หนุ่มจอมมารกับสาวผู้กล้า

          "ตั้งฉันเป็นเด็ก ครอบครัวของฉันมีความสุขมาก พ่อฉันเป็นจอมมารที่รักสงบมากส่วนแม่ฉัน...เป็นนางฟ้าที่ลงมาจากสวรรค์เพื่อหาความรู้ไปใช้บนสวรรค์ แต่วันหนึ่งพ่อฉันกับแม่ก็มาเจอกันจนเกิดความรักขึ้น จนวันหนึ่งพ่อฉันถูกฆ่าตายโดยคำสาปของพวกจอมเวทย์ส่วนแม่ฉันถูกเรียกกลับสวรรค์เนื่องจากทำผิดกฎของสวรรค์ แต่ระหว่างนั้นพวกจอมเวทย์ของมนุษย์ได้สังหารแม่ฉันจนตายเหลือแต่ฉันที่ต้องสืบทอดมรดกของพ่อโดยไม่มีพวกเขา"

          "เพราะอย่างนั้นนายถึงอยากแก้แค้นให้พวกเขา...งั้นเหรอ?"

     โฮโระก้มหน้าลงด้วยความเศร้าที่ชีวิตตัวเองเป็นแบบนั้น เขาพยายามจะไม่ตอบคำถามของยูมิและเอามือปิดตาของตัวเองเพื่อไม่ให้ใครเห็นดวงตาที่แค้นแบบสุดๆ แต่ถึงอย่างเขาก็พยายามทำใจให้เย็นลงเพื่อไม่ให้ความโกรธตัวเองครอบงําจิตใจ

          "ใช่แล้ว"

     โฮโระเอามือออกมามองยูมิที่นั่งอยู่หน้าเขา ซึ่งสายของเขาทั้งเศร้าและโกรธแค้นมากจนทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปโดยกะทันหัน ยูมิเอามือปิดปากตัวและรู้สึกเศร้ากับเรื่องของโฮโระที่เล่าให้ฟัง

          "เรื่องทั้งหมดอย่าได้ไปเล่าให้ใครฟังล่ะ ทั้งสองคน"

          "รับทราบแล้วครับ ท่านจอมมาร"

     โฮโระเงยหน้าไปมองนาฬิกาที่ติดไว้บนกำแพงเหนือหัวยูมิ ซึ่งเวลานั้นก็ดึกมากแล้วโฮโระลุกเดินไปล้างในระหว่างนั้นเขามองกระจกแล้วเห็นภาพตัวเองในวัยเด็กภายในกระจก

          "นี้เหมือนกับเรื่องอินเดอะดาร์คที่ไปดูเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเลย"

     โฮโระเดินออกจากไปเช็ดหน้าตัวเอง แล้วนั่งลงบนพื้นห้องตรงข้างด้านหน้ายูมิซึ่งเขานั่งมองนาฬิกาอีครั้งหนึ่งแล้วยกแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่ม

          "ดึกมากแล้วน่ะ นอนนี้ก่อนก็ได้น่ะ"

          "อะไรน่ะ!?"

          "เคนจิใจเย็นก่อน จะเสียงดังไปทำไมกัน"

          "ขอโทษครับ"

     โฮโระเดินไปยังตู้เก็บที่นอนของเขาและหยิบเอาผ้าปูที่นอนมาปูจนเรียบร้อยอลและเอาผ้ายื่นให้ยูมิที่ยืนหลบอยู่ข้างไปประตูห้อง

          "อ่ะ"

          "ขอบใจ"

          "ไม่เป็นไรหรอ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปส่งที่ป้ายรถเมย์เอง"

          "ก็ได้"

     โฮโระและทุกคนก็เข้านอนด้วยความเงียบและไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเป็นแบบนี้จนเช้าโฮโระก็ทำตามที่ตัวเองบอกไว้ เขาเดินไปส่งยูมิที่ป้ายรถเมย์ตั้งแต่เช้ามืดระหว่างนั้นยูมิเข้าไปซื้อของในร้านสะดวกซื้อที่อยู่ใกล้ๆบริเวณนั้นและรอจนรถเมย์มา

          "รู้สึกโล่งมากๆเลย ขอบคุณที่ฟังเรื่องฉันน่ะ"

          "โชคดีล่ะกัน จอมมาร"

     ขณะที่ยูมิกำลังเดินไปที่รถเมย์จู่ๆก็เกิดระเบิดขึ้นในพริบตาย โฮโนะคว้าไปทันพอดีซากรถเมย์ลอยไปไกลแล้วบริเวณนั้นก็เปลี่ยนสีเป็นสีเทาด้วย โฮโระมองขึ้นไปที่ฟ้าก็เจอกับบุคคลที่ตัวเองรู้จักดี

          "ลุค...นายมาทำอะไรที่นี้"

          "ต้องโทษด้วยจริงๆน่ะครับ ท่านจอมมาร"

     โฮโระและยูมิมองไปยังลุคที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าซึ่งเป็นคนที่ระเบิดรถเมย์คันเมื่อกี้ ในขณะมีแต่ลุคที่มีใช้พลังในโลกแห่งนี้ได้ส่วนยูมิกับโฮโระยังใช้ไม่ได้ ทั้งคู่มองด้วยสายที่แค้นที่ทำเรื่องเมื่อกี้

          "ลุด...แกต้องชดใช้ ที่ทำแบบนี้...ไม่ว่าด้วยวิธีใด"

...จบตอน...