รักมหัศจรรค์ทลายหัวใจเจ้าชายน้ำแข็ง

                    หลังจากที่ทุกคนรับประทานอาหารกันเสร็จแล้วจึงพากันเข้าเต็นประชุมหมดส่วนฉันเตรียมผ้าคลุม ดาบเล็กและขวดยารักษาสมานแผลใว้เพราะฉันสงสัยกับคำสัญญาของอาสลานในขณะที่ฉันนอนแต่ยังไม่หลับอยู่นั้นฉันสังเกตุเห็นเงาเตี้ยๆคล้ายสิงโตเดินผ่านเต็นฉันออกไปทางหลังธารน้ำ
"อาสลานจะไปใหนของเขาน่ะ"
                ฉันรีบลุกหยิบเอาผ้าคลุมดาบเล็กและขวดยาตามไป ฉันเดินตามอาสลานมาเรื่อยๆจนเข้ามาในเขตป่าลึกวันนี้พระจันทร์สว่างมากทำให้มองเห็นทางเดินได้บ้าง
"ไม่ง่วงนอนรึตามข้ามาทำไม"
"เอิ่ม...ใช่ฉันยังไม่ง่วง ท่านจะไปใหน"
"คำสัญญาพูดแล้วต้องทำตามงั้นเจ้าไปส่งข้าหน่อยสิ"
"อืม"
                    ฉันเดินตามอาสลานมาเรื่อยๆจนพ้นเขตชายป่าข้างหน้ามีกองทัพแม่มดขาวยืนอยู่เป็นกลุ่มคล้ายรออาสลาน
"ส่งข้าเท่านี้ล่ะ ลาก่อนฟองฟ้า"
                    อาสลานเดินจากฉันไปส่วนฉันยืนหลบอยู่หลังพุ่มไม้อาสลานเดินผ่ากลางวงสิงสาราสัตว์นักรบสมุนของแม่มดขาว
"มาแล้วรึราชาแห่งนาเนีย"
"ใช่ข้ามาตามสัญญานังแม่มดชั่ว"
"จะตายอยู่แล้วยังโอหังนัก"
"หยุด! ก๊อปลินให้มันมีศักศรีก่อนตาย"
                    หลังจากนั้นเสียงที่พูดเซงแซ่เริ่มเงียบและเสียงเอาไม้กระทบพื้นจึงเริ่มขึ้นมันดังขึ้นเรื่อยๆจนพร้อมกันสนั่นไปทั่วพื้นที่จากนั้นแม่มดขาวก็ผ่ายมือหยุด
"จับมันใส่โซ่"
                    เหล่าสิงสาพากันจับกระชากอาสลานอย่างทารุนและรุมถอนขนออกฉันรู้สึกสงสารอาสลานขึ้นมา
"ลากมันมานี้"
                    อาสลานถูกลากขึ้นไปบนแท่นศิลาอยู่ใต้เท้าของแม่มดขาว
"น่าสงสารจังราชาแห่งอาณาจักรนาเนียต้องมาตายอย่างอนาถน่าสมเพส ข้าสัญญาหากข้าชนะสงครามข้าจะไม่สังหาญบุตรแห่งอดัมและเจ้าชายทั้ง3"
                    แม่มดขาวหยิบมีดขึ้นมายกเนื้อศีรษะ
"ราชาแห่งนาเนียจะตายแล้ว!! พวกเราจงชนะและยึดครองเมืองนี้อย่างผู้เหนือไพ่ จง ตาย!!"
