รักมหัศจรรค์ทลายหัวใจเจ้าชายน้ำแข็ง

                            ผ่านไป1ชั่วโมงสำหรับการกินข้าวเพราะอิตาเจ้าชายบ้านี้ดิเล่นตักแต่ล่ะคำต้องรอเป็นชาติกว่าจะเอาเข้าปากได้- -" ส่วนตอนนี้น่ะหรอเรา ฉันกับซีเวลค์กำลังจะขึ้นรถม้าเพื่อไปเข้าเฝ้าท่านทูฆที่จะช่วยฉันกลับนั้นแหละ

"ขะ..ขึ้นรถม้าเนี้ยน่ะ"

"อือ หรือว่าเธอจะเหาะไป"

"จะบ้าหรอนาย ฉันไม่ได้เป็นซุปเปอร์แมนน่ะ"

"ฉันล้อเล่นน่ะ"

                             และแล้วเราก็เดินทางมาถึงพระราชวัง0.0โอ้แม่เจ้าฉันต้องฝันไปแน่ๆ ทะ..ที่นี้มันใหญ่มากกกกกกกกกกกกกทหารก็เต็มไปหมด แต่ทหารดูหน้าตาแปลกๆ สูงขาวผมยาวส่วนมากถืออาวุธเป็นธนู

"พวกนั้นเป็นตัวอะไรอ่ะ ดูสวยสง่าแถมยังถือธนูแทนที่จะเป็นปืน"

"ที่นี้ไม่ใช่ เมืองมนุษย์น่ะที่จะใช้อาวุธแรงขนาดนั้นน่ะ"

"อือๆ ว่าแต่พวกนั้นคือตัวอะไรหรอ"

"เอฟล์น่ะ"

"เอฟล์!!!"

"อือ เอฟล์มี2ตระกูลคือ เอฟล์กษัตริย์และเอฟล์ไพร"

"อือ"

"เชิญเสด็จพระเจ้าค่ะ เจ้าชาย"

"ป่ะ"

                             จะ..เจ้าชายจับมือฉันแล้วพาจูงเดินเข้าไปข้างในแต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากวัง อะไรจะใหญ่โตมโหฬานเนี้ยสวยงามมากกกกกกกก ซีเวลค์จูงมือฉันพาเข้าไปในห้องโถงใหญ่ที่มี ผู้ชายอีก2คนนั่งอยู่บนโซฟาคนล่ะตัว

"อันแน่ ใอ้ซีเวลค์น้องชายสุดที่รักมีเมียแล้วก็ไม่บอกน่ะ"

"อย่าพูดจาหยาบคาย ฟาร์โร"

"คราฟฟฟฟฟ พี่ซีคลอส"

"ฉันขอแนะนำ นี้ฟองฟ้า ฟองฟ้านี้พี่ชาย2คนฉันเอง เจ้าชายซีคลอสและเจ้าชายฟาร์โร"

"หวัดดีค่ะ"

"คราฟฟฟฟ น้องสะใภ้สุดสวย^^"

"เดียวฉันพาฟองฟ้าไปหาลุงแปปน่ะ"

"อือ"

                               ซีเวลค์ถือวิสาสะจับมือฉันอีกครั้งแล้วพาเดินตรงเข้าไปในห้องโถงใหญ่อีกห้อง ที่มีคนแก่1คนนั่งอยู่กลางห้อง

"หวัดดีครับลุง"

"อือ มีไรรึ ซีเวลค์วันนี้มาหาลุงถึงที่นี้"

"ฟองฟ้านี้คือ ลุงหรือท่านทูฆประจำราชวังนาเนีย"

"หวัดดีค่ะ"

"อือ หนูมาจากใหนทำไมลุงถึงไม่เคยเห็นหน้า"

"คะ..คือ หนู..หนูมาจาก..เมืองมนุษย์ค่ะ"

"เมืองมนุษย์!!"

                             ฉันสะดุ้งโย่ง เพราะคุณลุงท่านเล่นตะโกนใส่หน้า

"ครับ..เธอมาจากเมืองมนุษย์"

"ข..ขอฉันดูมือหน่อยสิ"

                          ฉันค่อยๆเอามือไปวางบนมือของท่านยมทูฆเอ้ย..ท่านทูฆ ท่านหลับตาซักพักก่อนที่เดินไปที่ชั้นหนังสืออย่างเร่งด่วนแล้วหยิบเอาเล่มที่มีหน้าปกเป็นสัณญาลักษณ์เป็นรูป อัญมณีสีม่วง

"จะ..เจ้า..เจ้าคือบุตรแห่งอดัม พระธิดาของอาสลาน!!"

