ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

 “ นี่มันอะไรกันเนี้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ” โยที่วิ่งมาถึง ก็โว้ยวายเสียงดังลั่นบ้าน
“ โย!! เสียงดังว่ะ  มีอะไร!! รินกำลังหลับอยู่เห็นป่ะ” ซันที่ตื่นเพราะเสียงโวยวายของโย ขมวดคิ้วออกแนวอารมณ์เสียที่โดนปลุก         กัส  โช  และรันที่วิ่งมาเพราะเสียงโวยวายของโยก็มาถึงพอดี
 
            ภาพที่พวกเค้าเห็นนั้น คือ  รินที่นอนหลับซบหน้าอกของซันและซันที่ไม่รู้ตัวว่าเสื้อของเค้า  ขาดออกจนเห็นช่วงหน้าอก เพราะรินละเมอดึงอยู่ตลอดที่นอนซบเค้า หลักฐานคือมือรินที่กำเสื้อของซันเอาไว้แน่น แถมแขนของซันที่กำลังโอบกอดตัวรินเอาไว้แนบกายอีก  ทำให้เหล่าพี่น้องเกิดตาร้อน   ออร่าความโกรธและอิจฉาคุกรุ่นไปทั่วห้องเลย
 
            รันเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ก็แยกตัวออกมาทันที่ รันเดินตรงกลับเข้าห้อง
“ปัง!!!” รันต่อยเข้ากลับกำแพงอย่างแรง
“โว้ย!! ไปอ่อยกันอีท่าไหนล่ะ ถึงอยู่ในสภาพนั้นยันเย็น ชิ! ปัง!!...ปัง!” รันต่อยกำแพงอีก 2-3 ครั้งก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อทำให้หัวเย็นลง
 
            โชเดินตรงเข้าไปหา รินกับซันที่นอนอยู่บนโซฟาก่อนที่จะ เอามือสอดเข้าไปใต้แขนของรินแล้วยกตัวรินขึ้นจากทางด้านหลัง เมื่อยกตัวรินขึ้นทุกคนก็ต้องตกใจอีกครั้งกลับ สภาพของริน ที่ใส่เสื้อเชิตบางๆสีฟ้าตัวใหญ่โครง ที่เป็นเสื้อของซัน และบ๊อกเซอร์ตัวเล็กที่ซ้อนอยู่ข้างในชายเสื้อเชิต  ทุกคนถึงกลับใจเต้นตูมตามไม่เป็นจังหวะ  กับเสื้อบางที่สามารถมองผ่านจนเห็นร่างกายของรินได้ทั้งหมด
 
“พี่ซัน! ทำอะไรรินรินน่ะ” โยเริ่มเปิดประเด็นก่อน
“ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น  ก็แค่เช็ดตัวให้ เปลี่ยนเสื้อให้แค่นั้น” ซันที่ค่อยลุกขึ้นนั่ง
“แล้วทำมัยพี่ซัน ถึงขึ้นไปนอนอยู่กับรินล่ะ” โอโซนที่ได้สติกลับคืนมาซ่ะที ถามด้วยความสงสัย
“ถูกของโอโซนมัน แล้วยังสภาพตัวแกอีก” กัสย้ำเพื่อต้องการที่จะรู้ความจริง
 “ไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ   ที่ขึ้นไปนอนด้วยเพราะรินจับมือไว้ไม่ยอมปล่อย ส่วนเรื่องเสื้อเนี้ยรินละเมอดึงอยู่ตลอดมันเลยขาดอ่ะ” ซันอธิบายความจริงให้ฟัง ในขณะที่รินลืมตาตื่นขึ้นมา
“หวา!!! อะไรครับเนี้ย!!!!” รินร้องออกมาเพราะโชยกรินขึ้นจากพื้นสูงเลยทีเดียว
“ไม่เป็นรัยน่ะรินริน” โยเมื่อเห็นรินตื่นก็รีบเดินเข้ามาหา
“เอ่อ!! โย งั้นที่อุ้มผมอยู่ก็โชใช้มั้ยครับ” รินถามเพราะหันกลับไปมองหน้าคนที่ยกอยู่ไม่ได้เลย
“ช่าย!! ถ้ารินรินอยากลงก็ต้องสัญญากับชั้นก่อนน่ะว่า จะยอมให้ชั้นไปนอนที่ห้องของรินรินบ้าง” โชเสนอความคิดเห็นให้รินอย่างเงียบๆ เพื่อแรกกับการปล่อยตัว
“ได้งั้ย!! ชั้นด้วยๆน้า รินริน” โยที่ได้ยินเข้าก็รีบอ้อนรินทันที  จริงๆรินก็รู้อยู่แล้วละว่าถ้าอนุญาตคนใดคนหนึ่งในฝาแฝด ยังงัยก็มาแพ็คคู่อยู่ดีล่ะ
“ถ้ามีเซฟมานอนด้วยอีกคน ก็โอเคครับ โชปล่อยผมลงเถอะน่ะครับ”  ทันทีที่รินอนุญาต ใบหน้าของฝาแฝดดูมีความสุขมากๆๆๆ โชวางรินลงนั่งที่โซฟา
“ขอบคุณน่ะ รินริน” โชยิ้มหน้าบานก่อนจะออกจากห้องไปพร้อมกับโย
“อ่ะ!! รินริน เตรียมตัวรับเซอร์ไพรส์ด้วยน่ะ” โยที่ย้อนกลับมาบอก ก่อนจะยิ้มหน้าบานให้และวิ่งตามโชไป
 
            รินที่เหลือบไปเห็นกัสกับซันที่ยังยื่นเถียงกันอยู่ เพราะกัสพยายามจะคั้นเอาความจริงจากซัน และซันที่บอกความจริงไปหมดแล้ว แต่กัสกลับไปเชื่อซะงั้น
 
“ผมว่า พวกพี่อ่ะ ฟังรินก่อนป่ะ รินดูเหมือนมีอะไรจะพูดน่ะ”  โอโซนเข้าไปเบรค เพราะเห็นหน้ารินเมือนว่าจะอยากพูด แต่พวกพี่ๆเค้าก็เถียงกันไปหยุดสักที พอโอโซนพูดขึ้นทั้ง 2 ก็เงียบแล้วหันกลับมาทางริน
 
“เอ่อ!!  พี่กัสครับ ซันครับ ผมว่าอย่าเถียงกันเลยน่ะครับ ซันเองก็ไม่ได้โกหกครับ”  รินเข้าไปห้ามก่อนที่เหตุการณ์จะบานปลาย  
“เรื่องมันก็ เพราะพี่รันแหละขับรถเร็ว ทั้งๆที่รู้ว่ารินกลัวความเร็ว รินถึงกลับหมดสติเพราะความกลัวเลยน่ะ” ซันพูดขึ้น
“เจ้ารันเป็นตัวต้นเหตุใช้มั้ย เดี่ยวพี่จะไปจัดการมันเอง” กัสพูดจบก็รีบเดินจะออกจากห้อง แต่รินคว้าแขนไว้เสียก่อน
“ไม่ใช้ เพราะคุณรันหรอกครับ ผมเองก็ไม่ได้บอกตรงๆด้วย  ว่าไม่ชอบนั่งรถยนต์แถมกลัวความเร็ว  กลัวความมืดยิ่งฝนตกฟ้าร้องยิ่งแล้วใหญ่เลยครับ  ถ้าผมบอกตั้งแต่แรก เหตุการณ์แบบนี้ก็คงไม่เกิด ขอโทษครับ” รินขอโทษกัสกับซัน ที่ทำให้ต้องวุ่นวาย
“แต่ก็พึ่งรู้น่ะว่า ริน กลัวความมืด กลัวฝนตกฟ้าร้อง กลัวความเร็ว ในใบประวัติไม่เห็นเขียนรายละเอีบดพวกนี้ไว้เลยนิ” ซันถาม ทำให้รินตอบลำบากเพราะไม่อยากคิดถึงความจำอันเลวร้ายนั้นอีก
“เอ่อ……… จริงๆแล้วผมเสีย คุณพ่อ คุณแม่ รวมทั้งพี่ชาย เพราะอุบัติเหตุรถยนต์ ในวันที่ฝนตกฟ้าคะนอง” รินตัดสินใจเล่าให้ฟัง
“พอแล้วละริน ไม่ต้องเล่าแล้ว พวกเราขอโทษน่ะ  ไม่น่าถามเลย” ซันทำหน้าเศร้าทันทีที่รู้เหตุผลที่รินกลัว
“เอาละ!! เรื่องเป็นอันว่าเครียน่ะ โอโซนแกไปอาบน้ำซะ”กัสหันไปสั่งโอโซนที่นั่งอยู่ข้างๆริน
“ทำไมอ่ะ ผมว่าจะช่วยรินทำขนมอยู่บ้าน เดี๋ยวค่อยอาบตอนแขกใกล้มาก็ได้อ่ะ” โอโซนเถียงทันควัน จริงๆโอโซนอยากอยู่กับรินมากกว่า เพราะช่วงที่ออกตามหารัน โอโซนไม่ค่อยได้เจอรินเลยน่ะสิ
“แกต้องไปเอาสูทกับพี่ งานวันนี้เราทุกคนต้องใส่สูท” กัสพูดแนวออกคำสั่ง โอโซนเลยหน้ามุ้ยเดินไปอาบน้ำแต่โดยดี  กัสที่กำลังจะเดินออกไปจากห้องเช่นกัน  ถึงกลับหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำถามของซัน
 
