The chess war มหาสงครามเกมหมากรุก

          แสงแดดที่ส่องผ่านผ้าม่านโปร่งแยงตาจนหญิงสาวที่นอนขดอยู่บนเตียง ดวงตาสีเขียวกระจ่าง

ปรือขึ้นก่อนจะกระพริบเบาๆ เพื่อปรับสภาพกับแสงแดด เมื่อรู้สึกคุ้นชินพอประมาณแล้ว ร่างโปร่งของนัก

เดินหมากก็ลุกขึ้นมาจากเตียง แอนคอร่าก้มลงมองแขนซ้ายของตนยเองอย่างนึกได้ แต่ไม่ปรากฏบาดแผล

เป็นรอยแม้แต่นิดเดียว มีเพียงความรู้สึกเย็นวาบเป็นระยะเท่านั้นที่บ่งบอกว่าบาดแผลเป็นเรื่องจริง

          เธอคว้าเสี้อคลุมมาสวมใส่แล้วเดินลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว แต่ภาพที่เห็นก็ทำให้หญิงสาวชะงัก

ทันที เพราะที่โต๊ะอาหารมีชายแก่ที่ท่าทางจะเป็นเจ้าของบ้านและหญิงสาวอีกคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว

          “อรุณสวัสดิ์ค่ะ ขอบคุณที่ให้ที่พักอาศัย แล้วก็ขอโทษที่ตื่นสายค่ะ”ผู้มีศักดิ์เป็นนักเดินหมาก

ขาวเอ่ยพร้อมกับนึกถึงท่าทำความเคารพที่เคยเห็นคนรับใช้ในปราสาทพึงกระทำกับเธออยู่เนื่องๆ เมื่อ

รำลึกถึงท่าทางได้ขึ้นใจแล้ว หญิงสาวจึงจับกระโปรงแล้วย่อลงอย่างสวยงามที่สุดเท่าทีเธอจะพึงกระทำได้

แล้วทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ ชายชราค้อมศีรษะรับด้วยท่าทีนอบน้อม

          “ข้าชื่อ เอดอฟ คาสเซิล เป็นหัวหน้าหมู่บ้าน ส่วนนี่คือ ไมร่า คาสเซิล เป็นหลานสาวของข้าเอง

แล้วก็ ไมร่า นี่คือนักเดินหมากฝ่ายขาว”เขาเอ่ยแนะนำทั้งสองฝ่าย

          ไมร่า คาสเซิล จัดเป็นผู้หญิงที่สวยถึงสวยมาก เรือนผมที่หยักศกนิดๆยาวถึงกลางหลังนั้นเป็นสี

น้ำตาลอ่อนเหมือนน้ำตาลเคี่ยวไหม้ รูปร่างอ้อนแอ้นอรชรเหมือนนางรำ และทั้งที่แอนคอร่าก็ไม่ได้เป็น

ผู้หญิงที่เตี้ยนัก หญิงสาวคนนี้กลับสูงกว่าเธอเสียอีก ดวงตาสีฟ้าหม่นของเธอกวาดมองแขกของเอดอฟ

ตั้งแต่หัวจรดเท้าจนนักเดินหมากรู้สึกประหม่าขึ้นมากะทันหัน

          “เห็นทีฝ่ายขาวจะถึงคร่าล่มจมเสียแล้ว ถึงได้นำคนแบบนี้มาเป็นนักเดินหมากเสียได้”เธอเอ่ย

สายตาที่มองมาอย่างเหยียดหยามทำให้แอนคอร่าหน้าแดงขึ้นมา เรียวปากบางเม้มเล็กน้อย แต่ก่อนที่จะได้

ตอบโต้อะไร มือหนาข้างหนึ่งก็วางลงบนไหล่บางทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง แกลเดียสนั่นเอง

          “ไม่ทราบว่า นักเดินหมากมันเป็นอย่างนี้แล้วมันอย่างไหนมิทราบขอรับ? ท่านหลานสาวผู้สูง

ศักดิ์ของผู้ใหญ่บ้าน”ผู้มีศักดิ์เป็นราชาขาวกล่าวขึ้น ดวงตาสีไพลินสบกับดวงตาสีฟ้าหม่นของหลานสาว

ของผู้ใหญ่บ้านด้วยสายตาเย็นชายิ่งกว่า

          “เป็นแค่สุนัขรับใช้ของราชวงศ์ อย่าริอาจมาแทรก”หญิงสาวแค่นเสียงอย่างจองหอง“พวกนาย

ทหารที่รู้จักแต่เล่นสนุกไปวันๆจะไปรู้ดีอะไรกับความลำบากในสงครามกันล่ะ”เธอพูดด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก

แบบดูถูก

          ร่างสูงของราชาขาวนิ่งไปอึดใจ แต่แล้วเขาก็กระแทกฝ่ามือลงบนโต๊ะราวกับจะระบายความหงุด

หงิดและคับแค้นใจทั้งหมดทั้งมวลลงไปก็มิปาน

     ‘โครม!’เสียงกระแทกโต๊ะทำให้ผู้มีศักดิ์เป็นนักเดินหมากถึงกับสะดุ้งโหยง เธอมองใบหน้าคมสันที่มีสี

หน้าโกรธเกรี้ยวอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

          “งั้นเหรอ..เอาแต่สนุกไปวันๆงั้นเหรอ...ข้าจะบอกอะไรนะ ถ้าเจ้าไม่รู้อะไร..ก็อย่าเสร่อมาทำเป็น

รู้ดีเด็ดขาด ไม่งั้นเจ้าจะไม่ได้มีศีรษะประดับอยู่บนบ่า ไมร่า คาสเซิล!”เขาพูดย้ำช้าๆ ที่ละคำ ซึ่งให้ความ

รู้สึกน่าเกรงขามและน่ากลัวยิ่งกว่าตะคอกใส่เสียอีก

          “คุณแกลเดียส..หยุดเถอะค่ะ”แอนคอร่าร้องขอด้วยสายตาวิงวอน องค์ราชาสบดวงตาสีเขียวใส

ก่อนจะเดินผลุนผลันออกไปนอกบ้าน หญิงสาวผู้มีศักดิ์เป็นนักเดินหมากฝ่ายขาวลุกขึ้นยืน เธอก้มศีรษะ

ให้ชายชราและหลานสาวแบบลวกๆแล้วรีบวิ่งตามแกลเดียสออกไปอย่างร้อนใจ

          ร่างราชาสีขาวอยู่ไม่ไกลนักจากตัวบ้าน เขายืนนิ่งอยู่ข้างต้นไม้ต้นใหญ่ ดวงตาสีน้ำเงินสดใสบัดนี้

ฉายแววดูเศร้าหมอง เป็นแววตาแบบที่หญิงสาวรู้จักดี แววตาของคนที่เศร้าจนไม่มีน้ำตาออกมาอีกต่อไป

          “ความลำบากที่ผ่านมา..ข้ายังรับมันไม่พออีกเหรอ ข้ายังไม่รู้จักมันพออีกเหรอ เจ้าตอบข้าได้

ไหม?”ร่างสูงพึมพำออกมาคล้ายละเมอ แอนคอร่ามองเขาด้วยสายตาสงสารสุดหัวใจ ไวเท่าความคิด เธอ

โอบแผ่นหลังกว้างของเขาเอาไว้ในขณะที่มือบางเอื้อมไปกุมมือหนาอย่างปลอบประโลม

          “ไม่เป็นไรนะคะ คุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวซักหน่อย อย่างน้อยๆ คุณก็มีฉันอยู่ข้างๆนะคะ”นักเดิน

หมากกระซิบ ชายหนุ่มผละจากอ้อมกอดของหญิงสาวแล้วหันมาพูดอะไรประโยคหนึ่ง แต่สายลมที่พัดมา

วูบหนึ่งทำให้แอนคอร่าไม่ได้ยินคำพูดนั้น แต่เธอก็ยิ้มและรับรู้มันได้จากการอ่านปากของเขา

          ขอบใจเจ้ามาก

          องค์ราชาทรุดตัวลงนั่งที่โคนต้นไม้ใหญ่ เขาเงยหน้าขึ้นมองแผ่นฟ้าสีครามสดใส ในดวงตาสี

ไพลินมีแววบางอย่างที่หญิงสาวไม่เห็นและไม่อาจจะเข้าใจก่อกำเนิดขึ้นมา ในขณะที่นักเดินหมากกำลัง

สับสนว่าจะทำยังไงต่อดีนั่นเอง มือที่หยาบกร้านเพราะจับดาบเป็นนิจก็เอื้อมขึ้นมาจับมือขาวสะอาดอย่าง

แผ่วเบา สัมผัสอันอบอุ่นที่ถ่ายทอดถึงกันทำให้แอนคอร่าหลับตาลงด้วยความสบายใจ

          “ไม่เป็นไรแล้ว..สินะคะ”

          “อืม”ชายหนุ่มครางรับในลำคอ แต่คำพูดต่อมาของเขาก็ทำให้หญิงสาวต้องเบิกดวง

ตากว้างอย่างไม่เชื่อหู ส่งผลให้ดวงตาสีเขียวกระจ่างสบกับดวงตาสีไพลินที่ไม่ส่อเค้าความล้อเล่นแม้แต่น้อย

          “เจ้าอยากฟังเรื่องของข้าไหม..เรื่องอดีตของข้า"