เพื่อนนะ

          " เอ่อ...เรียวคุง ".     อามะตะสะกิดไหล่คนที่อยู่
เบื้องหน้าของเขา
          " มีอะไรหรออัมจัง "
          " ทำไมไคคุงกับเรียวคุงไม่ลงสมัครเป็น
เดือนโรงเรียนล่ะ "
          " 555...ถึงไคมันจะมีแฟนคลับอยู่บ้างแต่เป็นแบบ
พวกเจ้าแม่อะไรประมาณนี้แต่ถ้าขืนลงสมัครคงไม่มีใคร
กล้าลงสมัครหรอก "
          " ออ...ทำไมถึงมีแต่คนกลัวไคคุงกับเรียวคุง ทั้งที่ออกจะเป็นคนดีซะขนาดนี้ "
          " อ้ายยยย!...อัมจังน่ารักมาก ".  เรียวร้องตุ๊ดแตกแล้วหยิกแก้มอามะตะหนึ่งที่
          " โอ้ย! เจ็บ ".  ผู้โดนกระทำชำเรา? ลูบแก้มของตนเบาๆ
          " โทษทีๆ ก็ไม่เคยได้ยินคำนี้เลยน่ะสิแล้วอัมจังไม่ลองสมัครหรอช่วงชั้นไหนหรือนักเรียนแลกเปลี่ยนก็สมัครได้แค่สวมยูนิฟอร์มเซย์ริน จะเปิดรับสมัครอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า "
          " ไม่ไหวหรอกฉันอยู่เงียบๆแบบนี้แหละดีแล้ว "
          " อยู่กับเรียวไม่ได้อยู่แบบเงียบหรอกนะ "
ไคพูดแทรกขึ้น
         " ไคอ่ะ นายพูดจาใจร้ายใส่ฉันอีกแล้ว อัมจังไคแกล้งเค้า"
เรียวทำท่ากระแดะมากขอบอก
          " เอ่อ...ไคคุงทำไมพูดแบบนั้นกับเรียวคุงล่ะ "
          " ก็เรียวมันน่ารำคาญขี้บ่นพูดมาก...หรือไม่จริง "
          " นั่นมันก็จริง "  อามะตะพูดออกมาจากใจจริง
          " อ้าว...อัมจังอ่ะT•T "
          " หึหึ ขนาดอังยังไม่สามารถที่จะพูดโกหกในสิ่งที่นายเป็นได้เลย ".  ไคพูดเสียงเย็นๆตามแบบฉบับของเขา
             เลิกเรียน ณ ชมรมบาสเกตบอล
ไทกะกัปตันชมรมบาสเกตบอลเรียกลูกทีมรวมพล
          " อามะตะ จะมาอยู่ชมรมเราตั้งแต่วันนี้ "
          " ตัวเล็กจัง สูงเท่าไหร่ เล่นตำแหน่งไหน "
ชาบคนหนึ่งในทีมถามอามะตะ
          " เอ่อ 175 ครับส่วนตำแหน่งไหนผมเล่นบาสไม่เป็น "
อามะตะตอบรุ่นพี่เพราะนอกจากพวกไคแล้วที่เหลือในทีม
เป็นรุ่นพี่ม.6 ทั้งหมด
          " ชมรมเรารับเฉพาะนักกีฬา งั้นอามะตะก็อดเข้าน่ะสิ
ไทกะ เสียดายจัง "
รุ่นพี่คนเดิมพูดกับกัปตันของพวกเขา
         " ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าอามะตะจะมาร่วมทีม ฉันจะให้
อามะตะมาเป็นผู้จัดการทีม "
          " เอ๋... "   เจ้าตัวถึงกับงงเหมือนกัน
และมีเสียงฮือฮาเกิดขึ้น
          " หรือพวกนายอยากได้ผู้จัดการทีมสวยๆก็แล้วแต่นะ
ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะมีสาวๆคนใดมาอยู่ชมรม
ที่อย่างกับอันธพาลแบบนี้ ".  กัปตันทำหน้าปลง
          " ตกลงสิ ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไม่ตกลง "
ไทกะถูกยอกย้อนครับท่าน
          " จะไหวมั้ยนายน่ะ ".  ไคเดินมาถามอามะตะ
          " เอ่อ...แล้วต้องทำยังไงบ้างหรอไคคุง "
          " ก็แค่คอยดูแลเสิร์ฟน้ำนักกีฬา คอยดูแล
นักกีฬาที่บาดเจ็บประมาณนี้ "
          " ถ้าประมาณนี้ก็พอไหวฉันเคยเรียนวิธีการปฐมพยาบาลเบื้องต้นอยู่เหมือนกัน "
          " ดี... ".  ไคเอามือมาวางบนหัวของอามะตะหนึ่งที
ก่อนเดินไปเปลี่ยนชุดในห้องชมรม
          " เอ่อ...คุณไทกะครับผมต้องใส่ชุดอะไรครับ "
ไทกะแปลกใจเล็กน้อยที่อามะตะกล้ามาคุยกับเขา
เพราะปกติรุ่นน้องหลีกเลี่ยงการคุยกับเขา
          " ไม่ต้องหรอกใส่อะไรก็ได้ถ้านายสะดวก "
         " อ่อ...ขอบคุณครับ "
         " รู้สึกว่าวันนี้ชมรมเราดูสดใสยังไงชอบกลนะไค "
เรียวพูดกับไคในขณะที่เขากำลังพักหลังจากซ้อม
          " คงเพราะวันนี้มีดอกทานตะวันมั้ง "
          " เอ๋?...ดอกทานตะวันไม่เห็นมี เห็นแต่ต้นหญ้าแห้ง "