รักหมดใจคุณครูสุดเลิฟ~~~~~~~~~
Transvestite
4)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ4
กระดึ้บ....กระดึ้บ...กระดึ้บดึ้บดึ้บ....
กระดึ้บกระดึ้บไป กระดึ้บกระดึ้บไป
จังหวะนี้แหละวิ่ง~~~~~~~~~~~~ ผ่างจบกัน
“หวัดดีเจ้คนสวย” ตายแน่ๆยัยมายเอ่ย ยัยคุณเจ้มาดักรอถึงที่ขนาดนี้ ฮือๆตายแน่ๆ ตายสถานเดียว
“...ทำไมกลับบ้านดึก” เอาแล้วไงเสียงดุมาแล้ววววววว
“เอ่อ..คือว่าเจ้ เค้าขอโทษนะเจ้ เค้าจะไม่กลับบ้านดึกอีกแล้ว”
“เจ้ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี้น่า เจ้ชินแล้วล่ะแต่เนี่ยเจ้หิวจนจะกินช้างทั้งตัวได้แล้วมั้งเนี่ย ไปหาอะไรกินให้หน่อยดิ” โหยที่แท้ก็เพราะหิว ไอ้เราก็คิดว่าจะโกรธเรื่องกลับบ้านช้าซะอีก ยิ่งวันนี้ครูจอมก่อกวนดันทำเรื่องให้ฉันกลับบ้านดึกเข้าไปใหญ่ รู้ไหมสรุปคือพอฉันล้มปุ๊ปเขาก็อุ้มฉันขึ้นไปนั่งบนจักรยานฉันปั๊ปแล้วพาวนรอบโลกเพราะไปบ้านฉันไม่ถูก พูดง่ายๆคือหลงแล้วสุดท้ายฉันก็บอกให้เขาปล่อยให้ฉันลงเดินเอง ก็ฉันบอกตั้งแต่ครั้งแรกแล้วว่าฉันเดินกลับเองได้เขาไม่ยอมเองนะ ฉันไม่ผิด
“แล้วทำไมเจ้ไม่ทำกินเองอะ”
“ก็เจ้ทำกับข้าวไม่อร่อยนี้ เหอะนาทำไปเหอะอย่าบ่น”
“ต้มมาม่าให้อย่างเดียวพอโอป่ะ”
“โหยคนอุสารอ ทำให้กินแค่มาม่าเนี่ยนะใจร้าย” พูดเสร็จไม่พอยังดีดกะโหลกหนาๆของฉันอีก
“เจ้จะกินไม่กินเนี่ย เดี๋ยวเค้าต้องทำการบ้านอีกนะ”
“อาๆก็ได้ ใส่ไข่เยอะๆนะหิวโวยยยยยยยยยย”
ซู้ดดดดดด....
“นี่เจ้หิวขนาดนั้นเลยหรอ” ฉันมองพี่สาวอย่างเหลืออด คนอะไรขนาดกินยังหน้าเกลียดได้ขนาดนี้ “นี้เจ้กินอย่างนี้ใครที่ไหนมาเห็นเข้าแล้วใครจะกล้าเอาคนอย่าเจ้เนี่ย เค้าว่านะมีหวังให้ฟรีแถมข้าวสารแหงๆ”
“ยัยแว่นปากหมา คนอย่างเจ้ที่โสดอยู่อย่างนี้ก็เพราะโสดเลือกได้ย่ะ ไม่ใช่ว่าไม่มีใครเอา อีกอย่างนะคนอย่างเจ้ต้องได้เจอเจ้าชายหล่อๆ หรือไม่ก็พระเอกในนิยาย เอ่อหรือไม่ก็อะไรนะเขาเรียกว่าอะไรนะ โอป้า อาป้า....”
