หนุ่มจอมมารกับสาวผู้กล้า

     ท่ามกลางกองซากร้านตรงกลางซากมีการขยับของเศษซากก้อนใหญ่ ที่โผล่ออกมาจากตรงนั้นคือโฮโระที่ยืนดันเศษเพดานเอาไว้

          "เป็นไรไหมยูมิ"

          "ไม่เป็นไร หลังนาย"

     ยูมิมองไปเห็นปีกของโฮโระที่ลักษณะคล้ายๆกับปีกของนางฟ้า ซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะออกมาได้เนื่องจากโฮโระไม่มีพลังที่จะใช้แล้ว โฮโระหันไปมองปีกของตัวเองแล้วยิ้มเล็กน้อย

          "พลังความดีสิน่ะ"

          "พลังความดี?"

          "เอ่อ...เดี๋ยวออกไปได้จะบอกล่ะกัน"

     โฮโระพลักเศษเพดานออกไปทำให้ตัวเองและยูมิปลอดภัย จากนั้นก็มองไปรอบๆตัวเองเพื่อหาทางออกจากตรงนี้ ในขณะก็มีรถพยาบาลกำลังมาจอดรับคนบาดเจ็บ

          "ทำไมกัน?"

          "อะไรของเธอกันอีกล่ะ"

          "ทำไมถึงช่วยฉันล่ะ?"

          "ก็แค่...ไม่อยากให้เธอตายมั้ง"

          "นายเป็นจอมมารไม่ใช่เหรอ!?"

     โฮโระมองที่ใบหน้ายูมิที่กำลังจ้องมองเขาเหมือนเห็นโฮโระเป็นแค่ศัตรูของเธอเท่านั้น แต่ยังไงโฮโระก็เห็นเธอเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งที่ไม่มีพิษไม่มีภัย

          "รีบๆตามฉันมา"

     โฮโระเดินนำยูมิไปยังทางออกที่หน่วยพยาบาลและปีกที่ออกมาก็หายไปเมื่อเจอแสงจากหลอดไฟตามทางเดินที่โฮโระผ่านออกมา และในขณะนั้นมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากกางเกงโฮโระ

          "ใครโทรมาเนี่ย?"

     โฮโระกำลังหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองขึ้นรับแต่ยูมิเดินมาจับแขนเอาไว้ โฮโระจึงหันไปมองเห็นยูมิทำหน้าตาเหมือนสงสัยเกี่ยวกับเรื่องที่เธอเคยถามไว้

          "รู้แล้วๆน่า แปปหนึ่ง"

     โฮโระรับสายโทรศัพท์ซึ่งเป็นเบอร์ของเพื่อนร่วมห้องเคนจิ โฮโระกดรับทันทีที่เห็นเบอร์โทรศัพท์เคนจิโชว์ที่หน้าจอ

          "ฮัลโหล"

          "ผมเห็นข่าวในโทรทัศน์ ท่านเป็นไรไหมครับ!?"

     โฮโระดึงโทรศัพท์ออกจากหูเนื่องจากเสียงดังมากจนหูแทบดับ เพราะเคนจิที่เป็นทาสผู้ซื่อสัตย์เป็นห่วงมากที่เห็นท่านจอมมารตัวเองอยู่ในเหตุการณืด้วย

          "อือ ไม่เป็นไรมากหรอน่า"

          "โล่งอกจังครับที่ได้ยินแบบนั้นน่ะครับ ท่านจอมมาร"

          "งั้น...ฉันวางก่อนน่ะ"

     โฮโระตัดสายโทรศัพท์ในทันทีที่พูดเสร็จแล้วเดินไปหายูมิที่ยืนตรงข้างๆหัวมุมตึกตรงข้ามซากร้าน ซึ่งเธอกำลังรอคำตอบเกี่ยวกับคำถามที่เธอถามโฮโระไว้ก่อนหน้านี้

          "รอ...นานไหม?"

          "ฉันอยากรู้เรื่องของนาย ช่วยเล่าให้ฟังหน่อย"

     โฮโระดึงยูมิออกจากบริเวณที่เกิดเหตุแล้วเดินตรงไปยังที่ห้องพักของตัวเองซึ่งเขาเปิดเข้าไปยังห้องแคบๆที่เคนจิอยู่ในห้องนั้น

          "นี่เธอ"

          "ใจเย็นๆก่อนเคนจิ"

     เคนจิหยิบมีดที่วางไว้ตรงโต๊ะครัวที่อยู่ข้างประตูห้อง โฮโระเห็นเข้าจึงบอกให้ใจเย็นก่อนจะได้ไม่เกิดเรื่องขึ้นภายในห้องที่เงียบสงบแบบนี้

          "นี่เรื่องอะไรเหรอครับท่านจอมมาร?"

          "เดี๋ยวเล่าให้ฟัง ใจเย็นก่อนแล้วเอามีไปเก็บที่เดิมด้วยเข้าใจไหม...มีดมันแพงจะเอาไปใช้กับเรื่องไม่เป็นเรื่องเดี๋ยวพังกันก่อนพอดี"

          "เข้าใจแล้วครับ"

     เคนจิเอามีดไปเก็บที่เดิมที่ตัวเองเอาออกมาแล้วนั่งลงตรงกลางห้องที่มีจานกับข้าววางไว้ในห้องด้วยความสงสัยอย่างมาก

          "นั่งลงก่อนสิยูมิ"

          "ก็ได้"

     ยูมินั่งลงตรงโต๊ะกลางห้องด้วยดี โฮโระเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วเอาน้ำชาจากตู้มาวางบนโต๊ะแล้วค่อยนั่งลงอีกด้านของโต๊ะ

          "ฉันเล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับเรื่องของฉันเอง"

          "แต่ท่านจอมมาร"

     โฮโระยกมือมาตั้งฉากเพื่อให้เคนจิหยุดพูดก่อนแล้วเปิดฝาขวดน้ำชาเทน้ำใส่แก้วทุกใบที่ตัวเองเอามาวางไว้ให้แล้วปิดฝาขวดน้ำชาวางบนโต๊ะ

          "นี่คือเรื่องของฉัน ที่ไม่เคยบอกใครมาก่อน"

...จบตอน...