เพื่อนนะ

          " อามะตะพักกินข้าวเย็นก่อนสิ "   ชุนเจ้าของร้านคอฟฟี่คลาสสิคเรียกอามะตะให้พักกินข้าวเย็นเนื่องจากลูกค้าเริ่มบางตาแล้ว
          " ครับ...พักนี้กินข้าวที่นี่เกรงใจจังเลยครับ "
          " จะเกรงใจทำไมเจ้านายต้องดูแลลูกน้องสิ
อีกอย่างนายต้องมาทำงานตั้งแต่ห้าโมงเย็นกลับสามทุ่ม
แล้วจะกินข้าวตอนไหนล่ะ หรือจะกินตอนกลับบ้าน
อ้วนพอดีเดี๋ยวลูกค้าก็หนีหมดนายต้องดูแลหุ่นของตัวเองให้ดี "
          " (ผมเป็นคนเสิร์ฟกาแฟนะครับ ไม่ใช่สาวนั่งดริ๊ง) "     
          " นี่ก็เข้าหน้าหนาวแล้วไม่ใส่เสื้อกันหนาวเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก นายนี่หัดดูแลตัวเองบ้างนะ  "
          " เอ่อ...ที่อเมริกาหนาวกว่าผมก็เลยอุ่นๆน่ะครับ "
          " บ่นจังเลยนะชุน "   เสียงประตูร้านดังขึ้น
มีหญิงสาวผู้มาใหม่
          " สวัสดีครับคุณฮานะ "   ฮานะเป็นแฟนสาวของชุน
อายุรุ่นราวคราวเดียวกันเธอเป็นเจ้าของร้านดอกไม้
ซึ่งอยู่ไกลจากที่นี่
          " สวัสดีจ๊ะอามะตะคุง "   ฮานะทักอามะตะกลับ
          " ฮานะ...ดื่มอะไรมั้ย "   แม้ชุนจะเป็นคนเย็นชาและ
ขี้บ่นแต่เขาก็เป็นห่วงคนรอบข้าง
          " อืม...ขออเมริกาโน่เย็นๆสักแก้ว "
          " หน้าหนาวแล้ว ดื่มอะไรอุ่นๆสิ "   ตอนนี้อามะตะนั่งเป็นตัวประกอบ        
          " จ๊า จ๊ะคุณแฟนสุดน่ารัก "   ฮานะยิ้มแฉ่งให้ชุน
          " อามะตะ วันนี้กลับบ้านก่อนเลยเดี๋ยวฉันกับฮานะ
จะออกไปหาอะไรกินข้างนอก "
          " ครับ "   พอแฟนมาลูกน้องหมดความสำคัญซะนี่
อามะตะเดินออกไปนอกร้านเพื่อกลับบ้านพักหลังน้อย
          [ อามะตะ ] ผมเข้าเรียนที่เซย์รินได้สามวันแล้วสินะ
อยากบอกว่าชีวิตเด็กใหม่ในโรงเรียนดำเนินไปอย่างช้าๆ
เพราะนอกจากเพื่อนร่วมห้องและรุ่นพี่ที่ชมรมบาสเกตบอล
ผมก็ไม่รู้จักใครเลย ก็อย่างว่าแหละผมพูดไม่ค่อยเก่ง
เท่าไหร่ ผมค่อยๆเปิดประตูบ้านพักเบาๆเนื่องจาก
คนข้างบ้านหลับกันหมดแล้ว [ อามะตะ ]
          [ ไค ] เฮ้อ...ห้าว..เมื่อยจังเมื่อวานแม่ให้ผมยก
ของไปเก็บในโกดังซะเยอะเลยแม่เห็นลูกชายเป็น
กรรมกรรึไงนะ ผมมองดูนาฬิกา เฮ้ย...สายแล้ว
อันที่จริงมันก็ยังเช้าอยู่แต่ปกติผมจะไปโรงเรียน
ก่อนคนอื่นๆสักครึ่งชั่วโมงเพราะต้องตรวจความเรียบร้อย
ในโรงเรียน
          " อรุณสวัสดิ์ครับแม่ "
          " จ้า วันนี้ไหงตื่นสายกว่าทุกวันล่ะ "   เพราะกระสอบ
ที่คุณแม่ให้ผมยกเมื่อวานนั่นแหละ ผมขับมอเตอร์ไซด์
ออกไปตามปกติ เอ้...ใครเดินตรงนั้นคุ้นๆแหะ ผมค่อยๆ
ชะลอรถไปจอดที่ๆคนแคระอยู่
          " อ้าว...อรุณสวัสดิ์ไคคุง "   คนแคระทักทายผม
          " ทำไมมาเดินอยู่ตรงนี้ "   ผมถามคนแคระ
          " ก็เดินไปโรงเรียนไง "  คนแคระตอบผม
          " หรอ...ขึ้นสิคราวหน้ารอฉันอยู่หน้าร้านกาแฟ
เดี๋ยวไปด้วยกัน "
          " ไม่เป็นไร "   ปกติผมไปโรงเรียนก่อนหมอนี่อีก
          " เอ่อ ค่อยว่ากัน "   จะว่าไปผมตื่นสายหน่อยก็ดี
อย่ามัวแต่เคลียดกับการไปโรงเรียนผมควรจะหย่อนยาน
แบบเจ้าเรียวว่าซะบ้าง ( หรอ )
          " เออะ... "   อัมตกใจเนื่องจากผมขับรถโดยไม่บอกกล่าว
ส่งผลให้คนแคระเอามือมาเกาะเอวผม ขึ้นรถกับหมอนี่
เหมือนมีสาวน้อยซ้อนท้ายเลย ผู้ชายอะไรหาความแมนไม่มี
          " โทษที "   ผมบอกอัมและขับรถตามปกติ [ ไค ]
          " ไค! ทำไมวันนี้นายมาสายจังให้ฉันเดินรอบโรงเรียน
คนเดียว "   เรียวเดินเข้ามาหาไคและอามะตะ
          " ฉันคิดว่าเราตึงเกินไปหย่อนยานบ้างก็ดี "
          " เอ๋...ไคเปลี่ยนไปจากปกติ ปกติเร่งให้ฉันมา
โรงเรียนแต่เช้า เนอะอัมจัง "
          " อืม "