ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

9.4

เขียนโดย BlueDevil

วันที่ 16 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 23.08 น.

  39 ตอน
  13 วิจารณ์
  46.98K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 มีนาคม พ.ศ. 2558 00.12 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

36) คนที่คอยปกป้อง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“มาเดินเล่นตอนนี้มันไม่อันตรายไปหน่อยหรอครับ” รินเอ่ยปากทักทันทีที่รินเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าชายคนนั้น

“รินริน!!! เออ….” โอโซนที่ตกใจกับรินที่มายื่นอยู่ตรงหน้า

 

          รินเงยหน้าขึ้นจ้องมองใบหน้าของโอโซนเพื่อรอคำตอบ  ทำเอาโอโซนถึงกับทำอะไรไม่ถูก เลยตัดสินใจวิ่งหนีรินไปอย่างรวดเร็ว

 

“โอโซน…..อย่าหนีน่ะคับ โอ๊ย!!!!” รินออกวิ่งตามทั้งที แต่ก็ต้องหยุดเพราะอาการเจ็บสะโพก ในทันทีที่ออกตัววิ่งเลยทีเดียว   ส่วนโอโซนที่หลับหูหลับตาวิ่งหนีเลยไม่ทันได้ยินเสียงที่รินร้องออกมาเลยสักนิด

“ริน เป็นไรน่ะ เดินไหวมั้ย  มาๆชั้นช่วยประคองเดินไปที่ห้อง” จินเพื่อนร่วมห้องของรินเดินผ่านมา เห็นรินที่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นพอดี เลยรีบเข้ามาช่วยประคองรินเข้าโรงเรียนไป

 

            เย็นวันนี้รินตัดสินใจเดินตามหาโอโซนอยู่แถวๆโรงเรียน ตั้งแต่หลังเลิกเรียนจนเวลาย่างเข้า 1 ทุ่ม รินจึงตัดสินใจเดินทางกลับบ้าน  รินขึ้นรถเมล์ได้ก็หลับไปในทันที เพราะว่าวันนี้ทั้งวันรินช่วยจัดห้องทำกิจกรรมงานโรงเรียนที่จะเริ่มขึ้นในอีก 2 วันข้างหน้า แทบไม่ได้หยุดพักเลย

 

            ในงานโรงเรียนปีนี้ ห้องของรินได้ตัดสินใจที่จะเปิด “ร้านกาแฟคอสเพลสาวสวย” เลยทำให้ทุกคนในห้องต่างต้องช่วยกันจัดเตรียมสถานที่และอุปกรณ์หลายๆอย่าง ที่รินต้องเอาชุดพนักงานเสริฟมาช่วยเย็บก็เพราะพวกเพื่อนผู้หญิงในห้องของเค้าช่วยกันตัดเย็บชุดคอสเพลกันเอง เพื่อประหยัดงบของห้อง เลยทำให้เย็บชุดกันเกือบแทบจะไม่ทัน รินที่พอมีฝีมือในด้านการเย็บปักถักร้อยอยู่บ้าง จึงอาสาเข้าช่วยทั้งๆที่ร่างกายของตัวเองก็อาการไม่ได้ดีนัก

 

“รถหมดระยะ แล้วน่ะครับ ถ้าไม่มีใครลง รถจะเข้าอู่เลยน่ะครับ” รินสะดุ้งตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงของกระเป๋ารถเมล์

“ผมลงป้ายนี้ครับ ช่วยจอดให้ด้วยคับ” รินรีบหอบข้าวของวิ่งมาที่ประตูรถ โชคดีที่คนขับรถเมล์ใจดีเค้าจอดให้ทันทีที่รินวิ่งมาถึงประตูรถ

“ขอบคุณครับ” รินกล่าวขอบคุณและรีบลงจากรถ

 

            เกือบไปแล้วไงโชดดีจริงๆที่กระเป๋ารถเมล์คนนี้เสียงดัง ไม่งั้นเราคงหลับยาวจนถึงอู่รถแน่ๆ  แต่ว่านะทำไมกระเป๋าใส่ชุดพวกนี้ มันดูหนักขึ้นกว่าตอนแบกเดินตามหาโอโซนอีก  นี่ก็มืดแล้วด้วยสิ คงไม่มี Vampire โผล่ออกมาหลอกน่ะ เพราะแค่นี้ก็จะเดินไม่ไหวอยู่แล้ว  รินคิดไปก็เดินไปเลื่อยๆ

 

รินที่เดินมาได้ครึ่งทางก็รู้สึกเหมือนมีใครบางคนเดินตามมาจากทางด้านหลัง รินหันไปดูตั้งหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่เจอใคร ทำเอารินที่บ่นๆว่าเหนื่อยของหนัก ถึงกับเร่งฝีเท้าของตนให้เดินเร็วขึ้น แต่จะให้วิ่งก็ไม่ไหวเพราะสะโพกก็ยังเจ็บอยู่เลย  แต่ความรู้สึกที่รินได้รับรู้จากคนที่เดินตามมากลับเหมือนกันตอนนั้น ตอนที่รินเดินกลับจากบาร์ของพี่โอ๊คจนไปถึงห้องพัก ตอนนั้นก็เคยมีคนเดินตามกลับมาส่งที่ห้องอยู่ทุกวัน ซึ่งบรรยากาศเหมือนกลับตอนนี้ไม่มีผิด

