ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

            ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองอยู่ในรถของใครก็ไม่รู้  ผมมองผ่านความมืดออกไปข้างนอก ก็เห็นผู้ชายคนนึงยื่นอยู่ที่หน้ารถ 
“เอ่อ!! ขอโทษน่ะครับคุณเป็นใครครับ แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้” ผมเดินออกมาจากตัวรถ ถึงแม้ว่าจะเจ็บแผลอยู่บ้างก็เถอะ  แต่นี่เค้าขับรถพาผมขึ้นมาถึงจุดชมวิวบนเขาเลยหรอเนี้ย
 
“ชั้นชื่อ รัน เป็นลูกชายคนที่ 2 ของบ้านที่นายเข้าไปอยู่ยังงัยล่ะ” เค้าพูดโดนที่ไม่หันมามองหน้าผมเลยด้วยซ้ำ  เค้าเอาแต่มองออกไปในเมืองที่มีแสงเยอะแยะมากมาย จากจุด จุดนี้มองเห็นเมืองได้ทั้งเมืองเลย
“นายเป็นเกย์ใช่มั้ย” เค้าพูดพร้อมกลับหันหน้ามาหาผม เค้าจับแขนผมกระชากเข้าหาตัวเค้าอย่างแรง
“ผมไม่………” ผมตอบคำถามของเค้ายังไม่ทันจบเค้าก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“ชั้นไม่รู้หรอกน่ะ  ว่านายไปทำอะไรไว้ พี่น้องของฉันถึงได้ติดใจนายนัก  แต่สำหรับชั้น  ชั้นคิดว่าที่พวกเค้าทำกับนายเป็นคนพิเศษน่ะ  เพราะเลือดที่อยู่ในตัวนาย และอย่าเผลอคิดว่าตัวเองเป็นคนในครอบครัวซ่ะล่ะ นายมันก็แค่อาหารเท่านั้นแหละ ถึงจะมีความพิเศษกว่าอาหารอื่นๆ แต่อาหารมันก็คืออาหารวันยังค่ำ จำไว้” ทำมัยเค้าต้องพูดกับผมขนาดนี้ด้วยน่ะ  ผมเองก็รู้ว่าที่พวกเค้าดีกับผมเป็นเพราะเลือดของผม แต่ผมขอแอบดีใจได้มั้ยที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของพวกเค้าน่ะ   ไม่เป็นรัย  สำหรับคนไม่มีครอบครัวอย่างผม  ขอแค่นี้ก็ดีแล้วล่ะ ได้เป็นคนสำคัญของใครสักคน  ถึงแม้จะแค่เพราะเลือด ถึงจะเป็นแค่อาหาร ก็เถอะ
“คุณรัน มีเรื่องจะคุยกับผมแค่นี้ใช่มั้ยคับ  นี่ก็ตี 5 แล้ว ผมคิดว่าคุณควร รีบกลับเถอะคับ”ผมไม่มีอะไรจะพูดกับเค้าขณะที่ผมกลั้นน้ำตาเอาไว้แทบไม่อยู่ ผมว่าเค้าคงเกลียดผมล่ะมั่ง
“เอ่อ! ช่าย!  ขึ้นรถสิเดี๋ยวชั้นไปส่งให้หน้าบ้าน” เค้าพูดแล้วเดินไปที่รถ
“ไม่เป็นไรคับ  เดี๋ยวผมเดินลงไปเองได้ คุณรันไปเถอะคับ” ผมไม่ไหวหรอให้นั่งรถน่ะ แค่คิดก็ตัวสั่นไปหมดแล้ว ยิ่งไปกับคนที่เกลียดเราด้วยนี่ไม่ไปดีกว่า
“เฮ้ย! เรื่องมากจริง แล้วแต่นายและกันอยากจะเดินกลับก็เชิญ” เค้าพูดจบก็ขับรถออกไปด้วยความเร็ว
 
 
ผมเห็นแบบนั้นหัวใจแทบจะหยุดเต้น ร่างกายสั้นไปหมด จนผมทรุดตัวลงไปนั่งอยู่กับพื้นและร้องไห้ออกมา  ใช้เวลาอยู่แบบนั้นสักพักถึงเริ่มเดินกลับบ้านได้  
และแล้วผมก็เดินมาถึงหน้าประตูบ้านจนได้ครับ ผมใช้เวลาไป 2 ชั่วโมงเลยทีเดียว เพราะเจ็บแผลด้วยล่ะเลยช้าขนาดเนี้ย  ถ้าพวกเค้าหลับไปจนเย็นเลยก็ดีสิ แต่ถ้าพวกเค้าตื่นขึ้นมาไม่เจอผม คงเป็นห่วงกันแย้แล้วมั่ง
 
