The Power Dead แค้นพลังจิต

เลิกเรียน...
ฉันรอให้แม่มารับตามเคยระหว่างที่ฉันเดินออกมาจากอาคารก็โดนพวกรุ่นพี่มันพลักฉันเข้าห้องน้ำชายอีกด้วยไม่รู้ว่าพวกเขาจะทำอย่างนี้กับฉันไปเพื่ออะไร
"เอี๊ยดดดดด" เสียงรถยนต์ราคาถูกๆสภาพเก่าๆจอดตรงหน้าโรงเรียนฉันเดินขึ้นไปและนั่งลงอย่างเบาๆ
"เป็นไง! เรียนเป็นไงมั่ง!!" แม่ถามกับฉัน
"ก็ดีค่ะ.." ฉันตอบกับไปอย่างเนือยๆ
"หรอ!! งั้นวันนี้ฉันจะพาแกไปเที่ยวสักวันก็แล้วกันนะ" 
"จริงหรอค๊ะ? ที่ไหนหรอค๊ะแม่??" ฉันตอบกลับไปด้วยความดีใจอย่างสุขล้น
"โบส์ถฟริงเก้น.."
"อะไรนะแม่!!!" 
ที่นั่นมันเหมือนนรกด้วยซ้ำมันเปิดเพื่อบังหน้ากับการทำพิธีกรรมปะหลาดนั่นโดยการตัดนิ้วคนมาเป็นเครื่องสังเวยต่อพระเจ้า
"ดีใจขนาดนั้นเลยรึไงห๊ะ" 
"ไม่นะแม่..แม่ตาสว่างสักทีเถอะที่นั่นมันนรกชัดๆไม่มีที่ไหนเขาสังเวยด้วยนิ้วคนหรอกนะแม่"
"โอ้พระเจ้าได้โปรดเมตตาเด็กสาวคนนี้ทีเธออาจไม่ได้รู้เรื่องดีเท่าไหร่..ได้โปรด..ได้โปรด" แม่ของฉันเอามือประกบกันและกำไว้และกล่าวคำบ้าบอนั่น
"เพี๊ย!!!" ฉันตบหน้าแม่อย่างจังเพื่อให้แม่ได้สติ
"แกตบฉันหรอห๊ะ!!!!" 
พูดจบแม่ฉันก็ลุกขึ้นมาบีบคอฉันฟิล์มกันแดดรถที่มือทึบทำให้ไม่มีคนเห็น 
"ฟืดดดด!" สายเซฟตี้เบลทำการรัดตัวแม่ของฉันไว้ทำให้แม่ไม่มีทางสู้กับฉัน
"นังลูกปีศาจ!!" 
"แม่!! มันไร้สาระจะตายปีศาจมันไม่มีจริง!!" จากนั้นสายเซฟตี้เบลก็รัดแม่ฉันมากขึ้น
"กลับบ้านกันเถอะค่ะแม่..." ฉันตัดบทพูดทุกอย่างเพื่อให้แม่พาฉันกลับบ้าน
ระหว่างทางกลับบ้าน...
คนในหมู่บ้านมองรถของพวกฉันเป็นตาเดียวและแน่นอนฉันรู้ว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่
แม่ฉันจอดรถทันทีเมื่อถึงบ้านฉันหยิบกระเป๋าและเดินลงจากรถทันที
"แกจะรีบไปไหน?!" แม่ตะคอกใส่ฉัน
"รีบเข้าไปทำงานไงค๊ะแม่" ฉันตอกกลับไป
"เดี๋ยวนี้แกกล้าเถียงฉันมากขึ้นทุกวันแล้วนะ!!" 
"แม่ก็ควรหุบปากได้แล้วนะคะ!!" ฉันตะโกนใส่แม่
แม่นิ่งไปพักนึงก่อนที่ฉันจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน ฉันล้มลงนอนบนเตียงอย่างสบายก่อนที่จะหลับตาลง
อยู่ดีๆ ฉันก็ลอยขึ้นมาจากใต้พื้นดินสู่ถนนที่มีไฟลุกท่วม
"ใครน่ะ?!!" มีผู้หญิงรุ่นคราวเดียวกับฉันใส่ชุดโบราณและเดินต่อไปเรื่อยๆๆ
"นี่!! ฉันถามว่าใคร!!" ฉันตะโกนออกไปก่อนที่เธอคนนั้นจะหันมา
ภาพที่ปรากฎคือ เธอคือตัวฉันเอง... และเลือดยังคงเต็มตัวของเธอ
"เฮือก!!!!"
ฉันตื่นขึ้นมาอย่างตื่นตระหนกทำไมฝันนี้มันไม่เหมือนครั้งก่อนๆนะ
อยู่ดีๆก็ไปลูกไฟสีขาวสะอาดลอยเข้ามาและทะลุไปจากประตูห้องของฉันฉันเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆและแน่นอนฉันไม่ลืมที่จะเอาไฟฉายไปด้วยเพราะถ้าเดินไปโดยเปิดไฟล่ะก็มีเฮ
ลูกไฟพาฉันไปทางข้างนอกบ้านในสวนหย่อมและทะลูหายไปบนเศษไม้ผุๆที่กองกันไว้ฉันเอาเหล่าไม้พวกนั้นออกก็พบกับประตูบานเล็กและมีบันไดอยู่
ฉันเดินลงไปและพบกับว่า...
โปรดติดตามตอนต่อไป