รักร้าย นายกระต่ายเปลี่ยนสี

หลังจากที่เราทั้งสองได้ทำการตกลงในการแข่งที่คุยกันไปวันก่อน ฉันได้กลับมาที่บ้านมาเพียงคนเดียวทั้งที่ทุกครั้งนั้น ฉันจะได้เดินไปแล้วพูดคุยกับรินแท้ๆ แต่เรื่องต่างๆก็เข้ามาในหัวของฉันเยอะเหลือเกิน

ทั้งที่เราหน้าจะได้อยู่ด้วยกัน ทั้งในโรงเรียนมัธยม แล้วก็มหาลัยแท้ๆ เอาเถอะๆฉันจะไม่คิดมากแล้ว เมื่อฉันเดินมาถึงบ้านก็รีบเดินเข้าบ้านแล้วฉันจึงตรงเดินเข้าห้องแล้วนอนเลยเพราะไม่อยากคิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วด้วยสิ

ในเช้าวันต่อมา ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิมราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตัวฉันเองยังคิดอยู่เลยว่าเป็นความฝันรึเปล่า นั้นสิน่า~ก็เคยมีคนพูดด้วยนี่น่าว่าคนเราบางทีก็ฝันยาวเป็นเรื่องเป็นราวเลยด้วย นั้นสิๆมันต้องใช่แน่ๆก็คนอย่างรินน่ะไม่มีทางจะมาทำอะไรแบบนั้นอยู่แล้วนี่น่า

ฉันรีบลุกไปโรงเรียนแต่วันนี้ในระหว่างการเดินไปโรงเรียนฉันก็ไม่เจอรินเลยด้วยสิ แปลกแฮะแต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกนะ ฉันเดินเข้ามาในห้องเรียนแล้วสาดสายตามองหารินก่อนจะมีใครบางคนเปิดประตูเข้ามาในห้องจากข้างหลังฉัน เมื่อฉันหันไปมองก็ต้องตกใจเพราะคนๆนั้นคือ

“ริน!”ในตอนแรกที่รินใส่เสื้อสูทและเสื้อแขนยาวตลอดเวลาทรงผมที่ยุงทุกเช้า แต่ในวันนี้บอกตามตรงเขาดูดีอย่างไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ เขาเปลี่ยนมาใส่แค่เสื้อเชิ้ตและเสื้อกันหนาวแขนกุดแทน ทรงผมก็ใช้วิธีการซอยผม เพื่อให้ผมไม่ยุง

ในระหว่างที่ฉันกำลังสับสนกับลุคใหม่ของรินอยู่นั้น ผู้คนที่อยู่ในห้องต่างพากันวิ่งเข้ามาหารินจนฉันแทบจะกระเด่นไปเลย ทุกคนต่างพูดถามคำถามที่รินเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ก็นะขอยอมรับเลยว่าเขาดูดีและเปลี่ยนไปมากจริงๆ

แต่เมื่อมีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยถามคำถามบางอย่างขึ้นมาก็ต้องทำให้เสียงในห้องที่ดังเงียบลงเลยทีเดียว“เฮ้ๆ หรือว่าที่เรย์จิเปลี่ยนตัวเองเนี่ย เพราะว่ามีคนที่ชอบแล้วหรือไงเนี่ย~”เขาถามคำถามกวนๆออกมาจนทุกคนในห้องต่างหัวเราะกับคำถามของเขา แต่เมื่อทุกคนสังเกตเห็นใบหน้าของรินห้องก็ต้องกลับมาเงียบอีกครั้ง

รินมองมาที่ฉันแล้วตอบกลับชายที่ถามกวน“ใช่ครับ”รินส่งยิ้มหวานออกมาก่อนทุกคนในห้องจะส่งเสียงตกใจแล้วพยายามถามรินว่าเขาชอบใคร แต่เมื่อฉันสังเกตเห็นว่ารินเหมือนจะให้คำตอบ ฉันไม่ได้หลงตัวเองนะแต่รู้เลยว่าหมอนั้นจะบอกว่าเป็นฉันแน่นอนเพราะด้วยนิสัยของเขาที่ชอบพูดความจริงนี้ล่ะ

ก่อนหมอนั้นจะพูดอะไรฉันรีบวิ่งไปดึงตัวรินแล้วเดินออกนอกห้อง“ฉันมีธุระกับรินน่ะขอตัวแปปนะ”ฉันพูดทิ้งไว้ก่อนจะรีบดึงแขนรินแล้วพาเขาไป ทุกคนในห้องต่างตกใจกับสิ่งที่ฉันทำแต่ก็ไม่มีใครตามฉันมาสักคน

พวกเราเดินกับมาจนถึงดาดฟ้าของโรงเรียนฉันปล่อยมือรินแล้วเดินไปปิดประตูก่อนจะเริ่มพูด“นี้ นายคิดจะพูดอะไรออกมาน่ะ!?”ฉันจ้องหน้ารินที่ไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าแต่กลับส่งยิ้มมาให้ฉัน แล้วเริ่มพูด

“ก็แน่นอน ต้องตอบคำถามของเพื่อนๆสิครับ แล้วก็ .. พูดความจริงด้วนนะ~”นั้นไงเขาจะบอกจริงๆด้วยว่าเป็นฉัน“แล้วนายจะพูดออกมาทำไม!”ฉันถามกลับด้วยเสียงที่ดังขึ้น“ทำไมล่ะครับ ก็ผมชอบเธอจริงๆนี่น่า~”รินยิ้มกวน

