ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

9.4

เขียนโดย BlueDevil

วันที่ 16 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 23.08 น.

  39 ตอน
  13 วิจารณ์
  46.96K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 มีนาคม พ.ศ. 2558 00.12 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

5) เปิดตัวชายปริศนา?????

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

            ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองอยู่ในรถของใครก็ไม่รู้  ผมมองผ่านความมืดออกไปข้างนอก ก็เห็นผู้ชายคนนึงยื่นอยู่ที่หน้ารถ 

“เอ่อ!! ขอโทษน่ะครับคุณเป็นใครครับ แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้” ผมเดินออกมาจากตัวรถ ถึงแม้ว่าจะเจ็บแผลอยู่บ้างก็เถอะ  แต่นี่เค้าขับรถพาผมขึ้นมาถึงจุดชมวิวบนเขาเลยหรอเนี้ย

 

“ชั้นชื่อ รัน เป็นลูกชายคนที่ ของบ้านที่นายเข้าไปอยู่ยังงัยล่ะ” เค้าพูดโดนที่ไม่หันมามองหน้าผมเลยด้วยซ้ำ  เค้าเอาแต่มองออกไปในเมืองที่มีแสงเยอะแยะมากมาย จากจุด จุดนี้มองเห็นเมืองได้ทั้งเมืองเลย

“นายเป็นเกย์ใช่มั้ย” เค้าพูดพร้อมกลับหันหน้ามาหาผม เค้าจับแขนผมกระชากเข้าหาตัวเค้าอย่างแรง

“ผมไม่………” ผมตอบคำถามของเค้ายังไม่ทันจบเค้าก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“ชั้นไม่รู้หรอกน่ะ  ว่านายไปทำอะไรไว้ พี่น้องของฉันถึงได้ติดใจนายนัก  แต่สำหรับชั้น  ชั้นคิดว่าที่พวกเค้าทำกับนายเป็นคนพิเศษน่ะ  เพราะเลือดที่อยู่ในตัวนาย และอย่าเผลอคิดว่าตัวเองเป็นคนในครอบครัวซ่ะล่ะ นายมันก็แค่อาหารเท่านั้นแหละ ถึงจะมีความพิเศษกว่าอาหารอื่นๆ แต่อาหารมันก็คืออาหารวันยังค่ำ จำไว้” ทำมัยเค้าต้องพูดกับผมขนาดนี้ด้วยน่ะ  ผมเองก็รู้ว่าที่พวกเค้าดีกับผมเป็นเพราะเลือดของผม แต่ผมขอแอบดีใจได้มั้ยที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของพวกเค้าน่ะ   ไม่เป็นรัย  สำหรับคนไม่มีครอบครัวอย่างผม  ขอแค่นี้ก็ดีแล้วล่ะ ได้เป็นคนสำคัญของใครสักคน  ถึงแม้จะแค่เพราะเลือด ถึงจะเป็นแค่อาหาร ก็เถอะ

“คุณรัน มีเรื่องจะคุยกับผมแค่นี้ใช่มั้ยคับ  นี่ก็ตี 5 แล้ว ผมคิดว่าคุณควร รีบกลับเถอะคับ”ผมไม่มีอะไรจะพูดกับเค้าขณะที่ผมกลั้นน้ำตาเอาไว้แทบไม่อยู่ ผมว่าเค้าคงเกลียดผมล่ะมั่ง

“เอ่อช่าย!  ขึ้นรถสิเดี๋ยวชั้นไปส่งให้หน้าบ้าน” เค้าพูดแล้วเดินไปที่รถ

“ไม่เป็นไรคับ  เดี๋ยวผมเดินลงไปเองได้ คุณรันไปเถอะคับ” ผมไม่ไหวหรอให้นั่งรถน่ะ แค่คิดก็ตัวสั่นไปหมดแล้ว ยิ่งไปกับคนที่เกลียดเราด้วยนี่ไม่ไปดีกว่า

“เฮ้ยเรื่องมากจริง แล้วแต่นายและกันอยากจะเดินกลับก็เชิญ” เค้าพูดจบก็ขับรถออกไปด้วยความเร็ว

 

 

ผมเห็นแบบนั้นหัวใจแทบจะหยุดเต้น ร่างกายสั้นไปหมด จนผมทรุดตัวลงไปนั่งอยู่กับพื้นและร้องไห้ออกมา  ใช้เวลาอยู่แบบนั้นสักพักถึงเริ่มเดินกลับบ้านได้  

และแล้วผมก็เดินมาถึงหน้าประตูบ้านจนได้ครับ ผมใช้เวลาไป ชั่วโมงเลยทีเดียว เพราะเจ็บแผลด้วยล่ะเลยช้าขนาดเนี้ย  ถ้าพวกเค้าหลับไปจนเย็นเลยก็ดีสิ แต่ถ้าพวกเค้าตื่นขึ้นมาไม่เจอผม คงเป็นห่วงกันแย้แล้วมั่ง

 

