ราคีพ่ายเสน่หา

9

                อเมริกา

เสียงจอกแจกจอแจดังจนทำให้ชายร่างสูงที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง ขมวดคิ้วอย่างเสียอารมณ์ ประกอบกับแสงแดงอ่อนๆที่สาดเข้าสู่ใบหน้าของเค้า จนต้องรีบเอาผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมใบหน้า

“คุณท่านครับ คุณชายยังนอนอยู่เลยนะครับ ให้ผมเรียนคุณชายก่อนดีกว่าไหมครับ” การ์ดหน้าห้องพยายามเกลี้ยกล่อมท่านหญิงผู้ซึ่งเป็น ‘แม่’ ของคนที่นอนในห้อง

“นี่ฉันเป็นแม่นะ ทำไมฉันจะเข้าไปหาลูกชายฉันไม่ได้รึไง” คุณหญิงชักสีหน้า จนการ์ดต้องรีบก้มลงหลบสายตา

“เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้” สิ้นคำสั่ง การ์ดทั้งสองจึงต้องรีบ หลบทางพร้อมทั้งเปิดประตูให้อย่างไม่มีทางเลือก

                ทันทีที่ประตูเปิดออก คุณผู้หญิงถึงต้องกับ ผงะและรีบเอามือปิดจมูกทันที เพราะกลิ่นเหล้าที่ฟุ้งกระจายทั่วห้อง

“ให้ตายสิ!!! เจ้าหมอนี่ไปเที่ยวมาอีกแล้วใช่มั้ย” รังสีอำมหิตแผ่ซ่านจนคนรอบข้างขนหัวลุก แต่ไฉนเลย คนที่นอนอุตุอยู่บนเตียงก็ยังคงหลับต่อไป

                ระหว่างที่คุณหญิงนั่งเจรจาพร้อมกับทานข้าวกับหุ้นส่วนที่ร้านอาหารกลางงกรุงวอชิงตัน ชายหนุ่มร่างสูงนั่งไขว้ห้างอยู่ข้างๆผู้หญิงที่เรียกว่าแม่ ด้วยท่าทีเบื่อหน่าย แต่ก็ต้องซ่อนอาการเอาไว้ จนกระทั่ง คุณแม่ส่งสัญญาณเตือนด้วยการเอื้อมมือไปหยิกที่ต้นขา

“อ๊าส์” ชายหนุ่มส่งเสียงอุทานเบาๆ ก่อนจะมองค้อนแม่ที่ยังคงนั่งหน้ายิ้มคุยกับหุ้นส่วนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เค้าขยับสูทให้เข้าที่ก่อนจะยืดตัวตรง เมื่อหุ้นส่วนหันมา เค้าจึงแสร้งยิ้มให้ ตามมาด้วยสายตาที่ชวนขนลุกของผู้เป็นแม่

เมื่อนึกไปถึงตอนเช้าเค้ายังคงรู้สึกสยองไม่หาย เมื่อคุณแม่สั่งให้การ์ดเอาน้ำเย็นมาราดตัวจนเค้าต้องสะดุ้งตื่นอย่างจำใจ ทุกครั้งที่เห็นแม่ เหมือนความสุขของวันนั้นทั้งวันหายไปในพริบตา แต่ทำยังไงได้หล่ะ เธอเป็นผู้หญิงที่ใครๆก็ไม่กล้าหือทั้งนั้น

“และเมื่อไหร่ภาคีจะเข้ามาบริหารบริษัทเราสักทีหล่ะครับ” หุ้นส่วนคนหนึ่งได้กล่าวขึ้น คุณแม่ยิ้มก่อนจะตอบ

“เค้ายังต้องเรียนรู้อีกสักพักนะคะ ตอนนี้คงยังไม่พร้อมหรอกคะ”

“แบบนี้คงต้องให้ไปเรียนรู้การบริหารกับพี่ชายแล้วสินะ ฮาๆๆ”

“ฉันก็คิดอยู่เหมือนกันค่ะ ว่าเร็วๆนี้จะกลับไทยไปดูธุรกิจสักหน่อย แล้วก็… ว่าจะหาลูกสะใภ้ให้เค้าเร็วๆนี้ด้วยค่ะ” เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง พร้อมการพูดคุยถึงเรื่องธุรกิจต่างๆที่ดำเนินต่อไป เป็นอีกครั้งที่ภาคีเบือนหน้าหนี เค้าไม่มีความเหมือนพี่เค้าสักอย่าง ไม่เคยคิดจะทำตามความฝันของแม่ และไม่เคยคิดแม้กระทั่งว่าในอนาคตของตัวเองจะดำเนินไปทางไหน

                สายตาของเค้า พลันเหลือบไปเห็นหญิงสาวผมยาวที่เดินเข้ามาในร้าน ไม่รู้ด้วยเหตุใดที่ทำให้เค้ากระตุกแทบจะถลาเข้าไปหาเธอคนนั้น แต่เมื่อเธอหันหน้ามาเค้ากลับตื่นขึ้นมาจากภวังค์

‘ไม่ใช่เธอ…’ เค้าคิดในใจ ก่อนจะสบถกับตัวเอง ‘ทำไมยัยนั่นต้องตามหลอกหลอนฉันด้วยนะ นี่มันก็ผ่านไปหลายปีแล้ว… ทำไมเธอถึงยังอยู่ในความฝัน อยู่ในสายตาฉันเสมอ’