รักหมดใจคุณครูสุดเลิฟ~~~~~~~~~

3
เวลา 19.00 น.
     “ค่าเจ้   รีบกลับเดี๋ยวนี้ค่ะ  ค่ะ  คร๊า”  หนึ่งทุ่มหรือสองทุ่มนี้คือเวลากลับบ้านของฉันเอง  ในขณะที่คนอื่นๆเขาจะรีบกลับบ้านกัน  ฉันต้องรีบทำรายงานที่เพื่อนฝากให้ทำ   อันที่จริงก็ไม่เชิงฝากหรอก  แต่ก็...รับจ้างทำอะน่ะก็แหมมันว่างนิ   อีกอย่างรายได้ดีด้วย
   เฮ้อ...อีกแล้วสิน่ะ   ก็ตอนนี้ไม่มีรถเมย์แล้วฉันก็คงต้องเดินกลับอีกตามเคย  โชคยังดีที่หน้าตาฉันหน้าเกลียดซะขนาดนี้คนเขาคงไม่พิศวาสอะไรหรอก   ฉันไม่เหมือนในหนังหรอกที่นางเอกโดนกระชากตัวไปข่มขืนแล้วพระเอกมาช่วย  หรือว่ามีโจรมาดักปล้นและขู่ว่าจะข่มขืนถ้าไม่เอาเงินมา  แล้วขณะนั้นเองพระเอกก็ขี่ม้าขาวมาช่วย  แล้วปลอบโยนนางเอกด้วยอายอุ่นอันอบอุ่นและจุมพิศกันใต้แสงจันทร์อันเร้าร้อนจบบริบูรณ์  ฟินอ่ะคริคริ...
     “มาย  มาย  มาย!!!”
     “ค่ะเจ้   โอ๊ย..ต่อไปนี้เค้าจะไปมโนภาพเค้าจะไม่กลับบ้านดึกอีกแล้วจร้า”   ฉันยกมือขึ้นกุมหัวกลัวว่ายัยเจ้คนสวยจะเขกกะโหลกหนาๆฉันเข้า
     “ฮาๆ.....”   สิ้นเสียงของฉันก็มีเสียงหัวเราะชอบใจดังขึ้นมาทันที    ฉันค่อยๆเปิดตาออกดูช้าๆก่อนจะพบใบหน้าอันหล่อเหลานั้นอีกตามเคย
     “คะ...ครูพี่ฮาร์ต”
     “ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย  ครูไม่ได้จะฆ่าเราสักหน่อย”
     “อะ..เอ่อ   คือ  อันที่จริงเค้า  เอ๋ย  มายก็ไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอกค่ะ  คือพอดีมายคิดว่าครูคือพี่ของมายนะคะ   พอดีพี่เขาน่ากลัวมากเลยเวลามายกลับบ้านดึกแบบวันนี้   ตอนนี้คงรอเชือดมายอยู่ที่บ้านแล้วแน่ๆ”  แล้วอยู่ๆเขาก็เงียบไปทำให้ฉันต้องโบกไม้โบกมือเพื่อเรียกสติเขากลับมา   “ครูค่ะ....คุณครู”
      “อะ...เอ่อถึงไหนแล้วล่ะ”
      “ถึงไหน  อะไรคือถึงไหนค่ะ”
      “เด็กน้อยเอ่ย  เด็กน้อย”  แล้วเขาก็เข้ามีลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน  เอาจริงๆนะฉันไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดเลย   แล้วอะไรคือถึงไหน  ถึงไหนคืออะไรบอกยัยมายที   “แล้วเป็นเด็กเป็นเล็กทำไมถึงหัดกลับบ้านดึกฮ่ะเราเนี่ย”   และเขาก็หันมาหยิกแก้มฉันทีหนึ่ง  นี้เห็นฉันเป็นของเล่นของเขาหรือไงกันนะที่จับโน้นจับนี้โดยไม่คิดว่าฉันจะเจ็บหรือเปล่า    “ไปเดี๋ยวครูไปส่ง”
     “ไปส่ง!!!”
     “ใช่เดี๋ยวครูไปส่งขึ้นมาสิ”
     “คะ...คือว่าไม่ดีกว่าคะ  บ้านมายอยู่ไกลเดี๋ยวมายกลับเองดีกว่าคะ”
     “แน่ะยิ่งบ้านอยู่ไกลนี้แหละน่าเป็นห่วง”
     “ไม่เป็นไรจริงๆคะ”
     “ถ้าเราไม่ให้ครูไปส่ง  ครูก็จะเดินไปพร้อมกับเราจนถึงบ้านเลยเอาไง    หรือว่าไม่ไว้ใจเฮียกระป๋อง”  ฉันมองหน้าเขาสลับกับมองรถจักรยานที่เขาขี่มาสลับกัน
     “เฮียกระป๋อง?”
     “ก็นี่ไงเฮียกระป๋อง   นี้เฮียดูเด็กคนนี้สิเหยียดหยามเฮียด้วยอ่ะ   เอาไงดี  เฮียแต่ผมว่านะเฮียต้องทำให้เขาขึ้นเฮียให้ได้นะจะได้รู้วาเฮียเจ๋งจริงอะไรจริง”  เขาหันไปพูดกับรถจักรยานของเขาอย่างถูกคอ   นี้ถ้าไม่บอกว่าเขาอายุมากแล้วนะป่านี้ฉันคงคิดว่าเขายังอายุสักสามขวบอยู่เลย  คนอะไรจะพูดกับจักรยานได้ด้วย  “ว่าไง  ถ้าเราไม่ไปเดี๋ยวเฮียโกรธเอานะ”
     “ยังไงมายก็ขอพูดคำเดิมคะ   บายคะครู”   ฉันพูดจบก่อนจะรีบเดินออกมากึ่งวิ่งกึ่งเดินความรู้สึกเหมือนกำลังหนี้พวกโรคจิตยังไงอย่างงั้น
     “มายรอครูด้วย”  อะไรกันเนี่ยตื้อไม่เลิกเลยจริงๆนะ
     “อะไรคะครูกรี๊ด.....”
โครม......
   เอาอีกแล้วยัยมายเธอควรไปเปลี่ยนขาใหม่ได้แล้วมั้งเอะอะเอะอะก็ล้ม~  เอะอะเอะอะก็ล้ม~ เฮ้อใบเตยช่วยเปลี่ยนขาให้ฉันที่สิคะ  ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ฉันดันอยู่ในอ้อมกอดของเขานะสิ  โอ๊ย   โอ๊ย   ทำไมคนอย่างฉันต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ
 
     “เดินดีๆสิ  เดี๋ยวก็ลื่นหัวทิ่มหรอกเด็กดื้อ”