เพื่อนนะ

          " อามะตะพักกินข้าวเย็นก่อนสิ "   ชุนเจ้าของร้านคอฟฟี่คลาสสิคเรียกอามะตะให้พักกินข้าวเย็นเนื่องจากลูกค้าเริ่มบางตาแล้ว

          " ครับ...พักนี้กินข้าวที่นี่เกรงใจจังเลยครับ "

          " จะเกรงใจทำไมเจ้านายต้องดูแลลูกน้องสิ

อีกอย่างนายต้องมาทำงานตั้งแต่ห้าโมงเย็นกลับสามทุ่ม

แล้วจะกินข้าวตอนไหนล่ะ หรือจะกินตอนกลับบ้าน

อ้วนพอดีเดี๋ยวลูกค้าก็หนีหมดนายต้องดูแลหุ่นของตัวเองให้ดี "

          " (ผมเป็นคนเสิร์ฟกาแฟนะครับ ไม่ใช่สาวนั่งดริ๊ง) "     

          " นี่ก็เข้าหน้าหนาวแล้วไม่ใส่เสื้อกันหนาวเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก นายนี่หัดดูแลตัวเองบ้างนะ  "

          " เอ่อ...ที่อเมริกาหนาวกว่าผมก็เลยอุ่นๆน่ะครับ "

          " บ่นจังเลยนะชุน "   เสียงประตูร้านดังขึ้น

มีหญิงสาวผู้มาใหม่

          " สวัสดีครับคุณฮานะ "   ฮานะเป็นแฟนสาวของชุน

อายุรุ่นราวคราวเดียวกันเธอเป็นเจ้าของร้านดอกไม้

ซึ่งอยู่ไกลจากที่นี่

          " สวัสดีจ๊ะอามะตะคุง "   ฮานะทักอามะตะกลับ

          " ฮานะ...ดื่มอะไรมั้ย "   แม้ชุนจะเป็นคนเย็นชาและ

ขี้บ่นแต่เขาก็เป็นห่วงคนรอบข้าง

          " อืม...ขออเมริกาโน่เย็นๆสักแก้ว "

          " หน้าหนาวแล้ว ดื่มอะไรอุ่นๆสิ "   ตอนนี้อามะตะนั่งเป็นตัวประกอบ        

          " จ๊า จ๊ะคุณแฟนสุดน่ารัก "   ฮานะยิ้มแฉ่งให้ชุน

          " อามะตะ วันนี้กลับบ้านก่อนเลยเดี๋ยวฉันกับฮานะ

จะออกไปหาอะไรกินข้างนอก "

          " ครับ "   พอแฟนมาลูกน้องหมดความสำคัญซะนี่

อามะตะเดินออกไปนอกร้านเพื่อกลับบ้านพักหลังน้อย

          [ อามะตะ ] ผมเข้าเรียนที่เซย์รินได้สามวันแล้วสินะ

อยากบอกว่าชีวิตเด็กใหม่ในโรงเรียนดำเนินไปอย่างช้าๆ

เพราะนอกจากเพื่อนร่วมห้องและรุ่นพี่ที่ชมรมบาสเกตบอล

ผมก็ไม่รู้จักใครเลย ก็อย่างว่าแหละผมพูดไม่ค่อยเก่ง

เท่าไหร่ ผมค่อยๆเปิดประตูบ้านพักเบาๆเนื่องจาก

คนข้างบ้านหลับกันหมดแล้ว [ อามะตะ ]

          [ ไค ] เฮ้อ...ห้าว..เมื่อยจังเมื่อวานแม่ให้ผมยก

ของไปเก็บในโกดังซะเยอะเลยแม่เห็นลูกชายเป็น

กรรมกรรึไงนะ ผมมองดูนาฬิกา เฮ้ย...สายแล้ว

อันที่จริงมันก็ยังเช้าอยู่แต่ปกติผมจะไปโรงเรียน

ก่อนคนอื่นๆสักครึ่งชั่วโมงเพราะต้องตรวจความเรียบร้อย

ในโรงเรียน

          " อรุณสวัสดิ์ครับแม่ "

          " จ้า วันนี้ไหงตื่นสายกว่าทุกวันล่ะ "   เพราะกระสอบ

ที่คุณแม่ให้ผมยกเมื่อวานนั่นแหละ ผมขับมอเตอร์ไซด์

ออกไปตามปกติ เอ้...ใครเดินตรงนั้นคุ้นๆแหะ ผมค่อยๆ

ชะลอรถไปจอดที่ๆคนแคระอยู่

          " อ้าว...อรุณสวัสดิ์ไคคุง "   คนแคระทักทายผม

          " ทำไมมาเดินอยู่ตรงนี้ "   ผมถามคนแคระ

          " ก็เดินไปโรงเรียนไง "  คนแคระตอบผม

          " หรอ...ขึ้นสิคราวหน้ารอฉันอยู่หน้าร้านกาแฟ

เดี๋ยวไปด้วยกัน "

          " ไม่เป็นไร "   ปกติผมไปโรงเรียนก่อนหมอนี่อีก

          " เอ่อ ค่อยว่ากัน "   จะว่าไปผมตื่นสายหน่อยก็ดี

อย่ามัวแต่เคลียดกับการไปโรงเรียนผมควรจะหย่อนยาน

แบบเจ้าเรียวว่าซะบ้าง ( หรอ )

          " เออะ... "   อัมตกใจเนื่องจากผมขับรถโดยไม่บอกกล่าว

ส่งผลให้คนแคระเอามือมาเกาะเอวผม ขึ้นรถกับหมอนี่

เหมือนมีสาวน้อยซ้อนท้ายเลย ผู้ชายอะไรหาความแมนไม่มี

          " โทษที "   ผมบอกอัมและขับรถตามปกติ [ ไค ]

          " ไค! ทำไมวันนี้นายมาสายจังให้ฉันเดินรอบโรงเรียน

คนเดียว "   เรียวเดินเข้ามาหาไคและอามะตะ

          " ฉันคิดว่าเราตึงเกินไปหย่อนยานบ้างก็ดี "

          " เอ๋...ไคเปลี่ยนไปจากปกติ ปกติเร่งให้ฉันมา

โรงเรียนแต่เช้า เนอะอัมจัง "

          " อืม "