Lunch break friend ・เพื่อนกัน ตอนพักกลางวัน

"งั้น...เธอจะช่วยคบกับฉันได้มั้ย..."

อ๊าาาา ไม่ไหวแล้วทำไงดีล่ะ

"...ข...ขอโทษค่ะ!! คือว่า..."

"...ไม่ได้...สินะ..." เขาพูดแบบเศร้าๆ

"อ...อืม..." ฉันก็สงสารเค้าหน่อยๆนะ แต่ว่า...

"ทำไมล่ะ" เขาถาม หวาาา แล้วฉันจะตอบไงล่ะเนี่ย

" เอ่อ..." จะพูดไงดีล่าาาาา>~<

"..."

"..."

"ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรหรอก...แต่ว่า...ฉันยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ" เขาเดินออกไปปล่อยให้ฉันยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว

ฉันยืนอยู่ตรงนั้นสักพักก่อนจะกลับบ้านไป ช่วยไม่ได้นี่นาคนเค้าก็ตกใจเป็นเหมือนกันนะ ใครจะไปรู้ล่ะว่ารุ่นพี่ที่ป๊อปที่สุดในโรงเรียนจะมาชอบฉัน แถมฉันก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าพี่สาวฉันจะเป็นเพื่อนกับเค้า แล้วเขาพูดมันก็จีิงสุดๆ ตอนที่ฉันอยู่ม.ต้น ชั้นจะไปรอพี่ที่หน้าโรงเรียนประจำ ถึงพี่เค้าจะบอกว่าไม่ต้องรอก็เถอะ แต่ฉันอยากกลับบ้านกะพี่นี่นาาา อ๊ะ ลืมบอกไป ฉันมีสาวด้วยล่ะค่ะ เธอเป็นถึงประธานนักเรียนเชียวนะ สุดยอดเลยใช่ไหมล่ะ ฉันล่ะนับถือเธอมากๆเลยล่ะ...แต่น้องสาวของเธอกลับ...แหะๆ

วันต่อมาฉันมาโรงเรียนตามปกติ แต่ว่าทั้งๆที่ ปกติจะต้องนอนแหมะ แล้วก็หลับอยู่บนโต๊ะตอนครูสอนแท้ๆ วันนี้กลับไม่หลับ ตาค้างยั่งกะกินกาแฟมา (จิงๆไม่ได้กินนะ) ถึงจะตื่นอยู่ก็เรียนไม่รู้เรื่องเลย เหมือนฉันกำลังนั่งเอ๋ออยู่เลยล่ะ เฮ้ออออออ~~~~

พักกลางวันก็หนักกว่าเดิมอีก ฉันทำข้าวมาแค่กล่องเดียวววว อ๋าาาาาา จะเอาไงดีล่ะเนี่ย ไม่เป็นไรหรอกวันนี้ไม่หิวเท่าไหร่ ฉันไม่กินก็ด้ะ
ฉันเดินขึ้นไปบนดาดฟ้า ดูเหมือนว่านาโอกิคุงจะยังไม่มา ก็เลยนั่งรอตรงนั้นสักพัก แล้วในที่สุดเค้าก็มา ปล่อยให้รอตั้งนานแน่ะ อะโด่่่

"อ้าววันนี้ โคโตเนะมาถึงก่อนหรอกหรอ?" เขาถาม

"ก็มาเวลานี้ตลอดแหละ"

" โทษทีๆ วันนี้ครูปล่อยช้าน่ะ"

" ไม่เป็นไรหรอก ฉันเองก็ทำข้าวมาแค่กล่องเดียวเอง "

"เอ๊ะ??"

" นายกินเหอะ ฉันไม่หิวหรอก"

" แล้วเธอไม่กินข้าวหรอ ไม่หิวรึไง"

"ไม่อ่ะ จริงๆก็ไม่อยากกินอยู่แล้วแหละ"

" อ้าวหรอ งั้นก็...รอที่นี่แป๊บนึงนะ " พูดจบเขาก็รีบวิ่งไปไหนไม่รู้

หลังจากนั้นสองนาที ห้าสิบแปดวินาที เขาก็กลับมา(ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ม้าาางง)
"... อ่ะนี่ " เขายื่นบางอย่างออกมา

"อ๊ะ.."

" มันเป็นขนมปังของเมื่อวานน่ะ ฉันซื้อมาหลังซ้อมเสร็จน่ะ แต่ฉันยังไม่ได้กินหรอก เธอเอาไปสิ" เขายื่นขนมปังไส้ช็อคโกแล็ตมาให้ฉัน

"ข...ขอบคุณนะ" ฉันรับมันมา จากนั้นเขาก็นั่งชันเข่าข้างนึงข้างๆฉัน แล้วก็เอามือประสานไว้ที่ท้ายทอย

"...ฉันว่า รุ่นพี่ยูกิก็ไม่ได้เป็นคนไม่ดีหรอกนะ..." เขาเริ่มพูดขึ้น แต่ว่า ทำไมกันนะ

" เอ๊ะ ทำไมถึงพูดเรื่องนี้ล่ะ"

" ก็นะ..."

" ร...หรือว่านายเห็น..." ต้องใช่แน่ๆเลย อุตส่าห์บอกให้กลับไปแล้วแท้ๆ

"ป...ป่าวหรอก เขาบอกฉันตั้งนานแล้วล่ะ เมื่อเช้าตอนวิ่งรอบสนามอยู่เขาก็บอกอีกด้วยว่า เธอ..."

"..."

"...ทำไมล่ะ...ทำไมถึงปฏิเสธเขาไปล่ะ... อ๊ะ แต่ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ฉันไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้น"

"เหตุผลน่ะ ก็ง่ายๆไม่ใช่หรอ?" ฉันก้มหน้าลง

" ง่ายหรอ?"

"อืม...เพราะว่าฉัน...ไม่ได้ชอบเค้า..." ฉันเปล่งเสียงออกมาเบากว่าเดิม

"งั้นหรอ ขอบใจนะ"

" ขอบใจทำไมล่ะ??"

"ม...ไม่มีอะไรหรอกน่าา"

หลังจากนั้นนาโอกิคุงก็ไม่พูดอะไรอีกเลยจนหมดเวลาพักเที่ยง

*********************************************************************************************************************************

นิยายสั้นวันละนิด จิตแจ่มใส //ถุ้ย