“เอี๊ยด!....!” ผมเปิดประตูเข้ามาในบ้านไม่มีใครอยู่เลย แต่นี้ก็เช้าแล้วพวกเค้าคงหลับกันไปหมดแล้วล่ะ
“ปัง!!!” สิ้นเสียงประตูที่ปปิด บ้านก็เข้าสู่ความมืดมิด เพราะปิดม่านอย่างแน่นหนาเพื่อกันแสงอาทิตย์  ผมเดินไปกดสวิตซ์ไฟ  เมื่อไฟเปิดขึ้น พวกเค้าทั้ง 5 ก็เดินออกมาจากมุมมืด
“ริน! หายไปไหนมารู้มั้ยว่าผมตกใจแค่ไหนที่ไม่เห็นรินนอนอยู่ที่เตียงน่ะ”โอโซนพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าเหมือนจะโกรธริน
“รินริน  ใครลักพาตัวไปบอกมาๆๆ เดี๋ยวชั้นจะไปจัดการมัน”โยโว๊ยวายขึ้นมา
“มันทำอะไรมิดีมิร้ายอ่ะไร รินรินหรือป่าว”โชพูดพร้อมกลับสำรวจตัวของผม
“ว่าแต่ว่าทำมัยเหงื่อออกมากขนาดนี่เนี้ย และดูตาสิแดงช้ำไปหมด เลยน่ะรินริน” พี่กัสพูดขึ้นเมื่อเค้าสังเกตุเห็นเสื้อที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและตาของผมที่ปวดจากการร้องไห้ของผม
“พี่รัน ใช่มั้ยที่พานายออกไป”ซันพูด หลังจากที่เค้าเดินหายเข้าไปในครัว  ผมว่าเค้าคงเห็นว่าเลือดที่อยู่ในตู้เย็นหายไปจำนวนมาก  เพราะว่าที่คุณรันมาเอาเลือดกับนัทเลือดในตู้เย็นก็จะหายไปจำนวนมากๆเสมอๆ
 
 
ซันเห็นรอยช้ำที่ต้นแขนของริน ที่รินพยายามดึงแขนเสื้อลงมาปิดไว้ แต่ซัมไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องวุ่นวายและรู้อยู่แล้วว่าเป็นฝีมือของรัน
 
“เออ!! ผมว่าทุกคนไปนอนเถอะครับ  ผมก็จะรีบแต่ตัวไปเรียนแล้วด้วย” รินรีบเปลี่ยนเรื่อง เพราะไม่อยากให้ทุกคนไปว่าอะไรคุณรันเค้า  ไม่งั้นเค้าคงจะเกลียดตนมากกว่านี้แน่ๆ
“เดี๋ยว! รินรินไปนั่งที่โซฟาก่อนน่ะขอพี่เปลี่ยนผ้าพันแผล กับวัดไข้หน่อย” พี่กัสพูดจบ โอโซนก็พารินมานั่งที่โซฟา
“พี่กัส รินตัวร้อนมากเลยอ่ะ” โอโซนบอกกับพี่กัส และทำให้ 2 แฝดเริ่มจะโว๊ยวายอีกครั้ง
“อ่ะ! ต้องเอาผ้าชุบน้ำใช้มั้ย  ผ้าขนหนูๆๆ น้ำๆๆ”โยรีบวิ่งไปหาผมขนหนูกับน้ำทันที
“ไม่สบาย ต้องข้าว ข้าวต้มสิน่ะ”โชพูดแล้วกำลังจะเดินไปที่ครัวแต่ถูกซันจับแข่นไวเสียก่อน
“โชถ้านายทำ มีหวังรินกินไม่ได้แน่ๆ เรื่องข้าวต้มเดี๋ยวพี่จัดการเอง” ซันพูดจบก็หยิบผ้ากันเปื่อนมาใส่ แล้วหายตัวเข้าครัวไป  ขณะเดี๋ยวกันพี่กัสก็ทำแผลให้ผมจนเสร็จ สรุปผลการวัดไข้ออกมา 39 องศา
“รินริน วันนี้นอนพักไปเลยน่ะ ถ้าไข้ขึ้นมากกว่านี้ เย็นนี้พี่คงต้องพารินรินไปโรงพยาบาลน่ะ” พี่กัสพูดด้วยท่าทางนิ่งๆแบบนี้ไม่เหมือนพี่กัสคนก่อนๆเลยน้า
“รินริน ขึ้นข้างบนเถอะ”โชเข้ามาอุ้มผมขึ้นจากโซฟา
“อ่ะ!! พี่โช รินน่ะเดี๋ยวผมอุ้มเอง ปล่อยเลยๆ”โอโซนรีบเข้ามาห้ามโช
“เฮ้ย!! ว่างๆเลย  รินรินเป็นของพี่น้า เดี๋ยวพี่อุ้มเอง” พี่กัสรีบเข้ามาโว๊ยวายด้วยอีกคน นิ่งได้แปบเดี๋ยวจริงๆน้า
“หึ! หึๆๆ” ผมกั้นหัวเราะอย่างเต็มที่
“อารายอ่ะ รินรินหัวเราะทำมัยเนี้ย!  โชปล่อยรินรินน่ะ”พี่กัสพูดและหันมามองหน้าผม เนี้ยสิน่ะถึงจะเป็นพี่กัสที่ผมรู้จักล่ะ
“เรื่องอะไรล่ะ ผมอุ้มรินรินแล้วน้า ปล่อยก็โง่ดิ” โชพูดพร้อมกับรีบวิ่งอุ้มผมขึ้นไปที่ชั้น 2 ของบ้าน
“พี่โช ขี้โกงอ่ะ เอารินคืนมาน่ะ” โอโซนโว๊ยวายแล้ววิ่งตามมาแบบติดๆ
“อ่ะ! รอพี่ด้วยรินริน”พี่กัสกำลังจะวิ่งตามมาแต่โดนนัทจับไว้เสียก่อน
“นายน้อยกัส คับผมมีเรื่องสำคัญจะต้องแจ้งคุณกับนายน้อยคับ” นัทพูดขึ้นแล้วทั้ง 2 คนก็หายเข้าไปในห้องสมุด
 
