้าโลชั่นหัวเตียงมาทาทั้งเจ้าโลกเขาและประตูหลังที่ตอดส่วนปลายปวดหนึบ คอยบอกร่างเล็กว่าอย่าเกร็งเดี๋ยวจะเจ็บมากเลเวลเห็นเลยเถิดพยายามผ่อนคลาย ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกกัดฟันแน่นเมื่อเขากดท่อนเนื้อใหญ่เข้ามารวดเดียวสุดลำก่อนดันเข้าออกด้วยความเสียวซ่าน

 

                “ซี้ดดดดดดดด...แม่งแน่นฉิบหาย....อ้าา...อึ้บซี้ดดด....” เสียงครางของร่างสูงดังด้วยความเสียวสุดใจ แรงรัดตอดส่วนใหญ่ตุ้บๆ ยิ่งทำให้เสียวจนยากจะถอนออกมา ร่างเล็กกัดริมฝีปากแน่นระบายความเจ็บ โซตัสเห็นร่างเล็กปรับสภาพได้แล้วรีบชักออกเกือบสุดลำเล่นเลเวลใจหายเหมือนวูบลงเหวก่อนยัดเข้ามาแรงๆเน้นๆ มือหนาจับหน้านวลหันมาตอดรัดริมฝีปากหนาปลายลิ้นร้อนดูดดึงลิ้นเล็กในปากเกี่ยวกระหวัดรัดแน่น มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อส่วนล่างเริ่มซอยแรงขึ้นจนตัวโยกสั่นคลอนไปมา เมื่อดูดจนหนำใจก็ลากลิ้นลงมาแตะซอกคอหอมกรุ่นเล่นเลเวลขนลุกขนชันทั้งตัว

 

                “อิ้อ้าาาา...อย่าดูดตรงนั้น...อ้ะ...มะ..มันเสียว...ซี้ดดดด...” เสียงพูดกระท่อนกระแท่นจากแรงขย่มดังร้องห้ามเมื่อลิ้นหน้าดูดเม้มจนเกิดรอยรักรอบซอกคอ

 

                ปั่บ ปั่บ ปั่บ

               

                เสียงเฉอะแฉะของน้ำรักดังเป็นจังหวะการเข้าออก โซตัสดันท่อนใหญ่เข้าจนสุดขย่มจุดกระสันเล่นพากันครางเสียงแหบพร่า อึก อ้าาา ร่างเล็กรู้สึกจุกจนพูดไม่ออกเมื่อร่างหนากระแทกเข้ามาเต็มเหนี่ยวไม่ทันตั้งตัว ร่างหนาพลิกร่างเล็กให้หันหน้ามาทั้งที่ส่วนล่างยังซอยถี่ยิบพาเลเวลโมโหข่วนหลังขาวด้วยความเสียวสุดๆ แทนที่จะเจ็บร่างสูงกลับยิ่งมีอารมณ์ยกเอวบางลอยสูงแกล้งกดโดนจุดกระสันเน้นๆย้ำอยู่แบบนั้น

 

                “โอ๊ยย...สัส! กูเสียวสั่นแล้ว....แรงอีกอ๊าา...ซี้ดดดอ้า” โซตัสยิ้มกริ่มดึงสะโพกให้แน่นขึ้นกระทุ้งท่อนเคเข้าสุดในช่องรักของเลเวล ร่างเล็กครางซี้ดใหญ่ยิ่งเร่งให้ร่างหนาทำเร็วขึ้นแรงๆเน้นๆ ร่างหนาอัดขยี้แท่งรักกับสะโพกบางให้มันๆอีกนิดก่อนกระแทกด้วยความเร็วกระตุกเกร็งสองสามทีฉีดน้ำรักเข้าประตูหลังไหลย้อยออกมา เลเวลเหนื่อยหอบแต่ก็ยังอยากอยู่ตลอดเวลา ดึงโซตัสที่นอนแผ่หราอยู่ข้างกันขึ้นมาสนองต่ออีกหลายต่อหลายรอบจนรุ่งเช้าก่อนทั้งคู่จะเพลียสลบไป

 

[End Level]

 

                เมื่อคืนผมเดินตามหาเลเวลทั่วทั้งผับแต่ก็ไม่เจอคิดว่ามันคงหนีไปหาสาวจนลืมเพื่อนนั่นแหละ เลเวลเป็นคนฉลาดถ้ามีอะไรเกิดขึ้นมันน่าจะเอาตัวรอดได้

 

                “อืมมม ฮ้าววว สดชื่นจังเลย” เปเปอร์ตื่นมาบิดขี้้เกียจบนที่นอนคลายความเมื่อย

 

                ผมนั่งไขว่ห้างนั่งมองมันอยู่โซฟาเยื้องจากเตียงมานิด  ตื่นมามีความสุขจังเลยนะมึง เปเปอร์หันมายิ้มให้ผมมองไปรอบห้องอย่างสำรวจ

 

                “กูมานอนห้องมึงได้ไงวะ” เปเปอร์ลูบท้ายทอยงงๆ

 

                “เมื่อคืนมึงไปสนามแข่งรถเถื่อนมา ถูกไอ้พวกไหนไม่รู้ลากออกมาจะพาไปขึ้นรถแต่โชคดีที่พี่คิสกับไอ้จินไปช่วยไว้ทัน” ผมอธิบายคร่าวๆ

 