“อปป้า ดาราเกาหลีอะนะ”
“ใช่ๆ...นั้นแหละ เจ้ต้องได้คนอย่างงั้นมาเป็นแฟนค่อยดูไว้แล้วกัน”
“หรอเจ้ แต่เค้าขอให้เจ้ได้เจอกับผู้ชายเถื่อนๆ หน้าดุๆ หนวดเยอะๆ ชอบฆ่าคน ชอบทำร้ายร่างกายคนอื่น ที่เขาเรียกว่ามาเฟียอะเจ้”
“ม๊ายยยยยยยยยยยยยย.......หยุดพูดเลยนะแค่คิดก็สยิวกิ้วแล้ว ยิ่งปากตัวยิ่งปากดีอยู่ด้วย เอ่อว่าแต่วันนี้ทำไมกลับบ้านดึกผิดปกติจัง”
“เอ่อ..คือว่า”
[จริงอะแกกรี๊ดดดดดด ฉันอิจฉาแกจังเลยง่ะ]
“แกจะอิจฉาฉันทำไมเนี่ย ฉันว่าเขาเหมือนคนโรคจิตเลยอะแก คิดดูนะเดินตามฉันไม่ยอมละเลิก แถมยังพูดกับจักรยานได้อีก แกฉันว่าเขาต้องบ้าหรือไม่ก็คนโรคจิตแหงๆ”
[ถึงแม้ว่าเขาจะโรคจิตหรือว่าเป็นบ้าฉันก็ยอมพลีกายให้เขาเลยอะ แกๆเดี๋ยวฉันส่งอะไรไปให้ดูนะ]
“อืม”
~Line~
‘หนุ่มหล่อหน้าหวานหัวใจซารางเฮโย เขาคือใครกันน่ะ’
“อะไรของแกเนี่ยยัยกาก้า”
[ก็ของดีไงแก คนนี้ฉันเชียร์ให้แกเลยนะ หล่อ ขาว ตี๋ โอ๊ยเพอร์เฟ็กอะแก]
“ไม่เอาอะ แล้วทำไมฉันไม่คุ้นหน้าเขาเลยอะ”
[โอ๊ย แล้วแกจะคุ้นหน้าเขาได้ยังไงในเมื่อเขาเพิ่งจะเขาใหม่พรุ่งนี้ ได้ข่าวว่าเป็นลูกครึ่งไทย-เกาหลีอะแก อปป้า อปป้า] พูดถึงหนุ่มหล่อเกาหลีนึกถึงยัยเจ้ที่นั่งกินมาม่าๆอยู่ข้างล่างเลยอ่ะ
“แกงั้นแค่นี้ก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน”
[โหยนานๆที่แกจะยอมคุยกับฉันทางโทรศัพท์นะเนี่ย เอ่อๆก็ได้แค่นี้ก็แค่นี้]
สาธุขอให้ผู้ชายคนนั้นอย่าได้มายุ้งเกี่ยวอะไรกับลูกช้างเลยนะเจ้าคะ ขอลูกช้างอยู่อย่างเดิมดีกว่า ยัยกาก้าพูดเองเอ่อทั้งนั้นว่าหล่อ แต่หนูว่าเขาไม่หล่อเลยจริงๆนะเจ้าคะ
เช้าวันต่อมา.......
ซุบซิบ...ซุบซิบ....
“นี้ยัยกาก้ามันเกิดอะไรขึ้นหรอ”
“แกดูนี้” แล้วยัยกาก้าก็ส่งโทรศัพท์มือถือมาให้ฉัน ก่อนที่ภาพในนั้นจะเป็นภาพที่ฉันอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“แกก็รู้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”
“ฉันรู้แต่พวกนั้นมันไม่รู้นี้หว่า ฉันว่าแกอยู่เฉยๆก่อนดีกว่านะ”
“แต่แก...”
“แหมๆ...เดี๋ยวนี้แดดมันแร้งแรงนะ คนที่เห็นใสๆแบบนนั้นครูยังไม่เว้น”
“หยุดพูดเลยน่ะพลีสถ้าเธอไม่รู้อะไรก็อย่าพูด” ยัยกาก้าพูดขึ้น
“ฉันไม่รู้อะไรย่ะ แกไม่เกี่ยวยัยอีกาดำ”
“กรี๊ดดดดดดดดด....อย่ามาล้อฉันเรื่องนี้น่ะยัยพลาสติก”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด...ของฉันของจริงย่ะ ตัวเองไม่มีแล้วยังจะมาพูดอีก”
“ของฉันก็มีย่ะ...”
“พอเหอะ....” ฉันสงบศึกก่อนจะเกิดเรื่องใหญ่กว่านี้
“เอ๊าเงียบก่อนนักเรียน” ตอนนั้นคุณครูก็เข้ามาพอดี “มายมิ้นไปพบครูที่ห้องครูใหญ่ด้วย” สีหน้าเขาดูเคร่งเครียดผิดปกติกว่าทุกที เพราะทุกทีที่เจอกันเขาจะยิ้มแย้มกับฉันเสมอแต่ครั้งนี้นี่มันไม่ใช่เลย
“ค่ะ ครูพี่ฮาร์ต”
“ขอโทษนะครับกรุณาเรียกชื่อผมให้ถูกต้องด้วย” เขาเปลี่ยนไปจริงๆด้วย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
