ผมไม่เคะนะ ผมเกลียดสาววาย

หลังจากนั้นผมก็กลับบ้านไปครุ่นคิดถึงการิสาอยู่นานก่อนตัดสินใจดึงโทรศัพท์จากกระเป๋าขึ้นมาโทรหา
'ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียกคะ ไม่มีสัญาณ-'
"ไมไม่ตอบนะหรือว่ายังโกรธอยู่กันล่ะเเย่จังไม่เคยทะเลาะหนักขนาดนี้มาก่อนเลยเเหะ"
ผมพิงตัวกับหัวเตียง ในหัวของผมตอนนี้มีเเต่ภาพของเธอจนสติเลือนไป
"นี้เราทำอะไรอยู่เนี่ยย!!" ยังไงสะผมก็ต้องเจอเธอให้ได้
ผมลงบันไดก้าวเท้าไปยังหน้าบ้านอีกครั้งเเต่อยู่ๆโชคชะตาก็ทำให้ผม
'บังเอิญ'เจอกับเธอเค้าพอดี ที่เสาไฟฟ้าหน้าบ้านถังขยะใบใหญ่ที่บ้านผมเเละเค้าใช้ร่วมกัน เธอกำลังหอบถุงขยะหลายใบมาที่หน้าบ้านผมก่อนดวงตาของสองเราจะเหลือบเห็นกันพอดี
"อ่ะ!!" พอเธอเห็นผมหล่อนก็ตกใจจนทำตัวไม่ถูกยืนทื้ออยู่ตรงนั้น
"การิสาคือ-"
"อย่ามายุ่งนะ!!" เธอหันหลังให้ผมทันใด 
"นี้ฉันขอ-"
"บอกว่าอย่ามายุ่งไง!!ถ้า..ถ้าเข้ามา..ฉันจะ..ฮึก..ขอโทษน้าาา!!"เธอวิ่งเข้ามาหาผมทั้งๆที่มือยังหอบขยะอยู่
"เฮ้ย!" ขยะเละเลอะไปหมดเธอเอามือบางๆของเธอกอดผมเอาไว้
"ขอโทษ..ที่เเกล้งนาย..ฮึก..ขอโทษนะ..นายคงเจ็บมากใช่รึเปล่า..ขอโทษ"
"นี่ ไม่เป็นไรสะหน่อยอย่าบ้าสิคนที่เจ็บมันคือเธอไม่ใช่ฉันสะหน่อยนะ" มือหนาของผมลูบหัวเธอเบาๆ
"เจ็บรึเปล่าการิสา"
"ไม่..ฮึก..เเงงง"
 พอเธอใกล้ผมเเบบนี้ทำให้อดคิดถึงเรื่องเก่าๆไม่ได้เลยตอนที่ผมยังสามารถใกล้ชิดเธอได้มากๆ  ตอนนั้นเธอดูตัวใหญ่กว่าผมมากเเต่ว่าตอนนี้เธอดูตัวเล็กเเล้วก็น่ารักมากๆเลย
"หยุดร้องได้เเล้วน้า ดูสิขยะหกหมดเลยนะการิสา"
'ผัวะะะ' เเรงฝ่ามือพิฆาตทำเอาเสียบรรยากาศดีๆของผมจนหมด
"อย่าทำเหมือนฉันเป็นนะ!!ไปต่ายสะเจ้า..ฮึก"
ซึนจริ๊งจริงยัยนี้นิ
"มันเจ็บนะเฟ้ย"
"เเล้วใครบอกนายมากอดฉันกัน"
"เธอกอดฉันเองไม่ใช่รึไง!!