สู้...อาชีวะลายคราม

     นวลเริ่มบรรยายเรื่องราวชีวิตของตนเอง
     ‘ตอนรุ่นราวคราวเดียวกับพวกน้อง พี่เคยเรียนที่อาชีวะเดียวกับน้องนั่นล่ะ ตอนนั้นเริ่มคบ
กับนักศึกษาต่างแผนก ความรักในจินตนาการช่างหอมหวาน เราทั้งคู่สนิทสนมกันมาก รักกัน
จนหลายคนอิจฉา และมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้ง ที่สุดพี่ก็ตั้งท้อง หลังจากนั้นเขาเปลี่ยนแปลงไป
เริ่มเสพยา หาเรื่องทะเลาะกับพี่เป็นประจำ ความรักที่หอมหวานกลับขมขื่นทันที ทางสถาบัน
รู้เรื่องของเราสองคน มีคำสั่งให้พี่ทำเรื่องดร็อปเอาไว้ ส่วนเขาให้พ้นสภาพนักศึกษา ทางบ้าน
ของเขามองว่าพี่เป็นสาเหตุให้ลูกชายเสพยา จึงกีดกันไม่ให้พบเจอกันอีก ทางบ้านของพี่
ก็ยื่นคำขาดว่าจะไม่ส่งเสียให้เรียนต่อ เพราะเกรงจะทำเรื่องเสื่อมเสียขึ้นอีก'
     'ตอนนั้นในหัวมีแต่ความสับสนและเสียใจ ปัญหาทุกอย่างถาโถมเข้ามาในชีวิต จึงตัดสินใจ
หนีออกจากบ้านมาอาศัยอยู่กับเพื่อนก่อนเพื่อตั้งหลัก แล้วจัดการทำแท้งกับคลินิคเถื่อน
ทั้งร่างกายและจิตใจตอนนั้นบอบช้ำมากเหมือนถูกทารุณ’ นวลเล่าด้วยความเจ็บปวดและทรมาน
     ทุกคนตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ
     ‘มาอาศัยอยู่กับเพื่อนได้หนึ่งเดือน ก็เกรงใจที่ต้องเป็นภาระ จึงหางานทำ ได้แล้วก็ออกมา
เช่าห้องอยู่ และตั้งใจว่าจะทำงานสักพักแล้วจะสมัครเรียนต่อ เพราะรู้ว่าการเรียนคือสิ่งสำคัญ
ในอนาคต จนกระทั่งได้มาพบกับรักอีกครั้งหนึ่ง ครั้งนี้คิดเอาไว้ว่าจะทำทุกสิ่งให้ดีที่สุด เราทำงาน
ที่เดียวกัน คบกันจนพี่มั่นใจแล้วก็ได้มาอยู่ด้วยกัน มีความหวังจะสร้างครอบครัวและมีลูกด้วยกัน
แต่มันไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิด'
     'วันหนึ่งมีคนตามล่าตัวเขา จนหนีหัวซุกหัวซุน แล้วมาสารภาพว่า ติดหนี้พนันเป็นแสน
แต่ไม่มีเงินจ่าย พี่คิดหาวิธีช่วยเหลือแต่ก็มืดแปดด้าน แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เขาบังคับ
ให้พี่เข้าไปทำงานอยู่ในซ่อง หากไม่ยอมจะฆ่าให้ตาย ไม่คิดว่าคนรักจะทำกันได้ ตอนนั้น
รู้สึกขยะแขยงและกลัวเขาที่สุดในชีวิต เหมือนตกอยู่ในนรก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยหวังดับวูบลง’
     นวลเล่าด้วยเสียงสั่นเครือ น้ำตาพรั่งพรูออกมา ทุกคนพากันสลดหดหู่ใจยิ่งนัก
     ‘เขารับเงินก้อนหนึ่งเพื่อนำไปชดใช้หนี้พนัน แต่ปล่อยให้พี่อยู่ในซ่องนั้น ไม่เคยเหลียวแล