                    มีดแหลมคมถูกแทงลงมากลางท้อง เขามองฉันอย่างลาครั้งสุดท้าย
"มันตายแล้ว! จงเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้เราต้องได้ชัยชนะ"
"ขอรับราชินีอาเธียน่า"
                    ทุกคนสลายตัวไปอย่างพร้อมกันฉันเดินออกจากตรงที่หลบไปหาอาสลาน
"โถ่ อาสลาน"
                    ฉันลูบหัวอาสลานน้ำตาของฉันไหลออกมาเป็นสายน้ำนี้หรอคำสัญญาเขายอมเสียสละตัวเองเพื่อให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อไป ฉันนอนกอดร่างของอาสลานจนเผลอหลับไป
                                        [ซีเวลค์]
ทุกคนประชุมกันอย่างเคร่งเครียดผมตัดสินใจเป็นฝ่ายรับหน้าส่วนซีคลอสคุมฝ่ายธนู ฟาโรคุมเรื่องการปล่อยนกและต่อสู้ทางอ้อม ผมมองดูแผนที่ทอดยาวไปแต่ล่ะแดน รุ่งเช้า นกเยี่ยวตัวใหญ่บินผาดโผนบนพื้นสนามสีเขียวซึ่งต่อจากนี้มันจะกลายเป็นสนามรบมันบินลงมาเทียบข้างม้าของผม
"พวกมันมีประมาณ20000กว่า ข้ากลัวว่ากองทัพเราจะ.."
"ไม่มีวัน! ข้าจะสู้ สู้จนวินาทีสุดท้ายว่าไงท่านเซนทรอจะอยู่รอดูชัยชนะไม"
"สู้จนวินาทีสุดท้ายเช่นกัน"
                      ผมมองดูฝ่ายศัตรูตรงข้ามมีกระทิงตัวหนึ่งเดินขึ้นมาบนโขดหินตะโกนร้องเรียกพวกสมุนกองทัพนับ20000 เยอะมากทันใดนั้นเกวียนแม่มดขาวที่มีหมีลากมาก็ขึ้นมาหยุดบนโขดหิน
"ฆ่ามันให้หมดข้าไม่ต้องการเชลยศึก"
"เย้ๆ!!!!!!!"
                        ทุกตัวพร้อมใจกันวิ่งเข้ามาใกล้กองทัพผมผมหันไปพยักหน้าใส่ฟาโรให้ปล่อยนก ฟาโรใช้มือเป็นสัญญาลักษณ์โบกมือไปข้างหน้านกอินทรียักษ์บินขึ้นสู่ท้องฟ้าพร้อมด้วยหินก้อนใหญ่มุ่งสู่ฝ่ายศัตรูที่วิ่งมา พร้อมปล่อยหินลงโยนใส่พวกมันพวกมีธนูจึงพากันยิง ผมหันมามองเซนทรอพร้อมพยักหน้าผมยกดาบขึ้นแล้วฟันลงชี้ไปที่ศัตรู
"เพื่อนาเนียและอาสลาน!!!!!!!!"
            ผมควบม้าอย่างเร็วไปพร้อมกับเซนทรอจากนั้นกองทัพของผมก็เคลื่อนที่ไปพร้อมกันทั้ง2ฝ่ายวิ่งเข้าหากันเรื่อยๆจนเข้าสู้รบกัน
                                  [ฟองฟ้า]
             ฉันสะดุ้งลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงสู้รบกันฉันหันมามองอาสลานเป็นครั้งสุดท้ายพลางน้ำตาค่อยๆไหลออกฉันตัดสินใจเดินลงจากศิลากำลังจะเดินลงพื้นแต่แล้วจู่ๆพื้นก็สะเทือนทำให้ฉันล้มแต่ยังดีเกาะใว้ฉันหันมาดูศิลาด้านหลังตอนนี้มันพังแตกออกเป็นสองด้านส่วนร่างของอาสลานหายไป!! แล้วทันใดนั้นก็มีแสงสว่างจ้าตรงด้านหน้าศิลาปรากฎร่างสิงโตสง่างาม
"อาสลาน!!!!!"
                ฉันวิ่งอ้อมศิลาตรงไปกอดอาสลานด้วยความดีใจ
"ฉันนึกว่าท่านตายแล้ว ขนท่านนุ่มจังเลย"
"ศิลานี้คือ ศิลาแห่งอมตะมันอยู่คู่กับแสงตะวันมาเป็นเวลาร้อยปีมันจะพังลงเมื่อราชวงศ์นาเนียฟื้นหรือหลุดพ้นจากความตายและกลับมาสภาพเดิม"
"แล้วแม่มดขาว..."
"นางไม่รู้เรื่องนี้นางคิดแต่จะสังหารข้าให้สิ้นมาขึ้นหลังข้าเราต้องเดินกันอีกยาวไกล"
              ฉันรีบปีนขึ้นบนหลังของอาสลาน
"เกาะใว้ดีๆล่ะ โฮ้ก!!!!!!!!!!!!!!!!"
