รักมหัศจรรค์ทลายหัวใจเจ้าชายน้ำแข็ง

ณ โต๊ะอาหารที่ใหญ่ยาวเยียดไม่ต่างกับหางมังกร-.-

"ท่านแม่ท่านน้าหญิงกระผมมีผู้ที่จะแนะนำให้รู้จักขอรับ ฟองฟ้า"

ฉันเดินออกมาหลังประตูไปยังโต๊ะอาหาร ดูทุกคนแปลใจ ฉันถอนสายบัวต่อแม่ของซีเวลค์และทุกคนที่อยู่บนโต๊ะอาหาร[เจ้าหญิงโรเซนล่าสอนตอนอยู่ในห้อง]

"อืม ชื่อฟองฟ้างั้นรึ เจ้าเป็นใครมาจากใหนกันล่ะ"

"เอิ่ม....ฉันมาจาก...."

                            ฉันหันไปมองหน้าซีเวลค์

"ฟองฟ้ามาจากเมือง...อเลนเดลขอรับท่านแม่"

"อืม เจ้าคงจะเป็นลูกของพ่อค้าแม่ค้าขายเครื่องเพชรขายอัญมณีสิน่ะแล้วเรือของเจ้าจอดอยู่ที่ใดล่ะ"

"คือเรือของ..."

"หยุดซีเวลค์แม่ถามนางไม่ใช่ถามเจ้า"

"เอิ่ม...ระ..เรืออยู่..อยู่ทางตะวันตกเพค่ะ"

"อืม เจ้าคงยังไม่รู้สิน่ะว่าซีเวลค์ลูกของข้าจะแต่งงานกับเจ้าหญิงโรเซนล่าในไม่นาน"

"ท..ทราบเพค่ะ"

"ข้าว่าเจ้าควรกลับไปในที่ของเจ้าจะดีกว่าเพราะเจ้าไม่คู่ควรกับเจ้าชายซีเวลค์อย่างที่เจ้าคิดหรอก"

"ท่านแม่!!"

"พะ..เพค่ะ หม่อมฉันขอตัวก่อนน่ะเพค่ะ"

                              ฉันลุกออกไปอย่างทนไม่ได้

"ฟองฟ้า เดียวฟองฟ้า"

"ไม่ต้องไปลูก ปล่อยให้นางไปนางจะได้รู้ว่านางอยู่ในตำแหน่งใหนฐานะนางเป็นอย่างไร"

                              ฉันวิ่งออกมาเรื่อยๆพร้อมกับน้ำตาทำไมน่ะทำไมเวลาที่ฉันรักใครสักคนต้องมีอุปสรรคมาขว้างทำไมกันฉันรู้จักกับเจ้าชายซีเวลค์ได้ไม่ถึงวันฉันกลับรักเขามากมายเหมือนเคยรักกันมาก่อน ฉันนั่งลงตรงเก้าอี้ไม้นอกราชวังใกล้กับทะเล

"เธอน่ะ หน้าตาเหมือนกับคนรักฉันจังเลยน่ะ"

                              ควับ! ฉันหันไปยังเสียงที่อยู่ใกล้

"เจ้าชายซีคลอส"

"ไม่ต้องตกใจหรอก ฉันยื่นอยู่ตรงนี้นานแล้วแล้วเธอเป็นอะไรร้องไห้ทำไม"

"สะ..แสบตาค่ะ พอดีเมื่อกี้กินส้มตำมา"

"ส้มตำ??"

"อะ...พริกค่ะ"

"อ่อ"

"แต่ว่า..คนรักของคุณ..หน้าตาเหมือนฉันหรอค่ะ"

"อืม เธอเป็นผู้หญิงที่สวยงามราวเทพธิดานิสัยราวเจ้าหญิง"

"จะเป็นไรไมค่ะ...ถ้าจะกรุณาเล่าให้ฟังหน่อยได้ไมค่ะ"

"ได้สิ ฉันก็อยากจะลื้อฟื้นความหลังเหมือนกัน เมื่อตอนสงครามนาเนียได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรกเมื่อคราวที่นางแม่มดจอมชั่วช้าได้หักหลังอาสลานตอนนั้นชาวเมืองคิดว่าเมืองนาเนียจะต้องล้มแต่อาสลานยังคงยื่นหยัดต่อสู้กับสงครามอย่างกล้าหาญสมกับเป็น ราชสิงโต แต่แล้วสวรรค์ก็ได้ส่งนางผู้หนึ่งมาจากโลกมนุษย์เหมือนกับเจ้า"

"มะ..เหมือนกับฉันหรอค่ะ"

"ใช่ นางคนนั้นสวยงามมากข้ารักนางและนางก็รักข้าเราสองคนสัญญากันว่าจะแต่งงานกัน แต่ว่า.."

"แต่ว่าอะไรหรอค่ะ"

"ข้ามารู้อีกทีว่า...มีอีกคนที่รักนางมากเหมือนกัน"

"-.-รักสามเศร้าหรอค่ะ"

"คงจะเป็นอย่างนั้น แต่ว่านางคือกุญแจสำคัญที่จะหยุดนางแม่มดขาวได้นางได้ลงสนามสงครามพร้อมกับอาสลานทั้งสองต่อสู้ด้วยกัน ราชาราชินีแห่งนาเนียแต่ว่า.....อาสลานพลาดถ้ากำลังจะถูกนางแม่มดขาวสังหาญแต่นางเสียสละออกรับดาบที่แทงลงมาแทนอาสลาน"

"สะ..เสียใจด้วยน่ะค่ะผู้หญิงคนนั้นคงจะมีความหมายกับคุณมาก"

"เลือดแห่งอดัมมีพลังมหาศาลทำให้ดาบของนางแม่มดขาวหักออกครึ่งส่วน และเลือดนั้นก็ทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นสุขอีกครั้งก่อนที่นางจะสิ้น...นางบอกกับข้าว่านางรักข้าและรัก..."

"ถ้าให้เดาคงจะเป็น...คนที่รักเธออีกคนใช่ไมค่ะ"

"อืม นี้ก็มืดแล้วเจ้าควรกลับไปยังที่ที่เจ้ามาจะดีกว่าข้าเตรียมรถม้าให้แล้ว"

"ขอบคุณน่ะค่ะที่กรุณาเล่าให้ฉันฟัง มันสนุกตื่นเต้นและน่าหดหู่ถ้ามีโอกาศหน้าฉันจะเล่าที่ที่ฉันมาให้ฟังน่ะค่ะ"

"อืม ข้าจะรอคำสัญญา"

                             ฉันเดินหันหลังจากมาเรื่อยๆพลางคิดว่า ผู้หญิงคนนั้นช่างมีความซื่อสัตย์และกล้าหาญแต่ว่า...ผู้หญิงคนนั้นไม่มีชีวิตรอดกลับไปหาครอบครัว

                              ณ ราชวังของซีเวลค์ ฉันนั่งอยู่บนเตียงของฉันพลางมองไปนอกกระจก เจ้าชายซีเวลค์และเจ้าหญิงโรเซนล่าเหมาะสมกันทุกอย่าง และกำลังจะแต่งงานกันฉันค่อยๆล้มตัวนอนลง ฉันคิดถึงพ่อแม่เหลือเกินและพล่อยหลับไป

                             เอ้ก อี เอ้ก เอ้ก

"เช้าแล้วหรอเนี้ย"

                              ฉันงัวเงียซักพักก่อนจะลุกไปอาบน้ำและลงมาข้างล่างแต่ว่าวันนี้ทำไมดูเงียบๆจังสงสัยคงจะไปเตรียมงานเต้นรำที่จะจัดขึ้นพรุ่งนี้ โครกๆ

"อุ้ย....อย่าร้องสิลูกแม่ก็หิวเหมือนกันล่ะ"

                               -.-ก็ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อคืนนิได้ลงท้องแต่ตอนบ่ายหิวจุง เอ๊ะ...ลองออกไปหาตลาดดีไมน่ะขออาหารแลกล้างจานเพราะว่าตอนนี้ในวังแทบจะไม่มีคนรับใช้ซักคนให้มันได้ยังงี้เซ่! ฉันเดินออกจากวังเดินมาเรื่อยๆน่าจะเป็นกิโลแล้วน่ะทำไมถึงไม่มีตลาดไม่มีร้านค้าเลยน่ะจนกระทั่ง...

"หนูจ๊ะ"

"....ระ...เรียกหนูหรอค่ะ"

                              ฉันเหลียบไปเห็นชายชราที่กำลังนั่งขายของเก่าอยู่ข้างทาง

"ใช่จ๊ะ...หนูกำลังหิวสิน่ะเดียวตาแบ่งอาหารให้กินน่ะจ๊ะ"

"มะ...ไม่ต้องก็ได้ค่ะคุณตา นะ..หนูเกรงใจค่ะ"

"ไม่ต้องหรอกจ๊ะ อนาคตโลกนี้ยังต้องรอให้หนูช่วย"

"มะ..หมายความว่าไงค่ะ"

"นี้จ๊ะ"

                              ชายชรายื้นขนมปังขนาดเล็กให้ฉันเก๋ๆกังไม่กล้ารับฉันจะบาปไมเนี้ย-.-

"ไม่ต้องกลัวหรอกจ๊ะ หนูตามีเยอะกินคนเดียวคงไม่หมด"

"ขอบคุณน่ะค่ะคุณตา"

                               ฉันเหลียบไปเห็นเข็มกลัดสีม่วงอันหนึ่งซึ่งดูเก่ามากแต่ยังมีสภาพที่สวยงามราวกับเพิ่งทำขึ้นเมื่อวาน

"คุณตาค่ะ หนูขอซื้อเข็มกลัดอันนั้นได้ไมค่ะ"

                             ชายชรายื่นมือหยิบเข็มกลัดอันที่ฉันขอซื้อขึ้นมาและยิ้ม

"ไม่ต้องซื้อหรอกจ๊ะ หนูตาให้เอาไม"

"...ขะ...ขอบคุณน่ะค่ะคุณตา"

                              ฉันหยิบมันขึ้นมาดูด้วยความชื่นชม

"สวยงามมากเลยค่ะคุณตาคุณตาไปได้มายังไงหรอค่ะ"

                              ฉันเงยหน้าขึ้นแต่ว่า......คุณตาหายไปแล้ว!! อะไรกันเนี้ยหายไปได้ยังไงของอะไรก็ไม่มีเหมือนไม่มีใครนั่งอยู่ตรงนี้หรือวะ..ว่า!!

"ผีหลอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!"