[FNAF] ปริศนาร้านเฟรดดี้

และแล้วฉันก็มาถึงคืนที่สามจนได้ ฉันยังคงอยู่ในห้องยามเพื่อรอพวกตุ๊กตามาหลอกหลอน(เพื่อที่จะเชือดทีละตัวไงล่ะ) เฮอ...น่าเบื่อชะมัด ฉันถ้อนหายใจเบา ก่อนที่จะหยิบนิยายขึ้นมาอ่านแก้เบื่อ. ฉันอ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั้งได้ยินเสียงบางอย่าง
ตึงๆๆๆๆๆๆ
"เอะ! ใครมาวิ่งอะไรแทวนี่นะ"ฉันพูดออกมาแล้วอ่านนิยายต่อไป
ตึงๆๆๆๆๆ เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆจนกระทั้งฉันรู้สึกได้ว่าต้นตอของเสียงนั้นตอนนี้ก็ได้เข้ามาอยู่พายในห้อง แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร
แวก!......เสียงแหกปากของสิ่งที่ขาดว่าเข้ามาอยู่ในห้องก็ดังขึ้นมาข้างหูฉัน
"สงสัยนั้งนี่จะหูไม่ดี งั้นลองใหม่ล่ะกัน"
แวก!.....เสียงนั้นดังขึ้นเป็นรอบที่สอง
จากนั้นต้นตอของเสียงนั้นก็ได้แย่งหนังสือของฉันไปถือในมือ พอฉันหันไปก็พบว่า เจ้าของเสียงนั้นคือตุ๊กตาจิ้งจอกปิดตาข้างเดียวที่กำลังชูนิยายของฉันไว้เนื้อศรีษะ
"ขอร้องล่ะ ช่วยคืนสิ่งนั้นมาเถอะ"ฉันพูดพลางเอื้อมมือไปหยิบหนังสือในมือของเจ้าจิ้งจอก
"อยากได้คืนเหรอ...งั้นจะคืนให้ล่ะกัน...แต่ในสภาพแหลกเป็นผงนะ"แล้วเจ้าจิ้งจอกก็ฉีกนิยายที่อยู่ในมือจนเป็นผง
"ไม่นะ...ทำไมกัน"ฉันพูดพร้อมกับซุดลงกับพื้น
"หึๆๆๆ ไม่เป็นไรหรอกเดี่ยวฉันจะส่งเธอไปอ่านนิยายเองนะ..แต่เป็นในยมโลกนะ"เจ้าจิ้งจอกพูดพรางใช้ตะขอที่มือจี้ไปที่คอฉัน
"ทั้งๆที่...ทั้งๆที่...ยังอ่านไปจบเลยนะโว้ย!" ฉันพูดพรางต่อยเจ้าจิ้งจอก
"ชิอ่อนหักชะมัดไม่เห็นเจ็บเลยสักนิด"
ฉึก!ของมีคมที่อยู่ในมือของฉันได้แทงเข้าไปในตัวเจ้าจิ้งจอกแล้ว
"น่ะ..นี่..มัน...อะไรกัน"เจ้าจิ้งจอกพูดพร้ิมกับซุดลงกับพื้น ฉันจึงค่อยๆเดินขึ้นไปบนตัวของเจ้าจิ้งจอกแล้วเจ้าจิ้งจอกก็เอ่ยคำถามนึงขึ้นมา
"คะ..แค่นิยายเล่มเดียวทำไมถึงต้องโกรธขนาดนั้น"
"แค่นิยายเล่มเดียว..งั้นเหรอ!" ฉึก!มีดได้ปักลงไปอีกครั้ง
"รู้ไหมว่าเล่มนั้นมันหายากแค่ไหน นิยายเล่มนั้นน่ะเป็นของฉักเขียนที่ฉันชอบมากที่สุดแถมยังเป็นเล่มฉลอง20ปี ของนักเขียนคนนั้นอีก เล่มนั้นน่ะพิมจำน่ายเพียง1ครั้งและแค่20เล่มเท่านั้น แล้วรู้อะไรอีกไหมว่าฉันต้องฝ่าฝูงชนไปกี่ร้อยกี่พันคนถึงจะได้เล่มนั้นมา พูดง่ายๆก็คือเล่มนั้นน่ะ...มันไม่มีขายบนโลกแล้วโว้ย!"ฉันพูดพร้อมกับใช้มีดแท่งไปเรื่อยๆจนกระทั้ง...  ฉันได้รับรู้ว่ามีอไรบางอย่างกำลังมองผ่านหน้าต่าง
