The Sun and Satan..ดุจตะวันกับซาตาน

- Chapter 5 -
:: อาหารเช้ากับรถกริฟฟิน ::
 
 
     "คุณซัน ตื่นเถิดเจ้าค่ะ" เสียงหวานแรกในยามเช้าดังขึ้น พร้อมเสียงครืดเบา ๆ ตามมาด้วยแสงสว่างจาง ๆ ส่องกระทบใบหน้า
 
     เด็กสาวพยายามเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้ง พลางยกมือขึ้นขยี้ตา มองออกไปนอกหน้าต่างที่ผ้าม่านถูกเปิดออก
     โลกปีศาจไม่มีดวงอาทิตย์ ช่วงเวลากลางวันของที่นี่จะสว่างแบบยามเย็นในโลกมนุษย์ ส่วนกลางคืนจะมืดสนิท เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ซันชอบโลกแห่งนี้ ไม่ต้องทนร้อนกับแดดแรง ๆ มีแต่อากาศเย็นสบายตลอดวัน
     "กี่โมงแล้วหรือคะ โดโรธี" ถามไปก็หาวไปด้วย
     "รุ่งหกเจ้าค่ะ" ผู้ถูกถามหันกลับมาตอบ
     เพราะที่นี่ไม่มีกลางวันกลางคืน ยามกลางวันจึงแทนด้วยรุ่ง ยามกลางคืนจะแทนด้วยค่ำ ซึ่ง ยามหกก็คือ หกโมงเช้านั่นเอง
     ปีศาจสาวลุกจากเตียง ยืดแขนออกเพื่อยืดเส้นยืดสายหลังตื่นนอน โดโรธีเดินเข้ามาใกล้เพื่อจะจัดการกับเตียงอันยับเยินจากการนอนดิ้นของซัน
     “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวซันทำเอง” จิ้งจอกรีบคว้าผ้านวมผืนหนาไปพับเองทันที
     ไอ้สบายมันก็สบายอยู่หรอก แต่รู้สึกไม่ดีเอาเสียเลยแบบนี้ เธอมาอยู่บ้าน เอ๊ย ปราสาทของเขาฟรี ๆ แล้วยังต้องให้คนของเขามาคอยดูแลอีก
     “คุณซันไปทำธุระส่วนตัวเถิดเจ้าค่ะ นี่เป็นหน้าที่ของดิฉันอยู่แล้ว” สาวใช้ดึงผ้านวมกลับไปจากมือของซันอย่างนุ่มนวล “ท่านจ้าวสั่งให้ดิฉันคอยดูแลคุณซัน ถ้าหากยังไม่รีบไปอาบน้ำแต่งตัว อาจสายได้นะเจ้าคะ ดิฉันเองก็จะโดนท่านจ้าวลงโทษเช่นกันที่ดูแลคุณไม่ดีเท่าที่ควร” เสียงหวานเริ่มเข้มขึ้นแบบบังคับกลาย ๆ
     “อ่า...งั้นซันจะรีบไปอาบน้ำนะคะ” เด็กสาวผู้แพ้พ่ายในการแย่งกันเก็บที่นอนรับคำด้วยจนในเหตุผล เธอลอบเหลือบมองหญิงสาวในชุดเมดเร็ว ๆ ก่อนลุกขึ้นจากเตียงนอน
     โดโรธีมีเส้นผมยาวสีทองสวยยาวจนถึงสะโพก ซึ่งรวบเป็นแกละสองข้างแบบที่เรียกว่าทรง‘ทวินเทล’แต่น่าแปลกมากที่ในสายตาของซัน หญิงสาวผู้นี้กลับดูสวยแบบลึกลับ ไม่ได้ดูคิขุน่ารักเหมือนสาว ๆ ชาวมนุษย์ที่ทำทรงนี้เพื่อแสดงความแบ๊ว
     "รุ่งเจ็ด กรุณาลงไปทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารนะเจ้าคะ ท่านจ้าวสั่งไว้” เมดสาวแจ้งเวลาก่อนที่ซันจะหายลับเข้าไปในห้องอาบน้ำภายในห้องพัก
     "รับทราบค่ะ"
