เพื่อนนะ
เขียนโดย 
nongfin
วันที่ 9 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 23.00 น.
แก้ไขเมื่อ 24 มีนาคม พ.ศ. 2558 06.51 น. โดย เจ้าของนิยาย
7)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความก่อนการซ้อมของวันนี้จบลงไทกะเรียกลูกทีม
รวมพลอีกครั้ง
" วันนี้ทุกคนทำได้ดีมากคึกคักกันอย่างที่ไม่เคยเป็น
มาก่อนเลยนะ " แม้ทุกคนในทีมจะมีเหงื่อท่วมตัวแต่ใบหน้ายังคงยิ้มแย้มสดใสอยู่
" คงเพราะวันนี้มีดอกทานตะวันล่ะมั้ง " เรียวพูดออกมาเบาๆ
" คงจะใช่555 " รุ่นพี่ที่ยืนอยู่ข้างๆเรียวดูดขึ้นมาด้วยใบหน้าแสนจะสดใสซะเหลือเกิน
" เอ๋...รุ่นพี่มาซากิแล้วดอกทานตะวันอยู่ไหนล่ะครับ
ไม่เห็นจะมี "
" นายลองสังเกตดีๆสิสิ่งที่สดใสสว่างไสวราวกับ
ดอกทานทะวันน่ะ " แววตาปิ๊งๆซะเหลือเกินนะ
เรียวพบบางอย่างที่ส่องประกายระยิบระยับที่อยู่เบื้องหน้าของพวกเขานั่นคือ อามะตะที่ยืนยิ้มอยู่ข้างกัปตันของพวกเขา
" อย่างนี้นี่เองอัมจังเป็นดอกทานตะวันของชมรมเรา
หรอเนี่ยแค่มาอยู่วันเดียวเองนะเนี่ย "
" เพิ่งรู้หรอนายเนี่ยเคยสังเกตอะไรกับเค้าบ้างมั้ย "
ไคที่ยืนอยู่ข้างหลังเรียวเหน็บแนมขึ้น
" ก็แหมฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่านายสังเกตอัมจัง
ดีกว่าฉันอีก...โอ้ย! " ไคเขกหัวกะโหลกเรียวไปเสียหนึ่งที
" ยังไงหมอนั่นก็เป็นเพื่อนเราแล้วต้องสังเกตหน่อย
ถ้าเกิดหมอนั่นหายตัวไปก็หาไม่เจอกันพอดีตัวเล็กๆแบบนี้ "
ไค นายพูดเหมือนอามะตะเป็นหมากระเป๋ายังไงยังงั้นเลยนะ
" วันนี้นายจะกลับ กับฉ้นมั้ย "
" ออ อืม "
" ยังไงก็ไปส่งอยู่แล้วล่ะน่าก็แค่ถามเผื่อเอารถมาเอง "
" ปกติฉันเดินมาน่ะ "
" ขยันเนอะ ไม่เหนื่อยรึไง "
" ก็นิดหน่อยน่ะแต่จะทำไงได้รถก็ไม่มีจะขึ้นรถไฟ
ก็ยังไงอยู่เพราะโรงเรียนก็อยู่แค่นี้แถมคนบนรถไฟก็เยอะ "
" นายนี่มันโลกสวยตลอดเลยนะ มิน่าล่ะนายถึงเป็น
ดอกทานตะวันของชมรมเรา "
" เอ๋...ดอกทานตะวัน "
" ใช่น่ะสิ ฉายาของนายในชมรมไง " และอีกอย่าง
คนริเริ่มเรียกชื่อนี้ก็คือนายนะไค
" แหะ แหะ จะดีใจดีมั้ยเนี่ย 16.50น. แล้วหรอเนี่ย
คงเพราะแวะชมรมด้วย " เมื่อมองนาฬิกาข้อมือของเขา
ใกล้ถึงเวลาที่จะทำงานแล้วอามะตะเริ่มเคลียด
" เป็นอะไรของนาย "
" ฉันต้องไปทำงานพิเศษตอน 17.00น. น่ะสิ "
" อ้าวแล้วทำไมไม่บอก ร้านไหน "
" อืม ร้านที่ไคคุงไปส่งเมื่อวาน "
" ร้านกาแฟนั่นอ่ะนะ "
" เฮ้อ...ทันพอดีขอบคุณนะไคคุง...อ้าวแล้ว
ไม่กลับบ้านหรอ " อามะตะหันกลับหลังไปอีกครั้งเมื่อไคเดินเข้ามาในร้าน
" อยากจะแวะดื่มกาแฟสักหน่อย " ไคเลือกมุมสงบในร้านนั่งเงียบๆคนเดียว
" รับอะไรดีครับ " อามะตะทำหน้าของเขาเช่นเดิม
" หมอนั่นก็ยิ้มแย้มให้คนอื่นปบบนี้ตลอดเลยแหะ
ร่าเริงจังนะ " ไคนั่งมองอามะตะทำงาน
" แง้...ฮือ! " ไคหันไปมองเด็กน้อยที่ยืนร้องไห้
อยู่กลางร้านไม่ใช่แค่ไคที่มองคนทั้งร้านนั่นแหละ
" หนูน้อยเป็นอะไรหรอครับ " อามะตะเดินเข้าไปหา
เด็กน้อย มันทำให้เขารู้สึกคิดถึงเด็กๆที่โรงเรียนอนุบาล
" คุงแม่หายไปหนายไม่รู้อ่าครับ " เด็กคนนั้นพูดปนเสียงสะอื้น
" เดี๋ยวคุณแม่ก็มาคุณแม่ไปเข้าห้องน้ำ
นั่นไงคุณแม่มาแล้ว " เด็กคนนั้นวิ่งไปหาแม่ของเขา
รู้สึกว่าการกระทำเมื่อครู่จะถูกสายตาของลูกค้า(หนุ่มๆ)
จับจ้องและอมยิ้มไปตามๆกัน
" อะไรกันหมอนี่เสน่ห์แรงกับ(ผู้ชาย) ในที่แบบนี้ด้วย
คงไม่ใช่ดอกทานตะวันของชมรมอย่างเดียวแล้วล่ะ "
ไคบ่นเบาๆอีกครั้งก่อนออกไปจากร้าน
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