"สองตัวนั้นน่ะมองหน้าหาป้าแกเหรอ!"ฉันตะโกนพร้อมกับหันไปมองหน้าเจ้าหมีแลักระต่ายที่กำลังมองฉันอยู่
"ปะ...ป่าวไม่มีอะไร"เจ้ากระต่ายพูดแล้ววิ่งหนีไป
"เฮ้ย!มึงรอกูด้วย"เจ้าหมีพูดแล้ววิ่งตามกระต่ายไป
"ชิ พวกนี้นี่วุ่นวายจริงๆ"ฉันพูดพร้อมกับหันไปหาเจ้าจิ้งจอกแต่ว่า...ฉันไม่เห็นมันแล้ว
"สงสัยคงหนีไปแล้วแต่ช่างเถอะ พวกนั้นคงไม่มาอีกสักพักใหญ่ๆเลยมั้ง"
"จริงสิ!ไหนๆก็ว่างแล้ว ลองหาเบะแสในห้องยามดูดีกว่า"ว่าแล้วฉันก็ลองหาอะไรในห้องยามดูแล้วก็พบจดหมายที่ถูกปิดพนึกไว้อย่างดี ฉันจึกรีบฉีกซองจดหมายนั้นออกก็พบว่าจดหมายนัน้ถูกเขียนขึ้นตั้งแต่ปี1989 ในนั้นเขียนว่า
"   แด่เหล่ายามในลุ่นต่อๆไป 
ฉันไม่แน่ใจว่าจดหมายนี้จะถูกเจอโดยใครและเมื่อไหร่ แต่ถ้ามันถูกเจอโดยยามด้วยกันล่ะก็ฉันคงรู้สึกดีใจมากเลย แต่ถ้าเป็นคนอื่นจดหมายนี้คงเป็นผงไปแล้ว เอาล่ะมาเข้าเรื่องกันเถอะหวังว่าธอคงจะรู้นะว่าุต๊กตาในร้านี้มัเคลื่อนไหวได้  และหากเธอรู้เรื่องของร้านนี้เธอจะรู้ว่าเื่องทั้งหมดเริ่มตั้งแต่ปี1987 ฉันเองก็เคยไปแอบสืบเรื่องนี้มา พบว่ามีป้าคนหนึ่งได้รู้ว่าคนที่ฆ่าเหล่าเด็กพวกนั้นใส่เครื่องแบบสีดำ เด็กพวกนั้นคงคิดว่าเป็นยามเลยแค้นมาจนถึงทุกวันนี้ล่ะมั้ง แต่ก็คงไม่ใช้ยามเพราะยามที่นี้ไม่มีเครื่องแบบที่ตายตัว และมีอีกอย่างหนึ่งทีฉันอยากให้พวกเธอช่วยหน่อยนั้นก็คือ...หาฆาตกรให้เจอแล้วฆ่าทิ้งสะฉันขาดว่าเจ้านั้นยังคงอยู่ในร้านนี้แน่"
"แล้วฉันจะหาคนร้ายเจอยังไงเรื่องก็ผ่ามมาตั้งเกือบร้อยปีแล้ว ฆาตกรมันไม่ตายไปแล้วเหรอ(ถึงอยู่ก็คงแก่จนเดินไม่ได้) แล้วอีกอย่างคนฆ่าคงไม่ใช้ยามหรอก เพราะว่ายามที่นี้ไม่มีเครื่องแบบ จะว่าเป็นเด็กเสริฟก็ไม่ใช้ เพราะพวกนั้นใส่ชุดเมดกับชุดพ่อบ้านหรือว่าจะเป็นพ่อครัวก็ไม่ใช้ เพราะพ่อครัวใส่เครื่องแบบสีขาว หรือจะเป็นคุณเจ้าของร้าน... ก็ไม่น่าใช่ เพราะถึงแม้เข้าจะใส่ชุดดำแต่...เข้าคงไม่บ้าลักพาตัวลูกค้าตัวเองหรอกน่า"ฉันได้แต่คิดไปคิดมาอยู่ในหัวจนหกโมงเช้า