คดีเกมส์

          วันถัดมา หลังจากที่เมื่อวานเกิดเรื่องไม่เป็นเรื่องในวันเปิดเทอมวันแรกมันเป็นลางบอกเหตุว่าผมกำลังจะเจอเรื่องที่เลวร้ายกว่านี้ วันนี้ผมโดนเรียกตัวไปสอบปากคำ คิดว่าโดนทั้งวันแน่เลยระหว่างทางไปสถานีตำรวจ ก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกำลังโดนมองจากที่ไหนสักแห่งจากที่ไกลๆ 
          และเมื่อผมมองดูรอบๆ ก็ไม่มีอะไรผืดปกติแต่เมื่อหันหลังและมองไปที่สะพานลอยที่อยู่ห่างจากตัวผมประมาณ 200 เมตร ก็เห็นคนกำลังเล็งอะไรสักอย่างมาทางผมบนสะพานไม่มีใครเพราะมีป้ายเขียนว่า ชำรุดไว้ตรงทางขึ้นทั้ง 2 และนั่นทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่ากำลังจะซวยในไม่ช้า
" ล้อเล่นน่า รออะไรวิ่งสิเว้ยยยย !!! " ผมบ่นพึมพัมคนเดียวแล้ววิ่งเข้าตามตรอกซอยเพื่อเอาตัวรอด เพราะในหัวคิดว่าคงเป็นมือสไนที่ยิงคนร้ายเมื่อวาน แต่ทำไมมันถึงตามผมมาล่ะ ? ผมพยายามนึกเหตุผลแต่ ก็มีเพียงอย่างเดียวคือผมทำให้คนร้ายสารภาพมาเมื่อวาน แสดงว่าคนร้ายกับมือสไนต้องมีความเกี่ยวข้องกันเกี่ยวกับเรื่องคดีที่ฆ่าตาแก่ เมื่อวานนี้แน่ๆเลย 
          ผมวิ่งไปเรื่อยๆจนเจอสถานีตำรวจและวิ่งเข้าไป พอเปิดประตูก็ชนเข้ากับผู้หมวดมาคาชิอย่างจัง
" อ่ะ ขอโทษครับ เป็นอะไรมั้ยครับ " ผมเริ่มขอโทษตามมารยาท
" ไม่เป็นไรๆ ทำไมรีบจังหรือว่าเปลี่ยนใจจะช่วยเราเหมือนแฟนเธอแล้วล่ะ " เขาส่งยิ้มให้ผมแล้วชี้ไปด้านหลัง
" เอ่ะ ! " ผมมองไปที่ด้านหลังก็เห็นเนย์โกะ นั่งอยู่บนเก้าอี้เหมือนกำลังรออะไรสักอย่าง 
" ฉันกำลังจะไปตามเธอพอดีเลย เข้าไปข้างในสิ " 
" ครับ ผมก็มีเรื่องจะเล่าให้ฟังเหมือนกัน " ผมเดินเข้าไปให้ปากคำ ตั้งแต่เรื่องเมื่อวานจนถึงเรื่องเมื่อสักครู่ ที่ผมโดนซุ่มยิงแต่รอดมาได้ 

 17.00 น. 
และแล้ววันการสอบปากคำต่างๆนาๆก็จบลงภายในวันเดียว 
" ริน จะไม่ยอมช่วยทางตำรวจจริงๆเหรอ " เนย์โกะเริ่มถามผมรอบที่ ... ล้านแปดแล้วมั้ง
" ไม่ก็คือไม่ิ ฉันไม่อยากเสียเวลากับเรื่องพวกนี้ " ผมตอบไปแบบไร้เยื่อใยและขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน
เมื่อถึงบ้านผมก็ขึ้นไปที่ห้องและพบว่า ห้องผมถูกรื้อจนรก ทั้งๆที่ผมอยู่คนเดียวแท้ๆ แต่ทำไมสภาพห้องเละเหมือนกับหาอะไรสักอย่าง โจรขึ้นบ้านเหรอ ไม่สิของมีค่าอยากคอมพิวเตอร์ที่ลงทุนจัดซื้อมาเกือบ 2 แสนเยนยังไม่ถูกเอาไป 
          ผมเดินไปที่ตู้เก็บของเล่น และหยิบดาบที่ผมซื้อมากะจะประดับห้อง แต่ดันลืมจนดองไว้เป็นปีๆ ใบดาบคมกริบยาวประมาณ 80 ซม. (เฉพาะใบดาบ) ถ้ารวมกับด้าม ก็เป็น 105 ซม. ด้ามดาบเป็นสีแดง ปลอกดาบสีดำ เมื่อผมหยิบขึ้นมาและลองชักเพียงเล็กน้อย
     "ตึก ๆ ๆ ! " เสียงเหมือนคนกำลังเดินมาข้างหลังผมก็ดังขึ้น และผมไม่ลังเลที่จะชักดาบออกมาและฟาดไปที่ด้านหลังของตัวเอง อย่างน้อยๆก็เอาตัวรอดไว้ก่อน 
     " วืดดดด " เสียงดาบที่ฟันโดนแค่อากาศได้ดังขึ้น และเมื่อผมหันไปก็ไม่เจอใครเลย แต่มีโน๊ตเขียนแปะหน้าคอมไว้ ผมวิ่งไปที่หน้าต่างแล้วมองลงไปข้างล่าง แต่ก็ไม่เจอใครวิ่งออกไป
     ผมเดินกลับมาที่โต๊ะคอมและหยิบโน๊คมาอ่าน มันเขียนว่า " ถ้ายังไม่อยากตายก็อย่าได้เสร่อ ร่วมมือกับตำรวจ " 
     " ฉันไม่คิดจะไปุ่งกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว !! " เมื่อผมพูดจบก็จัดการขยี้โน๊ตแล้วทิ้งลงถุงขยะและเริ่มเก็บห้อง 
     20.00 น.
     ผมเริ่มกลับมาคิดทบทวนใหม่ ว่าทำไมมันต้องรื้อห้องผมทั้งๆที่ไม่ได้เอาอะไรไปเลย แถมเป่าหมายก็มีแค่การเตือนผมว่าอยากให้ไปรวมมือกับตำรวจ 

