คดีเกมส์

ในช่วงเวลาที่คนร้ายกำลังจะสารภาพ ก็มีกรัสุนปริศนา พุ่งเข้ามาเจาะที่สมองเขาเขาจะด้านหลังทะลุออกมากลางหน้าผาก แต่โชคยังดีที่กระสุนนั้นไม่โดนใคร

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!! " เนย์โกะที่ได้เห็นภาพที่น่าสยดสยองก็ได้กรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง เล่นซะผมแสบแก้วหูไปเลย

"ทุกคน หมอบลง เจ้าหน้าที่ทุกนาย ออกไปตรวจดูรอบๆบริเวณนี้โดยด่วน !! และลากตัวเจ้าของกระสุนมาให้ได้ !! " คนที่เป็นผู้หมวดสั่งมาแบบนั้น พวกเรา 3 คนจึงหมอบลง และคนที่อยู่ด้านนอกยังไม่รุ้เรื่องว่าคนร้ายโดนยิงเสียชีวิต เพราะไม่มีแม้แต่เสียงกระสุน 

          กระสุนนั้นไม่ได้ทะลุออกไปนอกร้านแต่อย่างใด มันทะลุกำแพงไม้เข้ามาได้และผ่านหัวของคุณจอร์น สัน มาและไปชนกับกำแพงไม้อีกหนึ่งทางจะร้าวและร่วงลงสู่พื้น

" ชิส์ !! ดูจะลูกกระสุนแล้วน่าจะเป็นกระสุนของปืนจำพวก สไนเปอ " ห่ะ!สไนเปอ นี่มันอะไรกันเนี่ย ตูแค่มาช่วยไขคดี แล้วทำไมมาเจอสไนเปอได้ละวะ

" ซาคาอิคุง ตามฉันมานี่หน่อยนะ แฟนเธอด้วย " เขาพูดจบก็เดินเข้าไปในมุมร้าน

" แฟนเหรอ ใครอ่ะ ฉันไม่ใช่แฟนตาบ้านี่นะ !! " เนย์โกะหน้าแดงแจ๊ด แล้วก้อเดินนำหน้าผมด้วยความดุดัน แล้วผมก็เดินตามไปอย่างเงียบๆ ระหว่างที่ตำรวจเก็บหลักฐานของศพที่ 2 อยู่ผมก็โดนเรียกตัว จะอะไรนักหนาเนี่ย ตูจะเล่นเกมส์!

" มีอะไรเหรอครับ ผู้หมวด คิรุงาวา ทาเคชิ " ผมพูดชื่อเขาออกไปแล้วอยู่ดีๆเขาก็ยิ้มอย่างพอใจ

" อะไรกันเนี่ย เธอรู้ได้ไงว่าฉันชื่อ คิรุงาวา ทาเคชิ " เขาถามผมด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกำลังจะทดสอบอะไรสักอย่าง

" ตอนที่ผมกำลังเดินกลับบ้าน ยัยตัวแสบนี่เล่าให้ฟังหมดแล้ว ว่าคุณเป็นผู้หมวด เพราะยัยนี่ไปถามสาระทุกสุขดิบกับตำรวจคนที่กำลังถ่ายรูปศพจนหมดเปลือกแล้วครับ " ตำรวจคนนั้นหันมาแล้วส่งยิ้มแห้งๆให้ 

" ผู้หมวดครับ ไม่มีคนที่มีอาวุธปืนหรืออาวุธปืนทิ้งไว้ในบริเวณนี้เลยครับ คาดว่าน่าจะหนีไปแล้ว " ตำรวจนายหนึ่งเข้ามารายงาย 

" งั้นไปแจ้งทุกหน่วยให้ตรวจถนนทุดสายรถทุกคันอย่างละเอียด !! " เขาออกคำสั่งได้เด็ดขาดมากทำซะผมแอบกลัวเลยแฮะ

" ครับ " ตำรวจคนนั้นตอบรับคำสั่งแล้วหันหลังกลับไป 

" เอาล่ะ เข้าเรื่องเลยก็แล้วกัน ที่จริงพวกเราสืบเรื่องของพวกเธอทั้ง 2 คนมาตั้งแต่อายุ 6 ขวบแล้วละ เพราะลักษณะนิสัยของพวกเธอสมัยอนุบาล มีพัฒนาการทางสมองที่เกินกว่าคนที่มีพรสวรรค์จะทำได้เสียอีก " ถ้าจำไม่ผิดตอนผมอยู่อนุบาล เราทั้งคู่ได้ รับรางวัลชนะหมากรุกฝรั่งระดับประเทศ ทั้งคู่ โดยพวกเรานั้นแข่งกันจนเสมอกันทุกที ไม่เคยมีใครแพ้หรือชนะเลยสักครั้ง 

"พวกเธอสามารถชนะคนที่เล่นหมากรุกที่เก่งที่สุดของประเทศได้ โดยที่เสียหมากไม่ถึง 5 ตัว ความสามารถของพวกเธอ เราอย่างใช้มันให้เป็นประโยชน์จึง แอบสืบอย่างลับๆ มาตลอด 10 ปี "

สิ่งที่เขาพูด ทำให้พวกผมอึ้งจนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ 