            สรุปแล้ววันนี้ทั้งวันพวกเค้าผลัดกันมาเฝ้าไข้ผม แต่ล่ะคนก็มีการเฝ้าไข้แต่ต่างกันไป อย่างพี่กัสมาทีก็จะขึ้นมานอนเป็นเพื่อนอยู่เลื่อย ผมห้ามก็ไม่ฟัง  ส่วนซันก็มักจะเอาหนังสือมาอ่านให้ฟัง ส่วนโอโซนก็เอาเกมส์มาให้เล่น เอาเพลงมาให้ฟังบ้าง  ที่ดูจะวุ่นวายที่สุดก็ฝาแฝดโยโชเนี้ยและครับ เดี๋ยวเอาขนมมาให้กินบ้างจะขอเช็ดตัวให้ผมบ้างแหละ เป็นแบบนี้วนไปวนมาจนมืดเลย
 
“รินริน พี่ไปทำงานก่อนน้า จิงๆอยากอยู่กับรินรินน้า” พี่กัสพูดจบก็เข้ามากอดผม
“พี่กัส!! หยุดเลยน้า”โชที่เข้ามาเห็นพอดีพูดขึ้น
“ออกมาห่างๆจากรินรินของพวกเราน้า” โยรีบเข้ามาดึงพี่กัสออกไปจากตัวผม
“โห!! รินริน!!!” เสียงสุดท้ายของพี่กัสก่อนที่จะถูโยลากออกไปนอกห้อง
“ไม่เป็นไรน่ะรินริน  เดี๋ยวพวกชั้น โดดเรียนเฝ้ารินรินเองน่ะ”โชพูดแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
“อ่ะแฮมๆ ใครจะให้พวกนายหยุดมิทราบ ไปก่อนน้าริน”ซันพูดจบก็ลากโชออกไป ตามด้วยโยที่ยื่นแอบอยู่หน้าประตูก็ไม่รอดฝาแฝดโดนลากไปที่รถของพี่กัส
“ริน  ผมไปก่อนน่ะ จะรีบโดดเรียนกับมาน่ะ”โอโซนชะโงกหน้าเข้ามาพูดจากหน้าประตู แล้วรีบวิ่งออกไปขึ้นรถ
 
            พอพวกเค้าออกไปกันหมดบ้านหลังใหญ่ๆ นี้ก็ดูเงียบไปถนัดตาเลย ผมคงจะชินกับการอยู่กับคนจำนวนมากๆแล้วสิน่ะ พอไม่มีพวกเค้าแล้วรู้สึกเหงาขึ้นมาเลย  ทำให้นึกถึงวันที่ไม่เหลือใครขึ้นมา พี่คับผมคิดถึงพี่ คิดถึงพ่อกับแม่ด้วย 
 
 
รินร้องไห้เพราะคิดถึงพี่ชายและพ่อกับแม่จนเผลอหลับไป  เวลาผ่านไป 2 ชั่วโมงได้ นัทที่เดินเข้ามาหารินพร้อมกับโทรศัพท์ปริศนาที่ขอสายริน
 
“รินคับ! รินคับ!”นัทสะกิดตัวรินเพื่อปลุกให้ตื่น
“อืม!!!! คับนัท  มีอะไรหรอคับ”ผมตอบไปทั่งๆที่กำลังงัวเงีย
“โทรศัพท์ของรินคับ”นัทยื่นมือถือให้กับรินแล้วเดินออกจากห้องไปโดยทันทีผมรับมือถือมาจากนัท เอ๋! เบอร์ไม่มีชื่อนี่ ใครน่ะโทรมาเอาป่านี้
“ฮัลโหลคับ! รินพูดคับ”
“ริน  อีก 2 เดือน พี่จะกลับไปหาแล้วน่ะ”
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^