จอมซาดิส(คิด)มีรัก

 

วันพุธ 8:00 น. 

เย้ ใกล้จะถึงวันงานดินเนอร์เข้าไปทุกที ^0^ ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากๆฉันจะทำตัวยังไงดีจะได้เจอพ่อกับแม่แล้ว 

 

ปิ๊งป่องงงง

เสียงกดกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ฉันตรงดิ่งจากห้องนอนลงไปชั้นล่างและออกไปหน้าบ้านเพื่อรับสิ่งของบางอย่างเป็นกล่องพัสดุส่งตรงมาจากอเมริกา รู้สึกว่าจะเป็น รัฐแคลิฟอร์เนีย เอ๊ะ..รัฐที่พ่อกับแม่อยู่นี่นา -3-

ฉันเซ็นชื่อแล้วรับของเข้ามาในบ้าน ด้วยความตื่นเต้นเอากล่องหอบไว้แนบกับอกวิ่งขึ้นมาบนห้อง จากนั้นก็แกะกล่องเปิดดูทันที ภายในมีกล่องอีกกล่องนึงห่อด้วยกระดาษของขวัญสีทองระดีบพรีเมี่ยม ว้าวหรู แต่พอเปิดออกมาเท่านั้นแหละ

 

กรี๊ดดดดดดดดดดดด OoO

นี่มันชุดสำหรับคืนดินเนอร์ค่ะ สวย สวยมาก T^T  งื้ออออ

ชุดเดรสยาวสีแดงแสนสวยด้านหน้าแสนเรียบร้อยมีลายลูกไม้ขับให้ชุดดูเซ็กซี่นิดนึงมีโบว์ปลอกคอแลดูน่ารักอาหมวยๆ แต่ด้านหลังนั้น เฮือกกกกกกกก O_O คว้านลึกถึงบั้นเอว =_='

แถมผ่าข้างถึงโคนขาอ่อนทั้งซ้ายและขวายามก้าวเดิน =[]= 

ฉันกำชุดในมือแน่น โอละพ่อเอ๋ย อยากจะฟ้อนรำ ฉันเหลือบมองการ์ดที่แนบมากับชุดแล้วหยิบมันขึ้นมาอ่าน 

 

 

ถึง :ลูกเซียร์ที่แสนสวยของพ่อและแม่ 

      แม่ตัดสินใจเลือกชุดให้ลูกอยู่นานมาก จนม๊ามิ บังเอิ๊ญ บังเอิญ ไปเตะตาเตะใจกับชุดนี้เข้า ม๊าเลยไม่ลังเลที่จะเลือกชุดนี้ให้ลูกใส่ ลูกต้องสวยมากแน่ๆในคืนวันงาน เซียร์อายุ 20 แล้ว อีกไม่นานก็ต้องทดอีก1 เป็น 21 แล้วนะจ้ะ ลูกของแม่เป็นสาวแล้ว แม่อยากให้ลูกเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดให้ม่ามิ๊กับปะป๋าภูมิใจที่มีลูกสาวหน้าตาดี ^3^ บายฮันนี่ เจอกันวันงานนะจ้ะ 

 

                                                            ด้วยรักจาก ม่ามิ๊&ปะป๋า

                                                   ป.ล. เก้าผมขึ้นด้วยนะลูก จะได้เซ็กซี่ -3-

 

โห!! ม๊ากับป๊าไม่เห็นจะต้องเลือกชุดที่แหวกขนาดนั้นเลยนี่นา T^T หนูรู้ค่ะว่าหนูสวยแต่หนูก็ไม่อยากโชว์ ถามว่ามั่นไหม หนูมั่นมากกกกกกก -..- เซียร์ใส่ได้ค่ะเพื่่อม๊ากับป๊า ในเมื่อม๊ากับป๊าเลือก เซียร์จะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง *0*  รับลองงงงง 

 

ก๊อกก ก๊อกก 

"ว่า?"

ฉันส่งเสียงทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะประตู ฉันจึงรีบเก็บชุดเข้าลิ้นชักไปอย่างด่วนๆ ทำไมต้องรีบ ก็เพราะว่า ไม่อยากให้ซันดูหรอก หวง -^- 

 

"ได้ของหรือยัง พี่ได้แล้วนะ" 

อ้ะ ซันก็ได้ของแล้ว ได้ตอนไหนหว่าาา

 

ฟึ่บบ

ฉันรีบเปิดประตูออกไป

"ขอดูหน่อย *0*" ฉันรีบเสือกทันที 

 

"ม่ายยยยย -3-" 

 

"ก็ได้ ไม่ดูก็ได้ -_-"  ชิชิ

 

"เดี๋ยวคืนวันงานก็เห็นเองแหละ จะดูทำไม ^^"  

ซันยืนยิ้มร่า 

 

"ว่าแต่ของเซียร์เป็นยังไง แต่งเรียบร้อยหน่อยนะ ได้ยินมาว่าเสือในงานเยอะ-_-" 

แล้วซันก็ทำสีหน้าขรึมขึ้นมาทันที ถ้าให้เรียบร้อยคงต้องเครียร์ที่ม๊ากับป๊าเอาเองละกัน ส่วน...