“เอี๊ยด!....!” ผมเปิดประตูเข้ามาในบ้านไม่มีใครอยู่เลย แต่นี้ก็เช้าแล้วพวกเค้าคงหลับกันไปหมดแล้วล่ะ

“ปัง!!!” สิ้นเสียงประตูที่ปปิด บ้านก็เข้าสู่ความมืดมิด เพราะปิดม่านอย่างแน่นหนาเพื่อกันแสงอาทิตย์  ผมเดินไปกดสวิตซ์ไฟ  เมื่อไฟเปิดขึ้น พวกเค้าทั้ง ก็เดินออกมาจากมุมมืด

“รินหายไปไหนมารู้มั้ยว่าผมตกใจแค่ไหนที่ไม่เห็นรินนอนอยู่ที่เตียงน่ะ”โอโซนพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าเหมือนจะโกรธริน

“รินริน  ใครลักพาตัวไปบอกมาๆๆ เดี๋ยวชั้นจะไปจัดการมัน”โยโว๊ยวายขึ้นมา

“มันทำอะไรมิดีมิร้ายอ่ะไร รินรินหรือป่าว”โชพูดพร้อมกลับสำรวจตัวของผม

“ว่าแต่ว่าทำมัยเหงื่อออกมากขนาดนี่เนี้ย และดูตาสิแดงช้ำไปหมด เลยน่ะรินริน” พี่กัสพูดขึ้นเมื่อเค้าสังเกตุเห็นเสื้อที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและตาของผมที่ปวดจากการร้องไห้ของผม

“พี่รัน ใช่มั้ยที่พานายออกไป”ซันพูด หลังจากที่เค้าเดินหายเข้าไปในครัว  ผมว่าเค้าคงเห็นว่าเลือดที่อยู่ในตู้เย็นหายไปจำนวนมาก  เพราะว่าที่คุณรันมาเอาเลือดกับนัทเลือดในตู้เย็นก็จะหายไปจำนวนมากๆเสมอๆ

 

 

ซันเห็นรอยช้ำที่ต้นแขนของริน ที่รินพยายามดึงแขนเสื้อลงมาปิดไว้ แต่ซัมไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องวุ่นวายและรู้อยู่แล้วว่าเป็นฝีมือของรัน

 

“เออ!! ผมว่าทุกคนไปนอนเถอะครับ  ผมก็จะรีบแต่ตัวไปเรียนแล้วด้วย” รินรีบเปลี่ยนเรื่อง เพราะไม่อยากให้ทุกคนไปว่าอะไรคุณรันเค้า  ไม่งั้นเค้าคงจะเกลียดตนมากกว่านี้แน่ๆ

“เดี๋ยวรินรินไปนั่งที่โซฟาก่อนน่ะขอพี่เปลี่ยนผ้าพันแผล กับวัดไข้หน่อย” พี่กัสพูดจบ โอโซนก็พารินมานั่งที่โซฟา

“พี่กัส รินตัวร้อนมากเลยอ่ะ” โอโซนบอกกับพี่กัส และทำให้ 2 แฝดเริ่มจะโว๊ยวายอีกครั้ง

“อ่ะต้องเอาผ้าชุบน้ำใช้มั้ย  ผ้าขนหนูๆๆ น้ำๆๆ”โยรีบวิ่งไปหาผมขนหนูกับน้ำทันที

“ไม่สบาย ต้องข้าว ข้าวต้มสิน่ะ”โชพูดแล้วกำลังจะเดินไปที่ครัวแต่ถูกซันจับแข่นไวเสียก่อน

“โชถ้านายทำ มีหวังรินกินไม่ได้แน่ๆ เรื่องข้าวต้มเดี๋ยวพี่จัดการเอง” ซันพูดจบก็หยิบผ้ากันเปื่อนมาใส่ แล้วหายตัวเข้าครัวไป  ขณะเดี๋ยวกันพี่กัสก็ทำแผลให้ผมจนเสร็จ สรุปผลการวัดไข้ออกมา 39 องศา

“รินริน วันนี้นอนพักไปเลยน่ะ ถ้าไข้ขึ้นมากกว่านี้ เย็นนี้พี่คงต้องพารินรินไปโรงพยาบาลน่ะ” พี่กัสพูดด้วยท่าทางนิ่งๆแบบนี้ไม่เหมือนพี่กัสคนก่อนๆเลยน้า

“รินริน ขึ้นข้างบนเถอะ”โชเข้ามาอุ้มผมขึ้นจากโซฟา

“อ่ะ!! พี่โช รินน่ะเดี๋ยวผมอุ้มเอง ปล่อยเลยๆ”โอโซนรีบเข้ามาห้ามโช

“เฮ้ย!! ว่างๆเลย  รินรินเป็นของพี่น้า เดี๋ยวพี่อุ้มเอง” พี่กัสรีบเข้ามาโว๊ยวายด้วยอีกคน นิ่งได้แปบเดี๋ยวจริงๆน้า