     ห้องอาบน้ำในโลกปีศาจไม่ต่างจากโลกมนุษย์ ทุกอย่างเหมือนกัน จะต่างตรงก๊อกหมุนเปิดฝักบัวจะมีให้เลือกเยอะมาก แต่ละอันก็ต่างกันไป มีทั้งแบบธรรมดา เช่น น้ำร้อน น้ำอุ่น น้ำเย็น น้ำเย็นจัด สบู่ ซึ่งด้านล่างของก๊อกที่เขียนว่าสบู่จะมีสลักให้ดึงเลือกกลิ่นได้เอง ยาสระผม ครีมบำรุงผมหลากหลายสูตร 
     ทั้งยังมีก๊อกแปลก ๆ เช่น 'สบู่เลือด' 'น้ำเค็ม' 'น้ำยาล้างเมือก' 'สบู่สำหรับเคลือบเกล็ด' ที่น่าจะมีไว้สำหรับปีศาจบางจำพวก ซึ่งซันไม่คิดจะลองใช้ จึงปล่อยไว้แบบนั้น เธอเปิดน้ำอุ่น เพ่งมองตัวเลือกสบู่แต่ละกลิ่น แล้วจู่ ๆ ก็นึกถึงกลิ่นหอมจาง ๆ ที่ลอยอยู่รอบตัวของราชาปีศาจ …กลิ่นหอมชวนผ่อนคลายที่ทำให้อดรู้สึกติดใจไม่ได้
     หลังจากเลือกอยู่สักพัก สุดท้ายจิ้งจอกสาวก็เลือกดึงสลักกลิ่นดอกโมกแล้วหมุนก๊อกสบู่เปิด
     ใช่จริง ๆ ด้วย กลิ่นโมก…
     ซันทำธุระส่วนตัวอีกเกือบสิบนาที ก่อนจะเดินออกมาหยิบชุดเครื่องแบบของเทลไฟร์ในตู้เสื้อผ้า ทั้งชุดนั้นไม่มีรอยยับแม้แต่น้อย ซึ่งเธอคิดว่าคงเป็นคุณสมบัติพิเศษอีกอย่างของผ้าในโลกปีศาจเครื่องแบบของเธอปักตราสีทองซึ่งดูคล้ายกับต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาอย่าสง่างาม ซันมองตราสัญลักษณ์นั้นอย่างสนใจเพราะตอนลองชุดที่ห้องเสื้อทุกสิ่ง เธอไม่ได้สังเกตมันมากนัก แค่เพียงมองผ่าน ๆ เท่านั้น
     ด้วยเหตุบางอย่าง จิ้งจอกสาวรู้ได้ทันทีว่าต้นไม้สีทองต้นนั้นกับต้นแอปเปิ้ลที่ซาตานปกป้องไว้คือต้นเดียวกัน
     สงสัยว่าต้นแอปเปิ้ลนั้นจะสำคัญกับเขามากแน่ ๆ ...
     ซันหันมองนาฬิกาติดผนังเมื่อนึกได้ว่าต้องลงไปกินอาหารเช้าตามคำสั่งของซาตาน จากตอนนี้ยังเหลือเวลาอีกเกือบครึ่งชั่วโมงจึงไม่ได้รีบมากนัก ปีศาจสาวสวมเครื่องแบบเรียบร้อย ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะเครื่องแป้ง
     ไหน ๆ ก็ไปเรียนวันแรก แต่งนิดหน่อยไม่เป็นไรมั้ง
     เด็กสาวตบแป้งฝุ่นด้วยพัฟนุ่ม ๆ ทั่วใบหน้าเนียน เขียนคิ้วบาง ๆ ให้ได้รูป มืออีกข้างก็ควานหาอายไลเนอร์สีน้ำตาลเขียนขอบตาอย่างชำนาญ ปัดแก้มสีพีช สุดท้ายคือใช้ลิปสติกสีส้มอ่อน ๆ ทาทั่วริมฝีปาก คว้าผ้ารัดผมสีส้มรวบเอาเส้นผมสีเพลิงผูกเป็นหางม้าแบบง่าย ๆ เสร็จแล้วโยนอุปกรณ์ทั้งหมดกลับลงไปในลิ้นชัก ส่องกระจกอีกครั้งเช็คความเรียบร้อย เมื่อเห็นว่าทุกอย่างดูดีแล้ว เหลือบมองนาฬิกาอีกครั้ง พบว่ามีเวลาเหลืออีกสิบนาที ซึ่งเหลือเฟือพอที่จะเดินไปถึงห้องอาหารได้โดยไม่เลยเวลา
     ซันสวมเสื้อคลุมสีเทาของเทลไฟร์แล้วก้าวไปที่ประตูห้อง พร้อมกับผลักบานประตูเปิดออก