 

"เสือนี่คืออะไรอ่ะซัน ?" ฉันถามด้วยความสงสัย 

 

"พวกลูกท่านหลานเธออ่ะ มันกระล่อนทั้งนั้น" 

ช่างมันเถอะนะซัน จะให้เรียบร้อยก็คงไม่ทันแล้ว -O-

 

"อื้อ ไม่เป็นไรหรอก เซียร์ไม่ได้ยุ่งกับใครซะหน่อย"

"แต่พี่หว!" 

 

"ห้ะ -O-" 

 

"ไม่มีอะไร -_-'" 

 

แล้วซันก็เดินออกไป อะไรของซันอ่ะ ยังพูดไม่จบก็ตัดบทเดินหนีไปซะงั้น ไม่เข้าใจอีนังพี่ชายตัวดีเลยจริงๆ ซันชอบพูดแปลกๆช่วงนี้ เพราะอากาศร้อนหรือเปล่า เอ๊ะ หรือซันจะมีไข้ =[]= 

"ซันนนนนนน" 

ตึ่ก ตึ่ก โครมม!! 

 

"เฮ้ยยยย =[]="  

ซันตกใจ อยู่ดีไม่ว่าดีฉันก็วิ่งเข้าใส่ โดยไม่ทันระวังฉันล้มใส่ซันมันเลยทำให้เราทั้งคู่ลงไปนอนกองกับพื้นโดยที่ฉันนอนทับซันอยู่แล้วซันก็อยู่ข้างล่าง -O-  ฉันเงยหน้าขึ้นมา เรามองหน้ากัน สบสายตาปิ้งๆ @_@ 

 

"เค้าขอโทษซันนน T^T" 

"มะ ไม่เป็นไร - -" ซันตอบแล้วมองไปทางอื่น 

 

ฟึ่บบบ 

ฉันเอามือไปแตะที่หน้าผากของซันแล้วอีกมือก็แตะที่หน้าผากของตัวเอง 

"อ่าว ก็ไม่มีไข้นี่นา -^-"

"O_O" 

 

"ซันนน"

"O_O"

 

"ซันนนนนน!"

 

"ห้ะๆ =[]="

 

"เป็นอะไรทำไมเงียบละ"

 

 

"นึกว่าจะมีอะไรซะอีก โธ่แค่กลัวว่าพี่จะเป็นไข้- - "

พูดจบก็เหมือนเคย ซันหันมองไปทางอื่น แล้วก็หันมาพูดต่ออีก

 

"พี่ว่า เซียร์ลุกออกจากตัวพี่ก่อนได้ป้ะ -O-" 

 

"หาา"

 

"หนัก -O-"  

ว้ายยยยยย ลืมไปเลยว่าตัวเองทับซันอยู่ น่าอายชะมัด ทำเป็นเด็กปัญยาอ่อนไปได้เรา -//-

งื้อออ T^T ฉันรีบลุกออกจากซันทันที พร้อมกับที่ซันก็ลุกขึ้นแล้วก็มองไปทางอื่น ดูจากหน้าซันแล้วไม่มองหน้าเราเลย เป็นอะไรอ่ะ หรือว่าซันจะโกรธ O_O

 

"ซันนนนนน -O-" 

"พี่ขอตัวก่อนนะ -_-" เย็นชา 

จากนั้นซันก็หายหัวเข้าห้องไปเลย T^T นี่ฉันทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า ฉันล้มใส่ซัน ซันบอกว่าหนัก หรือเขาจะเจ็บหรือเขาเป็นแผล ซันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ซันเป็นอะไรไปเนี่ยะ T^T 

 

 

(ทางด้านของซันชาย)

แฮ่กก แฮ่กก 

     ผมยืนพิงประตูห้องด้วยอาการใจเต้นรัวผิดปกติ ราวกับสาร อะดรีนาลีน กำลังทำงานอย่างบ้าคลั่ง จังหวะที่น้องสาวของผมพุ่งเข้ามา เธอล้มลงมาทับบนตัวของผม ตอนนั้นตัวผมเองไม่สามารถหยุดอาการใจเต้นแรงของผมได้เลย ผมกลัวว่าเธอจะรู้ว่าผมใจเต้นแรงแค่ไหนตื่นเต้นขนาดไหนที่เธอเข้ามาใกล้ชิดผมขนาดนั้น ให้ตายสิ่ผมเกร็ง ผมระแวงไปหมด กลัวว่าเธอจะมองว่าผมไม่ดี นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมใจเต้นแรงเมื่ออยู่กับเธอ ผมใจเต้นแรงทุกครั้งที่เจอหน้าเธอทุกวันต่างหาก การเป็นพี่ชายของผม ต้องลำบากขนาดไหน ต้องอดทนอดกลั้น ไม่มีใครรู้ ผมพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่ผมกำลังรู้สึก ผมต่อต้านกับมันทุกครั้งว่ามันจะต้องไม่เป็นแบบนี้แต่ ไม่เลย มันกลับเพิ่มขึ้นทุกวันๆ จนผมจะอดมันไม่ไหวเสียแล้ว 

 

พี่ขอโทษนะเซียร์.....