Lunch break friend ・เพื่อนกัน ตอนพักกลางวัน

วันนี้ฉันมาโรงเรียนด้วยความสดใสร่าเริงเต็มเปี่ยม 200% (เห้ยๆ นี่มัน 'เกิน' ไม่ใช่ 'เต็ม' แล้วมั้ง เพ่่=[]=)
ก็เพราะว่าเมื่อวานเจอเรื่องดีๆมาน่ะสิ ถึงจะต้องเจ็บตัวก้เหอะ ถ้าอยากรู้ว่าเรื่องไรก็อ่านต้องก่อนหน้านี้ดูดิ (อ่านแล้วเฟร้ย!!!)

" มาแล้วจ้าาา...อ๊ะะ" ฉันรีบวิ่งเข้ามาในห้องแล้วทักทายเพื่อนๆ แต่ก็ดั๊นนไปสะดุด ประตูเข้าจนได้//ไรแว๊๊๊. เจ๊บอ้ะะ มันซ้ำแผลเก่าเมือ่วานเก๊าอ่าา O[]O

"เป็นไรมั๊ยนั่น ล้มซะ" คาเอเดะพูด หลังจากที่เห็นสภาพฉัน ไม่ต้องบอกก็รู้ ไม่สิ อย่ารู้เลย บอกได้คำเดียว อนาถค่ะ คางจะแตกป่าวหว่าา

" ม...ไม่เป็นไรๆ แต่มันซ้ำแผลที่หกล้มเมื่อวานอ้้ะะ" ฉันตอบ แล้วค่อยๆลุกขึ้นมา แล้วเดินไปที่โต๊ะ

"วันนี้มาเช้าผิดปกตินะเนี่ยย เออใช่...ถามจิงเหอะ เมื่อวานไปทำไรที่สนามบอล??" คาเอเดะถาม //ไม่ถามซักเรื่องได้มั้ยคะ

"เหหหหห โคโตเนะจังไปดูบอลด้วยหรอเนี่ยยยย" ไอมิจังที่พอได้ยินก็รีบวิ่งเข้ามาเสริม

"ก็แค่อยากเท่านั้นแหละน่าาา" ฉันตอบ

"แต่ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่ไปดู ก็ไปดูแต่รุ่นพี่ยูกิ ที่เป็นกัปตันทีมนั่นแหละ อย่าบอกนะว่าเธอก็เป็นเหมือนยัยพวกนั้น!!!" คาเอเดะเริ่มโวยวาย จะว่าไปรุ่นพี่คนนั้นฉันก็เห็นอยู่บ่อยๆน่ะนะ ฉันคิดว่าเค้าต้องจำหน้าฉันได้แล้วแน่ๆเลย เพราะฉันไปดูการแข่งทุกครั้งเลยนี่นา

"ไม่ใช่ซะหน่อย! "

" แต่ว่านะ ฟูจิโอกะคุง ที่อยู่ห้อง A แล้วก็เป็นรองกัปตัน ก็หล่อดีนะ ว่ามั๊ยคาเอเดะจัง แต่ไม่ค่อยมีผู้หญิงคนไหนสนใจเท่าไหร่่ คงเพราะโดนรัศมีออร่าความหล่อเปล่งประกาย ของรุ่นพี่ยูกิกลบนั่นแหละ น่าสงสารจัง ถ้าอยู่คนเดียวล่ะก็คง..." ไอมิพูดต่อซะยาวเหยียด+เว่อร์

" หรือว่าเธอไปดูฟูจิโอกะ นาโอกิ คนนั้น" ม่าาายย โดนออร่าความกดดันสุดแสนจะอำมหิตของคาเอเดะ แผ่เข้าใส่ซะแล้ววว

"ท... ทำไมถึงคิดอย่างงั้นล่ะ" เรื่องนี้ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาดว่าเราไปดูเค้าาาา

"ป่าวหรอก แค่เดาไปงั้นแหละ แต่คงไม่ใช่หรอก เนอะ" ไอมิตอบแทนคาเอเดะ

หลังจากนั้นบทสนทนาก็จบลง ด้วยเหตุที่ว่าอดดเริ่มรียนดังขึ้นแล้ว แถมครูก็เข้ามาแล้วอีก ออดเริ่มเรียนก้เหมือนกับสิ่งที่บอกให้ฉันรู้ว่า ได้เวลาเข้านอนแล้วนั่นเอง ฉันอยู่แถวหลังสุดจึงไม่มีใครสังเกตุ ส่วนออดพักกลางวันก็เหมือน กับนาฬิกาปลุกที่เรียกให้ฉันตื่นจาภวังค์

