The chess war มหาสงครามเกมหมากรุก

          เสียงอุทานด้วยความตกใจของแอนคอร่าและการที่นักเดินหมากลุกพรวดจนเตะถังน้ำกระเด็นส่ง

เสียงดังทำให้แกลเดียสหันไปมองข้างหลังอย่างรวดเร็ว เขาพ่นลมหายใจออกมาพร้อมกับเดาะลิ้นอย่างไม่

สบอารมณ์

          “อ้อ เจ้าเองเหรอเนี่ย นึกว่าใคร”ชายหนุ่มพูดพร้อมกับกราดสายตาที่เย็นชาและไม่เป็นมิตรอย่าง

ที่สุดให้หญิงสาว ไมร่าทำหน้าปั้นปึ่งแล้วแค่นเสียงเฮอะออกมา

          “มัวแต่มาจีบกันอยู่ได้ แทนที่จะเอาเวลาไปปราบสัตว์ร้ายให้จบๆ”เธอพูดพลางกวาดสายตามอง

ทั้งสองหัวจรดเท้าด้วยกิริยาดูหมิ่นเช่นเคย “แต่คงจะปราบสัตว์ร้ายไม่สำเร็จ เพราะเป็นแค่พวกไร้น้ำยาสินะ”

          “ถ้าไร้น้ำยาจริง ไม่ทราบว่าท่านใคร่จะประลองน้ำยากับข้ารึเปล่าล่ะขอรับ? จะได้รู้ว่าไร้น้ำยาจริง

อย่างที่คิดรึเปล่า”องค์ราชากล่าวท้า หลานสาวผู้ใหญ่บ้านแสยะยิ้มแล้วเอ่ยว่า

          “เอาสิ แล้วก็แสดงฝีมือออกมาให้เต็มที่ด้วย จะได้ไม่ต้องมาอ้างว่าแพ้เพราะออมมือให้อิสตรี”

          “ข้าต้องบอกท่านมากกว่า ว่าต่อให้เป็นสตรี ข้าก็ไม่ออมมือให้”องค์ราชาโต้กลับ มือหนาดึง

ดาบออกมาแล้วมองใบดาบราวกับจะประเมินว่ามันจะสร้างรอยแผลให้กับอีกฝ่ายได้กี่รอย ฝ่ายหญิงสาวก็ไม่

แพ้กัน เธอหยิบพัดออกมากางแล้วโบก ร่างโปร่งร่ายรำไปรอบๆแล้วสะบัดพัดออก ใบมีดจำนวนหนึ่งก็พุ่ง

เข้าเสียบลำต้นของต้นไม้เรียงเป็นเส้นตรงอย่างสวยงามราวกับจะลองเชิงอีกฝ่ายไม่มีผิด

          “อาวุธซัด ระยะหวังผลประมาณ 2-15 หลา”ผู้มีศักดิ์เป็นนักเดินหมากพึมพำออกมาพร้อมกับ

ความรู้แปลกใจที่รับรู้ข้อมูลดังกล่าวได้ แต่เธอก็ไม่ใส่ใจความรู้สึกนั้นแล้วหันไปหมายจะขยับปากบอก

แกลเดียส แต่ชายหนุ่มส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่ต้อง สีหน้ามั่นใจทำให้หญิงสาวค่อนข้างแน่ใจว่าอีกฝ่ายรู้

ข้อมูลที่เธอรู้เรียบร้อยแล้ว

          สองร่างเริ่มเดินรอบๆเป็นวงกลมกราวกับต้องการจะหยั่งเชิงซึ่งกันเละกัน ทันใดนั้นไมร่าก็เป็นฝ่าย

เริ่มโจมตีก่อน ร่างบางซัดใบมีด 5 เล่ม ใส่องค์ราชาที่ฉากหลบได้อย่างรวดเร็ว เขาพุ่งเข้าประชิดร่างโปร่ง

แล้วเงื้อดาบหมายจะฟันเข้าใส่ แต่ไมร่าตีลังกาท่าสะพานโค้งหลบออกมาอย่างได้อย่างสวยงาม

          “ไม่เลว”ผู้มีศักดิ์เป็นราชาขาวพูดชมเล็กน้อยก่อนจะพุ่งเข้าใส่อีกฝ่าย ดาบใบเรียวถูกกันด้วยพัด

หลายรอบจนชายหนุ่มอดแยกเขี้ยวออกมาด้วยความหงุดหงิดไม่ได้ เขากระแทกสันดาบเข้ากับมือของอีก

ฝ่ายจนไมร่าสะดุ้งโหยง เธอฉากหลบออกมาแล้วกุมมือบาง เผยให้เห็นว่ามันสั่นระริกเล็กน้อยจากแรงฟาด