“พี่กัส ลอยบนตัวรินตรงเนี้ย มันหมายความว่างัย” ซันดึงเสื้อรินขึ้นจนเห็นท้องน้อย
“…………………….”กัสหันกลับมาก็เห็นตราประจำตัวของตัวเองที่ท้องน้อยของริน
“พี่ทำอะไรกับรินบ้าง   และทำถึงขั้นไหน  ตอบมาให้เครียน่ะพี่ พี่ก็รู้น่ะ  ถ้ารู้ถึงหูเจ้าแฝดแล้วจะเกิดอะไรขึ้น” ถึงคราวของซันได้ข่มขู่กัสบ้างแล้ว
“พี่ยอมรับว่าทำ แต่ก็แค่เลีย……….” รินรีบเข้ามาปิดปากของกัสทันที่ด้วยความอาย
“ไม่มีอะไรเกินเลยครับ ยังไม่ได้เริ่มขั้นไหนทั้งนั้นครับ” รินหันกลับไปพูด
“ถ้ารินว่างั้น  ก็ตามนั้นแล้วกัน งั้นผมไปอาบน้ำก่อนน่ะ เดี๋ยวจะลงมาช่วยเตรียมของทำขนมน่ะริน” ซันพูดจบก็ลากกัสไปด้วยกันทันที
 
            ซันที่ลากกัสออกมานั้น  ก็เพื่อววางแผนปกป้องริน ทั้งคู่คิดแผนต่างๆน่าๆ สุดท้ายผลสรุปที่ตกลงกันได้คือให้พวกเค้า 6 คน ผลัดกันเฝ้ารินคนละ 2 ชั่วโมงแต่ก็ห้ามหายออกไปจากงานโดยเด็จขาด  ไม่งั้นจะโดนท่านแม่สงสัยเอาได้
 
            รินเองนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อวานก็รีบ ไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว  ไม่นานรินก็มาอยู่ประจำครัว เริ่มทำขนมไปพลางๆแล้ว
 
“นี่!! กำลังทำอะไรอยู่หรอ?” เสียงพูดมาจากด้านหลังของริน
“พุดดิ้งเลมอน ครับ  เดี่ยวช่วยผมเตรียมสตรอว์เบอร์รี่หน่อยน่ะครับซัน…..” รินหันไปหา ก็ถึงกลับตกใจ
“พี่ๆ เค้าก็เข้าใจซ่อน อาหารไว้น่ะ” มือของผู้ชายคนนั้นจับเข้าที่แก้มของริน มันทำให้เค้ารู้ได้ทันทีว่ารินเป็นมนุษย์  รินถอยหลังออกห่างจากผู้ชายคนนั้นทันที
 
“คุณ!!!….. คุณเป็นใคร???”
 
โปรติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