     “โอ๊ย !” เสียงอุทานแหลมสูงดังขึ้นจากหลังประตูที่ถูกเปิด
     "อ๊ะ ! ขอโทษค่ะ" คำขอโทษถูกส่งออกไปทันทีเมื่อพบว่าตนเองเปิดประตูไปกระแทกเข้ากับคนอื่นนอกห้องโดยไม่ตั้งใจ
     "ฉันเจ็บนะ ! ไร้มารยาทนัก ทำไมเปิดประตูออกมาโดยไร้ความระมัดระวังอย่างนี้" เสียงขุ่นเคืองต่อว่ากลับมาอย่างหงุดหงิด “ท่านจ้าวให้มาตามไปกินอาหารเช้า ชักช้าจริง ไร้คนสอนหรือไงกัน”
     ซันขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจในคำต่อว่านั้น พยายามไม่คิดตอบโต้ด้วยเกรงใจเจ้าของบ้าน แต่ก็ต้องชะงักกึก หยุดความคิดไปกะทันหันเมื่อเห็นสตรีตรงหน้าชัด ๆ 
     เด็กสาวไม่เคยเจอใครที่สวยแบบหญิงสาวคนนี้มาก่อน ถึงแม้ว่าซันจะเคยเห็นฮิคารุอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่ผู้หญิงตรงหน้านี้กลับสะกดสายตายิ่งกว่า เธอมีความสวยจัดอย่างน่าทึ่ง ดวงตาคมสีดำสนิทล้อมกรอบด้วยขนตาเป็นแพยาว จมูกโด่งเรียวรับกับใบหน้ารูปไข่ ริมฝีปากเอิบอิ่มสีแดงสดจากลิปสติกขับผิวให้ดูขาวสว่าง เส้นผมสีดำถูกรวบเก็บเป็นมวยไว้ที่ท้ายทอยเรียบเนี๊ยบไม่มีเส้นผมแม้สักเส้นที่หลุดออกมา
     ผู้หญิงคนนี้สวยเนี๊ยบสุด ๆ
     " ตามมาสิ ! ชักช้าจริง ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย มาอาศัยอยู่แล้วยังให้ผู้อื่นต้องรอ ! "
     สวยแต่คำพูดคำจาไม่ค่อยไหวเลยแฮะ
     ซันรีบเดินตามสาวสวยไปทันที แต่ก็แอบบ่นในใจเพราะเธอยังไม่ได้สายเสียหน่อย…เมื่อถึงห้องอาหาร ก็พบว่าซาตานนั้นนั่งรออยู่ที่หัวโต๊ะแล้ว โดยมีโดโรธียืนสงบนิ่งอยู่เบื้องหลังฝั่งซ้ายของซาตาน ส่วนฝั่งขวานั้นมีชายวัยกลางคนในชุดสูทสีดำแบบยุคเก่าคล้ายพ่อบ้านในการ์ตูน ปีศาจสาวกวาดตามองบนโต๊ะ อาหารถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว สาวสวยปากร้ายเดินนำหน้าเข้าไปนั่งตรงมุมโต๊ะฝั่งขวาของซาตานในทันที
     "ขอโทษที่มาช้านะคะ" ซันพูดเสียงเบาอย่างรู้สึกผิดในขณะที่เดินเข้าไปใกล้โต๊ะ เธอลังเลอย่างมากว่าควรนั่งตรงไหน ถ้าหากนั่งตรงข้ามกับสาวอีกคนจะดูน่าเกลียดหรือเปล่า
     "ยังไม่รุ่งเจ็ด ฉันมาก่อนเวลา" ซาตานพูดเสียงเรียบ “นั่ง” เสียงดุดังขึ้นเมื่อเห็นเธอลังเลในการเลือกที่นั่ง สุดท้ายซันก็ตัดสินใจนั่งในฝั่งซ้ายตรงข้ามกับสตรีแสนสวยเพราะถ้าเว้นว่างระหว่างที่นั่งไว้ก็จะดูไม่ดีอีก
     แต่แบบนี้ก็ไม่ค่อยดีเท่าไรเช่นกันเพราะสาวงามดูเหมือนจะมีสีหน้าบึ้งตึงขึ้นมาทันที
     "นี่คือลิลิธ เธอเป็นน้องสาวของฉัน" ซาตานแนะนำหญิงสาวอีกฝั่ง ซึ่งดูจะหน้าบึ้งขึ้นอีกทันทีที่ได้ยินคำแนะนำตัวเองว่า 'น้องสาว'
     "คนละพ่อ คนละแม่" ลิลิธพูดต่อด้วยเสียงเย็น ๆ ที่แสดงอารมณ์อันคุกรุ่นเต็มที่
     “เอ่อ...ซันค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” ซันแนะนำตัวกลับอย่างมีมารยาท พยายามส่งยิ้มผูกมิตรให้อีกฝ่ายที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยอยากได้เธอเป็นมิตรเลยสักนิด
     ลิลิธส่งเสียง ฮึ แล้วเริ่มต้นจัดการอาหารตรงหน้าโดยไม่ใส่ใจเธออีก
     ซันไม่ค่อยเข้าใจนักว่าทำไมหญิงสาวผู้นี้ดูไม่ชอบเธอทันทีที่พบหน้า ถ้าเป็นเพราะบังเอิญเปิดประตูไปชนก็ไม่น่าใช่
     สุดท้ายมื้อเช้าก็ผ่านไปอย่างเงียบเชียบและน่าอึดอัดแต่ไม่แย่นักเพราะอาหารอร่อยมาก
     อาหารทั้งหมดไม่ต่างจากในโลกมนุษย์ ยกเว้นก็แต่ผลไม้หน้าตาเหมือนแอปเปิ้ลแต่เนื้อเป็นสีม่วง จิ้งจอกลังเลสักพักจึงลองชิมดู ปรากฏว่ามันอร่อยมาก รสชาติคล้ายกับสับปะรด แต่นุ่มหนึบเหมือนขนมปังชั้นดี ซึ่งเธอตั้งใจว่าจะต้องไปถามโดโรธีภายหลังว่าเจ้าผลไม้นี่เรียกว่าอะไร เผื่อเธอจะได้ซื้อไปฝากพ่อกับแม่บ้าง
     แต่ท่าทางว่าเธอจะแสดงออกชัดเจนเกินไปว่ามันอร่อยมาก
     "นั่นคือลูกพลัมเพิ้ล ในห้องครัวมีอีกมาก" เป็นเสียงทุ้มที่พูดขึ้นมา ซันเกือบสะดุ้ง หันขวับไปมองใบหน้าคมคายอย่างแปลกใจ สีหน้าของคนบอกเรียบเฉย ราวกับเป็นเรื่องปกติ
     นี่เธอกินตะกละจนมองออกเลยรึเปล่าเนี่ย ความคิดซื่อ ๆ ดังในใจของซัน
     นอกจากซันที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวแล้ว ทุกคนในที่นั้นออกอาการประหลาดใจอย่างมาก เนื่องมาจากท่านจ้าวของพวกเขาแทบไม่เอ่ยปากพูดกับผู้ใดมากนัก แต่วันนี้กลับเริ่มคุยกับเด็กสาวผมแดงก่อนเป็นครั้งที่สองในเวลาไม่ถึงชั่วโมง
     "อิ่มแล้ว" ลิลิธกระแทกเสียงห้วน วางช้อนส้อมลงบนจานอาหาร ยกผ้าเช็ดปากขึ้นซับริมฝีปาก แล้วลุกจากโต๊ะอาหารเดินลับไปโดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น
     ส่วนคนต้นเรื่องนั้นไม่ได้สนใจแม้แต่จะชายตามอง เขาจัดการอาหารตรงหน้าต่ออย่างสงบ ซันเองก็พยายามเลียนแบบ ทำเป็นไม่รับรู้ในความวุ่นวายเล็ก ๆ ที่เธอก็ไม่เข้าใจสักเท่าไรนักแล้วตักอาหารใส่จานเงียบ ๆ
     เมื่อมื้ออาหารจบลง พ่อบ้านเข้ามาแนะนำตัวกับเธอสั้น ๆ
     ‘กระผม เซบาสเตียน เป็นพ่อบ้านประจำพระราชวังเทลไฟร์ หากคุณหนูประสงค์สิ่งใดเพิ่มเติมสามารถเรียกกระผมได้ตลอดครับ’
     จากนั้นปัญหาก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง เมื่อเธอมายืนเก้ ๆ กังอยู่หน้าประตูวัง แล้วจ้องมองเส้นทางข้างหน้าอย่างครุ่นคิดว่าจะไปที่ส่วนสถาบันได้อย่างไร เพราะถึงแม้จะบอกว่ามันติดกัน แต่ส่วนพระราชวังก็ไกลจากเขตสถาบันมากกว่าจะเดินเท้าไปได้
     ยังไม่นับเรื่องเส้นทางทั้งหมดนั้นเป็นทางคล้ายป่าทึบ ซึ่งไม่มีรถวิ่งผ่านมาให้เธอโบกได้แน่นอน ระหว่างที่กำลังคิดจะไปขอความช่วยเหลือจากโดโรธี ดูเหมือนว่าคำตอบของเธอจะมาถึงพอดี
     รถม้าที่เปลี่ยนจากม้าเป็นกริฟฟิน[1]เข้ามาจอดลงตรงหน้าจุดที่เธอยืนอยู่พอดิบพอดี เด็กสาวอดนึกพิศวงในความสง่างามของมันไม่ได้ กริฟฟินตัวเขื่องดูฉลาดเฉลียวพยักพเยิดให้ขึ้นไปในส่วนของเคบินที่นั่ง ซึ่งเธอก็ทำตามอย่างว่าง่าย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองสำรวจรถกริฟฟินอย่างสนอกสนใจ
     บริเวณภายนอกของตัวถังเป็นสีดำสนิทไร้การประดับประดามีเพียงม่านกำมะหยี่สีแดงเข้มปิดส่วนของหน้าต่างและทางเข้าเอาไว้ ซันเอื้อมมือไปเปิดผ้าที่ทำหน้าที่ต่างม่านออกช้า ๆ ก่อนจะช็อกค้างเมื่อพบว่าด้านในนั้นมีใครบางคนอยู่ก่อน
     ซาตาน...
     ชายหนุ่มในเครื่องทรงสีดำดูสง่างามและน่าพิศวงทุกครั้งที่ได้เห็น จอมมารอยู่ในท่านั่งไขว่ห้าง แขนข้างหนึ่งวางอยู่บนขอบหน้าต่าง มืออีกข้างหนึ่งถือสมุดปกหนังสีดำในลักษณะเปิดค้างไว้ ใบหน้าคมดุเหลียวมาทางเธอช้า ๆ
     “เอ่อ อ่า...ซาตาน”
     เงียบ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากปีศาจที่ท่านเรียก
     “คือว่า ซันไปโรงเรียน เอ้อ สถาบันไม่ถูกค่ะ ขอไปด้วย... ได้ไหมคะ” เสียงใสเจื้อยแจ้วค่อย ๆ เบาลงในทุก ๆ คำพูด ยิ่งถูกดวงตาสีทองคำจ้องมองก็ยิ่งใจแป้ว
     “ขึ้นมา”
     “ขอบคุณค่ะ” ซันตอบรับทันที กระโดดขึ้นรถกริฟฟินด้วยความดีใจว่ารอดตายแล้ว ร่างเล็กนั่งลงบนม้านั่งฝั่งตรงข้ามกับราชาปีศาจ เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทางเรียบร้อยดีแล้ว พาหนะก็เริ่มเคลื่อนตัวในทันทีด้วยการวิ่งบนพื้นดิน และเมื่อพ้นประตูใหญ่ของเขตพระราชวัง พวกมันก็สยายปีกบินขึ้นบนท้องฟ้า
     จิ้งจอกสาวที่อดแง้มผ้าม่านกำมะหยี่บริเวณหน้าต่างเพื่อแอบดูด้านนอกไม่ได้ถึงกับร้องว้าวออกมาอย่างเผลอตัว แล้วก็ต้องตะครุบปากตัวเองในทันที ลอบชำเลืองมองเจ้าของรถเทียมกริฟฟินอย่างเกรงใจที่ส่งเสียงดัง แต่ดูท่าทางชายหนุ่มจะไม่ว่าอะไร คราวนี้แม่สาวผมแดงเลยเลื่อนผ้าม่านกว้างขึ้นอีกหน่อยแล้วยื่นหน้าออกไปแบบเต็มที่
