The chess war มหาสงครามเกมหมากรุก

ไวท์คิงดอม เมืองหลวง ไวท์โดม ปราสาทเอลพิด้า ห้องประชุมใหญ่
          ในห้องประชุมใหญ่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด ตัวหมากทั้ง 16 และนักเดินหมากนั่งประจำที่
เรียบร้อย ความเคร่งเครียดทั้งหมดทั้งหมดเกิดจากม้วนกระดาษสีดำสนิทที่ถูกปิดผนึกด้วยครั่งสีทองที่
วางอยู่บนโต๊ะ เนื้อความที่ถูกจารึกด้วยอักษรสร้างความกระวนกระวายใจให้ทุกคน และมันก็ทำให้ใบหน้า
ของแอนคอร่ากลายเป็นสีขาวเผือดราวกับเลือดถูกสูบจนเหือดแห้ง
          “ดูยังไงก็เป็นการแลกเปลี่ยนตัวประกันที่ขาดทุนแบบสุดๆ ส่งควีนกับเบี้ย 3 ตัวไปเนี่ยนะ นี่มันบ้า
ชัดๆ”ลูกัสโวยขึ้นแล้วทุบโต๊ะป๊าบ ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องซักพัก ก่อนที่รูคฝ่ายซ้ายจะเอามือมาลูบฝ่า
มือปอยๆพร้อมกับสบถออกมาเบาๆ ซึ่งเป็นคำพูดที่ไม่สามารถนำออกมาถ่ายทอดได้ ออโรร่าหันไปจ้องเขา
ด้วยสายตาอำมหิตแล้วถามขึ้นว่า
          “ท่านคิดว่ายังไงล่ะ ท่านแกลเดียส?”
          “อืม”แกลเดียสประสานมือและหลับตานิ่งลืมตาขึ้นแล้วขานรับเรียบๆ“ปัญหาอยู่ที่ชายที่ถูกจับ
เป็นตัวประกัน ข้าคงต้องขอคำชี้แนะจากทุกคน”
          “ข้าว่าออกจะดูโหดร้ายไปหน่อยที่จะทิ้งเขาเอาไว้ แต่หากเรานำตัวประกันไปแลกก็ไม่ต่างกัน แล้ว
ยังจะเป็นการเดินตามเกมของฝ่ายดำด้วย”ชายในชุดนักบวชออกความคิดเห็น
          “แล้วท่านจะทำยังไงล่ะ ท่านบิชอปฝ่ายขวา โซฮาร์ เอนเวอร์?”เสียงถามเป็นเชิงประชดแดกดัน
ดังขึ้นจากปากของชายผู้ถือกระบองยาว เขามีเรือนผมตัดเกรียนสีเกาลัดและดวงตาสีเดียวกันที่ดูถมึงทึง
          “แต่ข้าเห็นด้วยกับท่านบราเธอร์นะเจ้าคะ”ไอริสกล่าวขึ้น“ไม่ใช่เรื่องดีในการทิ้งชายผู้นั้นเอาไว้
ในค่ายทหารของฝ่ายตรงข้ามแน่ๆ เช่นนั้นคงจะเกิดการจลาจลในหมู่ประชาชนอย่างแน่นอน แถมยังเป็น
การละเมิดหลักทางศาสนาอีกด้วย”
“เจ้านะเงียบไปเลย แม่ชีทมิฬ บาปที่เจ้าก่อเอาไว้มากกว่าที่เจ้าจะกลบมันได้ด้วยการรับใช้พระเจ้าหรอก
นะ”เสียงดังจากปากของหญิงสาวผิวเผือด เธอมีเรือนผมสีเทาและดวงตาสีอำพันที่ดูหลุกหลิกไปมา“พวกที่
ไม่ต้องถูกส่งไปเป็นเชลยไม่เข้าใจเรื่องนี้หรอก”ว่าแล้วเธอก็หันไปมองแม่ชีสาวด้วยสายตาเหยียดหยาม ทำ
ให้เด็กสาวสบถและก่นด่าออกมาเบาๆ มือของโซฮาร์จึงเอื้อมมาปิดปากเธอในที่สุด                                       
          กาเร็ตเริ่มตั้งต้นร้องไห้ มือบางดึงชายผ้าคลุมของพี่ชายราวกับนั่นเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวเพียงชิ้น
เดียวที่จะป้องกันไม่ให้เธอไปอยู่กับฝ่ายดำ สิ่งนั้นทำให้ความอดทนของแอนคอร่าสิ้นสุดลง หญิงสาวลุกขึ้น
ตบโต๊ะเสียงดังเพื่อเรียกความสนใจจากเหล่าตัวหมากที่กำลังถกเถียงกันทันที
     ‘โครม!’
เสียงนั้นเรียกความสนใจได้ชะงัด นักเดินหมากสูดลมหายใจเข้าเล็กน้อยก่อนจะประกาศว่า
          “ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะไม่แลกตัวประกัน!”
