รักหมดใจคุณครูสุดเลิฟ~~~~~~~~~

2

     “ยัยมายมิ้น   ตื่นเดี๋ยวนี้น่ะ  ตื่นๆๆ”  ฉันต้องสะดุ้งตื่นจากเสียงของยัยกาก้าที่ทั้งเรียกทั้งเขย่าตัวฉันแจเลย

     “อะไรของแกเนี่ยคนจะหลับจะนอน”  ฉันขยี้ตาตัวเองก่อนจะบิดขี้เกียจไปมา  พร้อมปรับโฟกัสตาเพื่อมองหน้ายัยกาก้า   ก่อนจะเห็นหน้าเหมือนตูดหมึกเต็มตา

     “นี้แกยังมีหน้ามานอนอีกหรอ  เอาหน้าให้รอดก่อนดีกว่าไหมฮ่ะ”  

     “ทำไมฉันต้องเอาหน้าให้รอดด้วยฉันไปทำอะไรฮ่ะ   กรุณาพูดให้ชัดด้วยยัยกาก้า”  ฉันกอดอกแล้วเขม่งยัยกาก้าใหญ่

     “อันดับแรกแกกรุณามองดูรอบๆตัวแกก่อนน่ะว่าที่นี้มันที่ไหน”   เอ่อก็จริงน่ะที่นี้มันที่ไหนกันอะ  ฉันมองดูไปรอบๆพบว่าที่มันไม่ใช่ห้องของฉันจริงๆด้วย   “เป็นไงใช่ห้องแกรึเปล่า”

     “ก็เปล่าแต่ว่าทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี้อะแก” 

     “ก็แกอะ  พอเห็นหน้าคุณครูสุดหล่อของฉันปุ๊บก็เป็นลมปั๊ป  แถมขาแกยังชี้ฟ้าเปิดเห็นกกน.กางเกงในยานๆของแกด้วยอ่ะ  ฉันเนี่ยคิดแล้วยังอายแทนแกเลยน่ะ”

     “ขนาดนั้นเลย 0o0//”

     “ก็ใช่น่ะสิ   แล้วนี่แกจะเอาหน้าที่ไหนไปเจอเขาเนี่ยฮ่ะยัยมาย”  นี่เขาเห็นกางเกงในยานๆของฉันด้วยหรอเนี่ย  แล้วฉันจะทำยังไงดีภาพลักษณ์หัวหน้าห้องที่ดีที่มีต่อคุณครูมันหายไปต่อหน้าต่อตาแล้วเป็นเพียงเพราะความซุ่มซ่ามของฉันแท้ๆเลย ฮือๆ....

     “แกฉันจะทำไงดีอ่ะ   ฉันจะทำไงดีเนี่ย”  ฉันเดินกะวนกะวายไปทั่วห้องจนยัยกาก้าต้องหยุดฉันก่อนที่ยัยนั้นจะเวียนหัวตายไปซะก่อน

     “แกไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละอยู่เฉยๆทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ซะแค่นี้ก็จบ”

     “มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ”

     “มันไม่ง่ายหรอก  แกทำให้ได้ก่อนแล้วกัน  เอาออกไปได้แล้วคุณครูเขายืนรอแกอยู่ด้านนอกนู้น”

     “ฮ่ะ  รออยู่ด้านนอกหรอ”

     “เอ่อ  ไปเลยไป”   ยัยกาก้าไล่ฉันใหญ่ทั้งผลักทั้งถีบทั้งดัน  จนฉันต้องเดินออกไปเผชิญโลกแห่งความจริงอันโหดร้าย  ให้ตายสิโรบิ้นเพื่อนใจร้าย  “เดินเร็วๆเลยแก”

     “อย่าผลักดิ  ว๊ายยยย!!!”

โครม.....

