เพื่อนนะ

          " เอ่อ...เรียวคุง ".     อามะตะสะกิดไหล่คนที่อยู่

เบื้องหน้าของเขา

          " มีอะไรหรออัมจัง "

          " ทำไมไคคุงกับเรียวคุงไม่ลงสมัครเป็น

เดือนโรงเรียนล่ะ "

          " 555...ถึงไคมันจะมีแฟนคลับอยู่บ้างแต่เป็นแบบ

พวกเจ้าแม่อะไรประมาณนี้แต่ถ้าขืนลงสมัครคงไม่มีใคร

กล้าลงสมัครหรอก "

          " ออ...ทำไมถึงมีแต่คนกลัวไคคุงกับเรียวคุง ทั้งที่ออกจะเป็นคนดีซะขนาดนี้ "

          " อ้ายยยย!...อัมจังน่ารักมาก ".  เรียวร้องตุ๊ดแตกแล้วหยิกแก้มอามะตะหนึ่งที่

          " โอ้ย! เจ็บ ".  ผู้โดนกระทำชำเรา? ลูบแก้มของตนเบาๆ

          " โทษทีๆ ก็ไม่เคยได้ยินคำนี้เลยน่ะสิแล้วอัมจังไม่ลองสมัครหรอช่วงชั้นไหนหรือนักเรียนแลกเปลี่ยนก็สมัครได้แค่สวมยูนิฟอร์มเซย์ริน จะเปิดรับสมัครอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า "

          " ไม่ไหวหรอกฉันอยู่เงียบๆแบบนี้แหละดีแล้ว "

          " อยู่กับเรียวไม่ได้อยู่แบบเงียบหรอกนะ "

ไคพูดแทรกขึ้น

         " ไคอ่ะ นายพูดจาใจร้ายใส่ฉันอีกแล้ว อัมจังไคแกล้งเค้า"

เรียวทำท่ากระแดะมากขอบอก

          " เอ่อ...ไคคุงทำไมพูดแบบนั้นกับเรียวคุงล่ะ "

          " ก็เรียวมันน่ารำคาญขี้บ่นพูดมาก...หรือไม่จริง "

          " นั่นมันก็จริง "  อามะตะพูดออกมาจากใจจริง

          " อ้าว...อัมจังอ่ะT•T "

          " หึหึ ขนาดอังยังไม่สามารถที่จะพูดโกหกในสิ่งที่นายเป็นได้เลย ".  ไคพูดเสียงเย็นๆตามแบบฉบับของเขา

             เลิกเรียน ณ ชมรมบาสเกตบอล

ไทกะกัปตันชมรมบาสเกตบอลเรียกลูกทีมรวมพล

          " อามะตะ จะมาอยู่ชมรมเราตั้งแต่วันนี้ "

          " ตัวเล็กจัง สูงเท่าไหร่ เล่นตำแหน่งไหน "

ชาบคนหนึ่งในทีมถามอามะตะ

          " เอ่อ 175 ครับส่วนตำแหน่งไหนผมเล่นบาสไม่เป็น "

อามะตะตอบรุ่นพี่เพราะนอกจากพวกไคแล้วที่เหลือในทีม

เป็นรุ่นพี่ม.6 ทั้งหมด

          " ชมรมเรารับเฉพาะนักกีฬา งั้นอามะตะก็อดเข้าน่ะสิ

ไทกะ เสียดายจัง "

รุ่นพี่คนเดิมพูดกับกัปตันของพวกเขา

         " ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าอามะตะจะมาร่วมทีม ฉันจะให้

อามะตะมาเป็นผู้จัดการทีม "

          " เอ๋... "   เจ้าตัวถึงกับงงเหมือนกัน

และมีเสียงฮือฮาเกิดขึ้น

          " หรือพวกนายอยากได้ผู้จัดการทีมสวยๆก็แล้วแต่นะ

ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะมีสาวๆคนใดมาอยู่ชมรม

ที่อย่างกับอันธพาลแบบนี้ ".  กัปตันทำหน้าปลง

          " ตกลงสิ ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไม่ตกลง "

ไทกะถูกยอกย้อนครับท่าน

          " จะไหวมั้ยนายน่ะ ".  ไคเดินมาถามอามะตะ

          " เอ่อ...แล้วต้องทำยังไงบ้างหรอไคคุง "

          " ก็แค่คอยดูแลเสิร์ฟน้ำนักกีฬา คอยดูแล

นักกีฬาที่บาดเจ็บประมาณนี้ "

          " ถ้าประมาณนี้ก็พอไหวฉันเคยเรียนวิธีการปฐมพยาบาลเบื้องต้นอยู่เหมือนกัน "

          " ดี... ".  ไคเอามือมาวางบนหัวของอามะตะหนึ่งที

ก่อนเดินไปเปลี่ยนชุดในห้องชมรม

          " เอ่อ...คุณไทกะครับผมต้องใส่ชุดอะไรครับ "

ไทกะแปลกใจเล็กน้อยที่อามะตะกล้ามาคุยกับเขา

เพราะปกติรุ่นน้องหลีกเลี่ยงการคุยกับเขา

          " ไม่ต้องหรอกใส่อะไรก็ได้ถ้านายสะดวก "

         " อ่อ...ขอบคุณครับ "

         " รู้สึกว่าวันนี้ชมรมเราดูสดใสยังไงชอบกลนะไค "

เรียวพูดกับไคในขณะที่เขากำลังพักหลังจากซ้อม

          " คงเพราะวันนี้มีดอกทานตะวันมั้ง "

          " เอ๋?...ดอกทานตะวันไม่เห็นมี เห็นแต่ต้นหญ้าแห้ง "