รักมหัศจรรค์ทลายหัวใจเจ้าชายน้ำแข็ง

"ทรีโอ..มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ"

"...."

"ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว"

"ฉันคงเป็นคนชั่วในสายตาเธอแล้วสิน่ะฉัน.."

"ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นน่ะแต่ในช่วงระยะเวลาหนึ่งมันก็ทำให้ฉันเข้าใจอะไรมากขึ้น หัวใจของฉันมันถูกล็อกกุญแจที่ไม่มีอยู่ในโลกนี้ทำให้ฉันไม่สามารถรักใครได้อีก แต่..น้ำตาล..เธอยังคงต้องการความรักความดูแลของนาย เธอบอบช้ำมามากพอแล้ว"

"ฟองฟ้า!"

"ใช่ เป็นอย่างที่เธอพูดถูก"

"ทะ..ทรีโอ.."

"น้ำตาลในเวลาที่เธอร้องไห้ซบอกฉันน่ะ ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้แกล้งไม่ได้ใช้มารยาแต่เป็นน้ำตาที่ออกมาจากหัวใจของเธอ ฉันสงสารเธอจนมันกลายเป็นความรัก ที่ฉันถามว่าเราสองคนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ฉันอยากจะได้คำตอบว่าเธอยังรักฉันอยู่ไม แต่ตอนนี้ฉันขอเลือกน้ำตาลขอปกป้องเธอคนนี้ เธอคงไม่ว่าอะไรฉันน่ะ"

"ทรีโอ"          

                เขาสองคนโพล่กอดกันด้วยความสุขเหมือน..ใคร..คนนั้นในอีกโลกหนึ่ง

                                   2 ปีผ่านไป

"เข้าฐานได้แล้วครับน้องๆปี1!!"

          ตอนนี้ฉันอายุ19ปี ในมหาวิทยาลัย 

"มาแล้วค่ะ..."

"ครบแล้วน่ะฐานของเราวันนี้มีชื่อฐานว่า..ตามหารุ่นพี่ กฎกติกามีอยู่ว่า..พี่ๆจะให้แผนที่น้องๆแต่ล่ะคนแยกไปหารุ่นพี่ที่หายตัวไปขอตัวแทนแต่ล่ะทีมที่จะไปตามหาด้วยครับ"

"ไปเลย..ฟ้า!?!"

          --''ทุกคนในทีมฉันพากันพลักฉันให้ออกไป อะไรๆก่อฉ้านนนน

"ฉันค่ะ"

"เอาล่ะครับครบทุกทีมแล้วน่ะครับได้แผนที่แล้ว ลุยครับ!!! "

          พลึ่บ! ทันทีที่ได้แผนที่ฉันก็รีบวิ่งอย่างว่องไว

(จะแข่งวิ่งชิงถ้วยทองหรือฟร่ะ--'') ฉันวิ่งมาเรื่อยๆจนทุกคนตามมาไม่ได้หรือแยกกันไปคนล่ะทาง

"ถึงแยกข้างหน้าจะมีต้นไม้ใหญ่2ต้น"

          ฉันเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงต้นไม้มีป้ายปริศนาอยู่1ป้าย

'จงเดินตามหัวใจตนเอง'"หมายความว่าไง..เดิมตามหัวใจ"

          จู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงนกร้องฉันเหลียบไปเห็นลูกนกที่พ่อแม่ของมันกำลังหัดบิน นกน้อยตัวนั้นตกลงมาข้างต้นไม้ด้านซ้ายแล้วก็บินขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างมีความสุข

"เดินตามหัวใจ...หัวใจเราอยู่ด้านซ้ายนิ"

          ฉันจึงตัดสินใจไปทางซ้ายเดินไปเรื่อยๆจนมันทะลุถึงสวนดอกกุหลาบรุขชาติ...นั่น!รุ่นพี่ยืนอยู่กลางสวน

"รุ่นพี่ค่ะ!!"

          รุ่นพี่คนนั้นค่อยๆหันมาช้าๆ จู่ๆภาพในหัวก็แวปขึ้นมาเหมือนโดนสั่งการ

"ที่นี้ที่ใหนนายเป็นใคร"

"ฉันซีเวลค์ไง"

"ยัยบื้อเธอมาทำอะไรที่นี้!"

"ฉันรักเธอฉันจะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไปเด็ดขาด!........"

"ฉันจะรักเธอตลอดไป...ฟองฟ้า..."

          เขาหันหน้ามาหาฉันช้าๆพร้อมกับทบทวนความทรงจำที่ฉันเก็บมันใว้จนกว่าจะมีกุญแจดอกนั้นมาไขเปิดมัน..

"ไม่จริง"

          รุ่นพี่คนนั้น!..คือ..ซีเวลค์!!!!

"อะไรไม่จริง"

"ซีเวลค์!!!"

          ฉันโพล่เข้ากอดซีเวลค์อย่างแน่น

"ฉันคิดถึงนายเหลือเกิน ฉันอยากจะพบนาย อยากจะ....กอดนาย"

"ฉันกับเธอเพิ่งเจอกันเมื่อกี้เองน่ะ..ซีเวลค์น่ะชื่อฉันแต่..เรารู้จักกันด้วยหรอ.."

"เอะ!?!"

          ฉันค่อยๆถอนกอดเพราะอึ้งกับคำพูด...ของผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า..

"ทำไมนายพูดแบบนี้!ฉันไม่ตลกด้วยน่ะ"

"...ฉันแค่พูดความจริงฉันเป็นรุ่นพี่ปีสุดท้ายของมหาลัยนี้และฉันเพิ่งรู้จักเธอเมื่อกี้"

           ระ..รุ่นพี่งั้นหรอ..เพิ่งรู้จักงั้นหรอ...แล้วความทรงจำเมื่อกี้มันอะไร..หรือว่าฉัน...จะจำคนผิด

"ขะ..ขอโทษด้วยน่ะค่ะที่เข้าใจผิด ขอตัวก่อนน่ะค่ะ"

          ฉันหันหลังเดินจากเขา..คนที่ไม่ใช่..เขาคนนั้นแต่ทำไมจู่ๆหัวใจของฉันมันถูกปลดล็อกล่ะเพราะอะไร....ทั้งที่เขาคนนี้บอกว่าไม่ใช่ซีเวลค์ที่ฉันรู้จัก..