ตอนกลางวันฉันออกจากห้องและไปยังที่ประจำของฉัน 'ดาดฟ้า' พอเปิดประตูเข้าไป เขาคนนั้นก็นั่งรอฉันอยู่เหมือนเดิม ฉันก็เดินเข้าไปหาพร้อมกับกล่องข้าวเหมือนเคย

"แผลเมื่อวานเป็นไงบ้างล่ะ" เขาถาม

" อ่าา จริงๆตอนแรกก็ดีขึ้นแล้วล่ะนะ แต่ว่าเมื่อเช้าดันล้มเข้าอีกรอบน่ะสิ ก็เลย..."

"ฮะๆ อย่าโดนอีกรอบล่ะ"

"แหมถ้าอีกรอบ พระเจ้าคงจงใจแกล้งฉันแล้วล่ะ"

ระหว่างที่พวกเรากำลังคุยไปกินไปอย่างสนุกสนาน( โหหห หนุกมากก) ก็มีใครคนนึงเดินเข้ามา ไม่สิ สองคน 'คาเอเดะ กับ ไอมิ'!!!

"จ๊าาางง ตกใจมั๊ยล่ะ โคโตเนะจัง" ไอมิพูด ตกใจสุดๆเลยล่ะค่าาาา

"แหมๆ นึกว่าพักกลางวันเธอไปไหน...ที่แท้ก็...ฮิฮิ" คาเอเดะพูดบ้าง

"พวกเธอมาได้ไงง่ะะ"

"ก็ตามเธอมาน่ะสิ พวกเราอยากรู้มาตั้งนานแล้วล่ะว่าเธอไปไหนตอนกลางวัน" คาเอเดะเล่าให้ฟัง

"นั่นเพื่อนเธอหรอโคโตเนะ??"

"อ...อืม" ม่ายน้าาา เค้าจะโกรธมั้ยอ่าาา ฉาาานนน กลัวววว

"งั้นก้ให้มานั่งด้วยกันสิ คนเยอะๆ หนุกดีออก" ทาามมมายยยย ช้าานนอยาาากอยู่กะเค้าแค่สองคน แต่เค้ากลับชวนเพื่อนฉันมานั่งด้วยเนี่ยนะ ช่างเหอะ ถ้าเขาอยากก็ตามใจ

"ไม่อะ พวกเราจะกลับแระะ แค่อยากรู้ว่าโคโตเนะไปไหนแค่นั้นเอง" คาเอเดะปฏิเสธ

" แถมพวกเราได้รู้แล้วล่ะ ว่าทำไมเธอถึงชอบไปดูบอลที่สนามม หุหุหุ" ไอมิเอาบ้าง

"ย...หยุดน้าาาา~~~" ฉันร้องสุดเสียง แต่สองคนนั้นกลับไปซะแล้ว

"พวกเค้ากลับไปกันแล้วหรอ" นาโอกิคุงถาม

"อืม"

"น่าเสียดายจัง กะจะได้อยู่ท่ามกลางดอกไม้ซะแล้ว ( ´ ▽ ` )ป่ะ พวกเราก็กลับกันบ้างเถอะะ"

"...นี่...นาโอกิคุง..."

"หืม??มีไรอีกล่ะ??"

"นายช่วยไม่บอกใครเรื่องที่เรามากินข้าวกันข้างบนนี้ได้มั๊ยอ่ะ ฉันก็จะบอกเพื่อนฉันเหมือนกันว่าไม่ให้มา...นะ"

"เอ๋ อืม ทำไมล่ะ ไม่ดีหรอ"

"ป่าวหรอก คือว่า...ฉันแค่อยากอยู่กับนายสองคน ถึงจะแค่ตอนกลางวันก็ยังดี ...ได้มั๊ยอะ"

"ถ้าเธอต้องการ ก็...ได้..."

"สัญญานะ แล้วก็...ขอบใจนะ"

*********************************************************************************************************************************

เย้ๆ จบแล้ว แต่งตอนนี้สมองมันไม่ค่อยแล่นเท่าไหร่ แต่เราว่าก็โอเคนะ ถึงจะสั้นไปหน่อย==