ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

ขณะที่กัสทำงานอยู่ที่โรงพยาบาล ก็คิดถึงเรื่องที่นัทพูดกับตัวเองในห้องสมุดเมื่อเช้าขึ้นมา

“นายน้อยครับ ผมมีเรื่องสำคัญจะเรียนให้ทราบ” นัททำท่าทางร้อนใจมาก

“นัท! มีอะไรล่ะ  รีบบอกมาสิ  เรื่องสำคัญที่ว่าน่ะ”กัสพูดเพราะกังวลกับท่าทางที่นัทแสดงออกมา

“คือเมื่อสักครู่นายหญิงโทรมาจากยุโรปน่ะครับ  นายหญิงบอกว่าท่านจะจัดงานเลี้ยงรวมญาติอาทิตย์หน้า ที่นี่น่ะครับ” นัทพูด

“หา!!ท่านแม่จะกลับมาจากยุโรป มาจัดงานร่วมญาติ”กัสพูดออกมาด้วยความตกใจ

            เฮ้ย! งานเลี้ยงรวมญาติหรอ  อย่างนี้ก็มีแวมไพร์เต็มบ้านไปหมดเลยน่ะสิ ไหนจะพวกที่จะมาค้างคืนอีก  ที่สำคัญพวกเรายังไม่ได้ทำพันธสัญญากับรินรินเลยด้วยซ้ำ  ถ้าเกิดมีแวมไพร์ในงานรู้เข้าคงเป็นปัญหาตามมาแน่น  แล้วเราจะทำยังงัยกับเรื่องของรินรินล่ะเนี้ย ถ้าจะปิดไม่ให้สงสัยก็ติดที่แผลที่เพิ่งจะโดนแท่งมาเนี้ยสิ  

อ่ะ! นึกออกแล้วน้ำลายของพวกเราแวมไพร์สามารถรักษาแผลได้  ถ้ารินรินยอมให้เลียแผลให้ก็ดีอยู่หรอกน้า  ว่าแล้วกลับถึงบ้านแล้วลองไปขอดูดีกว่าน้า

“คุณหมอ!......คุณหมอกัส!!….คุณหมอกัสค่ะ!!!” นางพยาบาลเดินเข้ามาเรียก เพราะเห็นว่ากัสยื่นเหม่ออยู่หน้าห้องผู้ป่วยไม่ยอมเดินเข้าไปเสียที

“อ่ะ! ครับๆ มีอะไรหรอครับคุณพยาบาล” กัสที่ตกใจกับเสียงเรียกของนางพยาบาลพูดขึ้นด้วยความรวดเร็ว

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เห็นยื่นทำหน้าเครียด แล้วอยู่ๆก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อยู่หน้าห้องผู้ป่วยตั้งนานแล้วน่ะค่ะ”

“ครับๆ จะรีบทำงานเดี๋ยวนี้ครับ”กัสพูดเสร็จก็เดินเข้าห้องไปตรวจอาการผู้ป่วยพี่ตนเป็นแพทย์เจ้าของไข้

            กัสมีอาชีพเป็นคุณหมอ  เลยทำให้สามารถมีเลือดไว้ดื่มได้เยอะเท่าที่ต้องการ แต่เลือดแบบไหนก็สู่เลือดของรินที่ให้ทั้งพลังงาน เพิ่มพละกำลัง แถมรักษาโรคได้ดี  เลือดของรินก็เลยกลายเป็นเสมือนเครื่องดื่มพิเศษประจำตัวพวกเค้า ที่พวกเค้าจะได้ดื่ม แค่เดือนล่ะ 1 ครั้งเท่านั้น

            เรื่องพันธสัญญานั้น  สำหรับมนุษย์ที่ถูกเลือกแล้วนั้น  จะสามารถทำพันธสัญญากับแวมไพร์ได้เพียง 1 ตน  แต่สำหลับมนุษย์ที่มีเลือดระดับพิเศษแบบริน  นั้นสามารถเลือกทำพันธสัญญากับแวมไพร์กี่ตนก็ได้  วิธีการทำพันธสัญญาคือการที่แวมไพร์ดูดเลือดโดยตรงจากตัวของมนุษย์ผู้นั้น แต่มีเงื่อนไขอยู่ว่ามนุษย์ผู้นั้นจะต้องยินยอมพร้อมใจที่จะให้ดูดเลือดของตนด้วย  หลังจากนั้นจะปรากฏสัญลักษณ์เล็กๆที่เป็น