   จนได้ฉันดันลื่นล้มจากการที่ยัยนี้ผลักนี้แหละ   หมดกันไม่เหลือแล้วความบริสุทธิ์ผุดผ่องขาวอันยองใยของฉัน   อายเรื่องเกงกางในยานๆไม่หายต้องมาอายท่าล้มของตัวเองกับยัยกาก้านี้อีกเฮ้ออออ..ชีวิตหนอชีวิต

     “เกิดอ่ะไรขึ้นครับ  มีคนเป็นอะไรรึเปล่า”   ความซวยไม่ทันหายความอายยังเข้ามาแทรกอีก  ฮือๆเขามาเห็นท่าฉีกขาของฉันไหมเนี่ย   “เฮ้ย!!!”  นั้นไงว่าแล้วเชียว  เขาตกใจปุ๊ปหันหน้ากลับไปทันทีเลยอ่ะ  ท่าฉันมันหน้าอายขนาดนั้นเลยหรือไงกันน่ะ  “ผมว่าผมออกไปก่อนดีกว่าครับ”

     “เดี๋ยวค่ะ”  ไวกว่าความคิดมือฉันดันไปคว้าขาเข้าเอาไว้เป็นที่เรียบร้อย  แถมเหมือนมีอะไรบ้างอย่างดันติดมือมาด้วยอีก

     0x0!!!!  <<<<หน้าเขา

     >.<  <<<<<หน้าฉัน

     0o0  <<<<หน้ายัยกาก้า

   พระเจ้าไม่เชื่อก็ต้องเชื่อฉันดันดึงกางเกงเขาลงมานอนกองกับพื้นเผยให้เห็น  หนอนน้อย  ไม่สิไม่งูอนาคอนด้า  เอ๊ะหรือว่าจะเป็นช้างน้อยน่ะ  อะไรก็ช่างแต่ที่แน่ๆตอนนี้ฉันอายยิ่งกว่าอายแล้ว  มันเลยจุดนั้นมาแล้วด้วยซ้ำทั้งขายขี้หน้า  ทั้งยางอายมันจบสิ้นไปแล้ววววววววววววววง่อวววววววววววววววว  ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

กึก....กึก.....

   เงียบวังเวป่าช้า   ทำไมบรรยากาศมันรู้สึกหน้ากลัวอย่างนี้เนี่ย   หรือว่าเขายังโกรธเรื่องเมื่อกี้  ฮือๆอย่าโกรธเลยน่าคุณครู  ไม่อย่างนั้นเกรดดีๆของฉันต้องแย่แน่ๆเลย  คิดดูน่ะถ้าเกรดฉันลดยัยเจ้ต้องด่าฉันตายไม่ได้ผุดได้เกิดแน่เลย  คิดแล้วเสียวสั้นหลังเลยอะ 

     “เอ่อ..คือว่า”  ปึก  เหมือนมีอะไรมาปักที่ใจฉันเลยอ่ะ   ยิ่งมองหน้าเขาที่ไหร่ฉันรู้สึกเจ็บแป๊ปๆที่หัวใจขึ้นมาซะอย่างนั้น  

     “ถ้าหมายถึงเรื่องเมื่อกี้ผมไม่ถือสาหรอกครับ  ....แต่ว่าของผมใหญ่รึเปล่า”  อุ๊ย! นี่เขาถามตรงๆอย่างนี้เลยหรอ    “ฮาๆ  ผมพูดเล่นน่ะครับ”

     “แฮะๆ   คุณครูเป็นคนอารมณ์ดีจังเลยนะค่ะ”   ทำไมน่าเวลาฉันมองหน้าเขาถึงรู้สึกเหมือนมีดาววิบวับลอยอยู่ข้างเขาเต็มไปหมด   อย่าบอกน่ะว่าฉันชอบเขาขึ้นมาแล้ว  ไม่น่ะหยุดความคิดบ้าๆแบบนั้นเลยยัยมาย  ถ้ายังไม่เลิกคิดมีหวังตดนรกแน่ๆเลยเรา

     “ว่าแต่นักเรียนชื่ออะไรหรอครับ”

     “อะ..เอ่อ  ชื่อเล่นชื่อมายมิ้นค่ะ   เรียกว่ามายเฉยๆก็ได้ค่ะ”

     “ฮาๆ  จริงหรอชื่อน่ารักดีน่ะครูชื่อฮาร์ตบิส  เรียกครูว่าครูพี่ฮาร์ตก็ได้น่ะ    ครูว่าน่ารักดีเวลานักเรียนเรียกแบบนั้น”

     “ค่ะครูพี่ฮาร์ต”   ฉันว่าฉันชอบเขาจริงด้วย  ทำไมกันน่ะเพียงเพราะรอยยิ้มก็ทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นได้มากขนาดนี้