รักมหัศจรรค์ทลายหัวใจเจ้าชายน้ำแข็ง

"แล้วเธอล่ะ มีชื่อว่าอะไร"

"ฟองฟ้า..เอิ่ม..เพค่ะ"

"ไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์กับฉันหรอก พูดเหมือนตอนนั้นน่ะดีแล้ว"

"ดีเหมือนกัน ฉันก็ไม่อยากพูดเหมือนกันแหละฟังแล้วเหมือนตัวเองเป็นนางทาสยังไงไม่รู้"

"อือ ตามสบายล่ะกันน่ะอยากได้อะไรก็สั่งเมดฉันเอา"

"แล้วนายจะไปใหนอ่ะ"

"ฉันเป็นเจ้าชายอายุ100ปี ฉันก็ต้องไปเรียนสิ"

"หาาาาาา!! อายุ100ปี ทวดฉันชัดๆ"

"100ปีในนาเนียก็เท่ากับอายุ19ปีในโลกมนุษย์ล่ะน่ะ"

"โล่งอกไปหน่อยนึกว่าจะมีเพื่อนเป็นคุณปู่ซ่ะแหละ"

"อย่าออกไปใหนล่ะ ห้ามดื้อ ห้ามซน เข้าใจไม"

"รู้แล้วน่า ฉันไม่ใช่เด็กแล้วน่ะ อีกอย่างอายุเราก็ห่างกันแค่3ปี ฉันไม่นับพี่หรอกน่ะ"

"ไปล่ะ"

"อืม"

                       3ชั่วโมงผ่านไป=_=จะให้ฉันนั่งเป็นผีตายซากอยู่กับที่หรอฟร่ะ เบื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไปหาอะไรเล่นดีกว่า^^ ฉันเดินสำรวจห้องทุกห้อง มีเป็นร้อยกว่าห้องแต่มีคนพักแค่2คน ชีวิต=_= แต่แล้วฉันก็มาสะดุดที่ห้องหนึ่ง

"ขอสำรวจหน่อยน่ะ"

                      ฉันเปิดประตูเข้ามา ห้องนี้เต็มไปด้วยหนังสือที่ถูกฝุ่นเปอะ ฉันจึงเดินไปหยิบเล่มหนึ่งออกมาอ่าน 

"ตำนานแห่งNarniaงั้นหรอ น่าสนใจน่ะ"

                             (ตำนานแห่งป่าNarnia)

เมื่อหลายร้อยปีก่อน ป่านาเนียถูกปกครองด้วย ราชินีซึ่งมีชื่อว่า 'อาเชียน่า แม่มดขาว' นางปกครองนาเนียด้วยการสาปเพราะ นางเคยทำสงครามกับราชาแห่งนาเนีย 'อาสลาน' ราชาสิงโตแห่งความยุติธรรมเจ้าแห่งฤดูใบไม้ผลิ แต่ครั้งนั้น ราชินีแม่มดขาวได้ทรยศหักหลังอาสลาน และยึดครองอาณาจักร ก่อนที่อาสลานจะกลับสู่ป่าลึกก้นบึ้งของนาเนียได้ทำนายเอาใว้ว่า 'อีกไม่นาน เหล่าราชทายาสทั้ง3พระองค์ ราชา ราชินีแห่งนาเนียที่แท้จริงจะปรากฏขึ้นเพื่อทวงคืนป่าแห่งความยุติธรรม'

นางแม่มดขาวได้ยินเช่นนั้นจึงสาปนาเนียให้มีแต่ ฤดูหนาว ปกคลุมไปด้วยหิมะ และน้ำแข็ง เมื่อใดที่ดอกสโดรอปเบ่งบานเมื่อนั้น เหล่าราชทายาสได้มาร่วมตัวกันแล้วแต่ถ้าดอกสโนดรอปมีกลิ่นหอมแสดงว่า คริสตัล หัวใจแห่งประตูนาเนียได้ส่งกุญแจ ศรธนูสีม่วงมาสยบนางแม่มดขาวโดยแลกกับชีวิตของตนเอง แต่มีทางออก..

"อ้าว..อีกหน้าหนึ่งขาดซ่ะงั้น=_="

                    ทีแรกฉันนึกว่า มันคงเป็นความฝันแต่พอฉันได้ลองอ่านดูแล้ว อาสลาน??ไปอยู่ที่ใหนกันน่ะแล้ว ราชทายาสแห่งนาเนียคือใครกัน ฉันยืนคิดเพลิน..จนกระทั่ง..

"ยัยบื้อ!! เข้ามาทำอะไรในนี้เนี้ย"

"โอ้ย..ฉันตกใจหมด ฉันเบื่อน่ะเลยเข้ามาหาอะไรอ่านแล้วนี้กลับมาจากโรงเรียนแล้วหรอ"

"อือ ไปทานข้าวกันเถอะ"

"อือ"

                     ณ โต๊ะอาหาร โอ้โห้นี้มันอาหารคนหรืออาหารถวายเทพฟร่ะเนี้ยสวยงานอร่ามตายิ่งนัก0.0 ดูโต๊ะสิยาวเยียดยังกะหางงู สรุปมีคนกินแค่2คน

"เอิ่ม..นี้นายนี้มันอาหารหรือของถวายเทพเจ้าเนี้ยยาวเยื้อยแบบนี้แล้วใครจะกินหมด"

"ไม่เป็นไรหรอกน่า ถ้ากินไม่หมดอาหารพวกนี้จะหายไปแบบไม่ต้องทิ้ง"

"ยังดี ถ้าที่เป็นโลกมนุษย์อ่ะน่ะมีหวังอาหารพวกนี้กลายไปเป็นอาหารสุนัขแน่"

"อืม เดียวทานเสร็จฉันจะพาเธอไปที่วังใหญ่เพื่อไปพบกับท่านราชทูฑเพื่อส่งเธอกลับ"

"แสดงว่า ฉันจะได้กลับบ้านแล้วหรอ"

"หวังว่า...อ่ะน่ะ"

"หมายความว่าไง..หวังว่าอ่ะ"

"ฉันก็ไม่รู้ว่า เขาจะช่วยเธอได้ไม"

"แล้วมาให้กำลังฉันเพื่อ.."

"เอาเถอะน่ะ ไม่ลองก็ไม่รู้รีบกินเถอะเดียวจะได้เดินทาง"

"อืมๆ"