ตราสัญลักษณ์ประจำตกูลของแวมไพร์ตนนั้นๆ ขึ้นในบริเวณที่ถูกดูดเลือด ก็ถือว่าเสร็จสิ้นการทำพันธสัญญาอย่างสมบูรณ์   

            ตราสัญลักษณ์ของแต่ละตระกูลจะไม่เหมือนกัน แถมแต่ละบุคคลก็จะต่างกันออกไปเล็กน้อย อย่างเช่นตระกูลของหนุ่มๆทั้ง 6  สัญลักษณ์ประจำตระกูลเป็นรูปดาว  สัญลักษณ์ของแต่ละบุคคลก็จะเป็นรูปดาว ที่แตกต่างกันออกไป

“รินครับ! รินครับ!”นัทสะกิดตัวรินเพื่อปลุกให้ตื่น

“อืม!!!! ครับนัท  มีอะไรหรอครับ”ผมตอบไปทั่งๆที่กำลังงัวเงีย

“โทรศัพท์ของรินครับ”นัทยื่นมือถือให้กับรินแล้วเดินออกจากห้องไปโดยทันทีผมรับมือถือมาจากนัท เอ๋! เบอร์ไม่มีชื่อนี่ ใครน่ะโทรมาเอาป่านี้

“ฮัลโหลครับ! รินพูดครับ”

“ริน  อีก 2 เดือน พี่จะกลับไปหาน่ะ” เสียงจากปลายสายพูดขึ้น

“เอ่อ!!! คือ…” ผมงงมาก เค้าที่ปลายสายโทรศัพท์คือใคร

“อะไรกัน แค่ 5 ปี ก็ลืมพี่คนนี้แล้วหรอริน”  5 ปี ??  พี่??

“พี่ยู!! พี่ยูจริงๆหรอครับ!!   อ่ะ!..โอ๊ย!!” ผมดีใจจนลืมตัวลุกขึ้นนั่งอย่าเร็ว เลยทำให้เจ็บแผลขึ้นมา

“เป็นอะไรน่ะ ริน” พี่ยูถาม  พี่ยูเป็นลูกพี่ลูกน้องเพียงคนเดียวที่มาเล่นที่บ้านด้วยกันอยู่บ่อยๆ

“ป่าวครับๆ  พี่ยูจะกลับจากอังกฤษแล้วหรอ  แล้วจะกลับมาอยู่ที่นี่เลยหรือป่าว” ผมถามเพราะเมื่อ 5 ปีก่อนพี่เค้าต้องย้ายไปอยู่ที่อังกฤษกับครอบครัว กลับจากย้ายไปก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย

“พี่ปิดเทอมน่ะ เลยนึกถึงรินกับชินขึ้นมา โชคดีน่ะเนี้ยที่ได้เบอร์รินมาจากไอ้โอ๊คน่ะ  งั้นก็อีก 1 เดือนเจอกัน  ที่ร้านของไอ้โอ๊คไอ้อาร์ตแล้วกันน่ะ” พี่ยูพูดจบก็วางสายไปเสียก่อน ผมเลยไม่ทันได้บอกเรื่องของพี่ชายเลย

            ผมล้มตัวลงนอนที่เดิม ถึงไข้จะลดลงแล้วก็เถอะ แต่ผมยังเพรียๆอยู่เลย เดี๋ยวตอนตี 4 ต้องลุกไปทำอาหารให้พวกเค้าทานก่อนนอนด้วย ว่าแล้วผมก็ผลอยหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

          ขณะที่ผมกำลังหลับอยู่นั้นก็รู้สึกว่ามีมือเย็นๆของใครสักคน กำลังพยายามที่จะเปิดเสื้อของผมขึ้นจากด้วยหลัง  ผมรีบหันหน้ากลับไปโดยทันที   ก็พบกลับโอโซนที่นั่งอยู่ทางด้านหลัง มือเค้าก็จับอยู่ที่เสื้อของผม โอโซนเปิดเสื้อของผมขึ้นมาจนถึงกลางหลัง

“โอโซน!!! คิดจะทำอะไรผมน่ะ”

โปรดติดตามตอนต่อไปน้าคร้า