ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

“มาเดินเล่นตอนนี้มันไม่อันตรายไปหน่อยหรอครับ” รินเอ่ยปากทักทันทีที่รินเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าชายคนนั้น

“รินริน!!! เออ….” โอโซนที่ตกใจกับรินที่มายื่นอยู่ตรงหน้า

          รินเงยหน้าขึ้นจ้องมองใบหน้าของโอโซนเพื่อรอคำตอบ  ทำเอาโอโซนถึงกับทำอะไรไม่ถูก เลยตัดสินใจวิ่งหนีรินไปอย่างรวดเร็ว

“โอโซน…..อย่าหนีน่ะคับ โอ๊ย!!!!” รินออกวิ่งตามทั้งที แต่ก็ต้องหยุดเพราะอาการเจ็บสะโพก ในทันทีที่ออกตัววิ่งเลยทีเดียว   ส่วนโอโซนที่หลับหูหลับตาวิ่งหนีเลยไม่ทันได้ยินเสียงที่รินร้องออกมาเลยสักนิด

“ริน เป็นไรน่ะ เดินไหวมั้ย  มาๆชั้นช่วยประคองเดินไปที่ห้อง” จินเพื่อนร่วมห้องของรินเดินผ่านมา เห็นรินที่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นพอดี เลยรีบเข้ามาช่วยประคองรินเข้าโรงเรียนไป

            เย็นวันนี้รินตัดสินใจเดินตามหาโอโซนอยู่แถวๆโรงเรียน ตั้งแต่หลังเลิกเรียนจนเวลาย่างเข้า 1 ทุ่ม รินจึงตัดสินใจเดินทางกลับบ้าน  รินขึ้นรถเมล์ได้ก็หลับไปในทันที เพราะว่าวันนี้ทั้งวันรินช่วยจัดห้องทำกิจกรรมงานโรงเรียนที่จะเริ่มขึ้นในอีก 2 วันข้างหน้า แทบไม่ได้หยุดพักเลย

            ในงานโรงเรียนปีนี้ ห้องของรินได้ตัดสินใจที่จะเปิด “ร้านกาแฟคอสเพลสาวสวย” เลยทำให้ทุกคนในห้องต่างต้องช่วยกันจัดเตรียมสถานที่และอุปกรณ์หลายๆอย่าง ที่รินต้องเอาชุดพนักงานเสริฟมาช่วยเย็บก็เพราะพวกเพื่อนผู้หญิงในห้องของเค้าช่วยกันตัดเย็บชุดคอสเพลกันเอง เพื่อประหยัดงบของห้อง เลยทำให้เย็บชุดกันเกือบแทบจะไม่ทัน รินที่พอมีฝีมือในด้านการเย็บปักถักร้อยอยู่บ้าง จึงอาสาเข้าช่วยทั้งๆที่ร่างกายของตัวเองก็อาการไม่ได้ดีนัก

“รถหมดระยะ แล้วน่ะครับ ถ้าไม่มีใครลง รถจะเข้าอู่เลยน่ะครับ” รินสะดุ้งตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงของกระเป๋ารถเมล์

“ผมลงป้ายนี้ครับ ช่วยจอดให้ด้วยคับ” รินรีบหอบข้าวของวิ่งมาที่ประตูรถ โชคดีที่คนขับรถเมล์ใจดีเค้าจอดให้ทันทีที่รินวิ่งมาถึงประตูรถ

“ขอบคุณครับ” รินกล่าวขอบคุณและรีบลงจากรถ

            เกือบไปแล้วไงโชดดีจริงๆที่กระเป๋ารถเมล์คนนี้เสียงดัง ไม่งั้นเราคงหลับยาวจนถึงอู่รถแน่ๆ  แต่ว่านะทำไมกระเป๋าใส่ชุดพวกนี้ มันดูหนักขึ้นกว่าตอนแบกเดินตามหาโอโซนอีก  นี่ก็มืดแล้วด้วยสิ คงไม่มี Vampire โผล่ออกมาหลอกน่ะ เพราะแค่นี้ก็จะเดินไม่ไหวอยู่แล้ว  รินคิดไปก็เดินไปเลื่อยๆ

รินที่เดินมาได้ครึ่งทางก็รู้สึกเหมือนมีใครบางคนเดินตามมาจากทางด้านหลัง รินหันไปดูตั้งหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่เจอใคร ทำเอารินที่บ่นๆว่าเหนื่อยของหนัก ถึงกับเร่งฝีเท้าของตนให้เดินเร็วขึ้น แต่จะให้วิ่งก็ไม่ไหวเพราะสะโพกก็ยังเจ็บอยู่เลย  แต่ความรู้สึกที่รินได้รับรู้จากคนที่เดินตามมากลับเหมือนกันตอนนั้น ตอนที่รินเดินกลับจากบาร์ของพี่โอ๊คจนไปถึงห้องพัก ตอนนั้นก็เคยมีคนเดินตามกลับมาส่งที่ห้องอยู่ทุกวัน ซึ่งบรรยากาศเหมือนกลับตอนนี้ไม่มีผิด

รินตัดสินใจหยุดเดินและนั่งลงที่ม้านั่งข้างๆพุ่มไม้ในสวนสาธารณะ ที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านของเค้ามากนัก เพื่อดักรอดูคนลึกลับที่เดินตามเค้ามา  ผู้ชายคนนั้นเดินตามมาหยุดอยู่ตรงหน้าของรินที่แอบอยู่ในพุ่มไม้ เค้าหันซ้ายหันขาวคงจะมองหาริน ที่อยู่ๆก็คาดสายตาไป ส่วนรินที่ตัดสินใจจะเดินออกไปจับตัวผู้ชายคนนั้นก็

“รินริน จับตัวได้แล้ว!!!!” เสียงของโชโยดังขึ้นพร้อมๆกับอ้อมกอดที่โผเข้ามาใส่ตัวริน ผู้ชายคนนั้นพอได้ยินเสียงก็เดินตรงเข้าร้านสะดวกซื้อไปในทันที

“พวกคุณมาได้ไงครับเนี้ย ยังไม่ไปโรงเรียนกันอีกหรอครับ” รินหันกลับมาสนใจ 2 แฝดแทน

“ก็รินริน ยังไม่กลับมาสักทีนี่ จะให้พวกชั้นไปเรียนได้ไง”โยพูดเชิงอ้อนๆ

“ใช่ๆพวกเราเป็นห่วงรินรินมากน่ะ ทำไมวันนี้กลับมืดไม่โทรบอกพวกเราเลยสักนิด” โชทำหน้างอลๆ

“คือ ผมอยู่ช่วยทำกิจกรรมที่ห้อง เพราะงานโรงเรียนที่จะถึงในอีก 2 วันนี้น่ะครับเลยกลับช้า” รินอ้างไปอย่างนั้นเพราะถ้าฝาแฝดรู้ว่าเค้าไปเดินตามหาโอโซนจนมืดแบบนี้พวกเค้าคงต้องโวยวายกันแน่ๆ

“โชโย รุกออกมาจากตัวรินได้แล้ว รินยังเจ็บสะโพกอยู่เลยน่ะ” ซันที่เดินตามมา ก็เข้ามาดึกตัวเจ้าน้องชายฝาแฝดของเค้าออก ก่อนจะอุ้มตัวรินขึ้นในท่าเจ้าสาว

“ซันคับ!! แบบนี้มันน่าอาย..”

“หรือจะบอกว่าเดินไหว ชั้นไม่เชื่อหรอกน่ะริน” ซันพูดแทรกขึ้นมาทันที เพราะดูจากอาการของขาทั้งสองข้างที่สั่นระริกอยู่ในตอนนี้

“พี่ซันขี้โกงอ่ะ ผมอุ้มรินรินเองส่งมาๆ” โยเดินเข้ามาขออุ้นรินบ้าง

“พูดมากน้า ช่วยหยิบกระเป๋าของรินตามมาก็พอแล้วเจ้าแฝด อย่าให้ชั้นต้องพูดมาก  เออ!!แล้วก็กลับบ้านได้แล้วมั่ง  ก็น่าจะรู้ว่าเค้าเป็นห่วง” ซันพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินอุ้มรินตรงไปที่บ้าน คำพูดของซันทำเอารินถึงกับทำหน้างง   ส่วน 2 แฝดที่ไม่กล้าขัดคำสั่งของซัน เพราะกลัวเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นจะรู้ไปถึงหูของพี่รันกับพี่กัสน่ะสิ

            ชายคนนั้นที่ยื่นฟังบทสนทนาทั้งหมดอย่างเงียบๆอยู่ที่หน้าร้านสะดวกซื้อ ก็ยังเดินตามมาส่งทั้ง 4 คนจนถึงหน้าบ้าน

“รินพักอยู่ตรงนี้น่ะ เดี๋ยวชั้นนวดขาให้” ซันว่างตัวรินลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น

“คือ…ผมต้องทำอาหารให้พวกคุณ” รินทำหน้าไม่สบายใจทันที

“ไม่เป็นไร พวกเราสั่งอาหารจากภัตตาคารมาแล้วล่ะ นี่!!!น่ากินมั้ย!! อันนี้ส่วนของรินรินน้า”โยยกจานอาหารสุดหรูเข้ามาว่าบนโต๊ะแก้วด้านหน้าของริน

“กระเป๋าน้ำร้อนมาแล้วครับ” โชเดินตามเข้ามาพร้อมกับถือกระเป๋าน้ำร้อนมาด้วย

“รินนอนคว่ําสิ  โยออกไปเอายาลดไข้กับยาแก้อักเสบมา โชไปเอาน้ำมาเหยือกนึง แก้วด้วยน่ะ” พอรินพลิกตัวหันหลังนอนคว่ํา ซันก็หันไปสั่งโยกับโชในทันที