          “เล่นสกปรก”หญิงสาวเอ่ยเสียงเรียบ แต่แววตาที่สั่นระริกบ่งบอกว่าเธอตกใจกันเหตุการณ์เมื่อครู่

นี้อยู่พอตัว แกลเดียสยักไหล่ก่อนจะตอบกลับไปหน้าตายว่า

          “กติกาไม่ได้บอกว่าห้ามใช้สันดาบซักหน่อย ป่านนี้ถ้าเปลี่ยนจากสันดาบเป็นคมดาบ ข้าเกรงว่า

เจ้าคงไม่เหลือมือไว้วัดอาวุธแล้วกระมัง”คำตอบทำให้หลานสาวของผู้ใหญ่บ้านเดือดดาลพอควร

          “งั้นก็รับมือ”เธอร้องแล้วซักอาวุธมีดราว 10 เล่มใส่ร่างสูง แอนคอร่าเอามือกุมปากด้วยความ

ตกใจแต่องค์ราชาก็ไม่มีท่าทีเกรงกลัวหรือหลบใบมีดเลย ตรงข้าม เขากลับยิ้มขึ้นราวกับรอคอยเวลานี้มา

นานแล้ว

          ร่างสูงหลบใบมีด 5 เล่มแรกได้อย่างสบายๆ ดวงตาสีไพลินเปล่าประกายวาววับ พร้อมกันนั้น มือ

หนาก็วาบดาบออกฟันอากาศทันที

     ‘เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!’เสียงใบดาบปัดมีด 4 เล่มกระเด็นออกไปจากเป้าหมายจนหมด ใบมีดใบสุด

ท้ายพุ่งเข้าใส่ร่างสูงที่ยืนตั้งดาบโดยไม่มีท่าทีตอบโต้ใดๆทั้งสิ้น นักเดินหมากแทบจะหวีดร้องออกมาเมื่อเห็นว่าใบ มีดกำลังพุ่งใส่แกลเดียสอย่างรวดเร็ว!

     ‘แก๊ง!’เสียงโลหะกระแทกกันทำให้ไม่ร่าและแอนคอร่านิ่งเงียบอย่างไม่เข้าใจ ชั่วครู่ รอยยิ้มอย่างผู้ชนะ

ของชายหนุ่มก็ทำให้ความคิดของทั้งสองสว่างวาบ

          ใบดาบที่ตั้งอยู่ของราชาขาวได้กันมีดเล่มสุดท้ายเอาไว้นั่นเอง

          “บ้าจริง แพ้จนได้”หญิงสาวเอ่ยยอมรับชะตากรรมโดยดุษณี เธอทรุดตัวลงกลางลานราวกับรับ

ความพ่ายแพ้ มือบางโยนพัดที่ปัจจุบันไม่มีใบมีดเหลืออยู่แม้แต่เล่มเดียวให้องค์ราชาทันที        

          “ส่งมาให้ข้าทำไมเนี่ย?”ชายหนุ่มถามพร้อมกับเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ

          “มันเป็นสินสงครามของท่านแล้ว”ไมร่าตอบ “ธรรมเนียมของหมู่บ้านนี้น่ะ”

          “งั้นเหรอ”แกลเดียสพึมพำกับตนเองเบาๆ มือหนาเก็บมันเข้าในอกเสื้อทันที

          หลานสาวผู้ใหญ่บ้านมองใบหน้าของผู้มีศักดิ์เป็นราชาขาวด้วยความสงสัยก่อนจะถามขึ้นว่า

          “ถามจริงๆนะ การปัดใบมีดด้วยดาบเป็นท่าที่ใช้สมาธิและการฝึกปรือมา แต่ท่านใช้มันก็ได้อย่าง

คล่องแคล่ว การเอาตรงกลางใบดาบมากันมีดก็ต้องใช้ความสามารถและดาบชั้นดี แถมฝีมือดาบของท่านก็

ไม่ใช่ย่อย อาจจะเก่งกว่านักดาบที่เก่งที่สุดในหมู่บ้านด้วยซ้ำ”เธอเอ่ยแล้วสบด้วยตาสีน้ำเงินสดใสด้วยสาย

ตาแปลกประหลาด

          “แล้วท่านต้องการจะถามอะไรจากข้าล่ะ”ชายหนุ่มถามกลับ ดวงตาสีไพลินสบดวงตาสีฟ้าหม่น

กลับไปอย่างตั้งคำถาม ไมร่ารวบรวมความกล้าแล้วตัดสินใจถามออกไปในที่สุด

          “ท่านเป็นใครกันแน่”