The chess war มหาสงครามเกมหมากรุก

          ทั้งสองคนวิ่งไปที่จุดเกิดเหตุอย่างรวดเร็ว ภาพที่เห็นทำให้แอนคอร่าแทบกรีดร้องออกมา เด็กๆ

สามสี่คนปีนขึ้นไปแออัดอยู่บนต้นไม้ เด็กชายคนหนึ่งนอนบาดเจ็บอยู่ที่โคนต้น หมีสีน้ำตาลตัวหนึ่งกำลัง

กระโจนเข้าใส่!

     ‘เคร้ง!’เสียงใบดาบในมือของชายหนุ่มวาดปะทะเข้ากับกรงเล็บของสัตว์ร้ายอย่างถนัดถนี่ นั่นทำให้

แอนคอร่ารีบใช้ช่องว่างเข้าไปดูอาการของเด็กน้อย แขนขวาของเขาปรากฏรอยจากอุ้งตีนของสัตว์ร้าย

สร้างแอ่งโลหิตขนาดย่อมใต้โคนต้นไม้ ทันใดนั้นศีรษะของสิ่งมีชีวิตที่โผล่ออกมาจากอ้อมกอดของเด็กชาย

ก็สร้างความกระจ่างให้กับนักเดินหมากทันที

          “ระวัง! มันเป็นหมีแม่ลูกอ่อน”เธอตะโกนบอกแกลเดียสเสียงดัง ราชาขาวพยักหน้ารับแล้วหันไป

ต่อกรกับหมีต่อ จนตอนนี้ร่างสูงยังไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน ตรงข้ามกับหมียักษ์ที่มีเลือดซึมชุมตามขน แต่ทั่ง

นี้รอยแผลทั้งหมดก็เป็นเพียงรอยถากๆที่เกิดจากการป้องกันตัวเท่านั้น

    ‘โฮก!’เสียงคำรามกึกก้องของหมีสีน้ำตาลดังขึ้นพร้องกับกรงเล็บที่ฟาดเข้าเต็มร่างขององค์ราชาใน

ช่วงที่เขาเสียสมาธิมาคุยกับหญิงสาว ร่างสูงลอยละลิ่วไปปะทะกับต้นไม้เสียงดังสนั่น

          “คุณแกลเดียส!”ผู้มีศักดิ์เป็นนักเดินหมากฝ่ายขาวหันไปร้องเรียกอาการของอีกฝ่ายด้วยความ

เป็นห่วง แต่เธอก็ต้องห่อตัวลีบลงเมื่อร่างใหญ่มหึมาของสัตว์ร้ายเดินเข้ามาใกล้ กรงเล็บแหลมกะซวกเข้า

มาหมายจะฆ่าทำให้เธอเกิดแรงฮึดขึ้นมา เธอยังไม่อยากตายในตอนนี้!

     ‘แก๊ง!’เสียงมีดหมอที่แอนคอร่าล้วงเอาไว้ถูกยกกันเล็บของสัตว์ป่าได้ทันท่วงที แขนทั้งสองข้างสั่น

ระริกจากการรับแรงของหมีแม่ลูกอ่อน ลมหายใจเหม็นสาบที่เป่ารดลงมาทำให้หญิงสาวตัวสั่นด้วยความ

กลัว เธอรับรู้ได้ถึงเด็กชายที่ตัวสั่นและกอดลูกหมีในอ้อมกอดไว้แน่น แต่ในที่สุดกำลังของเธอก็หมดลง มีด

ผ่าตัดถูกกระแทกกระเด็นไปเสียบบนพื้นดิน แอนคอร่าหลับตาปี๋เตรียมรับความเจ็บปวดทันที

     ‘เคร้ง!’เสียงของโลหะที่กระทบกับกรงเล็กทำให้นักเดินหมากขาวลืมตาขึ้น ภาพที่เธอเห็นคือร่างสูง

ของผู้มีศักดิ์เป็นราชาขาวใช้ดาบผลักเล็บแหลมของอีกฝ่ายออกไปอย่างเอาเป็นเอาตาย หยดเหงื่อที่ไหล

อาบใบหน้าคมสันบ่งบอกถึงแรงอันมหาศาลของสัตว์ร้าย

          “ปล่อยลูกหมีไปเร็ว ข้าจะต้านมันไม่ไหวแล้ว”เขาบอกแล้วผลักดันจนหมีร้ายเซไปด้านหลัง มือ

หนารวมรวมไอเวทเรืองๆก่อนจะเริ่มท่องบ่นเวทเบาๆ หญิงสาวพยักหน้าแล้วเอื้อมหมายจะส่งลูกหมีคืนสู่แม่

แต่มือของเด็กชายที่บาดเจ็บก็ยื้อมันเอาไว้เสียก่อน

          “ไม่ได้นะ ข้าไม่ยกมันให้ท่านหรอก”เขาเอ่ย “มันเป็นข้องข้า ท่านไม่สิทธิ์เอามันไป”

          “ที่เห็นนี่ยังไม่พออีกเหรอ จะต้องรอให้แม่หมีฆ่าคนก่อนถึงจะรู้สึกหรือไง!”นักเดินหมากเผลอ

ตวาดด้วยความโมโหและกังวลใจออกไปโดยไม่รู้ตัว “ที่ต้องทำก็แค่ส่งลูกหมีตัวนั้นกลับบ้าน ลองคิดดูสิ

ว่าถ้าเป็นเธอที่ถูกพรากจากแม่แล้วจะรู้สึกยังไง เธอไม่คิดถึงแม่เหรอ”

          ราวกับจะแสดงความเห็น ลูกหมีขนสีน้ำตาลเทาในอ้อมแขนเล็กๆของเขาก็ส่งเสียงร้องเบาๆและ

ดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมา เด็กน้อยหันไปมองมันทั้งน้ำตาก่อนจะกลายอ้อมกอดออกช้าๆ

          “ดีมาก”แอนคอร่ากล่าวและลุกขึ้นคุกเข่า เธอประคองหมีตัวน้อยแล้วร้องเรียกชายหนุ่มด้วยเสียง

ดังกังวาน “แกลเดียส!”