“หึหึๆๆ” ผมกั้นหัวเราะอย่างเต็มที่

“อารายอ่ะ รินรินหัวเราะทำมัยเนี้ย!  โชปล่อยรินรินน่ะ”พี่กัสพูดและหันมามองหน้าผม เนี้ยสิน่ะถึงจะเป็นพี่กัสที่ผมรู้จักล่ะ

“เรื่องอะไรล่ะ ผมอุ้มรินรินแล้วน้า ปล่อยก็โง่ดิ” โชพูดพร้อมกับรีบวิ่งอุ้มผมขึ้นไปที่ชั้น ของบ้าน

“พี่โช ขี้โกงอ่ะ เอารินคืนมาน่ะ” โอโซนโว๊ยวายแล้ววิ่งตามมาแบบติดๆ

“อ่ะรอพี่ด้วยรินริน”พี่กัสกำลังจะวิ่งตามมาแต่โดนนัทจับไว้เสียก่อน

“นายน้อยกัส คับผมมีเรื่องสำคัญจะต้องแจ้งคุณกับนายน้อยคับ” นัทพูดขึ้นแล้วทั้ง คนก็หายเข้าไปในห้องสมุด

 

            สรุปแล้ววันนี้ทั้งวันพวกเค้าผลัดกันมาเฝ้าไข้ผม แต่ล่ะคนก็มีการเฝ้าไข้แต่ต่างกันไป อย่างพี่กัสมาทีก็จะขึ้นมานอนเป็นเพื่อนอยู่เลื่อย ผมห้ามก็ไม่ฟัง  ส่วนซันก็มักจะเอาหนังสือมาอ่านให้ฟัง ส่วนโอโซนก็เอาเกมส์มาให้เล่น เอาเพลงมาให้ฟังบ้าง  ที่ดูจะวุ่นวายที่สุดก็ฝาแฝดโยโชเนี้ยและครับ เดี๋ยวเอาขนมมาให้กินบ้างจะขอเช็ดตัวให้ผมบ้างแหละ เป็นแบบนี้วนไปวนมาจนมืดเลย

 

“รินริน พี่ไปทำงานก่อนน้า จิงๆอยากอยู่กับรินรินน้า” พี่กัสพูดจบก็เข้ามากอดผม

“พี่กัส!! หยุดเลยน้า”โชที่เข้ามาเห็นพอดีพูดขึ้น

“ออกมาห่างๆจากรินรินของพวกเราน้า” โยรีบเข้ามาดึงพี่กัสออกไปจากตัวผม

“โห!! รินริน!!!” เสียงสุดท้ายของพี่กัสก่อนที่จะถูโยลากออกไปนอกห้อง

“ไม่เป็นไรน่ะรินริน  เดี๋ยวพวกชั้น โดดเรียนเฝ้ารินรินเองน่ะ”โชพูดแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

“อ่ะแฮมๆ ใครจะให้พวกนายหยุดมิทราบ ไปก่อนน้าริน”ซันพูดจบก็ลากโชออกไป ตามด้วยโยที่ยื่นแอบอยู่หน้าประตูก็ไม่รอดฝาแฝดโดนลากไปที่รถของพี่กัส

“ริน  ผมไปก่อนน่ะ จะรีบโดดเรียนกับมาน่ะ”โอโซนชะโงกหน้าเข้ามาพูดจากหน้าประตู แล้วรีบวิ่งออกไปขึ้นรถ

 

            พอพวกเค้าออกไปกันหมดบ้านหลังใหญ่ๆ นี้ก็ดูเงียบไปถนัดตาเลย ผมคงจะชินกับการอยู่กับคนจำนวนมากๆแล้วสิน่ะ พอไม่มีพวกเค้าแล้วรู้สึกเหงาขึ้นมาเลย  ทำให้นึกถึงวันที่ไม่เหลือใครขึ้นมา พี่คับผมคิดถึงพี่ คิดถึงพ่อกับแม่ด้วย 

 

 

รินร้องไห้เพราะคิดถึงพี่ชายและพ่อกับแม่จนเผลอหลับไป  เวลาผ่านไป 2 ชั่วโมงได้ นัทที่เดินเข้ามาหารินพร้อมกับโทรศัพท์ปริศนาที่ขอสายริน

 

“รินคับรินคับ!”นัทสะกิดตัวรินเพื่อปลุกให้ตื่น

“อืม!!!! คับนัท  มีอะไรหรอคับ”ผมตอบไปทั่งๆที่กำลังงัวเงีย

“โทรศัพท์ของรินคับ”นัทยื่นมือถือให้กับรินแล้วเดินออกจากห้องไปโดยทันทีผมรับมือถือมาจากนัท เอ๋เบอร์ไม่มีชื่อนี่ ใครน่ะโทรมาเอาป่านี้

“ฮัลโหลคับรินพูดคับ”

“ริน  อีก เดือน พี่จะกลับไปหาแล้วน่ะ”

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^

 

 

            

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา