รักมหัศจรรค์ทลายหัวใจเจ้าชายน้ำแข็ง

            วันนี้เป็นที่อากาศแจ่มใส นกร้องเพลงอย่างสนุกสนานเตสียงดนตรีที่เคยฟังทุกตอนเช้ามันคงจะไม่มีอีกแล้วคริสตัลสีม่วงส่องประกายเจิดจ้าราวกับแสงของมันกำลังจะเบ่งบานเหมือนประตูที่กำลังจะเปิดต้อนรับฉันกลับบ้าน ฉันใส่ชุดกระโปรงยาวสีขาวม้วนผมขึ้นแล้วปักด้วยดอกทิวลิปต้นเล็ก

"องค์ราชินีพระยาค่ะ มีคนมาขอเข้าเฝ้าขอรับ"

"เชิญเข้ามา"

                หญิงสาวที่ฉันคุ้นตาดีว่าเคยทำอะไรกับฉันใว้แต่ทำไมวันนี้เธอถึงมาพบฉัน

"ขอถวายบังคมองค์ราชินี"

"เธอนิเอง"

"หม่อมฉัน..มา..ขออภัยโทษที่เคยกระทำล่วงเกินองค์ราชินีเพค่ะ"

"เรื่องที่เธอหลอกฉันให้ไปเป็นเมียก็อปลินน่ะหรอ"

"หม่อมฉันสมควรโดนลงอาญาเพค่ะ!!"

"อันที่จริงเรื่องมันก็ผ่านไปนานแล้วน่ะฉันไม่โกรธอะไรเธอหรอกและวันนี้ฉันก็ต้อง..กลับบ้านแล้วล่ะ"

"กะ..กลับบ้าน..แล้วนาเนียล่ะเพค่ะ"

"เมืองนี้ไม่ใช่บ้านของฉัน แต่เป็นบ้านหลังที่สองที่ต้อนรับฉันด้วยความอบอุ่นสวยงาม ฉันดีใจมากที่ได้มาอยู่ที่นี้อยู่กับคนที่รักฉัน แต่ภารกิจของฉันสิ้นลงแล้วฉันก็ต้องกลับบ้านที่มีคนอีกหลายคนรอฉันอยู่"

            ณ ลานน้ำตกสวนที่ซีเวลค์พาฉันมาเดินเล่นเมื่อสองวันก่อนแต่ตอนนี้มันคงจะกลายเป็นความทรงจำที่ไม่มีวันลืม 

"ซีเวลค์ โรเซนล่า"

             ฉันแปลกใจที่ทั้งสองคนเดินมาด้วยกันมีรอยยิ้มที่ดีต่อกันใช่สิพวกเขาสองคนกำลังจะแต่งงานกันนิ

"ถึงบ้านแล้วอย่าลืมคิดถึงฉันน่ะ ฟองฟ้า"

"เพค่ะ องค์หญิง"

"อย่าพูดเครพฉันแบบนั้นสิเธอมีศักดิ์เป็นถึงราชินีแล้วจะมาเรียกแบบนี้ไม่ได้"

"อ่อค่ะ ขอให้องค์หญิงโรเซนล่ามีความสุขกับเจ้าชายซีเวลค์น่ะเพค่ะ"

"ความสุข? ความสุขอะไรกัน"

"ก็..องค์หญิงกำลังจะแต่งงานกับซีเวลค์นิค่ะ"

"แต่งงาน! ไม่มีวันนั้นหรอกค่ะ เพราะหัวใจของเขาอยู่ที่เธองานแต่งนั่นน่ะล้มเลิกไปตั้งแค่อาทิตย์ที่แล้วแล้วค่ะ"

"ใช่ คนที่ฉันจะรักตลอดไปคือเธอต่างหาก"

               ซีเวลค์เดินเข้ามากอดฉันด้วยรอยยิ้มและความอบอุ่นจากหัวใจ

"ฉันจะรักเธอ รักคนที่ชื่อฟองฟ้า ไม่ว่าจะชาติหรือภพใหนไม่ว่าโลกใดฉันจะมีแต่เธอแม้ฉันจะต้องอยู่ครองกายไปตลอดชีวิตก็ตาม"

"ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆ~"

            เสียงโห่ร้องดังก้องไปทั่ว-//-ถ้าเดาไม่ผิดใอ้เสียงฮิ้วที่ดังกว่าเพื่อนคงจะมาจาก ฟาโรแน่เลย

"ฉันก็รักนาย รักจนไม่มีใครจะมาอยู่ในหัวใจลาก่อนน่ะซีเวลค์"

              ซีเวลค์ปล่อยฉันออกจากอ้อมแขนฉันหันไปมองอาสลานเพื่อบอกลาแล้วฉันค่อยๆเดินเข้าไปกลางน้ำตกที่มีทางลาดยาวให้เดินผ่าน 'จะจดจำเรื่องราวทุกอย่างใว้ไปตลอดกาล.......'