คำพิพาททำให้ทุกคนอึ้งไปชั่วครู่ ภายในห้องประชุมเงียบกริบจนได้สามารถได้ยินเสียงเข็มตกกระทบพื้น
          “ฉันจะไม่แลกเปลี่ยนตัวประกันกับพี่ ส่วนพวกคุณจะทำอย่างไรต่อ จะไปช่วยเขาหรือปล่อยให้เขา
ตาย ฉันขอให้เป็นเรื่องของเสียงข้างมากจากทุกคน..”
          “ท่านนักเดินหมาก..”ชายหนวดเคราครึ้มที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวหนึ่งครางออกมาเบาๆ แต่หญิงสาวไม่
ฟังเสียง เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ ฝืนยิ้มออกมา ซึ่งทำให้ใบหน้านวลดูเศร้าสร้อยยิ่งกว่าเดิม
          “..ถ้าไม่มีอะไรแล้ว..ฉันขอตัวก่อนนะคะ”พูดจบ ร่างบางก็วิ่งออกไปจากห้อง ไม่ทันทีใครจะ
กล่าวอะไร องค์ราชาก็พุ่งตามออกไปอย่างรวดเร็วจนเห็นเป็นเงาสีขาวสายหนึ่งทันใด
          แอนคอร่าวิ่งผ่านระเบียงออกไปจนแทบชนกับเมดสาวที่ผ่านมา คนใช้สาวบ่นอุบอิบอย่างหัวเสีย
ก่อนจะต้องตกใจกับร่างสูงของราชาขาวที่วิ่งพรวดผ่านตะกร้าผ้าที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น เธอสบถพึมพำ
เบาๆ หยิบตะกร้าขึ้นแล้วเดินจากไป...
          นักเดินหมากวิ่งไม่หยุดจนกระทั่งถูกแรงกระชากที่ข้อมือ ร่างบางถูกดึงไปซบกับร่างสูงในชุดเต็ม
ยศ แกลเดียสนั่นเอง ร่างบางทรุดตัวลงบนพื้น พยายามพูอะไรออกมาซักคำ แต่ก็พูดไม่ออก หยาดน้ำตา
ไหลล้นออกมาจากดวงตาสีเขียวใสไม่หยุดราวกับทำนบแตก เสียงสะอึกสะอื้นที่แม้หญิงสาวจะพยายามกลั้น
เอาไว้ก็ยังดังออกมาเรื่อยๆทำให้ชายหนุ่มพยุงร่างบางแล้วโอบกอดเธอเอาไว้อย่างนุ่มนวลราว ในเวลานี้
หญิงสาวดูราวกับเครื่องแก้วอันเบาะบาง ที่แม้จะสัมผัสเบาๆก็อาจแตกสลายไปในพริบตา ราชาขาวเรียก
แสงสีม่วงอ่อนออกมาจากนิ้วชี้ เขาวางปลายนิ้วลงบนหน้าผากของนักเดินหมากแล้วท่องคาถาสองสามคำ
ร่างโปร่งก็ทรุดลงซบในอ้อมกอดของแกลเดียส เธอหลับไปแล้ว
         ร่างสูงขององค์ราชาอุ้มร่างบางขึ้นอย่างนุ่มนวลแล้วค่อยๆเดินไปยังห้องลอเรล เขาวางร่างโปร่งลง
บนที่นอนอย่างแผ่วเบา มือหนาดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้หญิงสาว ดึงผ้าม่านโปร่งสีขาวให้ปิดลงแล้วเดินออกมา
จากห้องอย่างเงียบเชียบ
          เมื่อแกลเดียสเดินออกมาจากห้อง เขาก็พบกับชายผมสีเงินกำลังพิงกำแพงข้างๆประตูอยู่ เขาลืม
ตาขึ้น เผยให้เห็นดวงตาสีแดงฉานราวกับศิลานักปราชญ์ของลีไวอาซัน*
          “แกลเดียส ผลการลงคะแนนเสียงออกมาแล้ว น่าจะเป็นอย่างที่เจ้าอยากให้เป็นนะ”เขาเอ่ย
          “ขอบคุณที่คาบข่าวมาบอกแล้วกัน โซฮาร์”ราชาขาวพูดขึ้น แต่ขณะที่เขากำลังจะผละไปนั้น
นักบวชประจำราชสำนักก็เหน็บแนมขึ้นว่า
          “จะจัดงานแต่งงานวันไหนล่ะ ข้าจะได้คิดคำอวยพรเทศน์ในงาน”
แกลเดียสแยกเขี้ยวแล้วสวนเพื่อนสนิทกลับไปว่า
          “คิดในวันตายของเจ้าก่อนเถอะ!”
*ชื่อนักเล่นแร่แปรธาตุที่มีชื่อเสียงมาก สัญลักษณ์คือศิลานักปราชญ์สีแดงสด คนไทยมักรู้จักในชื่อลิเวียธาน