"เป็นไปไม่ได้!! ธิดาผู้นั้นได้ไปสิงสถิตอยู่บนสวรรค์แล้ว"

"ธิดาของอาสลานไม่ได้มีแค่คนเดียว!! นางผู้นี้คือแฝดของนางผู้อันงดงามผู้นั้น"

                          อะไรกันล่ะเนี้ย..หมายความว่าไงนางผู้นั้นนั้นมันผู้ใหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะเนี้ย

"อะไรๆ ฉันงงไปหมดแล้วน่ะนี้มันเรื่องอะไรกัน"

                           ซีเวลค์ทำหน้า ตึงเครียดก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้ม

"ไม่มีอะไรหรอก ใว้นานๆเธอจะเข้าใจ"

"นี้นังหนูเก็บสิ่งของนี้ใว้ใกล้ตัวน่ะ'

                           ท่านทูฆยื่นขวดน้ำสีแดงที่มีรากไม้อยู่ข้างใน พร้อมตลับพกมือเป็นกระเป๋าใว้แนบข้างลำตัว

"ก..เก็บใว้ทำไมค่ะ"

"เพื่อใว้ใช้ยามจำเป็น ขวดน้ำนี้เป็นยาสมุนไพรหรือยาถอนพิษเพียงหยดเดียวก็สามารถรักษาบาดแผลได้ไม่ว่าจะเจ็บปางตายแค่ใหน"

                          ฉันรับใว้อย่างเกรงใจ- -แล้วให้ใช้ยังไงจับกรอกปากเลยหรอฟร่ะ

"ส่วนอันนี้ ดาบเล็กจงใช้ดาบน้ำด้วยความยุติธรรม รู้ว่าสิ่งใดควรทำลายหรือไม่ทำลาย"

"ค่ะ"

                           แน่ใจน่ะว่ามันเป็นดาบไม่ใช่มืดน่ะ เล็กยังกะจะเก็บใว้ปอกผลไม้

"อืม..อีกไม่กี่วันข้างหน้าจะมีงานเต้นรำขอให้เจ้าชายทรงเตรียมพร้อมใว้น่ะ พะยะค่ะ"

"งานเต้นรำ ทำไมข้าถึงไม่รู้ล่ะ"

"เดียวพระองค์ก็จะทรงหายข้องใจเองพะยะค่ะ"

"อือ"

"พระราชินี อิซเบลล่าทรงตรัสหาพระองค์มาหลายเพลาแล้วพะยะค่ะ ข้าว่าพระองค์ควรไปเข้าเฝ้าองค์พระมเหสีน่ะพะยะค่ะ"

"อืม งั้นข้าฝาก..ฟองฟ้าแปปหนึ่งน่ะ เดียวข้ามา เจ้ารออยู่นี้ก่อนน่ะเดียวข้าจะรีบมา"

"อือ รีบไปเถอะ"

                                  [Sewell]

                           ผมผลักประตูเข้าไปในห้องโถงของพระมารดาอย่างเร่งด่วนก่อนจะตกตะลึงเพราะท่านอยู่กับแขกของท่าน ท่านหญิงเจนนาวีฟและเจ้าหญิงโรเซนล่า[ไม่ว่าอะไรน่าที่เค้าจะร่วมแสดงด้วย คริคริ ]

"อ้าว ซีเวลค์มาแล้วรึเข้ามาก่อนสิจ๊ะ ลูกรัก"

                            ผมโน้มเครพท่านมารดาและท่านหญิงก่อนจะเร่งเท้าไปนั่งตรงกับเจ้าหญิงโร

"นี้สิน่ะ เจ้าชายซีเวลค์ราชทายาสแห่งนาเนีย เครพพี่เขาสิลูก โรเซนล่า"

                              โรเซ่นล่าลงขึ้นแล้วถอนสายบัวสมกับเป็นกุลสตรี

"น้องดีใจมากเพค่ะ ที่มีโอกาศได้พบกับท่านพี่"

"พี่ก็ยินดีเช่นกันขอรับ ที่ได้เจอน้องหญิง"

"ชั้งเหมาะสมกันยิ่งนักว่าไมเพค่ะ ท่านพี่หญิง"

"แม่มีเรื่องจะบอกลูกซีเวลค์"

"มีอะไรหรือขอรับท่านแม่"

"ภายในวันดูมินลูกจะต้อง อภิเษทกับเจ้าหญิงแห่งเมืองฟาฟาอเวร์ นั้นก็คือเจ้าหญิงโรเซนล่า"

"ท่านแม่!!"