                “เหี้ย! กูเมาขนาดจำอะไรไม่ได้เลยอ่อวะ แล้วไอ้คิสเนี้ยนะไปช่วยกู” เปเปอร์ทำหน้าไม่เชื่อ

 

                “เอออออ คู่อริมึงนั่นแหละอัศวินเข้าไปช่วยจนนอนเดี้ยงคาห้องไอ้พี่จิน”

 

                “สงสัยกูต้องมองมันใหม่ซะแล้ว” เปเปอร์พึมพำ แล้วก็เพิ่งคิดออกว่าจะถามอะไรเพื่อน “มึงรู้ได้ไงกูอยู่ห้องพี่จิน”

 

                “มันส่งข้อความมากูเลยโทรกลับ ถ้ากูไม่ลากมึงมานอนนี้ขืนให้กลับสภาพนี้ป๊ามึงเล่นยับแน่ ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำแดกข้าวกัน กูรอมึงคนเดียวเลย” ผมไล่มันไปอาบน้ำเดินลงมารอมันข้างล่าง

 

                “อร่อยว่ะมึงทำเองเหรอวะ” เปเปอร์กินข้าวต้มกุ้งหมดชามยกมือลูบท้องเลียปากที่เปรอะ

 

                “พี่แซนกลับไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว มึงคิดว่าใครจะทำล่ะครับเพื่อน”

 

                “ปากดีตลอดนะเพื่อนมียอกย้อน ว่าแต่ไอ้เลเวลอะ” เปเปอร์พูดขึ้นไม่เห็นเพื่อนอีกคน

 

                “ไม่รู้มันหายหัวไปไหนตั้งแต่เมื่อคืน โทรศัพท์แม่งก็ไม่เอาไป” ผมตั้งใจจะไปหามันที่บ้านวันนี้แหละรอกินอะไรกันเสร็จค่อยไป

 

                “มันยิ่งตามตัวยากอยู่  เอ่อ เดี๋ยวแวะไปหามันแล้วเลยไปส่งกูที่คอนโดนะ กูไม่อยากกลับตอนนี้ว่ะ ยังไม่หายมึนเลย”

 

                ผมขับเฟอร์รารี่ออกมาปลายทางคือบ้านเลเวลเป็นที่แรก ยืนกดออดอยู่สักพักก็มีสาวรับออกมาเปิดให้ เธอบอกว่าเลเวลยังไม่กลับตั้งแต่เมื่อคืน

 

                “มันไปอยู่ห้องเด็กมั้งหรือไม่ก็โรงแรม กูว่าเราใจเย็นๆดีกว่าไอ้เวลมันฉลาดจะตาย”เปเปอร์พูดคลายความเครียด มันอาจจะเป็นแบบที่ไอ้เปอร์พูดก็ได้

 

                “มึงอยู่คอนโดนี้เหรอวะ เนี้ยนะที่พักใหม่มึงกูว่าคุ้นๆว่ะ” ผมมองสำรวจคุ้นตา มันบอกเบื่อที่เดิมแล้วไกลมหาลัยเลยหาที่พักใกล้เมื่อสองวันที่แล้วเอง

 

                “ทำไมวะ กูว่าน่าอยู่ดีนะเงียบสงบไม่วุ่นวายระบบความปลอดภัยดี ห้องก็น่าอยู่นะมึง” ผมก็คิดว่าน่าอยู่มากเหมือนกันแถมโคตรใกล้มหาลัยอีก แต่จะทิ้งบ้านแล้วมาอยู่ก็ไม่ได้อีก แต่มันโคตรคุ้นเลยนะ

 

 

 

                ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

                จินยืนเคาะประตูเรียกโซตัสที่คงนอนหลับเป็นตายอีกตามเคย เมื่อคืนคงหนักสิท่าเล่นเที่ยงแล้วก็ยังไม่โผล่หัวออกมากินข้าว ปกติมันจะมากินข้าวห้องเขาทุกวัน สายขนาดนี้กลัวเป็นโรคกระเพราะปวดท้องอีก

 

                “โซตัส! เปิดเว้ยเปิดจะแดกมั้ยข้าว” จินตะโกนเรียกเพื่อนเสียงดังไม่กลัวข้างห้องออกมาด่า

 

                ภายในห้องเงียบกริบมีเพียงเสียงเคาะประตูดังอยู่หน้าห้อง โซตัสงัวเงียหยิบกางเกงขึ้นมาสวมใส่เดินไปเปิดประตูหน้าห้อง

 

                “ไอ้เหี้ย! หลับเป็นตายเลยนะมึง นี่ขนมจีนกูทำมาให้คิดว่ามึงไม่ขึ้นไปหากูแน่นอน แหม รอยเต็มตัวเลยนะสัด แดกสาวมาอีกล่ะสิ ไหนขอดูหน่อยดิสวยแค่ไหน"จินยิ้มกริ่มเดินเข้าห้องนอนเพื่อน แต่ก็ต้องตกใจกับร่างสูงที่นอนกึ่งเปลื่อยท่าทางล่อแหลม

 

                “เฮ้ยย!!/เหี้ย!อย่า...” เสียงแรกเป็นของจินอีกเสียงเป็นของโซตัสที่เพิ่งได้สติ

 

                “ไม่ทันแล้วว่ะเพื่อน จัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วออกไปคุยกับกูข้างนอก”จินพูดแค่นั้นเดินออกไปรอข้างนอก เวรกูล่ะ โซตัสสบถออกมาคนเดียว

 

 

 

 

 

 

 

 TBC.