หนุ่มจอมมารกับสาวผู้กล้า

          "ตั้งฉันเป็นเด็ก ครอบครัวของฉันมีความสุขมาก พ่อฉันเป็นจอมมารที่รักสงบมากส่วนแม่ฉัน...เป็นนางฟ้าที่ลงมาจากสวรรค์เพื่อหาความรู้ไปใช้บนสวรรค์ แต่วันหนึ่งพ่อฉันกับแม่ก็มาเจอกันจนเกิดความรักขึ้น จนวันหนึ่งพ่อฉันถูกฆ่าตายโดยคำสาปของพวกจอมเวทย์ส่วนแม่ฉันถูกเรียกกลับสวรรค์เนื่องจากทำผิดกฎของสวรรค์ แต่ระหว่างนั้นพวกจอมเวทย์ของมนุษย์ได้สังหารแม่ฉันจนตายเหลือแต่ฉันที่ต้องสืบทอดมรดกของพ่อโดยไม่มีพวกเขา"
          "เพราะอย่างนั้นนายถึงอยากแก้แค้นให้พวกเขา...งั้นเหรอ?"
     โฮโระก้มหน้าลงด้วยความเศร้าที่ชีวิตตัวเองเป็นแบบนั้น เขาพยายามจะไม่ตอบคำถามของยูมิและเอามือปิดตาของตัวเองเพื่อไม่ให้ใครเห็นดวงตาที่แค้นแบบสุดๆ แต่ถึงอย่างเขาก็พยายามทำใจให้เย็นลงเพื่อไม่ให้ความโกรธตัวเองครอบงําจิตใจ
          "ใช่แล้ว"
     โฮโระเอามือออกมามองยูมิที่นั่งอยู่หน้าเขา ซึ่งสายของเขาทั้งเศร้าและโกรธแค้นมากจนทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปโดยกะทันหัน ยูมิเอามือปิดปากตัวและรู้สึกเศร้ากับเรื่องของโฮโระที่เล่าให้ฟัง
          "เรื่องทั้งหมดอย่าได้ไปเล่าให้ใครฟังล่ะ ทั้งสองคน"
          "รับทราบแล้วครับ ท่านจอมมาร"
     โฮโระเงยหน้าไปมองนาฬิกาที่ติดไว้บนกำแพงเหนือหัวยูมิ ซึ่งเวลานั้นก็ดึกมากแล้วโฮโระลุกเดินไปล้างในระหว่างนั้นเขามองกระจกแล้วเห็นภาพตัวเองในวัยเด็กภายในกระจก
          "นี้เหมือนกับเรื่องอินเดอะดาร์คที่ไปดูเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเลย"
     โฮโระเดินออกจากไปเช็ดหน้าตัวเอง แล้วนั่งลงบนพื้นห้องตรงข้างด้านหน้ายูมิซึ่งเขานั่งมองนาฬิกาอีครั้งหนึ่งแล้วยกแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่ม
          "ดึกมากแล้วน่ะ นอนนี้ก่อนก็ได้น่ะ"
          "อะไรน่ะ!?"
          "เคนจิใจเย็นก่อน จะเสียงดังไปทำไมกัน"
          "ขอโทษครับ"
     โฮโระเดินไปยังตู้เก็บที่นอนของเขาและหยิบเอาผ้าปูที่นอนมาปูจนเรียบร้อยอลและเอาผ้ายื่นให้ยูมิที่ยืนหลบอยู่ข้างไปประตูห้อง
          "อ่ะ"
          "ขอบใจ"
          "ไม่เป็นไรหรอ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปส่งที่ป้ายรถเมย์เอง"
          "ก็ได้"
     โฮโระและทุกคนก็เข้านอนด้วยความเงียบและไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเป็นแบบนี้จนเช้าโฮโระก็ทำตามที่ตัวเองบอกไว้ เขาเดินไปส่งยูมิที่ป้ายรถเมย์ตั้งแต่เช้ามืดระหว่างนั้นยูมิเข้าไปซื้อของในร้านสะดวกซื้อที่อยู่ใกล้ๆบริเวณนั้นและรอจนรถเมย์มา
          "รู้สึกโล่งมากๆเลย ขอบคุณที่ฟังเรื่องฉันน่ะ"
          "โชคดีล่ะกัน จอมมาร"
     ขณะที่ยูมิกำลังเดินไปที่รถเมย์จู่ๆก็เกิดระเบิดขึ้นในพริบตาย โฮโนะคว้าไปทันพอดีซากรถเมย์ลอยไปไกลแล้วบริเวณนั้นก็เปลี่ยนสีเป็นสีเทาด้วย โฮโระมองขึ้นไปที่ฟ้าก็เจอกับบุคคลที่ตัวเองรู้จักดี
          "ลุค...นายมาทำอะไรที่นี้"
          "ต้องโทษด้วยจริงๆน่ะครับ ท่านจอมมาร"
     โฮโระและยูมิมองไปยังลุคที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าซึ่งเป็นคนที่ระเบิดรถเมย์คันเมื่อกี้ ในขณะมีแต่ลุคที่มีใช้พลังในโลกแห่งนี้ได้ส่วนยูมิกับโฮโระยังใช้ไม่ได้ ทั้งคู่มองด้วยสายที่แค้นที่ทำเรื่องเมื่อกี้
          "ลุด...แกต้องชดใช้ ที่ทำแบบนี้...ไม่ว่าด้วยวิธีใด"
 
...จบตอน...