          เสียงเรียกทำให้ราชาแห่งไวท์คิงดอมเหลือบตามองร่างบางเล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะเข้าใจสิ่งที่ดวง

ตาสีเขียวใสถ่ายทอดออกมา ร่างสูงจึงดีดตัวออกจากหมียักษ์ทันที

          หญิงสาวคลานเข่าพร้อมกับดันร่างของสัตว์ตัวน้อยเบาๆ มันหันมามองด้วยความลังเลใจเล็กน้อย

ก่อนจะวิ่งกลับไปหาแม่ แม่หมีเลียตามเนื้อตัวของลูกเล็กน้อยแล้วสองร่างก็วิ่งแผล็วเข้าป่าไป เธอยิ้มเล็ก

น้อยก่อนจะลุกขึ้นวิ่งกลับมาหาเด็กชายที่นอนหมอบอยู่ใต้ต้นไม้ มือบางก็ล้วงเอาอุปกรณ์ทำแผลออกมา

          “ขอยืมสถานที่ใช้หน่อยจะได้ไหม?”แอนคอร่าถามขึ้น เด็กคนหนึ่งที่ลงมาจากต้นไม้แล้วจึงวิ่งนำ

ไปที่บ้านใกล้ๆหลังหนึ่ง ผู้มีศักดิ์เป็นนักเดินหมากช้อนเข้าใต้ลำตัวของเด็กชาวบ้านเพื่อจะอุ้มขึ้น แต่มือ

หนาของแกลเดียสก็คว้าร่างเล็กไปหน้าตาเฉย

          “นี่!”นักเดินหมากร้องขึ้นแล้วรีบวิ่งตามร่างสูงที่ก้าวฉับๆไปโดยไม่รู้สึกรู้สากับการที่เขาแย่งหน้าที่

เธอไปหน้าตาเฉย ร่างบางเดินไปดักหน้าร่างสูงแต่เขาไม่มีท่าทีจะหยุดเดิน ปากก็พร่ำบ่นชายหนุ่มด้วย

ความหงุดหงิดพร้อมกับเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ ราชาขาวเลิกคิ้วขึ้น แต่ก็ที่เขาจะได้ถามว่าหายใจได้ไงก็มีอัน

ต้องเตือนหญิงสาวเสียก่อน

          “ระวังเท้า”องค์ราชาพูดขึ้นพร้อมกับหลับตาเตรียมรับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น ผู้มีศักดิ์เป็นนักเดิน

หมากฝ่ายขาวจึงเลิกคิ้วกลับไปด้วยความงุนงง

          “ระวังเท้า?”เธอทวนก่อนจะสะดุดบันไดล้มลงเสียงดัง

     ‘โครม!’“โอ๊ย!”เสียงร่างโปร่งล้มลงกระแทกบันไดและเสียงร้องโอดโอยทำให้แกลเดียสส่ายหน้าขำๆ

          “เป็นอะไรไหม?”เขาขำๆถามหลังจากนักเดินหมากลุกขึ้นยืนแล้ว แอนคอร่าส่ายหน้ารับ เธอ

ค้อนกลับไปเล็กน้อยแล้วเดินกระแทกส้นตามผู้นำทางไปอย่างหงุดหงิด..

          หลังจากหญิงสาวได้ทำการห้ามเลือดและเย็บแผลให้เด็กชายแล้ว เธอก็เดินลงมาหาล้างมือที่หลัง

บ้าน มือบางพยายามดึงเชือกที่ผูกติดกับถังบรรจุน้ำขึ้นจากบ่ออย่างยากลำบาก ทันใดนั้นมือหนาของใคร

คนหนึ่งก็เอื้อมมาสาวมันขึ้นมาจากบ่อแล้วเทใส่ถังเหล็กที่ใส่น้ำร้อนอย่างง่ายดาย

          “แย่งงานฉันแล้วมันสนุกมากไหมคะ”แอนคอร่าพูดแกมประชดใส่ราชาผู้มีนัยน์ตาสีไพลิน เธอ

ส่ายหน้าเบาๆแล้วเริ่มล้างมือในถัง อุณหภูมิของน้ำที่ร้อนกว่าที่คาดทำให้ผู้มีศักดิ์เป็นนักเดินหมากสะดุ้ง

เล็กน้อย แต่เธอก็หยิบสบู่ขึ้นมาถูจนเกิดฟองฟอด

          “ก็ไม่เชิง”ชายหนุ่มตอบแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้ามาชุบน้ำแล้วบรรจงเช็ดฝุ่นออกจากพวงแก้มที่ตอน

นี้ระบายไปด้วยสีระเรื่อราวกับท้องฟ้าในยามเช้า แอนคอร่ามองนัยน์ตาสีเขียวกระจ่างดุจมรกตของตนเองที่

สะท้อนบนผิวน้ำแล้วจุ่มมือลงไปล้างสบู่ออกเงียบๆ ผิวน้ำที่มีฟองลอยเป็นกระจุกสะท้อนใบหน้าของเธอ ร่าง

สูงของแกลเดียสที่กำลังยืดตัวด้วยอาการยอกเล็กน้อย และภาพใบหน้าของหญิงสาวผมสีน้ำตาลไหม้ ดวง

ตาสีฟ้าหม่นจ้องมาที่นักเดินหมากฝ่ายขาวด้วยความเกลียดชัง

          “คุณไมร่า!”