“แต่ว่าผมจะไม่พูดก็ได้นะ เพราะถึงอย่างไงผมก็ไม่ได้ใส่ใจกับคนพวกนั้นอยู่แล้ว เพราะว่าผมน่ะสนใจแค่เธอคนเดียวนี่น่า~”เขาพูดออกมาได้หน้าตาเฉยเลยนะ ฉันเริ่มที่จะมีสีหน้าแดงจางๆ

“แล้วนายจะเปลี่ยนลุคตัวเองทำไม”ฉันถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง“ก็ผมอยากให้เธอชอบผมนี่น่าและก็เพิ่มคะแนนให้ตัวเองด้วยนะ ก็ผมต้องเป็นที่1ในทุกด้านนี่น่า ต้องลงทุนกันหน่อย”รินตอบพร้อมจัดทรงผมไปด้วย

“อ .. เอาเถอะ แล้วนายก็ไม่ต้องไปพูดว่านาย ชอบฉันหรือเรื่องนี้กับใครทั้งนั้นเข้าใจไหม”ฉันพูดก่อนจะเดินไปเปิดประตูเพื่อจะไปเข้าเรียน แต่รินได้พูดขัดขึ้นก่อนฉันจะหยุดเดินแล้วหันไปมองรินต่อ

“แต่ผมมีข้อแลกเปลี่ยนเพื่อไม่ให้ผมพูดเรื่องนี้น่า~”ฉันจ้องรินและเริ่มกังวลกับข้อแลกเปลี่ยนของเขา“อะไรล่ะ ข้อแลกเปลี่ยนของนายน่ะ”ฉันพยายามเพื่อไม่ให้ตัวเองแสดงสีหน้ากังวลออกไป“ช่วยขึ้นมาที่ดาดฟ้าอีกทีตอนหลังเลิกเรียนด้วยนะครับ”ฉันไม่รู้จุดประสงค์ของรินหรอกนะ แต่ก็ต้องพยักหน้าตอบรับคำขอของรินไปและเดินไปเข้าเรียนที่ห้องเรียน

เมื่อถึงเวลาหลังเลิกเรียนฉันรีบเดินตรงไปที่บันไดเพื่อขึ้นไปดาดฟ้าตามที่ตกลงกับรินไว้ แต่ก็ต้องหยุดเดินเพราะหัวหน้าชมรมบาสได้เดินมาจับแขนฉันไว้“นี้เธอ คิดว่าจะไปไหนน่ะแล้วชมรมล่ะ!”จริงสิฉันเป็นนักกีฬาของชมรมบาสแถมยัง เป็นตัวจริงอีกแต่ฉันนัดกับรินแล้วนี่น่า

“คือว่า .. ฉันมีธุระด่วนค่ะ ขอลาวันหนึ่งได้ไหมค่ะ”ฉันพูดกับรุ่นพี่ไป“แล้วอะไรล่ะ จำเป็นขนาดนั้นเลยเหรอ?”เอาไงดีๆ จริงสิรุ่นพี่เป็นคนที่ชอบเรื่องความรัก ถ้างั้นล่ะก็“ฉันให้จดหมายรักกับคนที่ชอบไปน่ะค่ะ แล้วก็นัดเขาเอาไว้ด้วย แล้วเขาก็เหมือนกับจะชอบฉันเหมือนกัน ก็เลย ..”ฉันไม่พูดอะไรแล้วทำท่าเขิลอายเพื่อให้รุ่นพี่เชื่อจริงๆ แล้วก็ได้ผล“เอ๋! งั้นเหรอๆ งั้นเชื่อเลยจ้า~”เมื่อการพูดคุยกันจบลงฉันก็ขึ้นมาหาริน แล้วเขาก็รออยู่จริงๆ“สวัสดียามเย็นครับอริส”รินเดินมาหาฉัน“นี้นายต้องการอะ .. !?”ฉันยังพูดไม่จบก็โดนรินดึงตัวฉันเข้าไปหาแล้วประกบริมฝีปากเข้ามาที่ปากของฉัน

ฉันนิ่งไปสักพักก่อนจะรีบดันตัวของรินออกไป“นี้คิดจะทำอะไรน่ะ!”รินยิ้มแล้วมองหน้าฉันก่อนจะเริ่มพูด“ก็อริสไม่ระวังตัวเลยนี่น่า ขนาดผมสารภาพรักกับเธอไปแล้วเธอยังไม่ระวังตัวเลยนะ ถ้าเกิดเป็นคนอื่นล่ะก็อันตรายนะครับ”ฉันโกรธรินขึ้นมานิดหน่อยแต่ไม่ได้พูดอะไร“แค่นี้สินะที่จะพูดน่ะ งั้นฉันขอตัว”ฉันเดินไปเปิดประตูแต่ด้วยความโกรธ แต่ประตูกลับเปิดไม่ออก รินมองฉันที่พยายามเปิดประตู“นี้ .. ไม่อยากไปจากผมถึงขนาดแกล้งเปิดประตูไม่ออกเลยเหรอครับ?”ฉันหันไปมองรินก่อนจะเดินไปพาตัวเขามาลองช่วยกันเปิดประตู แต่เขาก็เปิดไม่ออกเหมือนกัน ฉันรีบเดินไปแล้วมองลงไปแต่กลับไม่มีใครอยู่ในโรงเรียนแล้ว และโทรศัพท์ของฉันกับรินก็อยู่ในกระเป๋าที่ห้องเรียนกันทั้งคู่ เดี๋ยวนี้ มันอะไรกันฉันต้องถูกขังกับรินงั้นเหรอ!