“รับทราบครับ ท่านพี่” โชโยตอบรับคำสั่งแล้ววิ่งออกไปจากห้อง

“เอาล่ะ ชั้นจะวางกระเป๋าน้ำร้อนไว้ตรงสะโพกของรินน่ะ  ตรงนี้เจ็บมั้ย” ซันเปิดเสื้อของรินขึ้นแล้ววางกระเป๋าน้ำร้อนลงที่สะโพกของริน ซันค่อยๆนวดที่ขาของรินเพื่อคลายกล้ามเนื้อ ที่ตอนนี้ทั้งเกรงและตึงเอามากๆ โดนเฉพาะตรงต้นขาและน่อง

“ไม่เจ็บครับ สบายมากเลย ซันนี้ดูแลคนเก่งจังน่ะครับ เหมือนพี่ชายเลย” รินหันมายิ้มให้ซัน

“จุ๊บ!! ชั้นไม่ใช่พี่ชายของรินน้า ถ้ายังทำตัวน่ารักแปบนี้ ชั้นจะอดใจไม่ไหวเอาน่ะ”ซันจุ๊บลงที่ริมฝีปากสีหวานที่กำลังยิ้มน่ารักๆอยู่ตรงหน้าทั้นที ที่ได้ยินคำว่าพี่ชาย

“ผมรู้หรอกน้า แค่เปรียบเทียบเฉยๆนิครับ คุณซันอ่ะ” รินที่หน้าแดงจนถึงหูด้วยความอายได้แต่เอาหน้าซุกลงกลับหมอนที่อยู่ตรงหน้า

“ฮ่าๆๆ!! รินนี่น่ารักจังน้า” ซันจุ๊บลงบนหัวของรินอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เจ้าฝาแฝดกลับเข้ามาเห็นพอดี

“พี่ซันเอาอีกแล้วน้า ขี้โกง!!!” โยรีบเดินเข้ามานั่งลงตรงหน้าของริน

“รินรินให้พวกเราจุ๊บบ้างสิ” โชเองก็มานั่งลงข้างๆโยด้วยเช่นกัน  ทั้งสองไม่รอช้าเข้าจุ๊บที่แก้มของรินครั้งแล้วครั้งเล่า

“พอ…พอแล้วครับ พวกคุณนี่!! ถ้าไม่ห้าม ก็จะไม่หยุดกันเลยใช่มั้ยครับ ไปโรงเรียนกันได้แล้ว สายแล้วน่ะครับ” รินเอามือขึ้นมากันหน้าของตนเอาไว้ ก่อนจะชี้นิ้วไปที่นาฬิกาที่ตั้งบอกเวลา 2 ทุ่ม พอดิบพอดี ซึ่งเป็นมาเวลาเข้าเรียนของพวกคุณชาย

“สายแล้วสิ!! ไปๆเจ้าแฝดไปโรงเรียนกันได้แล้ว”ซันเข้ามาจับฝาแฝดลากออกไปจากห้อง

“ไม่เอาอ่ะผมจะอยู่กับรินริน” โยโวยวายในขณะที่โดนลากอยู่

“ผมเป็นห่วงรินรินนี่หน่า” โชทำหน้าอ้อนรินแล้วก็โดนลากออกไปอีกคน

“ถ้าห่วงผม ก็ตั้งใจเรียนแล้วรีบกลับบ้านน่ะครับ” รินส่งยิ้มแสนน่ารักให้ทั้ง 3 คนที่ตอนนี้ยื่นอยู่ที่หน้าห้องนั่งเล่น

“รับทราบครับ งั้นพวกเราไปก่อนน้า” โชโยยิ้มหน้าบานและตอบรับคำขอของริน จึงรีบไปโรงเรียนด้วยความรวดเร็ว

“งั้นชั้นก็ไปบ้างดีกว่า  เออ!! ริน  อย่าเดินมากน่ะรู้มั้ย กินข้าวกินยาแล้วนอนพักน่ะครับ” ซันหันมาเตือนรินอีกครั้ง

“ครับซัน” รินหันมาตอบรับและมองแผ่นหนังของซันที่เดินออกจากบ้านไปเป็นคนสุดท้าย

            รินที่อยากจะมองส่งทั้ง 3 ไปโรงเรียนก็ลุกขึ้นเดินตรงมาที่หน้าต่างของห้องนั่งเล่น แต่สิ่งที่รินเห็นเมื่อเค้าเปิดผ้าม่านออกก็คือ ซันที่กำลังยื่นคุยอยู่กลับผู้ชายคนนั้น คนที่เดินตามรินมาจากป้ายรถเมล์ อย่างสนิทสนม.......

โปรติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