รักร้าย นายกระต่ายเปลี่ยนสี

     เดี๋ยว .. เดี๋ยวก่อนนะ สิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นไปเมื่อกี้นี้มัน .. รินยิ้มออกมากว้างเหมือนพึ่งระบายความรู้สึกทั้งหมดออกมาอย่างเต็มที่ แต่คนที่งงและตกใจมันคือฉันนะ
“…”ฉันยังคงนิ่งเงียบเป็นเวลานานเพราะคิดว่านี้อาจจะไม่ใช่ความจริงหรืออาจจะเป็นแค่ความฝันก็ได้สิน่า~ ก่อนรินจะจ้องมองเข้ามาในดวงตาของฉันอย่างรอคำตอบ“นี้ .. อาริส ไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ? .. หรืออย่างให้ผมทำอีกทีเพื่อให้มั้นใจว่าไม่ใช่ความฝันน่ะ?”เมื่อรินพูดจบฉันที่ได้สติและรู้ว่าไม่ใช่ความฝันก็กระวนกระวายแล้วพูดขึ้น“ไม่ๆๆๆ!!!.. ไม่นะ!!!”ก่อนฉันจะส่ายหน้าเพื่อประกอบไปด้วยน้อยๆ
“’งั้นเหรอ? .. เสียดายจัง”รินยังคงยิ้มน้อยๆที่มุมปากก่อนจะจ้องมาในตาของฉันอีกครั้ง“แล้วคำตอบที่ผมควรได้รับล่ะ?”นั้นไง นั้นไง คำถามที่ฉันยังไม่อยากได้ยินได้โผล่ขึ้นมาแล้ว แล้วทีนี้ฉันจะทำอย่างไงดีล่ะ ก็ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยนี่ว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้น่ะ
“คือ .. ฉันไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลยน่ะ ..”ฉันไม่พูดอะไรต่อเพราะรู้แล้วว่าทั้งหมดจะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง การที่เรา2คนจะกลับไปเป็นเพื่อนที่แสนดีกันอีกครั้ง มัน .. คงจะไม่มีเวลาแบบนั้นอีกแล้วสินะ
ฉันที่ก้มหน้าอยู่นานเพราะไม่กล้าที่จะทำอะไร ก่อนเราทั้งคู่จะติดอยู่ในความเงียบ ฉันไม่กล้ามองหน้ารินเลยจริงๆนะ แต่ฉันอยากรู้ว่าเขาจะคิดอย่างไงกับคำตอบของฉัน
ฉันที่ไม่ชอบอยู่ในบรรยากาศแบบนี้ จึงตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของริน แต่ใบหน้าที่ฉันเห็นไม่ใช่ใบหน้าของคนที่เสียใจหรือเศร้าเลย แต่เป็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ รอยยิ้มที่ฉันไม่เคยเห็นจนถึงวันนี้นั้นเอง
“งั้นเหรอ .. ผมนึกแล้วว่าอาริสต้องพูดแบบนี้ เพราะเธอแสดงแต่ความรู้สึกของเพื่อนที่แสนดีคนหนึ่ง โดยไม่เคยมองผมเป็นคนอื่นเลยสักนิด งั้น .. ผมมีข้อเสนอนะ จะช่วยลองฟังในสิ่งที่ผมจะพูดหน่อยไหม?”นั้นสินะ ฉันคิดแต่รินเป็นเพื่อนที่แสนดีคนหนึ่งมาโดยตลอดเลยจริงๆเขาเข้าใจว่าฉันไม่เคยคิดอะไรอื่นเลยจริงๆ
ฉันคิดในคำพูดของรินสักพักก่อนจะตอบกลับ“ก็ได้ .. นายจะพูดอะไรล่ะ?”ฉันมองหน้าของรินที่เหมือนจะคิดเอาไว้แล้วว่าฉันจะต้องถามกลับ“ผมจะเป็นที่หนึ่งในทุกด้านแทนที่ของเธอ เพื่อให้เธอแน่ใจว่าผมเป็นผู้ชายที่ดีพอที่จะเป็นแฟนของเธอ ไม่ใช่เพื่อนที่แสนดีและได้แต่อันดับกลางๆในเรื่องต่างๆ”คำพูดของรินทำให้ฉันคิดขึ้น ทำไมกันล่ะ ทำไมถึงเป็นเรื่องนี้ทั้งที่
“ทำไมล่ะ? .. ทั้งที่เธอเองได้แต่เป็นแค่คนที่เย็นชาและไม่ได้มีความสามารถขนาดนั้นเลยนี่น่า แล้วทำไมถึงต้องพยายามที่จะเป็นที่1 ด้วย?”ฉันถามกลับไปก่อนรินจะยิ้มเหมือนเดิมแล้วพูดออกมาอย่างมั้นใจ
“สำหรับผมน่ะ .. ไมต้องใช้คำว่า‘พยายาม’หรอกนะแค่ใช้คำว่า‘เต็มที่’ก็พอ”ทำไมกันล่ะ เขาพูดเหมือนกับว่าที่ผ่านมาเขาไม่ได้ทำอะไรอย่างเต็มที่เลยแม้แต่ครั้งเดียว ฉันเริ่มที่จะรู้สึกโกรธขึ้นมา เพราะเหมือนกับว่ารินนั้นที่ผ่านมาก็แค่ทำอะไรอย่างไม่เต็มที่ แล้วปล่อยให้ฉันได้ที่1แล้วหลงดีใจไปอยู่คนเดียว
“นี้นาย! .. ทำไมถึงได้คิดว่าจะเอาชนะฉันได้ง่ายๆแบบนั้นล่ะ!”ฉันรู้สึกเหมือนสติหลุดไปโดยไม่รู้ตัวเลย แต่รินก็ยังคงยิ้มแล้วพูดต่อ ฉันตอบกลับไปสั้นๆโดยไม่คิดอะไร เพราะคนที่จะเป็นผู้ชนะก็คือฉัน อย่าคิดว่าจะสามารถชนะฉันไปได้ง่ายๆนะ เมื่อรินได้ยินคำถามของฉันเขาก็ก้มหน้าลงมาใกล้กับใบหูของฉันเพื่อฝากข้อความที่ฉันจะไม่มีวันลืมได้เลยหลังจากนั้น “งั้นถ้าหากผมสามารถเอาชนะเธอได้แล้วเป็นผู้ชายที่เหมาะสมกับเธอ เธอจะยอมเป็นคนรักของผมได้ไหม?”คำพูดของรินทำให้ฉันคิดหนักแต่ฉันที่เป็นคนไม่ยอมแพ้ใครง่ายๆอยู่แล้วๆก็จะไม่ยอมแพ้เหมือนกัน!
“ก็ได้ ฉันตกลง!..”