" พวกคุณต้องการอะไร " ผมถามเขาไปโดยรุ้สึกไม่พอใจอย่างมาก

" ผลออกมาว่าตลอด 10 ปีที่ผ่านมา ซาคาอิคุง เธอได้แชมป์โลก เกมส์ออนไลน์แนว RPG และ FPF เกือบทุกชนิด ส่วน แฟนเธอ ได้ แชมป์การสืบค้นข้อมูลระดับโลก และยังสามารถหาข้อมูลที่คนทั่วไปหรือตำรวจเข้าไม่ถึงได้ ผลรวมคือซาคาอิคุง เธอใช้พรสวรรค์ ของเธอไม่เป็นประโยชน์เลย " เขาส่ายหัวอย่างผิดหวังหลังจากพูดจบ 

" ก็แหม่ มันน่าเบื่อจะตาย ให้ผมชีวิตในโรงเรียนก็แย่พอแล้ว อย่าเอาผมไปยุ้งกับเรื่องวุ้นๆอย่างการแข่งที่ผมไม่อยากลงเลย โดยเฉพาะเรื่องคดี อย่าลากผมมาเกี่ยวจะเป็นพระคุณมาก " ผมพูดเหมือนเป็นมุข แต่จริงๆแล้วมันมาจากใจผมล้วนๆ

" ริน พอก่อนฟังเค้าก่อน แล้วคุฯมีเหตุผลอะไรถึงสืบเรื่องของพวกเราละคะ ? " เนย์โกะเริ่มเปิดประเด็ดที่ผมอยากหลีกเลี่ยงไว้ เผื่อเขาลืม

" ตอนนี้ในญี่ปุ่น มีองค์กรก่อการร้ายที่มีหมายจับระดับโลก มาอยู่ที่นี้ พวกนั้นมีความสามารถในการปลอมเอกสาร ปลอมตัว การใช้อาวุธ และเรื่องแฮกข้อมูล สูงมาก ถ้าข้อมูลของการป้องกันของประเทศรั่วไหลไปถึงมือของพวกมัน โอกาศที่จะถล่มประเทศทั้งประเทศให้หายไปก็ไม่ยากเลย " ผู้หมวดคนนี้ดูหนังมากไปป่ะวะ อะไรจะขนาดนั้น 

" เราอยากให้เธอช่วยให้ความร่วมมือกับเรา มือสไนเปอที่ยิงมาเมื่อกี้ ก็คาดว่าน่าจะเป็นฝีมือของพวกมัน องค์กรของพวกมันชื่อ ' มหาจอมโจรปล้นโลก ' มันประกาศตัวด้วยคดีวางระเบิดถล่มที่ทำงานของรัฐในอเมริกาเมื่อ 15 ปีก่อน ช่วยให้ความร่วมมือด้วยครับ!! " เขาก้มหัวลงอย่างรวดเ้ร็ว 

" มะ..ไม่ต้องก้มหัวหรอกค่ะ พวกเรายินดีช่วยเท่าที่ทำได้ ถ้าผู้ปกครองอนุญาติ " เนย์โกะ รีบพูดปลอบใจเขาอย่างรวดเร็ว 

" ฉันไม่เห็นด้วย อีกอย่างผมจะแน่ใจได้ยังไงว่าเรื่องที่คุณพูดมาเป็นความจริง ลาละ " ผมพูดแบบนั้นแล้วเดินออกไปนอกร้าน

" ขะ ขอโทษนะค่ะ รินเค้าก็เป็นแบบนี้แหละคะในใจเค้าคงอยากได้เวลาทำใจ งั้นฉันไปก่อนนะคะ " หญิงสาวรีบก้มหัวแล้วเดินตามเพื่อนสนิทของเธอออกไป

" ริน เอาไงดี " เนย์โกะ ถามผมด้วยสีหน้าที่ดูกลุ้มใจ

" ฉันขอผ่าน เธอจะเอายังไงก็เรื่องของเธอ " ในใจผมรุ้สึกรำคาญ กับเรื่องแบบนี้มากเลยตอบไปแบบนั้น

" ฉะ ... ฉันขอคิดดูก่อนก็แล้วไง " 

" อืม งั้นแยกกันตรงนี้นะ พรุ้งนี้เจอกัน " พวกเราเดินมาถึง 3 แยกที่เป็นทางแยกระหว่างบ้านของพวกเรา และได้แยกทางกันตรงนั้น

23:00 น.

          ผมเริ่มพักผ่อนจากการเล่นเกมส์และกำลังจะนอน ระหว่างนั้นผมหันไปเจอกรอบรูปในนั้นเป็นรูปของ ' พ่อ ' ผู้ชายที่เท่ที่สุดสำหรับผมเมื่อสมัยท่านยังมีชีวิตอยู่ ท่านเสียชีวิตโดยการฆ่าตัวตาย ท่านผูกคอตายอยู่ต้นไม้หลังบ้านผม จากนั้นแม่ก็ย้ายไปอยู่บ้านยาย มีแต่มรดกที่พ่อทิ้งไว้ให้ผม ที่ใช้ทั้งชีวิตก็คงไม่หมด 

" พ่อครับ ผมควรจะทำยังไงดี " ผมพูดกับกรอบรูปที่ตอบอะไรผมไม่ได้ และผมก็กลับไปนอนเพื่อพักผ่อนสำหรับคืนนี้  ...

แหม่ ขอโทษสำหรับท่านที่กำลังติดตามนะครับ(ใครติดตามว่ะ) ตอนที่ 3 ได้ออกมาแล้วนะฮะ เรื่องของริน จะเป็นยังไงต่อนั้น ก็คงต้องลุ้นกันต่อไป ตอนที่ 4 ผมคิดว่าคงจะไม่เกินวันอังคารแน่นอนครับ #ฝากติดตาม วิจารณ์ โหวต ผลงานด้วยนะครับ ^___^