 

รินตัดสินใจหยุดเดินและนั่งลงที่ม้านั่งข้างๆพุ่มไม้ในสวนสาธารณะ ที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านของเค้ามากนัก เพื่อดักรอดูคนลึกลับที่เดินตามเค้ามา  ผู้ชายคนนั้นเดินตามมาหยุดอยู่ตรงหน้าของรินที่แอบอยู่ในพุ่มไม้ เค้าหันซ้ายหันขาวคงจะมองหาริน ที่อยู่ๆก็คาดสายตาไป ส่วนรินที่ตัดสินใจจะเดินออกไปจับตัวผู้ชายคนนั้นก็

 

“รินริน จับตัวได้แล้ว!!!!” เสียงของโชโยดังขึ้นพร้อมๆกับอ้อมกอดที่โผเข้ามาใส่ตัวริน ผู้ชายคนนั้นพอได้ยินเสียงก็เดินตรงเข้าร้านสะดวกซื้อไปในทันที

“พวกคุณมาได้ไงครับเนี้ย ยังไม่ไปโรงเรียนกันอีกหรอครับ” รินหันกลับมาสนใจ 2 แฝดแทน

“ก็รินริน ยังไม่กลับมาสักทีนี่ จะให้พวกชั้นไปเรียนได้ไง”โยพูดเชิงอ้อนๆ

“ใช่ๆพวกเราเป็นห่วงรินรินมากน่ะ ทำไมวันนี้กลับมืดไม่โทรบอกพวกเราเลยสักนิด” โชทำหน้างอลๆ

“คือ ผมอยู่ช่วยทำกิจกรรมที่ห้อง เพราะงานโรงเรียนที่จะถึงในอีก 2 วันนี้น่ะครับเลยกลับช้า” รินอ้างไปอย่างนั้นเพราะถ้าฝาแฝดรู้ว่าเค้าไปเดินตามหาโอโซนจนมืดแบบนี้พวกเค้าคงต้องโวยวายกันแน่ๆ

“โชโย รุกออกมาจากตัวรินได้แล้ว รินยังเจ็บสะโพกอยู่เลยน่ะ” ซันที่เดินตามมา ก็เข้ามาดึกตัวเจ้าน้องชายฝาแฝดของเค้าออก ก่อนจะอุ้มตัวรินขึ้นในท่าเจ้าสาว

“ซันคับ!! แบบนี้มันน่าอาย..”

“หรือจะบอกว่าเดินไหว ชั้นไม่เชื่อหรอกน่ะริน” ซันพูดแทรกขึ้นมาทันที เพราะดูจากอาการของขาทั้งสองข้างที่สั่นระริกอยู่ในตอนนี้

“พี่ซันขี้โกงอ่ะ ผมอุ้มรินรินเองส่งมาๆ” โยเดินเข้ามาขออุ้นรินบ้าง

“พูดมากน้า ช่วยหยิบกระเป๋าของรินตามมาก็พอแล้วเจ้าแฝด อย่าให้ชั้นต้องพูดมาก  เออ!!แล้วก็กลับบ้านได้แล้วมั่ง  ก็น่าจะรู้ว่าเค้าเป็นห่วง” ซันพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินอุ้มรินตรงไปที่บ้าน คำพูดของซันทำเอารินถึงกับทำหน้างง   ส่วน 2 แฝดที่ไม่กล้าขัดคำสั่งของซัน เพราะกลัวเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นจะรู้ไปถึงหูของพี่รันกับพี่กัสน่ะสิ

 

            ชายคนนั้นที่ยื่นฟังบทสนทนาทั้งหมดอย่างเงียบๆอยู่ที่หน้าร้านสะดวกซื้อ ก็ยังเดินตามมาส่งทั้ง 4 คนจนถึงหน้าบ้าน

 

“รินพักอยู่ตรงนี้น่ะ เดี๋ยวชั้นนวดขาให้” ซันว่างตัวรินลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น

“คือ…ผมต้องทำอาหารให้พวกคุณ” รินทำหน้าไม่สบายใจทันที

“ไม่เป็นไร พวกเราสั่งอาหารจากภัตตาคารมาแล้วล่ะ นี่!!!น่ากินมั้ย!! อันนี้ส่วนของรินรินน้า”โยยกจานอาหารสุดหรูเข้ามาว่าบนโต๊ะแก้วด้านหน้าของริน

