ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

            รินที่หันไปมา ก็ต้องตกใจกลับมือที่ยื่นมาสัมผัสที่แก้มของเค้า

“คุณ!!!!....คุณเป็นใคร???” รินรีบถอยหลังออกห่างจากผู้ชายคนนั้นโดยทันที

“ว้า! ทำให้ตกใจซ่ะแล้วสิ  แค่อยากรองชิมแค่นิดเดียวเองแท้ๆน้า” ผู้ชายคนนั้นเริ่มเดินต้อนรินเข้ามาเลื่อนๆ

          รินถอยหลังไปจนต้องหยุดชะงักเมื่อหลังชนเข้ากับตู้เย็นที่อยู่ตรงกับประตูทางออก  ก่อนที่รินจะคิดว่าออกไปก็ต้องชะงักอีกครั้งกับมอที่เข้ามาขวางทางไว้

“ยอมให้ชิมดีๆเหอะน่า” ลิ้นร้อนของชายคนนั้นแตะลงที่คอของริน พร้อมเลียไปมาเพื่อชิมรสจากผิวหอม รินพยายามดันตัวชายคนั้นออกไปอย่างเต็มแรง  แต่แล้ว!! ชายคนนั้นก็ฝังเขี้ยวลงที่คอของริน และเมื่อได้ลิ้มรสเลือด เค้าก็แทรกมือเข้ามาในเสื้อลูบไล้ไปทั่ว จนมาหยุดบีบครึงอยู่ที่ยอดอกของริน ส่วนมืออีกข้างที่กำลังจะแทรกเข้าไปในกางเกงเพื่อหวังจะเล่นสนุกกับช้องทางด้านหลัง

“ไม่!!......จะ….เจ็บ  ไม่เอาครับ!!  ปล่อยผมไปเถอะ!!!!  ปล่อยผม!!....อ่ะ!!” รินเริ่มโวยวาย ทั้งดันทั้งทุบเพื่อให้ชายคนนั้นออกห่างจากตัวเองแต่ก็ไม่มีผล

          รินร้องไห้ออกมา เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่โดนผู้ชายคนอื่นกอดแบบนี้ มันทั้งรู้สึกกลัวและขยะแขยงเอามากๆ  แต่กลับพวกคุณชาย  รินไม่เคยรู้สึกอย่างนั้นเลยสักครั้ง   รินภาวนาให้ใครก็ได้ช่วยเดินผ่านมาที  เพราะถึงรินจะตะโกนดังยังงัยก็คงดังไปไม่ถึงชั้น 2 แน่

“มาม๊า!!! เซฟมาช่วยแล้วครับ!!”เซฟที่กำลังวิ่งตรงมาที่ห้องครัว

“ครับๆ พวกเราไปช่วยมาม๊ากันน่ะ” โช โย ก็เดินตามเซฟมาไม่ห่าง

“ชะ…..ช่วยด้วยครับ โช โย” รินรีบตะโกนขอความช่วยเหลือทันทีเมื่อได้ยินเสียงของพวกเค้า

          โยที่รีบวิ่งแซงเซฟมาจนถึงที่ห้องครัวก่อนใคร   ก็เห็นรินที่อยู่ในสภาพพยายามดันตัวชายคนนั้นไว้สุดกำลัง  แต่ก็ยังโดนชายคนนั้นซุกไซ้ซอกคอ  มือที่ล้วงเข้าไปอยู่ใต้เสื้อ กำลังบีบจับที่ยอดอกของริน  และอีกมือที่กำลังแทรกเข้าไปในกางเกงจากทางด้านหลังนั้น

“ฮือ..!! โย..ช่วยด้วยครับ!!”   รินหันมาด้วยหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตา ร้องไห้สะอื้น ของคววามช่วยเหลือ

“โจแก!!!! มากไปแล้วน่ะ!!” โยกระชากโจออกมานอกห้องครัว ก่อนที่จะต่อยเข้าที่หน้าของโจอย่างจัง จนโจล้มลงไปกองอยู่กลับพื้น  แต่โยก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดกระหน่ำหมัดใส่เลยสักนิด

“โย!! พอได้แล้ว  โย!!หยุด”โชวิ่งเข้ามาห้ามโยให้หยุดต่อยโจ

“มาม๊าๆ ฮือ!!!!  มาม๊า!!!  ฮือๆ!!!!!!” เซฟวิ่งเข้าไปหาริน ที่นั่งทรุดอยู่ด้วยร่างกายที่สั่นและน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด  เซฟที่เห็นแบบนั้นก็ร้องไห้โฮออกมา

“รินริน เราไปจากที่นี่กันเถอะ” โยอุ้มตัวรินขึ้น

“เซฟ มาม๊าไม่เป็นรัยแล้วไม่ต้องร้องน่ะ  พวกเราไปทำแผลให้โจดีกว่า” โชเข้ามาปลอบเซฟที่ไม่ยอมปล่อยมือจากขากางเกงของโยที่อุ้นรินอยู่ เซฟพยักหน้ารับแต่โดยดี

 “ผะ…ผม…..อยากกลับห้อง” รินที่ขดตัวซบอยู่ที่อกของโยพูดขึ้นด้วยเสียงสั้นๆและเบามากๆ โยพยักหน้ารับก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องของริน

“โย!!นี่มันเกิดอะไรขึ้น” ซันที่ออกจากห้องมาเจอโยที่กำลังอุ้มรินอยู่พอดี  โยไม่ยอมพูดอะไร

“เดี๋ยวพี่พารินไปห้องเอง แกไปทำอารมร์ให้เย็นลงก่อนไป  อีกไม่กี่ชั่วโมง งานก็จะเริ่มแล้ว” ซันเข้ามารับตัวรินไปอุ้มแทน

“ผมก็ว่างั้นและพี่ ขอเวลาสักพักแล้วกัน” โยเดินเข้าห้องของตนไป

“รินเปลี่ยนเสื้อเถอะ!  นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะริน ทำไมตัวสั้นขนาดนี้  พี่รันทำอะไรรินหรือป่าว” ซันถามขณะที่ค่อยๆวางตัวรินลงบนเตียง

“ไม่…..ไม่ใช่รัน….. ไม่ได้ทำ…… อยากอยู่คนเดียว…..” รินพูดพึมพัม

“อยากอยู่คนเดี๋ยว!  ได้งั้นเดี๋ยวชั้นลงไปข้างล้างก่อน ทำใจเย็นๆน่ะ” ซันจูบลงที่หน้าผากของรินแล้วห่มผ้าให้ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

            พอซันออกจากห้องไป ทันใดนั้นรินก็วิ่งตรงไปที่ห้องน้ำโดยทันที  รินเปิดน้ำออกจากฝักบัวอาบน้ำ  ด้วยความกลัวและขยะแขยง รินเอามือถูไปทั่วรางกาย โดยเฉพาะที่ๆโจจับต้อง จนเหนื่อย  ก่อนจะค่อยๆทรุดนั่งลงกลับพื้นแล้วร้องไห้ออกมา  จนเผลอหลับไปทั้งๆแบบนั้น

โปรติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