Lunch break friend ・เพื่อนกัน ตอนพักกลางวัน

ตอนที่ 5

อั๊ยย่ะะ!! วันนี้ดูจะเป็นวันมั๊ยดีสำหรับฉันนะ ฉันตื่นสายเพราะมัวแต่งัวเงีย ทั้งๆที่นาฬิกาปลุกก็สั่นยังกะแผ่นดินไหว แถมเสียงมันก้ยังดังเกิน200 เดซิเบล วันนี้ตอนออกจากบ้านมาฝนก็ดันตกอีก แล้วตอนนั้นฉันก็ไม่ได้พกร่มมาซะด้วย อะไรจะซวยซำ้ซวยซ้อนขนาดนี้ โชคดีที่ไปถึงโรงเรียนทันเวลาพอดี
ฉันนั่งเท้าคางอยู่บนโต๊ะระหว่างคาบก่อนพักกลางวัน ทำไมมันถึงน่าเบื่อแบบนี้นะ เมื่อไหร่จะพักกลางว๊าาานนน ฉันนั่งอยู่แบบนั้นจนหมดคาบ
ขณะที่ฉันกำลังวิ่งหอบกล่องข้าวออกไป ก็ดั๊นนไปชนกับใครก็ไม่รู้จน...กล่องข้าวหกกระจายเละเทะเหมือนโดนระเบิดนิวเคลียร์ถ่มเละตุ้มเปร๊ะะ ม่าาายยย
" ข...ขอโทดค่ะ ฉันเดินไม่ระวังเอง" ฉันรีบขอโทษเค้า จริงที่ฉันไม่ระวัง เพราะฉันเล่นวิ่งออกมาด้วยความเร็วสูง เฮ้อ ข้าวหกหมดเลย ต้องมานั่งเก็บหรอเนี่ย เลอะเทอะไปหมดเลย

"อ่าา ผมก็ต้องขอโทษเหมือนกัน..." ไม่น้าา เค้าคือรุ่นพี่ยูกิคนน้าาานน ฉันล่ะอยากจะบ้าตาย

"อ๊ะ.."

"เธอคือคนที่ชอบไปที่สนามบอลเวลาที่พวกเราแข่งใช่มะ..ชิกิโนะ โคโตเนะ..."

"อ...อืม"

"วันนี้เธอจะมาอีกมั๊ยอ่ะ " เขาถามขณะที่ฉันกำลังจัดการกับอาหารที่กระเด็นตกไปอยู่บนพื้นกันคนละทิศละทาง

" ก็ไปทุกทีอยู่แล้วนิ" ฉันตอบแบบไม่ค่อยสบอารมณ์นัก บังอาจมาทำข้าวกล่องของฉันพังเละเทะ แต่เค้ากลับยืนยิ้มอยู่นั้นแหละฉันล่ะหงุดหงิดจิงๆ

"ให้ช่วยเก็บมั๊ย"

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องหรอกค่ะ " ที่ฉันพูดแบบนั้นไปเพราะมันใกล้เสร็จแล้ว หลังจากนั้นเขาก็เดินออกไปพร้อมกับพูดว่า "งั้น...ฉันกลับก่อนนะ"

จากนั้นฉันก็เอากล่องข้าวไปเก็บที่โต๊ะแล้วค่อยๆเดินไปที่ดาดฟ้า

"โย่ว มาแล้วหรอ วันนี้นานจัง...แล้ว..." เข้าพูดกับฉันที่กำลังเดินไปหาเขา

"ขอโทษนะ!!! ฉันทำมันพังซะแล้ว...ข้าวน่ะ" ฉันบอกเขา พร้อมกับคิดในใจว่า 'จะไม่ร้องไห้ๆๆๆ'

"เอ่อ...งั้นก็..." เขาพยายามจะพูดอะไรซักอย่าง แต่ฉันกลับพูดแทรกขึ้นมา

" ...ฉันเดินชนคนนะ มันเลยหกเละเทะ มันเป็นความผิดฉันเองๆ...ขอโทษนะ..." เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ไอ้สอ่งที่คิดไว้ว่า 'จะไม่ร้องไห้' ก็หายไปทันที น้ำตาเริ่มไหลออกมา และไม่มีท่าทีว่าจะหยุด

"ไม่เห็นเป็นไรนี่... เราไปที่โรงอาหารกันเถอะ ประมาณว่า...เปลี่ยนบรรยากาศไง บางทีพระเจ้าอาจจะคิดว่า พวกเรามานั่งกินข้าวอะไรในที่แบบนี้ หัดเปลี่ยนบรรยากาศซะบ้าง ไรงี้ เธอไม่คิดงั้นบ้างหรอ...เพราะฉะนั้นเราก็ไปกันเถอะ" เขาพูดพลางเอามือลูบหัวฉัน

"อ...อื้ม..." ฉันตอบ แล้ววิ่งไปตามแรงดึงของเขา

•

เย็นวันนั้นฉันก็ไปที่สนามบอลเหมือนเดิม พอแข่งเสร็จก็ไปหานาโอกิคุงเหมือนทุกทีเข่นกัน แต่ว่าวันนี้...

" ชิกิโนะซัง...ผมมีเรื่องจะคุยด้วย ช่วยมากับผมแป๊บนึงได้มั๊ย..." รุ่นพี่ยูกิ ที่ปกติไม่คิดจะคุยกับฉันเลยเรียกฉันไปหา แหม ถ้าจะเรียกไปขอโทษเรื่องเมื่อกลางวันล่ะก็นะ ไม่ยกโทษให้หรอก ชิส์ โคโตเนะงอลลค่ะะ

" อื้ม งั้น นาโอกิคุงกลับไปก่อนก็ได้นะ บ๊ายบายจ้ะะ" ฉันตอบตกลงและหันไปบอกนาโอกิให้กลับไปก่อน

"อ่าา ก็ได้ " นาโอกิคุงตอบ จากนั้นฉันก็เดินตามรุ่นพี่ไป

ฉันเดินตามเขามาจนถึงด้านหลังของตึกเรียน หวาา อยากกลับบ้านแล้วง่าา

" เอ่อ...คือว่า...มีอะไรรึเปล่าคะ ถึงได้..." ฉันเริ่มพูดก่อน

"ก็นิดหน่อยน่ะ..."

"..."

"...คือว่านะ...จะเริ่มไงดีล่ะ...เอาเป็นว่าฉันชอบเธอ ช่วยคบกับฉันได้ไหมอ่ะ>[]<..." อั๊ยย่ะ ไม่ได้มาขอโทษเรื่องเมื่อกลางวันหรอกหรอ เห้ย นี่ไม่ใช่เวลาจะมาคิดไรแบบนี้นะ สถานการณ์แบบนี้มันน

" อ...เอ๋๋๋๋๋๋๋~~~~~~~~~~ΣO[]O" เมื่อได้ยินแบบนั้น ฉันก็ถอยหลังไปก้าวนึง แล้วก็อ้าปากค้างเลยล่ะ ม่าาาายยยย

"...ตอนที่ฉันเห็นเธอครั้งแรกน่ะ เมื่อสองปีที่แล้ว ตอนนั้นฉันเพิ่งเข้าม.ปลายใหม่ๆ เธอคงอยู่ม.ต้นที่ไหนซักแห่งล่ะนะ ฉันเห็นเธอชอบมารออยู่ตรงหน้าประตูโรงเรียน ตอนนั้นฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอรอใคร จนในที่สุดก็รู้ว่าเธอมารอพี่สาวเธอใช่มั้ยล่ะ ตอนแรกๆก็ไม่ได้ชอบเธอหรอกนะ แต่พอเห็นเข้าทุกวันๆ มันก็เลย... คิดอย่างงั้นฉันก็เลยไปตีสนิทกับพี่สาวเธอ จนตอนนี้พวกเราก็เป็นเพื่อนสนิทกันไปแล้วล่ะ ฉันชวนเธอคุยหลายๆเรื่อง พวกเธอสองคนเนี่ย นิสัยไม่เหมือนกันเลยเนอะ แหะๆ แล้วก็รู้ว่าม.ปลายเธอจะมาเข้าที่นี่แน่ๆ รู้แบบนั้นก็เลยที่ใจใหญ่ เวลาผ่านไปสองปี ฉันก็ไม่คิดว่าเธอจะมาที่สนามบอลนี่ ตอนแรกนึกว่าเธอจะมาเข้าก็ตกใจนิดหน่อย แต่จริงเธอมาเป็นเพื่อนฟูจิโอกะใช่มั้ยล่ะ หลังจากนั้นฉันก็เห็นเธอบ่อยๆ ครั้งแรกที่เห็นเธอมานั่งดูน่ะ ฉันดีใจมากเลย เธอชอบนั่งยิ้มอยู่คนเดียวตอนดูพวกเราแข่ง แต่พอจบเกมเธอกลับวิ่งไปหาฟูจิโอกะเป็นคนแรก ตอนนั้นฉันก็หงุดหงิดนิดหน่อย แต่ฉันก็รู้ว่าเธอคงไม่วิ่งมาหาฉันแน่ เพราะเธอไม่เคยเห็นฉันเลยนี่เนาะ ฮะๆ ฉันเห็นเธอมาที่นี่บ่อยๆ แต่ทุกครั้งเธอจะต้องวิ่งไปหาเขาเป็นคนแรกเสมอ ฉันรู้ว่าพวกเธอเป็นเพื่อนกัน แล้วก็สนิทกันด้วย แต่ฉันขอถามหน่อยได้ไหม... พวกเธอเป็นแค่ 'เพื่อน' กันใช่มั๊ย..."

"...อ...อืม..." ฉันตอบเขาไปแค่นั้น

"งั้น...เธอจะช่วยคบกับฉันได้มั้ย..."

*********************************************************************************************************************************

โอยยยย แต่งตอนนี้แล้วเหนื่อย เราว่าเราพิมพ์ไปเยอะแล้วนะ ทำไมมันสั้นจัง เฮ้อ (โอ๋ๆๆ ไม่เป็นไรน้าาา~~)
ตอนหน้ามาดูกันดีกว่าว่าคุณนางเอกจะเอาไง