     “ที่นี่สวยจังค่ะ ร่มรื่นมาก ๆ เลย ต้นไม้เต็มไปหมด โอ๊ะ มองเห็นฟาร์มด้วย วัวนั่นหน้าตาประหลาดจัง” เด็กสาวพูดอย่างเริงร่า ลืมสนิทว่ากำลังชวนใครคุยอยู่ ส่วนหนึ่งคงเพราะความที่เธอมีสายเลือดจากปีศาจจิ้งจอก จึงชอบทั้งสายลมเย็น ๆ ที่พัดผ่านใบหน้า บรรยากาศร่มรื่นของป่าไม้ รวมไปถึงความตื่นเต้นที่ได้เห็นโลกปีศาจจากบนฟ้า
     ซาตานไม่ได้ตอบอะไร แต่ในขณะเดียวกันกับที่ซันยื่นใบหน้าออกไปนอกหน้าต่างมองวิวของโลกปีศาจอย่างมีความสุข ดวงตาสีทองทั้งคู่ก็ทอดมองเธอด้วยดวงตาอ่อนแสงจนแลดูอ่อนโยน และเมื่อซันหันกลับมา สายลมหอบหนึ่งก็พัดผ่านหน้าต่างเข้ามาเช่นกัน มันรูดเอาผ้ารัดผมสีส้มที่รวบผมของเธออยู่ปลิวหลุดออกไป
     แต่ในชั่วขณะเดียวกันนั้น ภาพเด็กสาวนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่กำลังเหลียวกลับมายิ้มให้ กับเส้นผมสีแดงเพลิงที่ปลิวไปตามแรงลม งดงามสดใสราวภาพวาดฝีมือจิตรกรชั้นสูง…ได้ติดตรึงฝังแน่นเข้าไปในใจของจอมมารในทันที
     “อ้าว ที่รัดผมหลุดไปไหนซะแล้ว ว้า...เส้นนั้นชอบเสียด้วย” เสียงใสบ่นพึมพำกับตัวเองเมื่อพบว่าเส้นผมถูกปล่อยสยายและถูกลมพัดปลิวว่อนจนน่ารำคาญ สาวน้อยหน้ามุ่ย มือข้างหนึ่งเอื้อมดึงผ้าม่านปิดหน้าต่างกันลม อีกข้างใช้สางผมแบบผ่าน ๆ แล้วเกี่ยวผมขึ้นทัดใบหู
     “แต่ว่าที่นี่สวยมาก ๆ เลยนะคะ น่าทึ่งจนไม่เหมือนโลกปีศาจอย่างที่คิดไว้เลย” จิ้งจอกสาวเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็ว หันมาพูดพลางยิ้มกว้างให้จ้าวปีศาจที่นั่งนิ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
     เงียบ…ซาตานไม่ตอบอะไร แต่หันกลับไปมองนอกหน้าต่างและเลิกสนใจในตัวเธอไปเสียอย่างนั้น แต่สาวน้อยยังคงไม่ยอมแพ้
     “จะว่าไป คุณเป็นเจ้าของของสถาบันนี้สินะคะ”
     คำถามนี้ทำให้สายตาเย็นชาปรายตามามองด้วยความรู้สึกหลากหลาย
     “คุณคงเหนื่อยแย่เลย ต้องดูแลทั้งโลกปีศาจ ทั้งสถาบัน ไหนจะต้องคอยรับมือกับพวกเทพด้วย ถ้ามีอะไรจะให้ซันช่วยก็บอกได้เลยนะคะ ถือเป็นการตอบแทนที่ให้พักด้วยและยังให้ติดรถมาอีกต่างหาก” เด็กสาวพูดอย่างร่าเริง ส่งยิ้มกว้างให้อีกฝ่ายหนึ่ง
     จ้าวปีศาจไม่ได้ตอบสิ่งใด แต่แววตานั้นผ่อนคลาย เขารู้ดีว่าจิ้งจอกคนนี้แม้คำพูดมีแววออดอ้อนตามวัยแต่ก็ไร้ซึ่งมารยา หากอยากรู้หรืออยากได้อะไรเธอจะพูดขอออกมาตรง ๆ แบบไม่มีจริต ซึ่งนั่นเป็นข้อดีของเด็กสาวตรงหน้า
     รถเทียมกริฟฟินร่อนลงสู่พื้นดินอย่างนุ่มนวล ความเร็วที่ลดลงทำให้ซันรู้ว่าน่าจะใกล้ถึงจุดหมายปลายทาง ปีศาจสาวชะเง้อมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้งสายตาของเธอมองเห็นประตูโค้งสีทองที่มีสัญลักษณ์รูปต้นไม้ใหญ่แบบเดียวกับตราบนเครื่องแบบของเธอ