               เสียงคำรามดังไปก้องป่าอาสลานรีบวิ่งพาฉันไปที่..ปราสาทแห่งน้ำแข็งเพืีอปลดคำสาปของเหล่าทหารที่ถูกสาปมาตั้งแต่สงครามครั้งแรก
                                       [ซีเวลค์]
                    พวกเราต่อสู้กันมาได้สักพักฝ่ายของเรากำลังพลเริ่มน้อยลงเรื่อยๆผมรีบเป่าแตรเรียกทุกคนกลับขึ้นโนนเขาสูง
"ทุกคน!! ถอยขึ้นภูเขา"
                    กองทัพของผมเริ่มถยอยขึ้นภูเขา
                                        [ฟองฟ้า]
"ทะ..ที่นี้.."
"ปราสาทแม่มดขาว"
                    ฉันเดินดูเชลยข้าศึกที่อยู่เต็มลานปราสาทพวกเขาถูกสาปให้กลายเป็นหินอาสลานค่อยๆเป่าลมปากใส่พวกเขาจนหินค่อยๆละลายออกกลับเป็นสู่ร่างเดิม
"รีบไปกันเถอะก่อนที่กองทัพจะแพ้"
"ขอรับอาสลาน"
                                        [ซีเวลค์]
                    แม่มดขาวค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ผม ผมจึงเข้าสู้กับแม่มดขาวอย่างไม่หวาดกลัว
"ใอ้เด็กกระจอกคิดว่าดาบเล็กแค่นี้จะสู้กับดาบที่ฆ่านังแก้วฟ้าได้รึ"
"ข้าจะแก้แค้นแทนแก้วฟ้าให้ได้"
                    ผมสวนดาบเข้าหาแม่มดขาวแต่ดาบและการต่อสู้ชำนาญกว่าทำให้ผมถูกถีบลงไปนอนกับพื้นแม่มดขาวกำลังจะเงยดาบแทงผมแต่อาสลาน...กระโดดทับแม่มดขาวและสังหาร
                                        [ฟองฟ้า]
                    ฉันมองดูเขาลุกขึ้น เขาเห็นฉันแล้วรีบวิ่งมากอดฉัน
"เธอปลอดภัยใช่ไม"
"ฉันปลอดภัย"
"จบแล้วน่ะ สงคราม"
                    รุ่งเช้าต่อมา ณ ปราสาทอาณาจักรแห่งนาเนียเราทั้ง4คนเรียงหน้ากันเดินผ่ากลางลอดวงดาบมันเป็นพิธีแต่งตั้ง ราชาราชินีแห่งนาเนียเราเดินมาหยุดที่บังลังค์แล้วหันหน้ามาทางอาสลาน
"กล้าหาญเด็ดเดียวเปรียบเหมือนแสงอาทิตย์ที่เจริดจรัท ราชินีฟองฟ้าผู้กล้าหาญ"
                    บีเวอร์ตัวผู้นำมงกุฏดอกไม้สีขาวมาสวมบนหัวฉัน
"ว่องไวเก่งกล้า ราชาฟาร์โรผู้เก่งกล้า"
                    บีเวอร์นำมงกุฏดอกไม้สีม่วงสวมบนหัวฟาร์โร
"ฝีมือดาบเก่งกล้าการขี่ม้าว่องไว ราชาซีคลอสผู้ทรงคุณธรรม"
                    บีเวอร์นำมงกุฏดอกไม้สีส้มมาสวมบนหัวซีคลอส
"และราชา ซีคลอสผู้สง่างาม ได้เป็นถึงราชาราชินีแห่งนาเนียจงใช้ความสามารถปกป้องอาณาจักรนี้ให้อยู่รอดต่อไปได้เป็นแล้วก็จะเป็นตลอดไปชั่วนิรันดร์"
"ราชาซีเวลค์จรงเจริญ!! ราชาซีคลอสจงเจริญ!! ราชาฟาร์โรจงเจริญ!! ราชินิฟองฟ้าจงเจริญ!!"