3 วันผ่านไป
          ไม่มีอะไรผิดปกติที่เกิดขึ้นกับผม ส่วนเนย์โกะนั้นก็ยังสบายดี พอถามดูก็ไม่เจอเหตุการณ์ที่ผิดปกติเหมือนผม ทำไมมันต้องจงใจเตือนผมแค่คนเดียวล่ะ ? 
ผมเดินกลับบ้านกับเนย์โกะเหมือนทุกวัน 
" เนย์ ยังไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับเธอแน่นะ " ผมถามเพราะเป็นห่วง
" ไม่ต้องห่วงน่า " เธอตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มที่สดใส ดูแล้วเชื่อถือได้
" แล้วเรื่ององค์กรที่ว่านั่นล่ะ ได้เรื่องอะไรบ้างรึยัง " 
" ไม่บอก เพราะริไม่ได้อยู่ในทีม " สมกับเป็นเนย์โกะ พูดแบบนี้แสดงว่ารวบรวมข้อมูลเด็ดๆมาได้เยอะแต่ยังไม่ให้ทางตำรวจ 
" รีบๆจบเรื่องก็แล้วกัน ฉันรู้นะว่าเธอรู้แ้วว่าหัวหน้าองค์กรคือใคร " ผมพูดอย่างสบายใจ
" ไม่รู้หรอก เพราะข้อมูลของแต่ละคนในองค์กร ไม่มีบันทึกลงในเซิฟเวอร์ของตำรวจหรือ เซิฟเวอร์อื่นๆ เพราะถ้ามี จะต้องมีชื่อ นายจอร์น สัน ด้วยอย่างแน่นอน " 
" แบบนี้ก็แน่น่ะสิ " 
" อืม " เนย์โกะ ตอบแค่ คำว่า อืม เป็นการบ่งบอกว่ากำลังจะเริ่มหาอย่างระเอียดกว่านี้ ทำไมถึงได้เอาจริงเอาจังขนาดนั้นนะ 
ปิ้ว ~ เสียงเบาๆที่ผมได้ยินแว่วๆจากทางซ้าย และเห็นภาพของนกที่โดนร่วงลงมาต่อหน้าต่อหาผม 
          " เนย์! วิ่งอย่าหยุดนะ ไปที่สถานีตำรวจทางนี้เดียวฉันล่อให้ " ผมที่ไม่ค่อยอยากจะยุ่งอะไรด้วยแต่ถ้าเพื่อปกป้องผู้หญิงคนนึง คงทำได้ แต่ไม่มาก
" อือ " เนย์วิ่งแทรกเข้าตามซอยเพราะเธอรู้ทางลัดไปสถานีตำรวจ
          เมื่อผมหันไปมองก็เจอเจ้าของเสียงปืนที่ว่า แต่คราวนี้เป็นปืนพกกำลังเล็งมาที่ผม + แถวนี้ไม่มีคนหรือรถสันจรไปมา ทำให้ไม่มีใครสามารถช่วยผมได้ เขาสูงดูจากท่าทางน่าจะเป็นผู้ชายสูงประมาณ 180 ใส่เสื้อคลุมมีฮูท สีน้ำตาลเข้ม ใส่ถุงมือสีดำ และใส่ผ้าปิดปากสีขาว + แวนตาดำ ทำให้มองหน้าไม่ชัดและก็ค่อยๆเดินมาหาผม
" เมื่อ 3 วันก่อนฉันเตือนแกแล้วว่าอย่ายร่วมมือกับทางตำรวจ " เขาพูดออกมาบอกนั้นทำให้ผมนึกออก
" ฉันไม่ได้ยุ่งสักหน่อย แค่ตำรวจคนนั้นมาชวนเข้าทีมแต่ก็ตอบปฎิเสธไปแล้ว จะเอาอะไรอีก " ถึงจะตอบไปแบบเย็นชาไร้ความรุ้สึก แต่ในใจผมก็กลัวจนขาแทบสั่น 
" แต่ก็สายเกินไปแล้วเก็บแกที่นี่คงจะดีกว่า ปล่อยแกไป ตามพ่อแกไปซะ " คำพูดสุดท้ายของมันทำให้ผมสะเทือนใจอย่างมาก นี่ฉันกำลังจะโดนยิง ผมแทบช็อคที่จะต้องตายวันนี้ทั้งๆที่ยิงมีโดจินที่ดิงไว้ กับเกมส์ที่ยังไม่ได้เล่นตั้งเยอะ ณ จุดๆนี้ผมเห็นมันกำลังจะเหนียวไกปืนอย่างช้าๆ ~

แฮะๆ ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ ~ พอดีช่วงนี้วุ่นวายหลายเรื่องนิดหน่อย
ฝากติ ด้วยนะครับ ว่างไเดียวจะมาเขียนตอนต่อไปให้อ่านกัน ขอบคุณที่อ่านนะครับ ~