หรือคิดจะมารับออกไปแม้แต่น้อย เคยคิดจะหนีออกไปแต่ก็โดนจับได้ ถูกไอ้คนคุมซ่องมันทำร้าย
จนไม่กล้าคิดหนีอีก’ นวลเล่าอย่างแค้นเคือง
     ‘ไม่มีใครสามารถช่วยเหลือพี่นวลได้เลยเหรอครับ’ มายถาม
     ‘มีสิ ชีวิตมีความหวังอีกครั้งเมื่อตำรวจกวาดล้างซ่องเถื่อน พี่และคนอื่นๆได้รับการช่วยเหลือ
ให้ออกมาจากซ่องแห่งนั้น เหตุการณ์ทำท่าจะดี แต่ทางบ้านของพี่เกิดปัญหา พ่อที่ทำงานก่อสร้าง
เพื่อหาเลี้ยงทางบ้านก็พลัดตกจากที่สูงเสียชีวิต แม่ก็ไม่สบายนอนเจ็บอยู่ในโรงพยาบาล
น้องชายต้องใช้เงินเรียนต่อสูง หนทางจะหาเงินไปช่วยเหลือก็ตีบตัน ทางเลือกเดียวที่ทำได้คือ
กลับไปเป็นโสเภณี เพื่อแลกกับเงินที่จะสร้างอนาคตให้แก่น้องชาย'
     'เมื่อแม่รู้ว่าลูกสาวเป็นโสเภณี ก็เสียใจมากอาการป่วยทรุดลงอย่างรวดเร็ว แล้วแม่ก็จากไป
เหลือเพียงน้องชายคนเดียว ที่เป็นความหวังสุดท้ายของพี่ แล้ววันหนึ่ง ใจพี่แทบสลาย มีข่าว
ว่าน้องชายถูกยิงตาย ความหวังทุกสิ่งหมดสิ้น จิตใจกระเจิดกระเจิงไร้สติแทบจะฆ่าตัวตายตาม
แต่สุดท้ายก็ทำใจได้เพราะเคยผ่านเรื่องเลวร้ายมาแล้วมากมาย ทั้งหมดคือสาเหตุที่ต้องเป็น
โสเภณี’ นวลจบเรื่องราว
      ทุกคนได้ฟังต่างพากันให้กำลังใจเพื่อให้นวลรู้สึกเข้มแข็ง นวลซาบซึ้งใจมาก
      ‘ภาระทุกอย่างดูเหมือนจะไม่มีแล้วทำไมพี่นวลไม่ออกมาหางานอื่นทำล่ะคะ’ แต้วถาม
      ‘มันไม่ใช่เรื่องที่จะทำกันได้ง่าย เพราะสังคมยังมีความเหลื่อมล้ำอยู่มาก หลายคนยังรับ
ไม่ได้ที่จะทำงานร่วมกับโสเภณี พี่จึงติดอยู่ในวงเวียนของมันตลอดมา’ นวลตอบ
      ‘พี่คิดว่าพวกน้องๆคงจะเข้าใจพี่นวลดีขึ้นแล้วใช่ไหม ?’ โทนถามขึ้น
      ‘พวกเราเข้าใจแบบไม่มีอะไรตะขิดตะขวงใจเลยครับ’ แม็กตอบ
      ‘แต่พวกเรายังไม่รู้เลยว่าพี่โทนกับพี่นวลเจอกันตอนไหน ?’ ก็อตสงสัย
      ‘ก็หลังจากพี่เล่าจบนั่นล่ะจ้ะ แต่อีกหลายปีนะกว่าจะได้เจอกันและเรื่องมันยาว คราวหน้า
เจอกันค่อยให้พี่โทนเล่าให้ฟังบ้างดีกว่านะ วันนี้ดึกมากแล้ว รีบกลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวทางบ้าน
จะเป็นห่วง’นวลพูด
      ‘อย่างนั้นพวกเราลาก่อนนะครับพี่แล้วจะมารบกวนบ่อยๆขอบคุณสำหรับอาหารและการต้อนรับ
ที่เป็นกันเองด้วยครับ’ มายพูดพลางหัวเราะ
      กลุ่มรุ่นน้องพากันยกมือไหว้เพื่อร่ำลาโทนและนวล แล้วพากันแยกย้ายกลับบ้าน