               แสงสีขาวสว่างจ้าเริ่มจางลงฉันได้ยินเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นปกติ ได้กลิ่นอากาศ ได้ยินเสียงคนพูด ร่างกายของฉันเริ่มทำงานเป็นปกติอีกครั้ง

"ฟ้า"

                เซลล์ตาของฉันค่อยๆขยับขึ้นทีละนิด ทีละนิด นะ..นี้มันที่ใหน เพดานที่ขาว มองเห็นเครื่องผลิตอากาศ

"ทะ..ทรีโอ"

                นี้ฉันกลับมาแล้ว ทรีโอนั่งจับมือฉันพร้อมทุกคน พ่อ แม่ เพื่อน ยกเว้นพี่...

"ฟ้าฟื้นแล้วน่ะลูกอย่าจากแม่ไปใหนน่ะลูก หัวใจแม่จะสลาย"

"คุณแม่ค่ะ"

               ฉันโผล่กอดแม่เหมือนจากกันมานานแสนนานฉันคิดถึงคุณแม่ทุกวันแต่..ฉันไม่เคยจำเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้น

"ปลอดภัยแล้วน่ะลูกรักของพ่อ"

"คุณพ่อค่ะ"

"ใช่ค่ะ ฟองฟ้าปลอดภัยแล้วอย่างนี้ต้องไปพาเลี้ยงฉลอง"

"ไม่ต้องหรอก เปลืองตังปล่าวๆแค่ฟื้นได้ก็บุญขนาดใหนแล้ว"

            ฉันมองน้ำตาลอย่างไม่เข้าใจฉันไปทำอะไรให้เธอทำไมเธอถึงทำกับฉันแบบนี้

"เอาล่ะ หมอบอกว่าฟองฟ้าควรจะพักผ่อนให้มากๆเพราะร่างกายพึ่งฟื้นตัวยังทำงานได้ไม่เต็มที่แม่ว่าวันนี้ลูกๆกลับไปก่อนน่ะจ๊ะให้ฟ้าได้พักผ่อนเดียวพรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมใหม่เนอะ"

"ค่ะคุณแม่"

"เดียวผมจะดูแลฟ้าเองครับ"

"ไม่น่ะค่ะแม่ ฟ้าอยากอยู่คนเดียว"

"จ๊ะๆ ทรีโอแม่ว่ากลับไปก่อนน่ะฟ้าคงอยากพักผ่อนเดียวพรุ่งนี้ค่อยมาดูแลน่ะจ๊ะ"

"ครับคุณอา"

              แม้แต่สายตาของฉันยังไม่อยากจะมองมันเจ็บปวดมากเลยรู้ไมว่าการที่ถูกหักหลังมันเป็นอย่างไร เช้าวันต่อมา ทรีโอรีบมาเฝ้าฉันแค่เช้าสลับกับพ่อแม่ให้ไปพักผ่อนเพราะเฝ้าฉันมาทั้งคืน

"ฟ้า..ผมซื้อโจ้กมาฝากทานหน่อยน่ะ"

"ทำดีกับฉันทำไม"

"..ธะ..เธอพูดอะไรของเธอฟ้า"

"ฉันปกติดีไม่ได้ความจำเสื่อมคิดว่าฉันจะลืมเรื่องวันนั้นงั้นหรอ!"

"ฉันขอโทษฉัน...ไม่ได้ตั้งใจ"

"นายก็รู้นิว่าฉันเกลียดการแก้ตัว!และการทรยศ"

"ตะ..แต่"

"ใครกันแน่ที่ทรยศ!"

"นะ..น้ำตาล"

              น้ำตาลยืนอยู่ด้านหลังทรีโอทันทีที่น้ำตาลเอ่ยขึ้นหัวใจของฉันมันเหมือนแตกสลายลง

"เธอมันก็เป็นยัยโง่เหมือนเดิม มารยาสาไขเหมือนนังแก้วฟ้าของเธอ!"

