ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

            รินที่ยื่นมองอยู่ตรงหน้าต่างห้องนั่งเล่น ก็เห็นซันที่กำลังยื่นคุยและใช้มือลูบหัวของชายคนนั้นคนที่เดิมตามรินมาจากป้ายรถเมล์อย่างสนิทสนม จนหมวกที่ชายคนนั้นใส่อยู่หลุดออกเผยให้เห็นใบหน้าของชายคนนั้นได้อย่างชัดเจน เค้าคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น โอโซนนั่นเอง  รินเห็นดังนั้น ก็พยายามเดิมออกไปหาทั้ง 2 คน ที่หน้าบ้าน แต่เมื่อรินเดิมมาถึงหน้าบ้าน ก็ไม่มีใครเหลืออยู่แล้วสักคน  รินได้แต่เศร้าเพราะเสียโอกาสที่จะได้คุยกะโอโซนไปอีกแล้ว

            เมื่อเวลาย่างเข้า ตี 2 ประตูบ้านก็ถูกเปิดออกอย่างเบามือ พี่กัสที่แอบแวบกลับบ้านมาระหว่างเข้าเวณ เพราะทนความคิดถึงไม่ไหว บวกกับวันนี้ผู้ป่วยน้อย พี่กัสที่เดินผ่านมาห้าห้องนั่งเล่น ก็เจอเข้ากับร่างของรินที่นอนหลับอยู่บนโซฟา แถมที่มือยังถือเข็มเย็บผผ้าและชุดที่เย็บอยู่เลย  ด้วยความตกใจพี่กัสรีบเข้าไปหยิบเข็มออกจากมือของรินทันที

“รินริน ตื่นได้แล้วน่ะครับ ขึ้นไปนอนบนห้องดีกว่าพี่ว่า” กัสนั่งลงข้างตัวริน  เค้าค่อยเอามือลูบหัวรินเพื่อปลุกอย่างออ่นโยน  นิ้วของกัสค่อยจับผมที่ปิดหน้าของรินไปเหน็บที่หูทำให้กัสสังเกตุเห็นตราสัญญาลักษณ์ที่เสร็จสมบูรณ์

“ตรงนี้ มันตราสัญญาลักษณ์ของเจ้าแฝดแน่ๆ ชิ!!! เจ้าแฝดก็ได้ทำแล้วหรอเนี้ย” กัสพูดออกมาอย่างลืมตัว

“อะไรหรอครับ??  อ้าวพี่กัส!! ไหนบอกว่าเข้าเวณแทนเป็นอาทิตย์ไม่ใช่หรอครับ ไหงวันเดียวกลับบ้านซะแล้ว” รินงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงและการสัมผัสของกัส

“พี่แวะมา เอาของน่ะครับ แล้วก็มาอ้อนรินรินด้วยไง” กัสพูดจบก็ก้มลงสวมกอดรินทันที

“ครับๆๆ ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับพี่กัส” รินกอดพี่กัสคืนบ้าง

“ว่าแต่รินริน เย็บอะไรอยู่หรอ” กัสหยิบชุดขึ้นมาดู

            กัสที่หยิบชุดขึ้นมา ถึงกับตาโตเพราะชุดที่เค้าหยิบขึ้นมาเป็นชุดเจ้าหญิงสีชมพู ที่ดูฟูฟ่องอย่างกลับเจ้าหญิงในนิยายก็ว่าได้ กัสยกชุดชูขึ้นสูงพร้อมกับจิตนาการ ถึงรินรินที่ใส่ชุดเจ้าหญิงสีชมพู จิตนาการไปไวกว่าความคิด 

“เป็นชุดที่ใช้วันงานโรงเรียนน่ะครับ” รินตอบพร้อมกับหันไปหยิบอีก 2 – 3 ชุดที่เค้าเย็บจนเสร็จแล้ว

“รินรินจะใส่ในวันงานโณงเรียนหรอ!!!!!!” กัสหันกับมาถามรินด้วยตาที่เป็นประกายระยิบระยับและความหวัง

“บ้าอิครับ พี่กัส ผมไม่ได้ใส่เป็นเพื่อนผู้ชายคนอื่นต่างหาก ครับ” รินหน้าแดงทันทีที่ได้ยินคำถามนั้นจากปากของกัส

“อ่าๆๆๆ ทำไมล่ะ….รินรินของพี่ออกจะน่ารักขนาดนี้ ทำไมถึงไม่ได้ใส่ล่ะ” กัสผิดหวังอย่างแรงและเริ่มงอแง

“ผมจะไปรู้หรอครับ  แต่ไม่ได้ใส่ก็ดีแล้ว ขืนใส่ผมอายตายพอดี” รินที่คิดจะให้พี่กัสดูชุดอื่นๆถึงกลับเปลี่ยนในเก็บชุดพวกนั้นไว้ที่เดิมทันที เพราะแค่ชุดนี้ชุดเดียวพี่กัสก็ออกอาการณ์งอแงซะแล้ว

“ทำไมล่ะ!!!  ทำไมอ่ะ!!!......”กัสอยู่ๆก็หยุดงอแงซ่ะงั้น เค้าเขยิบเข้ามาใกล้ริน เหมือนว่าคิดอะไรขึ้นมาได้ ตาของกัสเริ่มกลับมาเป็นประกายอีกครั้ง

“พี่กัส!!!! คิดจะทำอะไรน่ะครับ” รินคอยๆขยับตัวหนีเ เพราะไม่ไว้ในสายตาของคนที่อยู่ตรงหน้าเลยสักนิด

“รินริน ก็ใส่ให้พี่ดูเดี๋ยวนี้เลยไง!!!!!” สิ้นเสียงของพี่กัสเสื้อของรินก็โดนมือของพี่กัสเปิดขึ้นสูงจนมองเห็นยอดอกสีหวาน

“ไม่เอาครับ ให้ตายผมก็ไม่ใส่” รินลุกหนีทันทีเท่าที่ทำได้ ทำให้กัสที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเผลอปล่อยเสื้อของรินหลุดมือไปซ่ะอย่างนั้น

“แค่นิดเดี๋ยวเองน่ะครับ  แค่แปบเดียวก็ได้” กัสวิ่งตามคว้าตัวของริน เพื่อให้ยอมทำตามที่เค้าขอร้อง

“ไม่ครับ!!!! ม่ายยยยยยยยย” รินรินวิ่งหนีได้ไม่นานก็โดนกัสที่วิ่งตามจับตัวเอาไว้จนได้ ก่อนที่จะกดตัวรินในนอนลงไปกับพื้นในทันที

            พี่กัสที่ตอนนี้นั่งค่อมอยู่บนตัวของริน ที่ตอนนี้นอนดิ้นไปมาเพื่อหาจังหวะหนี กัสค่อยๆแกะกระดุมเสื้อนักเรียนของรินออกทีละเม็ดทีละเม็ดจนหมด เผลยให้เห็นร่างการที่บอกบาง ขาวเนียนและยอดอกสีชมพู บวกกับอาการหอบหายใจจนหน้าของรินแดงระเรื่อเพราะความเหน็ดเหนื่อยในกานวิ่งหนีกัส  กัสที่เห็นสภาพของรินที่นอนหอบหายในกับร่างกายท่อนบนที่เปือยป่าวอยู่ตรงหน้า ทำให้ความหื่นของกัสพุ้งทะลุเพดานไปเป็นที่เรียบร้อย กัสค่อยๆก้มลงเข้าหาตัวของรินอย่างช้าๆ

โปรติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