ราคีพ่ายเสน่หา

     บนท้องถนนในกรุงเทพที่ปัญหารถติดไม่เว้นวัน ภาคินทร์หันไปมองถุงขนมถุงใหญ่ที่วางอยู่ข้างๆก่อนจะยิ้มเบาๆ
“ทำไมฉันต้องทำอะไรเพื่อเธอด้วยนะ” เค้าถามตัวเอง แต่แล้ว เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เค้าหยิบมันขึ้นมาก่อนจะมองไปที่หน้าจอและเห็นชื่อของผู้โทรเข้า เค้ากดรับสายอย่างไม่รีรอ
“ครับแม่” น้ำเสียงอ่อนโยนของเค้าทำเอาปลายสายถึงกับยิ้มอย่างชื่นใจ
“ลูกคินทร์ ทำไมช่วงนี้ลูกไม่โทรหาแม่เลยหล่ะ แม่คิดถึงลูกจะแย่”
“ผมก็คิดถึงแม่เหมือนกันครับ”
“เร็วๆนี้แม่จะกลับไปหาลูกแล้วนะ ตาภาคีก็โตขึ้นพอที่จะทำงานได้แล้ว แต่ยังติดเที่ยวเหมือนเดิม แม่ไม่รู้จะทำยังกับเค้าแล้ว สงสัยต้องให้เป็นหน้าที่ของพี่ชายอย่างลูก เค้าอาจจะฟังลูกมากกว่าแม่ก็ได้นะ”
“อย่างงั้นหรอครับ” พูดแล้วยิ้ม คิดถึงน้องชายที่เมื่อก่อนตามคอยวิ่งตามไปทุกๆที่ เป็นเด็กที่ไม่รู้จักโตจริงๆ
“เป็นอย่างไงบ้างลูก ลูกสาวที่ของเจ้าสัวเทียนชัยเจ้าของอหังสาริมทรัยพ์ที่ภูเก็ต สวยใช้ได้อยู่มั้ย”
“ผมยังไม่ได้ดูที่แม่ส่งมาเลยครับ… แล้วก็… เอิม.. ผมคิดว่าผมมีคนที่ผมชอบแล้ว”
“จริงเหรอเนี่ย!! แม่ดีใจเหลือเกิน แม่ชักอยากเห็นว่าที่ลูกสะใภ้ของแม่แล้วสิ.. ว่าแต่เค้าเป็นใครกันหล่ะลูก ลูกสาวของตระกูลอะไรกัน”
“เออคือ… เดี๋ยวเราค่อยคุยกันเรื่องนี้ดีกว่านะครับ ผมขับรถอยู่ แล้วยังไง เดี๋ยวเจอกันนะครับแม่ ผมรักแม่นะ”
“ได้จ้ะลูก แม่ก็รักลูกเหมือนกันนะ” จากนั้นโทรศัพท์ก็ถูกวางก่อนที่Porsche 918 Spyderจะทะยานออกไปตามท้องถนน
                ทันทีที่เปิดประตูห้องเข้ามา ภาคินทร์วางขนมถุงใหญ่ลง ก่อนจะเดินไปยังโซฟาที่อยู่ติดกับกระจกที่ซึ่งมองออกไปเห็นวิวในกรุงเทพได้ หญิงสาวร่างบางนอนหลับอยู่บนโซฟาพร้อมหนังสือเล่มใหญ่ที่พาดอยู่บนท้อง ใบหน้ายามพริ้มหลับของเธอทำให้ชายหนุ่มหยุดยืนมองอย่างเอ็นดู เค้านั่งยองๆลงข้างๆหญิงสาว ก่อนจะเอื้อมมือไปปัดเส้นผมให้พ้นใบหน้าขาวใสนั่น เป็นครั้งแรกที่เค้าได้มองหน้าผู้หญิงอย่างใกล้ชิดขนาดนี้ เป็นครั้งแรกที่เค้ารู้สึกปลอดภัยจากทุกสิ่ง ตั้งแต่เค้าได้เริ่มเข้ามาบริหารธุรกิจของครอบครับ คนทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเค้าล้วนแล้วแต่เข้ามาเพื่อหาประโยชน์จนทำให้เค้าไม่รู้สึกไว้ใจใคร แต่กลับเธอที่เพิ่งเจอไม่นาน กลับทำให้เค้าอยากค้นหาและรู้จักเธอให้มากกว่านี้ เธอที่ทั้งน่าสงสาร ทั้งเด็ดเดี่ยว และทั้งน่าเอ็นดู
“อืม..” เสียงงืมงำจากลำคอของหญิงสาวทำให้เค้าสะดุ้งจนเกือบจะเอามือออกจากแก้มของเธอ แต่เธอกลับจับมือนั้นไว้แน่น
“พ่อค่ะ แม่ค่ะ..” คำพูดที่หลุดออกมาจากริมฝีปากทรงกระจับสีชมพูระเรื่อ ภาคิทนร์ลูบใบหน้านั่นเบาๆอย่างทะนุทะนอม
“ฉันจะดูแลเธอเอง ขอเพียงแค่… เธอตอบรับฉัน.. แค่เท่านั้น”
“อืม” เสียงงืมงำดังอีกครั้ง พร้อมกับเธอที่ขยับร่างให้ตะแคง
“ตุบ!!” หนังสือเล่มใหญ่ตกลงบนพื้น เธอสะดุ้งเฮือก ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อเห็นภาคินทร์อยู่หางจากเธอไม่ถึงคืบเธอร้องอย่างตกใจ จนลืมไปว่ามือของเธอเองที่กำลังกุมมือเค้าอยู่