"เธอว่าฉันได้แต่อย่ามาก้าวราวถึงพี่ฉันแบบนี้!!"

"ก้าวร้าวงั้นหรองั้นฉันจะเล่าความจริงเรื่องที่พี่สาวแกตายให้ฟังดีไมล่ะ~ เธอจำวันนั้นได้ไมวันที่เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เราอายุ14ปี ฉันแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่ง.พี่เฟร์ไง"

"พะ..พี่เฟร์"

"ใช่ กระทั่งฉันเข้าไปสารภาพรักกับพี่เขาจนเราได้เป็นแฟนกันฉันดีใจมากเลยน่ะแต่แล้วความสุขมันก็อยู่ได้ไม่นานเมื่อพ่อกับแม่ของเขาจับเขาหมั้นกับพี่สาวของเธอ!! หัวใจของฉันแตกสลายฉันหันมาพึ่งเธอ..แต่เธอ! เธอไม่เคยสนใจฉันเลยวันๆเธอก็หมกอยู่กับทรีโอเพื่อนชายที่สนิทกับเราสองคน กระทั่งเธอพยายามช่วยให้ พี่เฟร์รักกับพี่สาวของเธอเธอจำได้ไม"

"วะ..วันนั้นฉันเป็นคนซื้อดอกกุหลาบแอบอ้างว่าเป็นของพี่เฟร์ไปให้พี่สาวของฉัน ฉัน..ไม่รู้มาก่อนว่าเธอกับพี่เฟร์.."

"กระทั่งพี่สาวเธอยกเลิกงานหมั้นเพราะพี่สาวของเธอมีคนรักอยู่แล้วพี่เฟร์เขาเสียใจมากเสียใจที่รักพี่สาวเธอหมดทั้งหัวใจฉันสัญญาว่าฉันจะ..แก้แค้นแทนพี่เฟร์ให้ได้  ในวันที่พี่สาวเธอประสบอุบัติเหตุน่ะพี่เฟร์..เขารับไม่ได้ที่พี่สาวเธอตายเลยตัดสินใจฆ่าตัวตายตามวันนั้นฉันเหมือนตายทั้งเป็น ร้องไห้ ไม่กิน ไม่นอน จนฉันเกือบจะตรอมใจตายฉันเลยปรับตัวใหม่หันมาแก้แค้นคนที่ยังอยู่ดีกว่า...ด้วยการ...ใกล้ชิดกับคนที่เธอรักที่สุด..ในวันนั้นที่เธอเห็นเราสองคนจูบกันน่ะฉันนี้แหละเป็นคนจับเขาจูบเองล่ะ"

"....ธะ..เธอเกือบจะทำให้ฉันตายน่ะ!!"

"ไม่..ฉันไม่คิดถึงตรงนั้นเพราะทุกชีวิตก็รักชีวิตของตัวเอง..ภาพที่เห็นเธอโดนรถชนน่ะฉันรู้สึกหดหู่ ตกใจ ทำอะไรไม่ถูก"

          น้ำตาลก้มหน้าลงเหมือนสำนึกผิดสำหรับการแก่แค้นนี้ฉันรู้สึกเสียใจทุกอย่างน้ำตาลเธอเป็นเพื่อนที่ดีกับฉันมาตลอดแต่..ฉันต่างหากที่ทำร้ายเธอ หักหลังเธอ

"น้ำตาล..ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่าง ในความผิดที่ฉันและพี่สาวเคยทำร้ายจิตใจเธอ ยกโทษให้กันน่ะเพื่ิอน...รั..ก"

          น้ำตาของฉันไหลรินลงมาเป็นสายน้ำ

"ฉัน...ก่..อขอโทษเธอเหมือน..กันน่ะ สำหรับทุกอย่างเธอไม่โกรธฉันแล้วน่ะ"

"น้ำตาล!!"

          ฉันและน้ำตาลโพล่กอดกัน เพื่อนที่แสนดีต่อกัน

"ใรเมื่อเราเข้าใจกันแล้ว..ฟองฟ้า..เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมน่ะ"

          ฉันมองหน้าน้ำตาลแต่น้ำตาลหลบสายตาฉันแสดงว่าน้ำตาลมีรักครั้งใหม่ให้กับทรีโอ