ราคีพ่ายเสน่หา

“หืมมมมมมมมมมมมม ที่จะนอนนี่หมายความว่ายังไงค่ะ?!!” ฉันถามเสียงหลง
“ก็หมายความอย่างที่พูดไง ตกใจอะไร” ภาคินทร์พูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ฉันนี่กลับตกใจเป็นกระต่ายตื่นตูม มันไม่แปลกหรอก ก็แน่ละสิที่นี่มันห้องเค้านิ แต่ยังไงหล่ะ มันมีห้องเดียว เตียงเดียว และก็….  -/////-
“ไม่ไปอาบน้ำรึไง?”
“อะอาบๆ อาบค่ะ” ด้วยความที่ทำอะไรไม่ถูกฉันจึงได้แต่เดินดุ่มๆกลับเข้าไปในห้องนอน
ทันทีที่ประตูปิดลง ฉันถึงกลับต้องรีบเอามือกุมที่หัวใจ  ฉันต้องนอนร่วมเตียงกับเค้าจริงๆเหรอ ตื่นเต้นอะไรอย่างนี้นะ
                ฉันแน่ใจว่าฉันอยู่ในห้องน้ำได้เกินชั่วโมงรึยัง ฉันเอาแต่นั่งเล่นฟองสบู่อย่างครุ่นคิดเรื่องราวต่าง พลันมือก็เผลอไปจับที่สร้อยคอที่อยู่กับฉันมานานจนฉันเกือบลืม…
“นายเคยทำให้ฉันตายทั้งเป็น” ฉันพูดพึมพำกับสร้อยคอเส้นนั้น ความทรงจำในวันนั้น ฉันไม่เคยลืมแม้แต่วินาทีเดียว
                ตัวเปื่อยหมดแล้วมั้งเนี่ยฉัน พอๆๆ เลิกฟรุ้งฟ้านสักที และฉันก็เอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบตัว ก่อนจะเปิกประตูห้องน้ำออก
“เห้ย!!!” ฉันอุทานเสียงหลงเมื่อพบว่าภาคินทร์นอนอยู่บนเตียงพร้อมถือหนังสืออ่าน เค้าวางหนังสือลงทันทีเมื่อเห็นฉัน
“ฉันนึกว่าเธอลื่นล้มหัวแตกไปแล้วสะอีก” น้ำเสียวซึ่งฟังดูแล้วไม่น่าใช่เพราะเป็นห่วง ฉันกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่อย่างยากลำบาก เพราะเสื้อผ้านั้นอยู่ในตู้ ซึ่งอยู่ข้างๆเตียงที่ภาคินทร์นอนอยู่
“คุณออกไปก่อนได้มั้ย ฉันยังไม่ได้แต่งตัวเลยนะ”
“ทำอย่างกับว่าฉันไม่เคยเห็นเธอในสภาพนี้แบบนั้นแหละ” ภาคินทร์ยิ้มกริ่ม จนหน้าฉันร้อนพราว  ฉันลำบากใจแต่ก็ต้องเดินไปยังตู้เสื้อผ้า และคิดว่าจะหยิบมันโดยเร็ว
ด้วยความที่กลัวว่าภาคินทร์จะเห็นชุดชั้นในของฉัน ทำให้ฉันรนรานในการหยิบ จึงทำให้เกิดเหตุจนได้
“ว้ายยยย!!!!!!!!!!” ผ้าขนหนูไม่รักดีดันหลุดพรึบลงมาสะนี้ ฉันรีบกองตัวลงไปทันทีเพื่อจะปกปิดให้มิดชิดที่สุด และหมอนั่นเองไม่ได้จะเมินหน้าหนีแต่อย่างใด กลับนั่งมองฉันด้วยสายตานิ่งเฉย ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกอาย
“อะอย่าเข้ามานะ!!!” ภาคินทร์ตั้งท่าจะลุกเข้ามาหาฉัน ฉันพยายามห้าม แต่ก็เปล่าประโยชน์เค้าเพียงก้าวขาแค่2ก้าวก็มาประชิดตัวฉัน เค้านั่งลงยองๆข้างๆฉันที่กำลังพยายามใช้เท่าเขี่ยผ้าขนหนูไหม้มาใกล้ฉันมากที่สุด
“ถึงตอนนี้ไม่เห็น หลังจากนี้ก็ต้องเห็นอยู่ดี จะอายทำไม” พูดจบก็หยิบผ้าขนหนูมาห่มตัวฉัน ฉันจับมันแน่นตึ้บ
“หยาบคาย” ฉันค่อยๆลุกขึ้นยืนพร้อมๆกับเค้า และยังไม่กล้าสบตาเพราะความอาย  ภาคินทร์เอามือทั้งสองมายันกับตู้ไว้ นั่นจึงทำให้ฉันไม่มีทางออกนอกวงแขนเค้าได้เลย
“คุณจะทำอะไรนะคุณภาคินทร์” ฉันถามเสียงสั่น
“ก็… ทำแบบที่แฟนเค้าทำกันไง จะได้เพิ่มความใกล้ชิดเร็วๆไม่ดีหรอ” แววตากรุ้มกริ่มทำเอาใจฉันกระตุกวูบ ใบหน้าหล่อใสค่อยๆเลื่อนเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเราทั้งคู่ เค้าเปรียบดังหมาป่า และฉันก็เหมือนไก่ที่กำลังจะโดนเชือด
“เอาหน้าออกไปนะ!!” ฉันใช้มือดันหน้าเค้าอย่างลืมตัวจนภาคินทร์ถึงกับเซ
“โอ๊ย ยัยนี่” ภาคินทร์สบถ ฉันจะพยายามจะหนีแต่ก็เปล่าประโยชน์เมื่อภาคินทร์โอบร่างฉันไว้จากด้านหลังและผลักลงเตียง ก่อนที่จะขึ้นคร่อมฉันไว้
“ฉันว่าก่อนจะนอนเราก็ต้องทำการเบรินให้ร่างกายกันก่อนดีมั้ยนะ” ภาคินทร์ยิ้มเจ้าเล่ห์
“คุณภาคินทร์ ฉันไม่เล่นกับคุณหรอกนะ” แววตาฉันสั่นระริก ภาคินทร์ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่ต้นคอ ฉันหลับตาปี๋ ไม่อยากจะคิดถึงฉากต่อจากนี้
แต่แล้ว…
“มีผ้าขนหนูแค่ผืนเดียว ขืนรอเธอแต่งตัวเสร็จฉันคงไม่ต้องอาบน้ำพอดี” พูดจบก็ดึงผ้าเช็ดตัวออกจากร่างฉัน กลายเป็นฉันเปลือยกายนอนบนเตียง
“ตาบ้า!!!” ฉันร้องเสียงหลงและรีบขวานหาผ้าห่มมาคลุมตัว เค้าหัวเราะอย่างพอใจก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
“โอ๊ยยย!! ใจฉันจะทะลุออกมาจากอกอยู่แล้ว”