“กระเป๋าน้ำร้อนมาแล้วครับ” โชเดินตามเข้ามาพร้อมกับถือกระเป๋าน้ำร้อนมาด้วย

“รินนอนคว่ําสิ  โยออกไปเอายาลดไข้กับยาแก้อักเสบมา โชไปเอาน้ำมาเหยือกนึง แก้วด้วยน่ะ” พอรินพลิกตัวหันหลังนอนคว่ํา ซันก็หันไปสั่งโยกับโชในทันที

“รับทราบครับ ท่านพี่” โชโยตอบรับคำสั่งแล้ววิ่งออกไปจากห้อง

“เอาล่ะ ชั้นจะวางกระเป๋าน้ำร้อนไว้ตรงสะโพกของรินน่ะ  ตรงนี้เจ็บมั้ย” ซันเปิดเสื้อของรินขึ้นแล้ววางกระเป๋าน้ำร้อนลงที่สะโพกของริน ซันค่อยๆนวดที่ขาของรินเพื่อคลายกล้ามเนื้อ ที่ตอนนี้ทั้งเกรงและตึงเอามากๆ โดนเฉพาะตรงต้นขาและน่อง

“ไม่เจ็บครับ สบายมากเลย ซันนี้ดูแลคนเก่งจังน่ะครับ เหมือนพี่ชายเลย” รินหันมายิ้มให้ซัน

“จุ๊บ!! ชั้นไม่ใช่พี่ชายของรินน้า ถ้ายังทำตัวน่ารักแปบนี้ ชั้นจะอดใจไม่ไหวเอาน่ะ”ซันจุ๊บลงที่ริมฝีปากสีหวานที่กำลังยิ้มน่ารักๆอยู่ตรงหน้าทั้นที ที่ได้ยินคำว่าพี่ชาย

“ผมรู้หรอกน้า แค่เปรียบเทียบเฉยๆนิครับ คุณซันอ่ะ” รินที่หน้าแดงจนถึงหูด้วยความอายได้แต่เอาหน้าซุกลงกลับหมอนที่อยู่ตรงหน้า

“ฮ่าๆๆ!! รินนี่น่ารักจังน้า” ซันจุ๊บลงบนหัวของรินอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เจ้าฝาแฝดกลับเข้ามาเห็นพอดี

“พี่ซันเอาอีกแล้วน้า ขี้โกง!!!” โยรีบเดินเข้ามานั่งลงตรงหน้าของริน

“รินรินให้พวกเราจุ๊บบ้างสิ” โชเองก็มานั่งลงข้างๆโยด้วยเช่นกัน  ทั้งสองไม่รอช้าเข้าจุ๊บที่แก้มของรินครั้งแล้วครั้งเล่า

“พอ…พอแล้วครับ พวกคุณนี่!! ถ้าไม่ห้าม ก็จะไม่หยุดกันเลยใช่มั้ยครับ ไปโรงเรียนกันได้แล้ว สายแล้วน่ะครับ” รินเอามือขึ้นมากันหน้าของตนเอาไว้ ก่อนจะชี้นิ้วไปที่นาฬิกาที่ตั้งบอกเวลา 2 ทุ่ม พอดิบพอดี ซึ่งเป็นมาเวลาเข้าเรียนของพวกคุณชาย

“สายแล้วสิ!! ไปๆเจ้าแฝดไปโรงเรียนกันได้แล้ว”ซันเข้ามาจับฝาแฝดลากออกไปจากห้อง

“ไม่เอาอ่ะผมจะอยู่กับรินริน” โยโวยวายในขณะที่โดนลากอยู่

“ผมเป็นห่วงรินรินนี่หน่า” โชทำหน้าอ้อนรินแล้วก็โดนลากออกไปอีกคน

“ถ้าห่วงผม ก็ตั้งใจเรียนแล้วรีบกลับบ้านน่ะครับ” รินส่งยิ้มแสนน่ารักให้ทั้ง 3 คนที่ตอนนี้ยื่นอยู่ที่หน้าห้องนั่งเล่น

“รับทราบครับ งั้นพวกเราไปก่อนน้า” โชโยยิ้มหน้าบานและตอบรับคำขอของริน จึงรีบไปโรงเรียนด้วยความรวดเร็ว

“งั้นชั้นก็ไปบ้างดีกว่า  เออ!! ริน  อย่าเดินมากน่ะรู้มั้ย กินข้าวกินยาแล้วนอนพักน่ะครับ” ซันหันมาเตือนรินอีกครั้ง

“ครับซัน” รินหันมาตอบรับและมองแผ่นหนังของซันที่เดินออกจากบ้านไปเป็นคนสุดท้าย

 

            รินที่อยากจะมองส่งทั้ง 3 ไปโรงเรียนก็ลุกขึ้นเดินตรงมาที่หน้าต่างของห้องนั่งเล่น แต่สิ่งที่รินเห็นเมื่อเค้าเปิดผ้าม่านออกก็คือ ซันที่กำลังยื่นคุยอยู่กลับผู้ชายคนนั้น คนที่เดินตามรินมาจากป้ายรถเมล์ อย่างสนิทสนม.......

         

โปรติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา