เพื่อนนะ
เขียนโดย nongfin
วันที่ 9 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 23.00 น.
แก้ไขเมื่อ 24 มีนาคม พ.ศ. 2558 06.51 น. โดย เจ้าของนิยาย
9)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ" อามะตะพักกินข้าวเย็นก่อนสิ " ชุนเจ้าของร้านคอฟฟี่คลาสสิคเรียกอามะตะให้พักกินข้าวเย็นเนื่องจากลูกค้าเริ่มบางตาแล้ว
" ครับ...พักนี้กินข้าวที่นี่เกรงใจจังเลยครับ "
" จะเกรงใจทำไมเจ้านายต้องดูแลลูกน้องสิ
อีกอย่างนายต้องมาทำงานตั้งแต่ห้าโมงเย็นกลับสามทุ่ม
แล้วจะกินข้าวตอนไหนล่ะ หรือจะกินตอนกลับบ้าน
อ้วนพอดีเดี๋ยวลูกค้าก็หนีหมดนายต้องดูแลหุ่นของตัวเองให้ดี "
" (ผมเป็นคนเสิร์ฟกาแฟนะครับ ไม่ใช่สาวนั่งดริ๊ง) "
" นี่ก็เข้าหน้าหนาวแล้วไม่ใส่เสื้อกันหนาวเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก นายนี่หัดดูแลตัวเองบ้างนะ "
" เอ่อ...ที่อเมริกาหนาวกว่าผมก็เลยอุ่นๆน่ะครับ "
" บ่นจังเลยนะชุน " เสียงประตูร้านดังขึ้น
มีหญิงสาวผู้มาใหม่
" สวัสดีครับคุณฮานะ " ฮานะเป็นแฟนสาวของชุน
อายุรุ่นราวคราวเดียวกันเธอเป็นเจ้าของร้านดอกไม้
ซึ่งอยู่ไกลจากที่นี่
" สวัสดีจ๊ะอามะตะคุง " ฮานะทักอามะตะกลับ
" ฮานะ...ดื่มอะไรมั้ย " แม้ชุนจะเป็นคนเย็นชาและ
ขี้บ่นแต่เขาก็เป็นห่วงคนรอบข้าง
" อืม...ขออเมริกาโน่เย็นๆสักแก้ว "
" หน้าหนาวแล้ว ดื่มอะไรอุ่นๆสิ " ตอนนี้อามะตะนั่งเป็นตัวประกอบ
" จ๊า จ๊ะคุณแฟนสุดน่ารัก " ฮานะยิ้มแฉ่งให้ชุน
" อามะตะ วันนี้กลับบ้านก่อนเลยเดี๋ยวฉันกับฮานะ
จะออกไปหาอะไรกินข้างนอก "
" ครับ " พอแฟนมาลูกน้องหมดความสำคัญซะนี่
อามะตะเดินออกไปนอกร้านเพื่อกลับบ้านพักหลังน้อย
[ อามะตะ ] ผมเข้าเรียนที่เซย์รินได้สามวันแล้วสินะ
อยากบอกว่าชีวิตเด็กใหม่ในโรงเรียนดำเนินไปอย่างช้าๆ
เพราะนอกจากเพื่อนร่วมห้องและรุ่นพี่ที่ชมรมบาสเกตบอล
ผมก็ไม่รู้จักใครเลย ก็อย่างว่าแหละผมพูดไม่ค่อยเก่ง
เท่าไหร่ ผมค่อยๆเปิดประตูบ้านพักเบาๆเนื่องจาก
คนข้างบ้านหลับกันหมดแล้ว [ อามะตะ ]
[ ไค ] เฮ้อ...ห้าว..เมื่อยจังเมื่อวานแม่ให้ผมยก
ของไปเก็บในโกดังซะเยอะเลยแม่เห็นลูกชายเป็น
กรรมกรรึไงนะ ผมมองดูนาฬิกา เฮ้ย...สายแล้ว
อันที่จริงมันก็ยังเช้าอยู่แต่ปกติผมจะไปโรงเรียน
ก่อนคนอื่นๆสักครึ่งชั่วโมงเพราะต้องตรวจความเรียบร้อย
ในโรงเรียน
" อรุณสวัสดิ์ครับแม่ "
" จ้า วันนี้ไหงตื่นสายกว่าทุกวันล่ะ " เพราะกระสอบ
ที่คุณแม่ให้ผมยกเมื่อวานนั่นแหละ ผมขับมอเตอร์ไซด์
ออกไปตามปกติ เอ้...ใครเดินตรงนั้นคุ้นๆแหะ ผมค่อยๆ
ชะลอรถไปจอดที่ๆคนแคระอยู่
" อ้าว...อรุณสวัสดิ์ไคคุง " คนแคระทักทายผม
" ทำไมมาเดินอยู่ตรงนี้ " ผมถามคนแคระ
" ก็เดินไปโรงเรียนไง " คนแคระตอบผม
" หรอ...ขึ้นสิคราวหน้ารอฉันอยู่หน้าร้านกาแฟ
เดี๋ยวไปด้วยกัน "
" ไม่เป็นไร " ปกติผมไปโรงเรียนก่อนหมอนี่อีก
" เอ่อ ค่อยว่ากัน " จะว่าไปผมตื่นสายหน่อยก็ดี
อย่ามัวแต่เคลียดกับการไปโรงเรียนผมควรจะหย่อนยาน
แบบเจ้าเรียวว่าซะบ้าง ( หรอ )
" เออะ... " อัมตกใจเนื่องจากผมขับรถโดยไม่บอกกล่าว
ส่งผลให้คนแคระเอามือมาเกาะเอวผม ขึ้นรถกับหมอนี่
เหมือนมีสาวน้อยซ้อนท้ายเลย ผู้ชายอะไรหาความแมนไม่มี
" โทษที " ผมบอกอัมและขับรถตามปกติ [ ไค ]
" ไค! ทำไมวันนี้นายมาสายจังให้ฉันเดินรอบโรงเรียน
คนเดียว " เรียวเดินเข้ามาหาไคและอามะตะ
" ฉันคิดว่าเราตึงเกินไปหย่อนยานบ้างก็ดี "
" เอ๋...ไคเปลี่ยนไปจากปกติ ปกติเร่งให้ฉันมา
โรงเรียนแต่เช้า เนอะอัมจัง "
" อืม "
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