"มันเป็นประเพณีที่เมืองของเราต้องทำทุกวันดูมินคือ มีการอภิเษทสมรสกันเพื่อทวาย พระโอรสและพระธิดาแก่อาสลาน"

"คงเป็นเพราะเหตุที่เมื่อคราวที่ท่านพ่ออภิเษทกับท่านแม่น้อย อาสลานจึงส่ง พระธิดาแก้วฝนมาเป็นบุตรแห่งอดัม"

"นั้นมันเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งนานแล้ว เจ้าอย่าลื้อฝื้นมันขึ้นมาอีกเลย"

"น้าว่า พาโรเซนล่าไปเดินจะดีกว่าน่ะ ซีเวลค์น้องเพิ่งมาที่นี้เป็นครั้งที่2 อาจไม่คุ้นเคย"

"ขอรับ น้าหญิง เชิญทางนี้ขอรับองค์หญิงโรเซนล่า"

"เพค่ะ"

                   ณ สวนสวอน ผมพาเจ้าหญิงโรเซนล่าเดินมาเรื่อยๆท่ามกลางโรแมนติก แต่ผมไม่ได้รักเธอแม้เธอจะแสนดี เหมาะสมกับผมทุกอย่างแต่ผมคิดกับเธอแค่น้องสาว

"ท่านพี่ชอบทำอะไรเมื่อยามว่างเพค่ะ"

"พี่ชอบ ปีนเขา ขี่ม้า ดูแลราฎดร ชอบอยู่ในป่าแล้วน้องหญิงชอบทำอะไรขอรับ"

"น้องชอบ วาดรูปดอกไม้ ทำขนม เย็บปักถักร้อย อ่านหนังสือ ชอบร้องเพลงเพค่ะ"

                 ผมอึ้งเล็กน้อยไม่ต่างจากโรเซนล่า เพราะเราสองคนไม่มีอะไรเหมือนกันสักอย่างเพราะผมมีแต่กิจกรรมกลางแจ้งไม่ได้อยู่ในร่มตลอดเวลาเหมือนโร

"น้องหญิงขอรับอีก3วันจะมีงานเต้นรำจัดขึ้นที่วังของพี่ น้องหญิงอย่าลืมมาน่ะขอรับ"

"น้องไม่ลืมหรอกเพค่ะ ถ้าน้องลืมยังไงท่านแม่ก็ต้องเข็นน้องมาอยู่แล้วเพค่ะ"

"ขอรับ"

                                      [FongFa]

                          ฉันนั่งรอซีเวลค์เกือบจะ3ชั่วโมง-.- จะให้นั่งรอตลอดชีวิตเลยไมเนี้ย เบื่อๆๆฉันจึงขออนุญาติท่านลุง[น่ากลัว]ลงมาเดินเล่นที่ลานน้ำตกของราชวัง

"อย่าให้เจอน่ะ แม่จะด่าให้ยับปล่อยให้ฉันนั่งรอตั้งนาน"

                         ฉันนั่งลงตรงใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างๆลำธารที่แสนบรรยากาศดี บอกเลยว่าที่นี้อากาศดีสุดๆยังกะมาพักผ่อนที่เชียงใหม่ ในขณะที่ฉันกำลังสำราญกับการชื่นชมกับอากาศที่ดีฉันจึง..เห็นซีเวลค์กำลังเดินเล่นกับผู้หญิงอีกคนอยู่ตรงข้ามกับลำธาร

"ที่นี้ช่างสวยงามมากเลยน่ะเพค่ะ"

"ขอรับที่นี้ท่านบิดาของพี่โปรดมากเลยขอรับ ดอกไม้ท่านมารดาของพี่ก็เป็นคนปลูก"

                        ฉันนั่งนิ่งๆสายตามองไปยังซีเวลค์ เขามีแฟนแล้วสิน่ะพวกเขายังไม่เห็นฉัน..จนกระทั่ง..

"ระวังน้องหญิง!!"

"ว้าย!!.."

                        ผู้หญิงคนนั้นสะดุดล้มกำลังจะตกน้ำ ซีเวลค์จึงรีบคว้าตัวมากอดใกล้ชิดกันมากฉันสังเกตุว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าแดงมาก ฉันทนไม่ได้จึงรีบลุก แต่ว่าใอ้หินบ้านี้สิลื้น+กับรีบลุกจึง...

"ว้าย!!!..."

                         ตูม!!!!! ลงไปเล่งน้ำเรียบร้อยแย้วT T ซีเวลค์รีบกระโดดน้ำลงมาช่วยฉันไม่ต้องงงงงงงงงงงงงงฉันว่ายน้ำเป็งงงงงงงงงงงงงงงงง

"ทำบ้าอะไรของเธอเนี้ย!!"

"อยากเล่นน้ำมั้ง ถามได้!!และอีกอย่างปล่อยฉันได้แล้วฉันว่ายน้ำเป็น"

                            เล่นกอดฉันกลางน้ำแบบนี้ หายใจไม่ออก-.- หลังจากที่ฉันขึ้นฝั่งได้..

"นี้คือใครหรอเพค่ะท่านพี่"

"อ่อ น้องหญิงนี้คือฟองฟ้า ฟองฟ้านี้คือ องค์หญิงโรเซนล่าแห่งเมืองฟาฟาอเวร์"

                              รู้สึกชื่อเมืองคุ้นๆแหะ-.-

"ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ ฟองฟ้าเราว่าอายุเธอกับเราน่าจะเท่ากันน่ะ"

"อะ...อืม^^"

"น้องว่าให้ฟ้าไปเปลี่ยนชุดอาบน้ำอาบท่าแล้วมาร่วมเสวยพระกายาหารเถอะเพค่ะ เดียวจะเป็นหวัดเอา"

"ขอรับน้องหญิง"

                         ซีเวลค์ถือวิสาสะจับมือฉันอีกแล้ว-.-แล้วลากฉันมาส่งที่ห้องแห่งหนึ่งใหญ่มากกกใหญ่โตยังกะบ้านยักษ์

"ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนชุดเธออยู่บนเตียงล่ะ เสร็จแล้วเดียวจะมีคนรับใช้มาเชิญเธอไปกินข้าวกับฉัน"

                           ฉันมองหน้าเขาแล้วเผลอคิดถึงเรื่องที่เขากอดเจ้าหญิงโรเซนล่า เธอกับเขาเหมาะสมกันจัง

"นี้เธอ..จ้องหน้าฉันยุนั้นล่ะอยากให้ฉันเข้าไปอาบให้หรือไง ฉันเต็มใจน่ะ หึหึ^=°"

"จะบ้าหรือไง ฉันแค่คิดอะไรเพลินๆน่ะไปล่ะ"

"ยัยบ๊องเอ่ย^.^"

"เหอะ!"

                            ฉันรีบปิดประตูใส่หน้าซีเวลค์ ดีน่ะห้องน้ำที่นี้เป็นอ่าง รู้สึกยังไงไม่รู้ตอนอาบยุในลำธารเวทมนทร่ามกลางแสงอาทิตเหมือนโชว์หงค์เล่นน้ำ-.- เสร็จแล้วฉันจึงตรวจดูชุด สีเขียว! มรกตแง๋ๆดูสวยไปอีกแบบหนึ่ง

"สวยจัง"

                            ฉันใส่ชุดแล้วยื่นมองตัวเองในกระจก

"งดงามจริง ฟ้า"

"อุ้ย...องค์หญิงโรเซนล่า"

"ไม่ต้องเรียกเราส่ะเต็มยศหรอก สีเขียวผ้าทอจากอัญมณีสีเขียว ลายที่กระโปรงทอจากลูกไม้ที่ล้ำค่า"

"ท่านหญิง..รู้จักผ้าด้วยหรอค่ะ"

"เจ้าหญิงต้องเรียนรู้การทำงาน การวางตัว การทอผ้าการทำอาหารจ๊ะอีกอย่างเรียกเราว่า โรก็ได้"

"อ่อ..ค่ะ เจ้าหญิงโร"

"อีกป่ะเดียวอาหารจะเตรียมเสร็จ รีบลงไปล่ะเดียวถูกผู้ใหญ่เอ๋ะเอา"

"ค่ะ องค์เอ้ย!...เจ้าหญิงโร^^"

"^^"

                        เจ้าหญิงกับเจ้าชายยังไงก็ลงเอยกันยุดีส่วนฉันอีกไม่นานฉันก็คงได้กลับไปยังที่ที่ฉันมา