     ในที่สุดก็มาถึงสถาบันเทลไฟร์ โรงเรียนแห่งใหม่ที่คงแตกต่างจากโรงเรียนเดิมของเธอโดยสิ้นเชิงอย่างแน่นอนที่สุด
     “ซันขอลงตรงนี้นะคะ” ซันพูดเสียงใส พร้อมกับหันหน้ากลับเข้ามาในเคบิน คำพูดนั้นทำให้ซาตานเลิกคิ้วเล็กน้อย “อีกไม่ไกลก็ถึงสถาบันแล้ว คุณเป็นถึงเจ้าของที่นี่ มันคงดูไม่ดีต่อคุณใช่ไหมคะ ถ้าคนอื่นเห็นว่ามากับเด็กผู้หญิงที่เป็นนักเรียน” ซันเอียงคอน้อย ๆ พลางอธิบายไปด้วย
     ในจังหวะนั้นกริฟฟินก็หยุดวิ่งโดยไม่ต้องออกคำสั่ง ซันรู้หน้าที่ในทันที เธอเปิดผ้ากำมะหยี่สีแดงในส่วนของทางออก ทำท่าจะก้าวลงจากที่นั่ง แต่ก่อนที่ร่างเล็กจะผลุบหายลงไป ฝ่ามือแข็งแกร่งก็ยื่นบางสิ่งมาให้เสียก่อน
     ซันหยุดมองสิ่งนั้นนิดหนึ่งอย่างประหลาดใจ …มันเป็นที่รัดผมแบบผ้าหุ้มยางยืดสีดำเรียบ ๆ
     “ขอบคุณมากนะคะ นึกว่าจะต้องปล่อยผมซะแล้ว วันนี้อากาศร้อนนิด ๆ ด้วย” เธอรับมันมาอย่างง่ายดาย แล้วยิ้มตอบผู้มอบให้ด้วยความขอบคุณ จากนั้นจึงพาร่างบางของตนเองออกมาจากเคบินสีดำ
     "ขอบคุณเธอด้วยนะที่อุตส่าห์พาฉันมาส่งถึงนี่" ซันหันไปบอกสัตว์พาหนะยิ้ม ๆ ยื่นมือไปลูบสะบักปีกของมันเบา ๆ อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ จากนั้นจึงถอยออกห่าง
     เมื่อปีศาจสาวถอยออกไป รถกริฟฟินก็ออกตัวอีกครั้ง
     "ขอบคุณนะคะ ที่ให้ติดรถมาด้วย!"
     ซันส่งคำขอบคุณอันเป็นเหมือนคำติดปากดังไล่หลังไป...และเป็นอีกครั้งที่เธอไม่ได้เห็นรอยยิ้มบางเบาที่มุมปากของจ้าวปีศาจ
     ซันยักไหล่เมื่อเห็นรถกริฟฟินวิ่งนำหน้าเข้าประตูของสถาบันไปแล้ว เด็กสาวก้มลงมองที่รัดผมสีดำในมือพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี จากนั้นก็ใช้มันรวบผมขึ้นเป็นหางม้าอีกรอบอย่างคล่องแคล่ว
     เอาล่ะนะ พร้อมแล้ว
     จิ้งจอกให้กำลังใจกับตนเอง ดวงตามองไปยังทางเข้าของสถาบันปีศาจ ร่างเล็กสูดลมหายใจยาวก่อนจะก้าวเท้าเดินตรงไปข้างหน้า
 
 
----------------------------------------------------
 
[1] สัตว์ประหลาดที่เป็นลูกผสมของสิงโตและนกอินทรี มีส่วนหัวเป็นนกอินทรี มีปีกขนาดใหญ่ ส่วนท้ายของลำตัวเป็นสิงโต
 
 
--------------------------------------------------
คอมเม้นท์ทักทายกันได้น้า ^^
 
ตอนนี้หนังสือออกจบแล้วนะคะ 4 เล่มจบจ้า
สนใจสั่งซื้อได้ที่ www.kinkmjwriter.com ค่ะ
 
ตามข่าวทางเพจได้นะคะ ;D
http://www.facebook.com/kinkmjwriter
 
ขอบคุณมากค่า