[FNAF] ปริศนาร้านเฟรดดี้

"ชิบหายแล้ว!!!!!"ฉันคิดในใจพร้อมกับรีบวิ่งไปที่ห้องยาม เพราะ ดันลืมไปว่าเปิดกล้องวงจรปิดทิ้งไว้ขนาดที่หาว่าพวกโจรพวกนั้นอยู่ตรงไหนจะได้ไปหาถูก ฉันวิ่งจนกระทั้งถึงที่ห้องยาม

"ในที่สุดก็มาถึงใช้เวลาตั้งสิบนาทีกว่าจะถึง หวังว่าแบตคงจะไม่...."

ในที่สุดสิ่งที่ฉันคิดไว้ก็มาถึง คือ ไฟฟ้าหมดพอดี

"ไอ้บ้า เหลืออีกแค่2ชั่วโมงแท้ๆ ก็ใครจะรู้ล่ะว่าแบต100%จะอยู่ได้แค่1ชั่วโมง ทำไงดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ใจเย็นไว้นะนาโนะใจเย็นไว้ พวกมันคงไม่..."  

ตื้อ ตื้อ ตื้อ ตื่อ ตื้อ ตื่อ ตื้อ ตื้อ

ในที่สุดเสียงมรณะ(ที่ใครเล่นFNAFจะรู้ดี)ก็ดังขึ้น

"คราวนี้ตัวอะไรอีกล่ะกระต่ายหรือหมี"ฉันพูดพร้อมกับค่อยๆหันไป

"อ่าวอะไรกันยังเด็นอยู่เลยนี่ แต่เอาเถอะถึงเด็กก็ต้องฆ่าอะนะ"เจ้ามีตัวสีนำ้ตาลค่อยเดินเข้ามาในห้องยาม

"แต่ว่าก่อนที่จะตาย พวกเรามาเล่นอะไรสนุกๆกันไหม"เจ้าหมีตัวนั้นถาม

ปั่ง!เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับกระสุนที่เข้าไปกระแทกกับดวงตาของมันจนแหลกสลาย

"กูไม่เล่น!"ฉันพูดตอบไป

"จะ..เจ็บนะโว้ย"เจ้าหมีพูดด้วยความเจ็บปวด

"อะไรกัน ฉันรู้อยู่หรอกว่าพวกแกไม่มีวันตาย แต่ว่าเจ็บเป็นด้วยเหรอ"ฉันพูดพร้อมกับเอียงคอด้วยความงง

จากนั้นฉันก็เก็บเศษดวงตาที่แตกเป็นเสี่ยงๆของมันขึ้นมา

"นั้นเธอจะทำอ่ะ"เจ้าหมีนั้นพูด

"ก็จะซ่อมดวงตาให้ไง แต่อย่าเข้าใจผิดล่ะ ฉันแค่ทนเห็นความน่าอนาตของแกไม่ไหวก็เท่านั้นเอง"

แล้วฉันก็ใช้ไฟจากไฟฉายในการส่องแสง และกาวตราช้างในการช่วยให้ดวงตาของมันติดกัน

"นี่ถามอะไรหน่อยสิ"ฉันเอ่ยถามเจ้าหมี

"ท่าดวงตาของนายหายไปนายยังเห็นอยู่ไหม?"

"เห็นสิ แต่ถึงจะเห็นยังไงแต่ถ้าไปต้อนรับลูกค้าด้วยสภาพแบบหนีลูกค้าคงหนีหมดแน่"

"งั้นเหรอ" ฉันพูดพร้อมกับใช้กาวตราช้างติดชิ้นส่วนของดวงตาของมัน ฉันใช้เวลาประมาณชั่วโมงครึ่งในการติดชิ้นส่วนดวงตาที่เกือบจะเป็นผงของมันจนเสร็จสมบูรณ์

"เสร็จแล้วล่ะ"ฉันพูดขึ้นพร้อมกับนำดวงตาไปใส่ที่เดิม(ชิ้นส่วนเกือบเป็นผงเธอยังต่อจนเสร็จอีก:จากผู้เขียน)

"แล้วก็จำไว้นะ ถ้านายกลับมาอีกล่ะก็...ดวงตาของนายไม่ได้แตกข้างเดียวแน่"ฉันพูดพร้อมกับแสยะยิ้ม แล้วเจ้าหมีตัวนั้นก็วิ่งหนีไป

"ยังพอมีเวลาเหลือไปเก็บหลักฐานที่จุดเกิดเหตุก่อนดีกว่า"ฉันพูดพร้อมกับเดินไปในที่เกิดเหตุแต่ก็ต้องแปลกใจ เพราะ หลักฐานทั้งหมดถูกเก็บไปหมดแลวแม้แต่คราบเลือดก็หายไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ทำไมกัน ถึงเลือดมันอาจจะแห้งไปแล้ว แต่อย่างน้อยมันก็ควรจะมีเศษกระสุนหรือเศษเนื้อที่ฉันยังไม่ได้เก็บกวาดบ้างสิ ทำไมกันล่ะ เหมือนมีอีกคนคอยทำลายหลักฐานอยู่ยังไงยังงั้นแหละ

"อ้าว...นั้นมันยามเด็กนรกนั้นนิ"ฉันได้ยินเสียงของเจ้ากระต่ายดังมาจากด้านหลัง

"เธอกล้ามากเลยนะที่ออกมาจากห้องยามน่ะ"

"แล้วทำไมฉันถึงออกมาไม่ได้ล่ะ"

"ก็แหม..พวกเรานะมีหน้าที่คือฆ่ายามทุกคนที่มาทำงานที่นี่ เพราะฉะนั้นที่ๆปลอดภัยที่สุดก็คือห้องยามล่ะนะ"

"งั้นเหรอ..."

ปั่ง!เสียงปืนของฉันดังขึ้นอีกครั้งแล้วก็ดังขึ้นเรื่อยจนมากกว่าร้อยนัด(บ้านเธอขายกระสุ่นปืนใช่ไหมถึงใช้ได้เปลืองขนาดนี้:จากผู้เขียน)

"เอะ! กระสุ่นหมดพอดี กำเบื่อใช้ปืนอยู่พอดีเลย"ฉันพูดพร้อมกับทำสีหน้าเบื่อหน่าย

"หึ!ถึงที่ฉันบ้างล่ะ"เจ้ากระต่ายพูดพร้อมกับวิ่งเข้ามา

บึ้ม!

"ขอใช้ระเบิดแทนล่ะกัน"ฉันพูดพร้อมกับมองหลุมขนาดใหญ่ที่ปรากดขึ้นมากลางร้าน

"อี...เด็ก...นรก..."เสียงของเจ้ากระต่ายค่อยๆดังออกมาจากหลุม

"กรี้ดๆๆๆๆๆๆๆ"เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

"หกโมงแล้วสินะวันนี้โรงเรียนหยุดพอดีกลับไปนอนที่บ้านดีกว่า"ฉันพูดแล้วโดดข้ามหลุมขนาดใหญ่นั้นไปอย่างหายดายจากนั้นก็วิ่งกลับบ้านไปอย่างมีความสุข